Wysokie Trawy

Taharaki do wyrządzania komukolwiek krzywdy był ostatni. Lata już nie te, zęby lada moment zaczną chwiać się oraz wypadać - wolał zatem dbać o nie i nie używać ponad miarę. Nawet polować nie musiał, brak języka sprawiał, iż nie odczuwał smaków. Jednocześnie miał wyśmienity węch, zatem zepsutego mięsa nie tknąłby, w porę ostrzeżony jego zapachem. Równie dobrze mógłby żreć trawę, bo i nie potrzebował już tak wielu wartości odżywczych jak za młodu. Teraz już tylko pozostało mu wykopać sobie dół, położyć się na dnie i oczekiwać śmierci. Co więcej miał do roboty, nie mając ni rodziny, ni przyjaciół, ni wrogów nawet?
Emeryt zamknął z wolna pysk, kiedy dotarło doń, iż tamten dostrzegł dość istotny brak. Powinien zrozumieć, że milczenie wilka wynika z pewnego musu, nie zaś zwykłego braku kultury, oglady czy znajomości zasad dobrego wychowania. Fakt faktem zdawał sobie sprawę, że prawdopodobnie tak zwany uśmiech, który jakiś czas temu zaserwował towarzyszowi, nie należał do przykładnych grymasów, niosących radość i szereg przyjaznych emocji, nad czym - rzecz jasna! - ubolewał, niemniej zmienić tego najprawdopodobniej już nie podoła. Jak można się szczerzyć, gdy powodów do wesołości brak?
Słysząc imię tamtego nisko sklonił łbem, by następnie jedną z łap nanieść na kawałku gleby, nieporośniętym przez trawsko, kilka liter, pazurami wykonując równi w ziemi. Piach wlazł pomiędzy poduszki i podrażniał delikatne opuszki, niemniej staruszkowi było juz wszystko jedno. Litery, wyryte w glebie, ulożyły się szybko w jedno słowo, napisane tak, iż Sigma mógł bez problemu rozczytać - bez konieczności zmieniania pozycji czy chociażby przekręcania łba.
" T A H A R A K I ", głosił napis.

Skrzydlaty ponownie skinął łbem, potwierdzając słuszność domysłów swego kompana. W zasadzie wydawało się całkiem oczywistym, iż naniósł tamże nic innego jak własne miano. Gdyby miał na imię "Wariat" i taki właśnie napis wyznaczył niemal u łap Sigmy, mogłoby być zabawnie. Póki co jednak Sigma nie przywodził emerytowi skojarzenia psychopatycznego wariata. Jedynie fakt skrywania się w płaszczu wydał się seniorowi nieco niepokojącym, wszakże nie znał historii owego odzienia ani jego wartości sentymentalnej. Uznał zatem, że może mu zaufać w stopniu, który umożliwił "ujawnienie" daru, który posiadł od umęczonej z dawna duszki, za którą oddał zdrowie.
- Nie lękaj się, Sigmo - ozwał się w umyśle wilka głos, kiedy to Tahaś telepatycznie nawiązał z nim kontakt, szczycąc zmysły tamtego swym ciepłym, miękkim barytonem. Obserwował jego reakcję, wszakże wiedział o tym, iż różne istotki różnie zachowują się w ramach tegoż doświadczenia: część przyjmuje jego komunikaty spokojnie, jakoby wręcz nie zauważając absurdu sytuacji, inni zaś panikują i podejrzewają siebie samego o słyszenie głosów, inni zaś podchodzą do sytuacji racjonalnie, akceptując, acz nie do końca uwzględniając jej w ramach normalności. Jak będzie w przypadku zakapturzonego?
- Twoje imię natomiast zdaje się gdzieś świtać. Nie wiem, co i czy cokolwiek oznacza, jednak gdzieś usłyszałem już podobne słowo - wyjaśnił spokojnie, skinąwszy łepetyną. Zakładając, iż tamten przedstawia się jedną z liter greckiego alfabetu, który - wbrew pozorom - nie tak rzadko przewija się tu i ówdzie, mógł gdzieś usłyszeć takowe określenie, choć - jak otwarcie przyznał - nie miał pojęcia, gdzie ani dlaczego.

Wzrok Taha natychmiast niemalże skierował się ku podłożu, wiodąc za pewnymi ruchami pazura tamtego. Takie nieco ostrzejsze, odbite jakoby w lustrze "E", zapamięta. A pamięć miał doprawdy nienaganną, to należy mu przyznać, wszakże nie zaprzątał umysłu błahostkami, na kwestie istotne pozostawiając w mózgownicy wiele, wiele miejsca. Ponownie uniósł spojrzenie w regiony facjaty Sigmy, podejmując odruchem próbę uśmiechnięcia się, nie mniej (ale też i nie bardziej!) koślawą, niźli na początku tegoż spotkania. Czuł bowiem, że uśmiechnąć się należy i nim zdał sobie sprawę, iż to - zwyczajnie - nie wypali, było zbyt późno, by dokonać odwrotu. Odniósł wrażenie, iż towarzysz pogodził się z niecodzienną umiejętnością emeryta; ulżyło mu, kiedy nie nazwał go dziwolągiem czy, najzwyczajniej przecie w świecie, nie odwrócił się na pięcie, nie machnął na wilka lekceważąco łapą i nie odszedł. Został, sprawiając wrażenie chętnego do dalszej konwersacji. Ba, był nawet dla poczciwego gbura miłym, nawet do swego rodzaju komplementów się posunąwszy.
- Zapewniam, że jestem mniej ważnym elementem od pospolitego wilka. Czasy tak zwanej świetności mam dawno za sobą, a i nawet nie mogę się nimi pochwalić. Nie jestem dumnym z dotychczasowych "wyczynów" - przyznał z zadziwiającą szczerością, acz ton jego wypowiedzi pozostawał wyjątkowo obojętnym, chłodnym, bezbarwnym wręcz; zupełnie, jakoby skrzydlaty nie był skorym do odczuwania emocji. Nie było to prawdą - czuł bowiem jak każda inna jednostka całą paletę uczuć, niemniej jednak przywykł do tego, iż łatwiej jest pozostawiać je dla siebie, nie dzieląc się nimi ze światem. Wtedy trudniej nas zranić. Fakt, trzymanie wszystkiego na samym dnie własnego jestestwa nie jest zadaniem prostym, jednakże czyż trening nie czyni mistrza?

Taharaki w głębi duszy wiedział, iż Sigma ma sporo racji. Sam znał jeno kilka latających wilków, z czego większość z dawna jest już nieaktywna: Carly, Wasp, Yumi, Berenika... Czy znał jeszcze jakieś wilcze istnienie, któremu danym było posiąść skrzydła? Userka nie da sobie ręki odciąć, ale znał chyba jeszcze z opowieści swej siostry Viktorię. I dawne Alfy Nocy, te z czasów jej wspaniałości, Xytherian oraz Atrita. Ach, to były czasy! Szybko jednak zakończył grzebania we wlasnych wspomnieniach, bowiem z wydobyciem każdego kolejnego coraz dobitniej docierało do niego, jak wiele szans zaprzepaścił oraz jak wiele szkód wyrządził. Dobijał go też wiek i świadomość, że - być może - Żniwiarz już ostrzy kosę z zamysłem ich spotkania.
- Telepatia, owszem. Dziękuję bóstwom, że spłynął na mnie ten dar, inaczej byłbym wart jeszcze mniej niż nic - zauważył Tahi całkiem obojętnie, skinąwszy dwu-, może trzykrotnie łbem w płytkich gestach, ot, jakoby samemu sobie przytakując. Bynajmniej nie miało to zbyt wiele wspólnego z przerośniętym ego tudzież chorobą psychiczną, przeciwnie - Taharaki miewał się stosunkowo nieźle, bliżej mu zaś było do zaniżonej samooceny niźli jej rozdęcia. Ze skrzydeł mógłby zrezygnować, nawet tu i teraz, przekazując tenże dar komuś, komu bardziej się przyda i kto w stanie będzie z niego uczynić więcej pożytku, niźli emerytowany łowca. Już ich nie potrzebował. Owszem, może był niewdzięcznikiem, nie doceniał w pełni odznaczenia i wyróżnienia, którym notabene były skrzydła - niemniej jednak był w stanie odstąpić tegoż zaszczytu na korzyść watahy. Bo obecnie była jedynym, co "posiadał", jakkolwiek definiować te oto określenie.
- Wybaczyć jestem w stanie wiele, spokojnie. Jednak "wyczyny" nie są powodem do chluby, zbyt wiele wyrządziłem krzywd. I to nie byle komu, lecz najbliższym. Nie zasłużyli na to, wszakże jedyną ich winą było to, że pokładali we mnie zaufanie - dodał niepewnie, wszakże zwykle ostatnim był do jakichkolwiek zwierzeń. Postanowił pozostać zatem na ogólnikach i najprawdopodobniej nie da z siebie wyciągnąć żadnych szczegółów.

Urażenie Taharaki'ego nie było zadaniem łatwym, wszakże urazić można istoty wtedy, gdy przedstawi się im, iż nie są tak wspaniali, jak sądzą. Doświadczony zaś nie czuł się jakkolwiek 'dobry', o wspaniałości nie ma już nawet co wspominać! Niełatwo więc, jak mawiają, wejść mu na ambicję. Tej już dawno wszakże nie było.
Słowa Sigmy zadziałały na wilka dwojako: z pewnością gdzieś tam połechtały ego wilka, wszakże miłe słowa nigdy obojętnymi nie pozostają, nawet, jeśli usilnie staramy się, by było inaczej; z drugiej zaś strony wyzwoliły w samcu pewne pokłady smutku, który istniał w zasadzie od zawsze, jednakże zdawał się trwać w uśpieniu, jakby nieaktywny. Oto bowiem kolejna istota widziała w nim kogoś, kim nigdy nie był. We własnym przekonaniu, oczywiście, sama userka jest wobec postaci zdecydowanie o wiele bardziej wyrozumiała i docenia nie tylko wady, ale i szereg zalet, które, mimo pozorów, i sam Tahi posiada.
- I tutaj masz dowód na to, jak bardzo mylącymi okazać się mogą pozory. Nie jestem ani nikim ważnym, ani - biorąc pod uwagę to, jak wiele narozrabiałem - poczciwy. Ale nie ma co rozwodzić się nad losem dziadka, kiedy to młodsze pokolenie buduje ten świat - zauważył spokojnie, uśmiechnąwszy - znowu - w swój charakterystyczny, krzywy - i jakby wręcz bolesny - sposób. Spojrzenie cynamonowych ślepi trwało subtelnie zawieszone na facjacie Sigmy, zaś ucho poruszyło się na drodze swoistego, nerwowego nieco, odruchu.
- Z daleka się wywodzisz, Sigmo? Czy Grecja Twym domem? - spytał spokojnie, odczuwając niewyobrażalną ulgę z tego, iż - być może - uda się odwieść główny temat rozmowy od osoby emeryta.

// przepraszam, jeśli post pozbawiony będzie sensu - od wczorajszego wieczoru zmagam się z migreną ... ;c //

Właśnie, ach te pozory. Taharaki sam stał się ofiarą własnej tezy tuż po tym, jak Sigma wyjaśnił kwestie obrania tego miana czy pochodzenia, nijak niezwiązanego z Grecją. W zasadzie nie sposób orzec, czy to dobrze, czy też źle - prędzej rację mieć się będzie stwierdzając, iż było to skrzydlatemu całkiem obojętnym, wszakże o istnieniu Grecji gdzieś zasłyszał (pewnie w tych samych okolicznościach, w którym 'liznął' choć części alfabetu), niemniej nie miał ani pojęcia, cóż to za kraina, ani nawet jak daleko się znajduje. Choć wiele czasu niemłody już samiec poświęcił na wędrówki poza Krainą, w której od lat mieszka, nigdy nie dotarł do miejsca, na temat którego rozwodził się właśnie z obecnym tutaj wilkiem. A - jak wspomnianym było - nie zwykł zaprzątać sobie umysłu nazbyt długo błahostkami (a może to już Alzheimer?) temat odległego miejsca, z którym - notabene - żaden z nich nie miał za wiele wspólnego, postanowił pospiesznie odsunąć na boczny tor, nie przejmując się więcej jej istnieniem. Jest. I już. Wiele miejsc, rzeczy, zwierząt, roślin po prostu jest, egzystuje, bytuje. Warto wszystko wiedzieć czy chociażby dowiedzieć się wszystkiego próbować? Za młodu, owszem. Jednak Tahi czuł, iż posiadana już wiedza oraz zdobyte na przestrzeni lat doświadczenie wystarczą mu, by spokojnie i w miarę godnie dożyć własnego końca. Wszystko, co najlepsze, ma już za sobą.
- Ulżyło mi, że nie oczekujesz ode mnie gestów, na które nie mam najmniejszej ochoty - wyznał szczerze, standardem zaś był jego bezbarwny, pozbawiony emocjonalnego nacechowania ton. Już nie będzie straszył szeregiem pseudo-uśmiechów; krzywe i koślawe wygięcia mordy pozostawi na inne okoliczności. Poruszył się nieco, wszakże w pewnym wieku lepiej nie trwać zbyt długo w kompletnym bezruchu, jeśli chce się jeszcze kiedykolwiek wstać. Rozprostował ostrożnie skrzydła, poruszył nimi parokrotnie, złożył z powrotem. Wstał na moment i leniwie, jakoby od niechcenia, przeciągnął się, a stare kostki gdzieniegdzie stuknęły, stawy zastrzygły, uskarżając się jakoby na swój los. Los starucha.
- Sentymentalizm - zaczął, nieco rozmarzonym tonem, z powrotem zasiadając na ugładzonym już w trawie miejscu. - Na stare lata zostaje tylko on. Warto więc pielęgnować dobre wspomnienia, aby mieć do czego wracać w przyszłości - dodał, chociaż gdzieś podskórnie czuł, iż znów mówi za wiele. Sigma miał w sobie coś takiego, co spowodowało, iż Tahi pękał, a przez niewielkie szpary w grubej, twardej powłoce obojętności przeciekały strugi emocji. Miał do siebie o to żal, wszakże nie wiadomo, jak srogo zapłacić mu przyjdzie za to niedopilnowanie - niemniej nie dawał tego po sobie poznać, trwając w pozornej obojętności. Dobrze mu się rozmawiało z zakapturzonym samcem, po prostu.

O ile zatem Sigma mianowany byłby sentymentalnym, o tyle - zapewne - na Taha wołaliby "burak", "gbur" tudzież "ponurak". Czyż nie tak właśnie bywa, iż otoczenie, w którym się obracamy (nie zawsze z własnej winy lub inicjatywy) nierzadko kieruje się właśnie pozorami, które krążą nad nami niczym sępy nad zdychającą z wycieńczenia zwierzyną? Nikt zaiste nie zaszedłby w głowę, dlaczego wilk jest, jakim jest - bo czy ktokolwiek powinien przejmować się czymkolwiek innym, niźli czubek własnego nosa? Cóż, z planu stania się legendą należy zrezygnować; nawet Wataha Nocy nie wie bowiem, co to za maruda kręci się wiecznie gdzieś obok, niczym milczący, cierpliwy anioł stróż? Bo, przyznać należy, opiekuńczy Taharaki był bardziej niźli niejeden z członków Nocnych. Tym bardziej jednak nie wiedział, czy może komukolwiek ufać. Sigma, obecny tutaj, tak blisko przecie, zamiast ocenić - zadawał pytania. Chciał poznać. Ba, nawet chęci tej nie ukrywał, podkreślając przecie, iż z chęcią dyskusję ową by kontynuował. Jaki miałby w tym cel? Przez spaczony doświadczeniami rozmaitymi umysł latacza przemknęły szeregi rozmaitych podejrzeń, jednakże z racji na brak jakichkolwiek dowodów (ba, przesłanek nawet!) nie wyciągał zbyt daleko idących wniosków. Nadinterpretacja bowiem nikogo jeszcze zbyt daleko nie zaprowadziła. Niczego w zasadzie o kompanie nie wiedział, dlatego nie powinien nawet próbować w jakikolwiek sposób go oceniać.
- Ależ nie krępuj się, wypocznij, masz za sobą długą podróż - odezwał się ponownie w regionie umysłu wilka, szczerze sugerując, iż nijak za złe nie ma mu tego, że ten zaległ w trawie. W zasadzie sam o tym myślał już jakiś czas temu, wszakże starość - nie radość, jak wielu mawia, jednak nie chciał tracić czujności. Z pozycji siedzącej, w razie ewentualnego niebezpieczeństwa, szybciej będzie poderwać się do ucieczki. Jako tropiciel/łowca z wieloletnim doświadczeniem miał tego świadomość. Nabrał powietrza do płuc, delektując się zapachem lata - tak dawno nie miał tejże przyjemności. Zaćmienie słońca nie sprzyja rozwojowi roślin, tym samym skazując świat zwierząt na śmierć. Może więc teraz, gdy trudne czasy minęły, Kraina ponownie zacznie tętnić życiem?
- Czas przyzwyczaja do bólu - zauważył jakoby od niechcenia, oderwawszy się nieco od kontekstu rozmowy - a może wcale nie? może przeciwnie - nawiązał do niej idealnie? - Dołączyłeś do jakiejś watahy tej Krainy? Chociaż, w zasadzie, skoro niedawno przybyłeś, na pewno masz o wiele istotniejsze kwestie na głowie - dodał jeszcze, bez krzty wyrzutu, żalu czy kazania. Przeciwnie, wiedział doskonale o tym, iż dołączenie do watahy nie jest priorytetem, gdy ma się za sobą długą podróż. Zapewne ważniejszym jest odnalezienie względnie chociażby bezpiecznego schronienia, miejsca, gdzie można osiąść. Potem skupić się można na poznawaniu Krainy, watah, wszystkich tych biurokratycznych kruczków.

Temu uskrzydlonemu natomiast było już wszystko jedno, jak postrzegali go inni. W zasadzie jakiekolwiek przejawy zainteresowania jego osobą, sposobem bycia czy przeszłością wywoływały u niego pewne poczucie skrępowania, bliżej nieokreślonej niechęci, zakłopotania. Wolał pozostawać anonimowym, dlatego momentami rad był z powodu utraty ozora - oto bowiem jego milczenie stawało się usprawiedliwionym. Niewiele było także istot, którym choć w części zaufał; wśród tych "szczęśliwców" znajdowała się obecnie siostra samca o imieniu Taimi, Abbey, Yumi (nieaktywna, biedny Tahaś, stracił przyjaciółkę) oraz miłość jego życia - Carly. Oczywiście co najmniej połowę z tych istot skrzywdził: a to nie utrzymawszy swej męskości w metaforycznych spodniach, a to zaś - przeciwnie! - serce krępując na miłość tej, w której on prędzej widziałby siostrę, aniżeli potencjalną partnerkę. Taimkę też zawiódł, niejednokrotnie, chociażby wtedy, gdy los rozdzielił ich wesołą gromadkę, bo nie był w stanie rodzeństwa upilnować. Czuł się więc niczym ostatni śmieć, szukając własnego eremu, by wieść samotniczy tryb życia, w trakcie którego mógłby podjąć próbę odpokutowania wyrządzonych z dawna krzywd. Tego, co dobre, nie dostrzegał. Zapomniał o tym, jak wielu istotom pomógł oraz z jakim poświęceniem całe życie watasze swej służył. Nie pamiętał, jak wiele poświęcenia włożył w ratowanie siostry przed Sasorim, o mało oka nie tracąc oraz o tym, iż ozór z kolei utracił, ratując obca sobie dziewczynę - pomimo nienawiści do ludzkiej rasy. Zwykle wyparciu ulegają wspomnienia przykre, bolesne, wyrzucane ze świadomości, by życie było łatwiejszym. Taharaki, jak można wnioskować, nie był szablonowym istnieniem. Czy to źle, czy dobrze - czas pokaże. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.
- Rozumiem - odparł, skinąwszy przy tym nisko łbem. Zgodnie z własnymi podejrzeniami, być może wręcz przekonaniami, towarzysz jego posiadał zgoła inną drabinę potrzeb. Piramida jest zbyt oklepana. Priorytetem było dlań coś zupełnie odmiennego, niźli to, co ważnym było dla Taha. Chociaż, gdyby ten znał go nieco bardziej, zauważyłby zaiste pewne podobieństwa, ot, niczym niewielki dodatek do ogromu różnic. Jakaś przeciwwaga podobno być musi. Wiele ich różniło, jednakże istniały także aspekty, które traktować można jako subtelne podobieństwa. Indywidualizm, chociażby. Tak, tak. Taha z watahą łączyło obecnie już tylko przywiązanie, ślepe przyzwyczajenie - nie mylmy z sentymentem, wszakże ten wypalił się już dawno. Wataha nie stanowila już dla niego rodziny. Była jedynie czynnikiem ułatwiającym przetrwanie. To nie była Wataha Nocy, do której przynależał sercem, ciałem oraz duchem - przez te kilka lat zbyt wiele się zmieniło, by nadal tak było.
- Nic na siłę. Zmuszając się do czegokolwiek, skazujemy się jedynie na szereg utrudnień oraz dyskomfortów - dodał, z pozoru całkiem chłodno, acz pewne zadrżenie barytonu wskazywać mogło na to, jak wiele na ten temat wiedział; sugerować, iż sam stał się ofiarą tego typu podejścia. Była to jednak anomalia na tyle subtelna i dyskretna, że brak pewności, czy Sigma wyłapie ową filigranową namiastkę emocji.

Skrzydlaty skinął głową w odpowiedzi na pierwsze pytanie. Nie dołączył jednak od razu komunikatu - nazwijmy to - werbalnego, nie chcąc najprawdopodobniej przerywać ewentualnej, dalszej wypowiedzi swojego rozmówcy. Jakieś pokłady kultury osobistej posiadł dawno temu i pomimo upływu lat nadal korzystał z dawno wyuczonych zasad - co mogłoby stanowić argument obalający tezę, jakoby był skończonym gburem. Ozwać się ośmielił zatem dopiero w momencie uzyskania pewności, iż Sigma skończył - tym samym dając pewne przyzwolenie staruszkowi na namieszanie mu nieco w głowie ciepłem swego barytonu.
- Należę do Watahy Nocy, będzie to już kilka lat... Różnie przez ten czas bywało w Krainie, jak i w watahach, jednak takich pustek, jakie są teraz, nie pamiętam - wyznał szczerze, choć niekoniecznie fakt ten dotykał go czy autentycznie niepokoił. Może jakiś czas temu - owszem; obecnie jednak było mu wszystko jedno, skoro wszelkie łączące go ze stadem więzi uległy kompletnemu rozluźnieniu. Poruszył uchem, jakoby próbując wyłapać jakiekolwiek dźwięki, zwiastujące rychłą poprawę sytuacji w Krainie. Cóż, prawda była całkiem odmienną - oto zwyczajny bowiem odruch, nabyty w czasie kilku wędrówek, przepełnionych niebezpieczeństwami. Czujności nigdy za wiele, przezorność pozwala przetrwać kilka lat, tygodni, dni, godzin. Poza tym podobne reakcje, często w pełni nieświadome, zdarzają się emerytowanym łowcom, czyż nie?
- Ach, były czasy, w których podróże stanowiły ulubione zajęcie. Teraz, z racji na wiek, wolę nie zapędzać się zbyt daleko. Niestety, na starość brak pewności, iż ciało lub umysł nie odmówią nagle posłuszeństwa - zauważył spokojnie, wiodąc nieobecnym spojrzeniem po okolicy, by na koniec postanowić dostarczyć starym kościom i obolałym mięśniom odrobiny odpoczynku, padając ciężko na trawę, by zalec na brzuchu. Skrzydła zaś rozłożył w całej swej okazałości, tworząc z nich coś na kształt błoniastego parasola, pod którym ukryła się znaczna część jego osoby.

Ach, pogadamy za kilka lat - gdy Sigma osiągnie magiczne 12 lat (ile to - wedle moich szacunków - Tahi mieć powinien; jednak muszę uzgodnić to z młodszą nieco siostrą postaci, by dorastali w podobnym tempie). Wtedy przekona się, że czasami stare cielsko po prostu MUSI gdzieś zalec, nieważne, czy w gęstej i zachęcającej barwą czy miękkością trawie, czy na nieprzyjemnym i podrażniającym delikatną skórę żwirze. Jak na emeryta i tak nieźle się trzymał - zapewne dzięki aktywnemu trybowi życia, który za młodu stanowił wizytówkę dawnego dowódcy tropicieli. Ach, wiele osiągnął - fakt. Nawet władzę w watasze przez pewien okres sprawował, mając błogosławieństwo Atrity, która była wzorem do naśladowania dla niejednego "Nocnika" {jak to członków Nocnych zwykł nazywać dawny znajomy userki}. Taharaki przynajmniej nie był w poprzednim wcieleniu krową i nie próbował przejść na weganizm.
- Podejrzewam, że mogę tego nie dożyć, Sigmo, choć rad jestem na tę propozycję - orzekł ospale, chłodno, poprawiając swoją pozycję - tym samym nieco bardziej okrywszy się całkiem pokaźnych rozmiarów skrzydłami. Być może własnie podzielił obawy tamtego, czy można zatem mówić o kolejnym, jednym z nielicznych, podobieństwie? A może to aż nazbyt śmiałe, zbyt daleko idące wnioski?
Samotniczy tryb życia. Taharaki niekoniecznie podzielał jego zdanie, niemniej nie dał tego po sobie nijak poznać. Znaczy - owszem - racje miał w tym, iż sporo wilków decyduje się na samotniczy tryb życia. Prawdopodobnie zatem to skrzydlaty nie do końca precyzyjnie się wypowiedział, bowiem wspominając o niezbyt pozytywnie odbieranych pustkach, miał na myśli nie tylko sam stan watah - lecz ogólną liczbę żyjących na terenie Krainy, aktywnych istot. Gryfa nie widział całe wieki. Chyba już zapomnial, jak wyglądają smoki. Wilków też, jak na lekarstwo, same nowe pyszczki - nikogo ze starej ekipy. Kiedy ostatnio widział Carly? Berenikę? Shinq? Taimi? Elena? Abbey? Yumi? Kaori? Ba, zatęsknić mu się ostatnio zdarzyło nawet za Wilczurem, choć ci dwaj nigdy nie byli nawet kolegami, o przyjaźni można było zapomnieć! Te wszystkie braki i tęsknoty jeno pogłębiały stan przygnębienia i uświadamiały, jak bardzo był stary.

Kiedy Sigma pacnął jedno ze skrzydeł, mógł poczuć, jak niepozorna błona w naturalny sposób nieco ugina się pod dotykiem, aby za moment powrócić do swej pierwotnej pozycji. Sam Taharaki poczuł się nieco dziwnie i jakby nieswojo, wszakże kompletnie odwykł już od jakichkolwiek przejawów pewnej bliskości; fizycznej, chociażby, bez przesadnego nacechowania emocjonalnego. Chyba ostatnią z istot, która go dotknęła, byli ci przeklęci ludzie, opatrujący rany wilka. A nie, potem był jeszcze jamnik, który to w tylnej (bodaj, dawno to było) kończynie skrzydlatego wilka wyczuwał przekąskę. Kiedy decydujesz się na iście pustelniczy tryb życia, niecodziennie doznajesz najmniejszego choćby dotyku z czyjejkolwiek strony. Emeryt od jakiegoś już czasu był rozerwany do cna: jednocześnie pragnął bliskości i poczucia, iż cokolwiek jeszcze dla jakiegokolwiek istnienia znaczy oraz czuł, że na bliskość ową nie zasługuje i unikał jej, po części już tylko dla samej zasady.
- Nie słyszałem dotąd o kimkolwiek, kto żyłby wiecznie, bez zaprzedania duszy swej demonom i innym pomiotom Piekła - odpowiedział sucho, na moment krótki unosząc głowę, co nieco utrudniała plandeka ze skrzydeł, aby spojrzeć krótko na towarzysza; potem pobieżnie omiótł ospałym, leniwym wzrokiem pustych ocząt o miodowych tęczówkach okolicę. Dopiero po dokonaniu tychże prowizorycznych oględzin pozwolił łepetynie swojej na powrót opaść, wspierając jej ciężar na jednej z przednich, ku przodowi wyciągniętych, łap.
- Ach, odnosisz się do skrzydeł. Wiedz zatem, że nie każde oznaczenie, nawet tak wspaniałe i wręcz egzotyczne, przyznawane zostaje tym, którzy na pewno na nie zasłużyli - dodał jeszcze, mimochodem wspominając siostrzyczkę, która - odkąd tylko pamięć samca sięga - marzyła o lataniu. Ongiś mało skrzydeł nie uzyskała od władz Watahy Wody, jednak widząc niezadowolenie Viktorii, która czuła, iż dar ten należy się jej, a nie byle nastolatce z watahy, spowodowało, iż pokorna Taimi zrezygnowała z kandydowania w swoistym konkursie. Pamięta, jak bardzo było jej przykro - nie dlatego, że skrzydła zyskała ówczesna beta, bo i czuła, że bardziej na nie zasługiwała oraz większy uczynilaby z nich użytek. Przykro jej było z tego powodu, iż wyrwano jej ziszczenie marzeń tuż po tym, jak uwierzyła, że jest w stanie cel osiągnąć. Pokazać nagrodę i zaraz ją odebrać - to może zaboleć.