Historia Krainy

Kilkadziesiąt tysięcy lat temu kraina ta była spokojnym miejscem, słońce świeciło przymilnie, wiatr lubieżnie rozwiewał sierść, a ocean szumiał spokojnie, kładąc wszystkie zbłąkane dusze do snu. Mieszkańcy zwykli zwać to miejsce rajem - ba, uznali za piękniejsze, niż eden! Wilki, Smoki i Gryfy żyły w pokoju i zgodzie, zjednoczeni i silni. A przynajmniej było tak do  przybycia grupy nieznanych . Choć z początku zdawali się być nikim więcej niż tylko szczęśliwcami, który odnaleźli to niebo - to już niedługo wszyscy mieli zobaczyć swój błąd. Ugrupowanie składało się z szóstki osobników - czwórki wilków, gryfa i smoka.



Pierwszy z nich, najstarszy, odziany był w czerń, owinięty w płaszcz mroku. Ponoć widziano go tylko gdy na jego ciało padało światło księżyca, podczas świtu zamieniał się w kupę odrażających, rozkładających się mięśni ledwo trzymających się pożółkłych kości. Oh, ciekawe były stworzenia, ciekawe tajemnicy, której skrywa. Jak się później okazało - pytania przerodziły się w rozmowy, a rozmowy w zebrania, a zebrania - właśnie, w co? Niedługo później słuchacze tajemniczego wilka postanowili znaleźć w nim swojego lidera - z czym nie zgodziła się reszta krainy, więc osobniki też oddaliły się od spokoju jedności i postanowili stworzyć osobną grupę, dziś znaną pod nazwą Wataha Nocy.



Drugi pod względem wieku był dokładnym przeciwieństwem swego starszego brata. Impulsywny, agresywny i żądny władzy. Mistrz magii ognia, chciwy tyranii i zniszczenia, szybko zaczął siać terror wśród harmonii. Widząc poczynania swojego brata zapragnął, oh jak bardzo zapragnął tego, co osiągnął on. Siłą zmusił słabszych do niewolnictwa, a inni zastraszeni jego potęgą zasilali jego szeregi. Przeniósł się na południe krainy wraz ze swą hordą i wybudował pałac u stóp aktywnego wtedy wulkanu. Gdyby tylko tyle mu starczyło, gdyby tylko jego oczy nie trawiła zazdrość i nienawiść - nie zacząłby wtedy wojny z niezrzeszonymi wilkami.



Trzeci z nich, najmłodszy, w życiu kierował się spokojem i rozwagą. Miał duże serce i dzielił się nim z tymi, którzy tego potrzebowali, służąc im swoją radą, dobrocią czy przysługą. Poczynania Ognistego wilka obserwował z niepokojem - nie jednak, ponieważ bał się o swe życie, a martwił się o istnienia innych. To on więc stanął w pierwszym rzędzie, gdy wysłannicy południa postanowili zacząć spór krwawo i brutalnie. Mimo wielu ran, on - sam on, odparł ich ataki, na myśli mając tylko powrócenie ładu harmonii.
Nie otrzymując wsparcia od Nocnego ugrupowania uznał, że jeśli los chce wojny, zgodzi się na to.
Rozpoczęły się bitwy, polał się szkarłat, pokruszyły się kości. Ogień był już bliski wygranej, gdy niespodziewanie szala zwycięstwa przerzuciła się na stronę Stada Wiatru, jak lubili siebie zwać. Stało się to przez aktywną pomoc Ugrupowania Nocy oraz Grona Gryfów, którzy zdecydowali się pomóc. Gdy praktycznie dotknęli już granic Południa wilki księżyca ukazały swój podstęp i pojmali Wietrznego wilka, po czym zabrali prosto do Władcy Ognia, zaraz potem znikając. Pojmanego więziono siedem dni i siedem nocy, a potem kazano rozszarpać na oczach jego grupy. Tak też Wietrzne Stado poddało się, uciekając za Wielkie Jezioro na górzyste tereny.



Ostatni z nich był największą zagadką. Nie był tajemniczy, nie był też otwarty. Nie spokojny, nie żywiołowy. Trzymał się z daleka, pogrążony w swoich myślach i planach. Mówiono, że jest psychopatą pogrążonym w swym szaleństwie, że nic nie je, ani nie pije, że nie potrafi mówić, ale umie kontaktować się ze zwierzętami - w końcu, że on sam jest ucieleśnieniem wody. On zaś, słysząc wszystkie pogłoski, pozostawał wobec nich neutralny, nie zaprzeczając, ani nie potwierdzając. Gdy wybuchła wojna, skrył się w jaskini i tam spędził najtrudniejszy okres. Gdy Stado Wiatru zostało pokonane, postanowił pomóc niezrzeszonym, by uniknęli oni rychłej śmierci. Śpiewając Pieśń Wodnistej Iluzji zahipnotyzował on część samotników i zaprowadził na wsypę koło krainy, by po dotarciu przerwać swój czar. Tam zostali, skrywając się pod bezpieczeństwem swej własnej grupy, Watahy Wody. Nie żeby mieli wybór, wodne stworzenie więziło ich, wytwarzając koło krainy pole ochronne. Zniknęło wraz z jego śmiercią - poprzez spalenie. Jak czarownicę. Zwierzęta nie były zadowolone ograniczoną wolnością i tak postanowiły zakończyć ów spór. Ponoć niekiedy, w pełnie księżyca usłyszeć można, jak jego pieśń zabrzmiewa po raz kolejny, niesiona wraz z szumem strumyka.



Gryfica i Smok trzymali się razem już od przybycia do krainy. Zwani byli Świetlistymi, gdyż przynosili zgodę i pokój skuteczniej niż wszyscy, którzy tego próbowali.
Gdy zaczęły więc powstawać ugrupowania - Oni postanowili założyć wspólne, znane pod nazwą Zjednoczone Królestwo. Odsunęli się od wszystkich sporów i zamieszkali na wschodzie harmonii, gdzie zapewne żyli by w zgodzie do dziś. Gdy Władca Ognia zaczął opanowywać krainę, Gryfy, jako waleczne i odważne stworzenia, postanowiły jak najszybciej pomóc, Smoki natomiast, cóż, nie były tak entuzjastyczne i odpowiadały się raczej po drugiej stronie konfliktu. Nastąpiło kilka sprzeczek, nawet bójek - i tak losy Smoków i Gryfów na zawsze rozdzieliły się.Świetlisty Smok postanowił przenieść swoje stado na tereny górzyste, jak się później okazało - koło Watahy Nocy.

Historia ta urywa się przy śmierci Ognistego Wilka. Nigdy przedtem i nigdy później nie było władcy tak okrutnego i bezlitosnego jak on, nie było też wilka tak tajemniczego i inteligentnego jak przywódca Watahy Nocy, osoby tak dobrodusznej i oddanej jak Wietrzny Wilk, ani stworzenia tak szaleńczego i odmiennego jak uosobienie Wody.  
To nie znaczy jednak, że dzieje tej krainy już się skończyły. Toczą się dalej, kto wie, jakie historie będą tu jeszcze spisane?