Zakątek (juz nie!) Amiru oraz Kein'a

Bez większego przekonania, wiary, że się uda, spróbowała poruszyć skrzydłem. I tak samo, jak wiele razy wcześniej, skrzydło nie drgnęło nawet. Bo nawet myślenie jej niezbyt wychodziło.
Jak tu myśleć, gdy serduszko krwawi? Nie była w stanie skupić się na niczym innym, poza wspomnieniami, poza Arthasem. Gdy próbowała myśleć o skrzydłach, przed jej oczyma stawały inne, stalowe. Twarde i kanciaste, a jednak jakimś cudem zdolne do lotu i takie ciepłe... Pomimo, że były metalowe, gdy ją nimi przykrywał było bardzo miło i wygodnie. I tak ciepło...
Oddałaby wszystko, by był tu teraz. By mogła się do niego przytulić... By nigdy nie zniknął.
Chciała cofnąć czas do momentu, zanim odszedł. Albo, ewentualnie, zanim się poznali. Obie wersje byłyby dobre, chroniły przed zranieniem.
Teraz nie pozwoliłaby mu wrócić... Ale jednocześnie strasznie pragnęła, by to zrobił.
W sumie nie wiedziała, czego chce. Jednocześnie pragnęła gorąco, by wrócił i nie chciała go widzieć na oczy. Bała się, że wróci, ale każdego dnia na to czekała. Bo może jednak się pojawi, choć na chwilę? Może da znak życia?
Czy żyje w ogóle? Co u niego?
Strasznie się o niego martwiła...
Była w tej przykrej sytuacji, że została sama z tym wszystkim. Gdy ma się obok kogoś, kto równie mocno dostał po tyłku, łatwiej zdusić emocje, by być w stanie wspierać drugą osobę. Może więc gdyby miała dzieci... Te, które tak planowali, których pragnęli...
Ale nie miała dzieci. Nie miała nawet gwarancji, że przeżyję ciążę. Jej organizm był zbyt wyniszczony.
Nie miała nikogo, dla kogo musiałaby być silna. Więc nie była. Nie radziła sobie z tym wszystkim... I potrzebowała opieki. Właśnie takiej. Ciepła skóra pachnąca skórą i dopilnowanie, by zjadła cały posiłek... Na ten moment sama nie była w stanie o siebie zadbać. I pewnie długo nie będzie.
Usłyszawszy słowa Kein'a spróbowała się uśmiechnąć.
- Też uważam cię za przyjaciela. Ty i mój siostrzeniec jesteście wszystkim, co mam...
Tknięta impulsem, podeszła do basiora i przytuliła się do niego. Potrzebowała czuć, że ktoś jest blisko. Inaczej bała się, że zaraz zniknie całkiem, pochłonięta przez to straszliwe uczucie pustki...

Kein mógł wyraźnie poczuć drżenie jej ciała, policzyć kości.
Wtulona w niego, płakała. Słuchała jego słów, oczywiście. I rozumiała, że on ma rację. Niedługo, tropem userki, odkryje, że Kein nie tylko teraz ma rację, a ma ją zawsze.
- Nie wiem... Mówił, że kocha. - wykrztusiła w końcu.
Wierzyła w to dotąd bez zastrzeżeń. Wydawał się wtedy taki szczery... Jeśli się dobrze zastanowić, on zawsze wydawał się szczery. Patrzył na nią tymi swoimi brązowymi oczyskami i wierzyła mu bez zastrzeżeń. Bo czy te oczy mogą kłamać? Skoro nie spuszcza wzroku, uśmiecha się...
Po prostu się wierzy. Niektórzy mają coś takiego, że wydają się godni zaufania.
Patrzy taki, i się wierzy. Ufa się, pokłada nadzieje. A potem co? Znika taki.
Mówił, że kocha. Mówił, że wrócił na zawsze, że będzie tak, jak dawniej. Że będzie dobrze, że będzie wspólna przyszłość.
A potem co?

Sporo czasu minęło, nim Lea zaczęła się uspokajać. Trudno jednak stwierdzić, ile, bo straciła poczucie czasu. Ile po prostu płakała, nic nie mówiąc, wtulona w Kein'a? Wydawało jej się, jakby trwało to wieki, choć w rzeczywistości mogło trwać tylko kilka minut.
Nie wiadomo, ile trwało.
W końcu łzy przestały płynąć, serce nieco zwolniło rytm...
Po jakimś czasie go puściła, siadając obok.
- Ja... Dziękuję. - powiedziała cicho - Chyba już mi trochę lepiej...
Chwilowo się opanowała... Na razie na lepsze wyniki nie ma co liczyć. W końcu rana jest dość świeża...
Zielonymi oczyskami, zaczerwienionymi nieco od płaczu, przyglądała się Kein'owi. Czekała na jego słowa. Czekała, aż powie jej, co teraz? Co ona ma zrobić ze swoim życiem?

A więc spać. Dobrze.
Zwinęła się w kłębek w jakimś kącie, przykrywając otrzymaną od Kein'a skórą.
Położyła się przy tym tak, by być w stanie wciąż go widzieć. Odczuwała irracjonalny strach, że i on zniknie, ledwo spuści go z oczu. I nie szkodzi, że nie miał on żadnego sensu, żadnych podstaw. I tak się bała.
Bała się stracić kogoś jeszcze.
Ale... Obiecał, że będzie, prawda? Dlatego też, choć czuła wielką ochotę, by to zrobić, nie położyła się tuż przy nim, by obudzić się, gdy się chociaż ruszy. Nie zrezygnowała też całkiem ze snu, byleby go pilnować.
Bała się, ale... Ufała mu. Wierzyła, gdy mówił, że cały czas tu będzie.
Dlatego też zamknęła w końcu oczy.
Z zaśnięciem nie miała problemów. Miała tendencję do przesypiania problemów, po odejściu Arthasa głównie spała. Już po paru minutach więc jej oddech się wyrównał. Zasnęła jak szczeniak, szybko i mocno.
Na szczęście mózg się nad nią zlitował i nie dręczył jej dodatkowo złymi snami. Albo tymi gorszymi - dobrymi, po których mocniej odczuwa się, jak przykra jest rzeczywistość.
Po prostu spała.

A Lea spała twardo, bez snów. Było więc w miarę dobrze. Przynajmniej nie płakała, prawda?
Była spokojna, nie dręczyły ją myśli, wspomnienia, sumienie...
Jedyne, co można powiedzieć o jej działaniach, to to, że nieświadomie przesunęła na wpół rozłożone skrzydło, okrywając się nim jak puszystą kołderką. Przynajmniej przez sen, odruchowo, umiała nad nimi zapanować. Zawsze jakiś progres, prawda?
Spała. Cóż więcej można powiedzieć? Chyba nic.
Spała. I tyle.
I brak weny.