"Piwna Nuta"

Dialog się toczy, a ja zauważyłam go dopiero teraz - mimo, iż siedzę tutaj cały dzień. I wczoraj też zaglądałam. Uroczo. No, nic. Migrena, o. Wszystko będę zwalać na nią, bo jestem kobietą i tak mi wygodniej.
W każdym razie...
Czyszczący z zaangażowaniem naczynia Alastair dostrzegł kres czekolady Karmela, toteż odstawił kufel, by za moment pojawić się nieopodal parki i zgarnąć filiżankę po gorącym napoju. Teraz może coś myć na legalu, bez obawy, iż wyjdzie na przesadnie pedantycznego osobnika. Uśmiechnął się łagodnie do klientów, coby za moment spojrzeć na Betę Wiatru.
- Podać coś jeszcze? - zagaił łagodnie, stopniowo pozbywając się z kufy przyjaznego grymasu, coby wyjść na profesjonalistę. W końcu we wszystko, co czynił, zbyt wiele serca oraz uczuć wkładał. Najwyższa pora coś zmienić. Czas dorosnąć.
Jakże często sobie to powtarzał? Trudno ocenić. Jedno było pewne - nazbyt często...

Wybaczam, ja mam je teraz.

Karmelomortimer skinął łbem.
- Mi również się tu podoba. Przytulnie... I bardzo czysto.
Przy ostatnich słowach wskazał łbem barmana. Osobiście był zdania, że ścierka wytrze się do zera zanim w kuflu powstanie dziura.
Rozejrzał się.
- I mają tu karaoke. - dodał, jakby to było najlepszym wyznacznikiem jakości lokalu.
Wydawało mu się, że kiedyś lubił muzykę. Jak inaczej wytłumaczyć tamten incydent z robotem Onego? Musiał lubić muzykę.
W całym poście posługiwał się głosem Mortimera.

Karmelomortimer uśmiechnął się lekko.
- A kto nie lubi? Chociaż talentu raczej nie mam.
Nie wiedział, czy ma. Nie sprawdzał jak dotąd. Cała jego wiedza o muzyce streszczała się do "możliwe, że lubię.". A na tym daleko nie zajedzie... Kosteczki przyjemnie brzęczą w kieszeni, czemu ich nie wydać?
Zjadł i wpił wszystko, co mu tam zostało, o ile zostało. Nie pamiętam i nie mam siły sprawdzać.
Wstał, po czym podał wilczycy łapkę.
- Pani pozwoli?
Bo i co mu szkodzi?
Na muzyce się nie znał, ale coś mu mówiło, że znał się na waderach. A ta tutaj wyraźnie byłaby zachwycona propozycją wspólnego odśpiewania jednej, czy dwóch piosenek.
Lubił ją. Nie wiedział, czy może jej zaufać, ale na pewno ją lubił.
Z resztą... Komu w tych niespokojnych czasach mógł zaufać?

Wziął drinka. Tym razem bez większych obaw spróbował. Delektował się nim przez chwilę, nim się odezwał.
- Nie ma tu takich więcej? I chwała bogu. Wszystkim bogom. Już jeden to za dużo. Siedzi sobie taki na tym swoim posterunku i uważa się za władcę wszechświata...
Pokręcił łbem, jakby z naganą dla metalowego wilka.
Zerknął na barmana.
Na razie nie mógł z jego reakcji nic wywnioskować poza tym, że Merethil'a zna.
Czy Karmel chciał rozlewu krwi? Raczej nie... Chciał w dowolny sposób wyeliminować zagrożenie. Równie chętnie przystałby na pranie mózgu Onemu, przekupienie go, czy wygnanie. Ale jeśli będzie musiał zabić, by odzyskać spokój, zrobi to.
Czy chciał wiele? Chciał tylko wiedzieć, kim był. Czemu chcieli go zabić. I zyskać pewność, że nie spróbują zabić ponownie. Chciał żyć i być bezpiecznym.

Ah, wybacz przeoczenie. Nie zauważyłam posta, w przeciwnym razie zapewne bym już odpisała. Albo przynajmniej przeprosiła za brak odpisu, spróbowała się usprawiedliwić. A tymczasem prawda jest taka, żem gapa. Przeoczyłam, nie zauważyłam, widać potrzebuję nowych okularów. No cóż.
Mortimerokarmel westchnął z niezadowoleniem. Ten tutaj nie nada się raczej na pomocnika... Nie wie też nic przydatnego. Czas spadać...
- Nie to nie. Tak tylko pytam, z ciekawości.
Poczęstował się jeszcze chipsami, po czym wstał. Uśmiechnął się przepraszająco.
- Niestety na mnie już pora, zasiedziałem się trochę. Do widzenia.
Najspokojniej w świecie sprawdził, czy nigdzie nie zostawił DNA w postaci kłaczka sierści, po czym wyszedł, by nie blokować miejsca.

zt.

Lea przybyła i tutaj.
Przybyła... Z wielu różnych powodów. Chyba głównie dlatego, że przejrzała na oczy. Że Alastair miał rację.
Szanowny pan Arthas Merethil zniknął ponownie. Nie widziała go na oczy od... Tygodnia? Dwóch? Może dłużej? Wydawało jej się, jakby trwało to od wieków.
Oszukał ją. Zniknął, ledwo spuściła go z oczu. Zostawił... Zostawił ją samą.
Znowu.
I teraz co? Wróci za rok? Za dwa? A może wcale?
Miała dość. Miała dość ciągłych kłamstw, niespełnionych obietnic...
I dlatego przyszła tutaj. Bo nie dawała już rady, bo potrzebowała kogoś bliskiego. Potrzebowała, żeby ktoś ją przytulił i obiecał, że będzie dobrze.
Alternatywą do przytulenia mógłby być też kieliszek czegoś mocniejszego i joint. Jak za dawnych, dobrych czasów... Cóż, Lea nie zawsze była stara. A święta nie była nigdy.
Weszła do lokalu, jakby niepewnie. Czy nie przeszkadza?
Nie chciała być sama, ale... zrozumiałaby, gdyby Alek był zajęty. Wyszłaby. Poszła do tego pustego domu, usiadła naprzeciwko czajnika i zaczęła płakać.
Nawet nie zauważyła, kiedy minęły święta. Zajęta pracą i wyglądaniem partnera w ogóle ich nie odczuła, nie czerpała z nich radości. A przecież, jako osóbka wysoko ceniąca sobie rodzinę, potrzebowała takich rzeczy.
Przyszła tutaj. Do siostrzeńca, który okazał się mieć rację. Przyszła przeprosić... Może trochę pogadać o niczym. Ukryć zaczerwienione od płaczu oczy pod grzywką, spędzić z Alkiem czas. Bo kochała. Bo na ten moment był jej jedyną rodziną.
Potrzebowała go.
Przybyła. Chuda, zmarznięta, trzęsąca się z zimna. Na jej futerku osiadło kilka płatków śniegu. Grzywka opadała na zielone ślepia, ograniczając widoczność... Ale też kryjąc oczy Lei przed wzrokiem innych. Nie chciała nikogo martwić.
W lokalu mały ruch... Może nie przeszkadza aż tak bardzo?
Zamknęła drzwi i stanęła przy nich, rozglądając się.

Lea nie zawsze była stara! Też miała prawo chcieć się napić.
Opatuliła się szczelnie kocykiem, siadając na jednym z barowych stołków przy ladzie.
Uśmiechnęła się lekko, jakby bez przekonania.
- Witaj. Ciebie też miło widzieć kochanieńki.
Tęskniła za nim. Bardzo.
Przyszła, by przeprosić, przyznać rację. Pewnie się tego spodziewał, domyślał. Może nawet na to czekał.
Siedziała, opatulona kocykiem, usiłując powstrzymać drżenie łap.
Arthas odszedł... Znowu. Znowu to samo, znowu zostawił, ledwie spuściła z oczu. Znowu nie wie nawet, czy on żyje i co się z nim dzieje. Gdzie teraz jest? Czy myśli o niej?
Po cholerę wracał na tak krótko? Wpadł, uraczył ją kłamstwami i słodkimi słówkami, obiecał, że zostanie... I odszedł.
A ona cierpiała przez niego. Który to już raz?
To wszystko... To od góry do dołu było jednym wielkim błędem. Powinna go była spławić na samym początku, w Lecznicy. Wtedy to wszystko by się nie wydarzyło... Nie zakochałaby się. Nie wpuściłaby do swojego życia i nie pozwoliłaby przewrócić go do góry nogami.
Wtedy... Był zachód słońca, sok, kremówki, kolacja... Wtedy wydawał się taki szczery. Była pewna, że to ten jedyny, że ułoży sobie z nim życie. A tymczasem co?
Została oszukana. Który to już raz? Stare, głupie serce nigdy się nie nauczy.
Odszedł, zniknął, przepadł. A ona została sama z tęsknotą, z bólem serduszka. I nie miała pojęcia, co dalej.
Miała wielką ochotę zwinąć się w kłębek pod kocykiem i dalej płakać. Bo, choć to głupie, nic się nie nauczyła. Mimo chęci, wciąż nie mogło jej przestać zależeć. Wciąż kochała.
Nie mogła dojść do ładu z emocjami. Cisza w domu ją zabijała. Czuła się tam, wśród tej pustki, okropnie samotna...
Przyszła tutaj, bo z bliskich miała tylko Alka. I bo i jego bardzo mocno kochała, traktowała wręcz jak własnego syna. I bo bardzo potrzebowała w tej chwili towarzystwa, pragnęła, by ktoś ją przytulił i obiecał, że będzie dobrze. Zastanawiające, jak łatwo w to wtedy uwierzyć. Będzie dobrze.
Cóż...
Lea w końcu podniosła spuszczony na kwintę nosek. Trzeba to w końcu powiedzieć... Im szybciej, tym lepiej, prawda?
- Miałeś rację. Co do Arthasa... Co do wszystkiego.
No, przyznała to wreszcie. Miał rację.
Na przyszłość będzie się go grzecznie słuchać.
Zastanawiające, że jako o wiele młodszy ma udzielać jej rad. Cóż... Lea może i stara, ale w tego typu sprawach wciąż głupia.
Alek miał bardziej obiektywne spojrzenie na świat i na całą tę chorą sytuację. Może gdyby go wtedy posłuchała, cierpiałaby mniej?
Prawdopodobnie tak. Byłoby łatwiej to znieść, gdyby to ona to zakończyła. A tak, zostawiona... Ostro dostała po zadku.
Ale chyba sobie na to zasłużyła. Było słuchać. Jakby od razu spytała siostrzeńca o zdanie, nic by się nie stało, prawda?
Ma nauczkę na przyszłość. Zapamięta tę lekcję z pewnością na długo.
Czekała na odpowiedź Alka. Jak on zareaguje na te słowa?
Miała nadzieję, że nie będzie zły, że nie posłuchała... I że obejdzie się bez "a nie mówiłem?".
Ale pewności nie ma. Tak swoją drogą, to zasłużyła na to.