Polana Pełna Kwiatów

Och, ileż to miesięcy minęło, odkąd ostatnim razem przechadzała się tymi ścieżkami? Jak wiele wody upłynęło w rzece, jak wiele kropli deszczu spadło, jak wiele nowych wilczych istnień przyszło na świat, jak wiele z kolei odeszło? Całe mrowie! Słońce wschodziło setki razy, księżyc wielokrotnie szczycił swoim pełnym obliczem. Chociaż więc Amiru nie posiadała wiedzy na temat tego, jak płyną lata oraz jak zwą się poszczególne miesiące, pewną była tego, iż minęło ich doprawdy wiele.
A teraz znowu tu była. Znowu przemierzała kolejne metry Krainy, zwanej - po prostu - domem. I nie przeszkadzał jej zimowy wiatr, nie wadził chłód. Przyzwyczaiła się na przestrzeni przeżytych lat do tego, iż po ciepłej porze następuje ta mniej przyjazna, kiedy pożywienia niewiele, problemów natomiast całe mnóstwo. Jednak! Jednak nie przejmowała się ani mrozem, ani śniegiem, ani małymi porcjami pożywienia, ani trudnymi czasami, ani... ani niczym innym. Tak długo, jak pewien wilk był przy niej - nic nie było straszne. Poza pająkami, ale o tym Kein z pewnością pamiętał!
Teraz również był przy niej. Podczas długich wędrówek i dalekich podróży poznali siebie doskonale, zaznajomi nie tylko ze swoimi zaletami, lecz również wadami, dopełniali się wzajemnie, stanowiąc spójną całość. Dzisiaj tylko będąc razem byli kompletni. Cóż, aż ciśnie się banał o dwóch połówkach jabłka czy innej pomarańczy - niemniej co poradzić, kiedy taka prawda? Najlepiej czuli się przy sobie, więc naturalną koleją rzeczy było, iż czynili wszystko, by przy sobie trwać.
-   Kein... - szepnęła, odwracając pyszczek w kierunku partnera. -   Nie spotkaliśmy ani jednego żywego wilka... - dodała, wyraźnie zmartwiona tym faktem.
Co prawda już kiedy opuszczali te miejsce, nie można było nazwać go "tętniącym życiem" (co poniekąd przyczyniło się do podjęcia decyzji o opuszczeniu tej ziemi...), jednakże zdarzało się napotykać żywe istoty. Obecnie Kraina sprawiała wrażenie martwej, co na pewno nie napawało optymizmem. A już zwłaszcza wrażliwą przecież Amiru! Odwróciła spojrzenie, by rozejrzeć się dookoła w nadziei, że - być może! - przeoczyła jakiekolwiek żywe stworzenie, nazbyt zajęta delektowaniem się bliskością ciepłego ciała ukochanego.
Próbowała być silna. To nie najlepszy czas na to, by się rozklejać!

Och, tak, w końcu kobiety słynęły z ukrytych pułapek oraz tego sławnego drugiego dna, którego jednak - być może ku radości Kejna - tym razem w wypowiedzi wadery nie było. Czasami pozwalała sobie na żarty z własnej osoby, uważając je notabene za o wiele bezpieczniejsze, aniżeli strojenie sobie żartów z innej osoby, która przecież wcale nie musiała mieć do siebie tyle dystansu, aby cieszyć się z podobnych odzywek. A Amiru, cóż, nie chciała nikomu sprawiać przykrości. Wyrosła już całe lata temu z etapu buntowniczej, butnej i pyskatej smarkuli. Dzisiaj była już dojrzałą, dorosłą wilczycą, która ceniła sobie stabilizację oraz spokój, jednocześnie jednak wciąż była ciekawą świata - co nie zawsze łatwo było pogodzić, bo jakże tutaj mówić o stabilizacji, kiedy obce ziemie tak bardzo kuszą swoją piękną, wciąż przez Ami niezbadaną, naturą?
Amiru, w przeciwieństwie jak widać do Kejna, nie martwiła się obecnie brakiem uzdrowicieli, szamanów czy kogokolwiek innego, kto miałby jakoś dopomóc w przetrwaniu, aczkolwiek brak innych wilków także odczuwała - z tym, że o wiele bardziej brakowało jej po prostu kogoś, kogo mogłaby zwać przyjacielem. Jasne, miała Kejna i była z nim bardzo szczęśliwa, jednak... chyba nie powinna ograniczać całego swojego życia do jednej tylko istotki? Zwłaszcza, że Nagisa i Hannibal przepadli już wieki temu. Kto wie, może byli gdzieś tutaj? Mimochodem, targana ową myślą, rozejrzała się dookoła zupełnie, jakby wciąż licząc, iż taki stan rzeczy miałby prawo istnieć. Nie odczuła nawet rozczarowania, kiedy nie dojrzała nikogo - w końcu podświadomie wiedziała, boleśnie być może odczuwała, iż tak właśnie będzie. Byli tu sami. Absolutnie sami. A pusty dom to chyba jeden ze smutniejszych obrazów, jakie mogła sobie wyobrazić. Nie traciła zaś rezonu, podchodząc do jakiejś kupki zmrożonej papki, która kiedyś pewnie była trawą, dość bujnie porastającą ten fragment łąki.
- Pamiętasz, jak kolorowo było tutaj każdej wiosny? - spytała z pewnym rozmarzeniem, potrząsając łebkiem. Zima nie była jej ulubioną porą roku, zdecydowanie tęskniła za życiem jakimkolwiek. Teraz, zimą, Kraina wydawała się w końcu być jeszcze bardziej pustą oraz opuszczoną.
Zaraz też powróciła spojrzeniem na samca.
- Och, z tą starością już nie przesadzaj. Pysk ci jeszcze nie siwieje, włosy nie wypadają, nie jest chyba aż tak źle? - zapytała całkiem pogodnie, podchodząc do basiora i sprzedając mu delikatnego, nieco zaczepnego, pstryczka w sam środek noska. Bo czemu nie?