Las Wiecznej Ciszy

Wiedziałam, że długo zwlekałam przed mianowaniem tej panienki! Nie chcę Cię gonić do roboty, zrobię to, w końcu na pewno czają się na mnie pod starym adresem. Linki nie znikają ot tak. Gorzej, jak ktoś zdjęcia usunął. Nie szukaj specjalnie, choć jak przypadkiem wpadłyby w łapki - skorzystam.
- Aleś się uwziął. Ish nu palah - odpowiedział Bart, totalnie nieświadomy tego, co działo się w umyśle przyjaciela. Kota podrapał po brzuszku, po czym podszedł w stronę Karmelowatego, którego był już w stanie wypatrzyć. Byłemu łowcy nie godzi się tak paskudny brak koncentracji czy łatwość wyprowadzenia z równowagi. Powinien być bardziej czujny i nie polegać tylko na nadmiarze tłuszczu, który owszem, amortyzował sporo, ale na pewno nie wszystko.
- Dobrze Cię widzieć. Mało brakowało, a pomyślałbym, że się przede mną ukrywasz. Poza tym... macie jakieś ciche dni? - zapytał, znacząco gestem łba wskazując na kota. Przyszli osobno, do tego wilk odnosil wrażenie, że z niego innych stron. Cóż, Horus ma swoje humorki, wiadomo, różnie pomiędzy nimi bywało.

Chyba Cię kocham! Dziękuję

Bart przerzucał spojrzenie z kota, na wilka i na odwrót, nie bardzo pojmując, co się dzieje. Jedno się obraża na drugie, drugie o tym pierwszym zbytnio się wypowiadać nie chce...
- Okeeeeeeej - powiedział niegłośno, przeciągając w zamyśleniu jedną z głosek. Mam nadzieję, że uda się wam odgadnąć, która to była. W ramach ułatwienia dodam, że przeciągnął samogłoskę, macie 50% szans na to, że prawidłowo myślicie. O ile, oczywiście, znacie różnicę pomiędzy samo-, a spółgłoską.
- Jak stare, dobre małżeństwo. To teraz kwiaty, dobre wino, spotkanie przed telewizorem - i będzie jak dawniej, prawda? - zagaił pogodnie, obracając wszystko w żart, jak to miewał zwykle w zwyczaju. Znowu zerknął na kota, znowu spojrzał na wilka. Które z nich było bardziej uparte? Horus. W końcu o paranoicznych zachowaniach basiora Bart nie miał najmniejszego pojęcia.
- Jak ma się Wataha Wiatru? Wiele się zmieniło, odkąd... no... zniknąłem? - spytał, słodko nieświadomy także zaników pamięci, które dotknęły samca. I spuść takiego na chwilę z oka... Klucha plasnął sobie zadkiem na podłoże. Gdyby znajdowali się na podłożu pokrytym panelami na pewno poczuliby, jak te uginają się od naporu tłustego cielska. W sumie pisanie otyłym samcem jest całkiem zabawne.

Bart zareagował spontanicznie, nie zdając sobie sprawy z wynikających z tego zagrożeń.
- Chyba nie TEN kot? - spytał rozbawiony, spoglądając z udawaną nieufnością na Horusa. Analizował wypowiedź przyjaciela krok po kroku, słowo po słowie, próbując doszukać się sensu. Po raz pierwszy dopuścił do siebie myśl, że samiec wrócił do dawnych nałogów, a narkotyki wyżarły mu mózg. Wiele by to wyjaśniało, dlatego spojrzał na Karmela, z autentycznym zatroskaniem. Powoli.
- Chyba znów nie bierzesz? Poza tym... nie umiem sobie teraz przypomnieć tego metalowego, może jak go spotkam to sobie przypomnę. Jeśli jednak spiskuje przeciw Tobie, dlaczego po prostu go nie wygnasz, piętnując w odpowiedni sposób? Chyba nie pozwoliłeś, by ten szaleniec bujał się po Krainie i stanowił zagrożenie? - spytał, nie wiedząc, czy ma w to wierzyć, czy raczej sie z tego śmiać. A może obawiać, bo w końcu uwolnić się od dragów łatwo nie będzie. Klucha podjął próbę spojrzenia Becie w oczy, pochylając się mocno w jego kierunku. NIewiele widział, jednak nie odniósł wrażenie, by ślepia samca odbiegały od normy.

- Widzę, że lubisz wyzwania i życie na krawędzi, skoro zezwalasz szaleńcom być niebezpiecznymi - zażartował. Wszystko po kolei składało się we względnie spójną całość, która pozwalała mu odrzucić wersję, że Karmel mówi prawdę. Niepokoiło go to, a jego niepewność, dotyczącą "brania", potraktowal jako próbę zaprzeczenia. Nie znał może zbyt wielu uzależnionych od czegokolwiek istot, jednak wiedział już, że zjawisko takie jest w przypadku nałogów dość charakterystycznym, występującym w parze z zaprzeczeniem i wyparciem.
- Proszę Cię, nie zgrywaj się. Jeśli wróciłeś do tego gówna, oszukuj kogoś, kto Cię nie zna. Nie mnie. Ja to już przerabiałem. Gdzie trzymasz koks, czy czym tam się teraz trujesz? I co z Deebie? Ten szaleniec jej nie zagraża? - spytał, sam nie wiedząc czemu poruszając kwestię drugiej Bety. Może gdzieś tam nadal obawiał się, że bajki przyjaciela mogą mieć cokolwiek wspólnego ze stanem faktycznym? A moze zwyczajnie próbował podpuścić fiołkowookiego?

Węgiel pomaga w lecznictwie, pomagającym w kwestiach prawidłowego pozbywania się powietrza. Ale jak było z koksem? Nigdy nie próbował. Ani Bart, ani ja. Bo po co? W każdym jednak razie Bart spojrzał na kompana nieufnie, potem zerkając na kota, jakby w nim szukając podpowiedzi. Coraz mniej pojmował.
- Dobra, to wszystko brzmi... Niepokojąco. Niepokojąco oraz co najmniej niewiarygodnie, trudno mi uwierzyć, że to wszystko jest prawdą. Nawet, jeśli ktoś faktycznie czai się na Ciebie, jeśli ktoś zamordował Deebie... Dlaczego Horus miałby w tym mieszać palce? Karmel, wy się przyjaźnicie odkąd tylko pamiętam, już się nie wydurniaj! - powiedział, utrzymując nieco karcący ton wypowiedzi. Nie wiedział tego wszystkiego, co wie użytkowniczka, więc rozmowa nie należy do łatwych. Nikt też chyba nie wierzy w to, aby dalej było łatwiej. Sam Bart traci nadzieję. Jak się z nim dogadać? Coś przypomnieć, poruszyć kwestię, która w końcu przegna oszołomienie... Ale... Dragi odpadają, może faktycznie nie pamięta? A może ten wypadek, podduszenie, kąpiel w wodospadzie, skały... Może nabawił się urazów?
- Skąd pewność, że to ten metalowy czyhał na Twoje życie?

Przyjaźnili się?
Ciekawe... Blizny zdobiące Karmelkową część zadnią świadczyły co innego.
Horus spojrzał na Barta. Następnie schylił się, łbem lekko uderzając w ziemię. Następnie przyłożył doń łapę, mróżąc oczy.
Wielka szkoda, że to nie wigilia i nie może powiedzieć...
Karmel przyglądał się pantomimie kota. Horus przekazywał swoją, fałszywą wersję wydarzeń...
- Nie wiem. Od tamtego momentu nie zachowywał się przyjaźnie... Nie wiem, jak wcześniej.
Nad drugim pytaniem nie musiał się zastanawiać.
- Był pierwszym, którego zobaczyłem po odzyskaniu przytomności. To chyba logiczne, nie?
Dla niego było. Dla innych nie... Ale skąd miał to wiedzieć?

Obserwował zachowanie kota.
- Widzisz, Horus? Przez Twoje babskie humorki Karmel Ci nie wierzy - powiedział pogodnie, pokręcając przy tym głową. Był już niemal pewny, że Karmel musiał uderzyć się łbem o te wymienione przez siebie skały, co doprawdy mogło wiele wyjaśniać. Amnezja? Albo jakieś inne licho? Zerknął porozumiewawczo na Horusa, zupełnie, jakby chciał mu przekazać, że już chyba wie, co się dzieje. Jak mu pomóc? Czy uszczerbek na zdrowiu był odwracalnym? Wspomnienia nierzadko wracają, w końcu są rozmaite odmiany utraty pamięci, zależy jak mocno i w którym miejscu oberwał mózg wilka...
- A jak wydostałeś się z wodospadu? Może metalowy Ci pomógł wyjść z wody? Gdyby chciał Cię zamordować, myślę, że dobiłby Cię, zanim pozbierałbyś się na łapy i uciekł... A kot... Cóż, Horus zawsze miewał swoje kaprysy, nierzadko używał pazurków, ale myślę, że chciał Ci pomóc, może przekazać jakieś informacje, na które nie zwracałeś uwagi? Spójrz na to tak: wciąż żyjesz. Albo wyśmienicie się skrywasz pomiędzy drzewami, albo im się znudziło, albo wcale nie chcą Twojej śmierci, nie sądzisz?

Karmel wzruszyłby ramionami, gdyby je posiadał.
- Trudno dobić, nie wyławiając. Sądzę, że wyłowił właśnie w tym celu.
Mózg wilka oberwał mocno i zdaje się, że ostatecznie. Wymazane zostało wszystko, nawet nałóg. Co prawda ciało zapamiętało, ale bez wiedzy świadomości skończyło się niegroźnie, zjedzeniem kilograma mąki. A potem, uznawszy, że to głupie, zaczął ignorować impulsy. Przeszło mu.
- Dobrze się kryję. Zmyliłem Onych i zmyliłem kota. Dopiero dziś mnie dorwał... Chyba, że szukał ciebie. Wyraźnie się znacie..?
Rozejrzał się. Wierzył, że jest chroniony. A ten tu beczułkowaty nieco wilk nie wydawał się planować ataku...?

- Znamy. Mówiłem Ci, uparty koźle, że się przyjaźniliście i nie rozstawaliście, choć było pomiędzy Wami różnie. Coż, swego czasu mnie też zwałeś przyjacielem, zatem... Siłą rzeczy... Siłą rzeczy znałem i Horusa. Dostałem nawet na wychowanie jego córkę, nie pamiętasz? - spytał Bart, mrużąc lekko oczęta i przyglądając się Karmelowi. Amnezja. Najprawdopodobniej. Miejmy nadzieję, że utracił tylko zdolność odtworzenia wspomnień, nie zaś budowanie nowych. Pamięć krótkotrwała zdawała się działać jak należy, w końcu zapamiętywał wydarzenia, które miały miejsce po wypadku. Czyli działało, jak trzeba. Info przerzucane z pamięci krótkotrwałej, aby ulokować się w długotrwałej, pod postacią nowego wspomnienia.
- Czyli wyłowił Cię, a Ty od razu byłeś gotów do natychmiastowej ucieczki. Nie utraciłeś przytomności na skutek niedotlenienia, nie odczuwałeś bezsilności. Wstałeś i od razu uciekłeś, nie dając szans, aby Cię odnaleziono? Karmel, to niedorzeczne. Bo zawiśnięciu na tym czymś i kąpieli w wodospadzie, nie mogłeś być na tyle silny, by uciec, zanim metalowy podjął próbę, żeby Cię dobić... - próbował tłumaczyć, niewzruszony brakiem jakichkolwiek efektów.

Karmel zerknął na kota.
Potem na wilka.
Przyjaciel?
Uwierzył. Nie wiedział, czemu. Ale uwierzył, zaufał. Wystarczająco, by spuścić łeb i się przyznać.
- Nic nie pamiętam...
Wszystko przed próbą morderstwa było białą kartką, czystą, nienaruszoną.
- To nie do końca tak. Zamknął mnie w swoim zamku. Odkrył, że mocno walnąłem i zastanawiał się, czy może to wykorzystać. Próbował prania mózgu. Stamtąd uciekłem.
Przyglądał się wilkowi. Nie znał nawet jego imienia...

Bart nie pomyślał, że może widnieć w umyśle Karmela jako bezimienny wilk. Skupiał się w końcu na czymś zupełnie innym, na moment zapominając o tym, co jego zdaniem mniej ważne, w tej sprawie przynajmniej. Na tym, co nie pomoże wcale a wcale.
- Prania mózgu? Znaczy? Ach, niech zgadnę, powiedział, że sam wpadłeś do wodospadu, a on Ci pomógł i zaciągnął do zamku, byś tam wracał do siebie... Powiedz, czy mnie też tak bardzo nie ufasz? Też myślisz, ze chcę Cię dobić? Tamten miał idealną sposobność, ledwo przytomną, niedoszłą ofiarę w zamku. Nie wierzę jakoś, że nagle zmienił zdanie i zamiast mordu, próbował Tobą manipulować... To wydaje się dość niedorzeczne - mówił, nie bacząc wciąż na brak skuteczności swojego działania.
- Skoro nic nie pamiętasz, skąd masz pewność, że to faktycznie nie był wypadek? A może ktoś inny chciał się Ciebie pozbyć, metalowy Ci pomaga, a Ty uciekasz nie przed tymi, przed którymi powinieneś? - brnął i galopował, puszczając dość znacznie wodze fantazji. Mówił jednak spokojnie, choć w pewnej mierze i stanowczo.

Bart pokręcił łbem. Chyba coś mu świtało. SBW. Ostatnia obrada, zarazem będąca jego pierwszą. Wtedy oficjalnie przyjęto go do Wiatru oraz... powołano Służby, co z resztą wywołało sprzeciw pewnej wadery.
- Byłem tam, Karmel. Metalowy... Już wiem! Karmel, powołałeś te Służby. Po to,aby czuwały nad watahą, strzegły granic i czuwaly też nad Tobą samym. Pomysł podrzucił Ci ten metalowy! Nie wyglądało też na to, by miał nieczyste zamiary... - niemal zawołał entuzjastycznie, powoli przypominając sobie przebieg obrady. Nie było ich wtedy zbyt wielu, a same SBW miały dopomóc odmienić poniekąd ten stan. Uśmiechnął się kluchowatą mordką, skinął łebkiem i zaśmiał lekko.
- Jeśli to ten sam, o którym mówisz, nie dziwota, że był na moście! Nakazałeś mu strzec granic! Może faktycznie sam się na siebie zamachnąłeś, a on, jako że czujny, uratował Twoją dupę? Wiesz, może się nie znam, ale próba samobójcza w miejscu, gdzie NA PEWNO znajduje się ktoś, kto będzie chciał dopomóc... No, strateg z Ciebie raczej nie najlepszy, albo byłeś naprawdę bardzo zdesperowany. Ja osobiście uważam, że tamten nie ma powodu, by ściemniać - mówił z niemałym podekscytowaniem. Wiedział, że o powód próby samobójczej nie ma ani co pytać, póki jego przyjaciel czegoś sobie nie przypomni. O ile przypomni sobie kiedykolwiek...

Bart niestety nie wiedział. Pokręcił głową.
- Nie mam pojęcia. Ostatnio zniknąłem z Krainy, przez dość dlugi okres nie miałem kontaktu z nikim stąd... Może miałeś jakieś problemy? Wiesz... Kiedyś byłeś uzależniony od narkotyków, nie jestem biegły w tej sprawie, więc nie wiem. Kokaina? Amfetamina? Jakieś inne gówno? Może wróciłeś do tego i na haju miałeś jakieś chore odpały? Cóż, jak widzieliśmy się ostatnio nie przypominałeś jednostki, która cierpiałaby na depresję, także nie mam pojęcia, co mogło Cię posunąć do takich czynów. Cholera, gdybym wiedział, że się nabawisz tylu kłopotów pod moją nieobecność... - urwał. No, właśnie. To co? Zostałby? Wątpliwe. Wyslałby kogoś, by czuwał nad bezpieczeństwem Karmela? Przecież po to istniały SBW, które nie dopilnowały wszystkiego, jak należało. Z resztą, nieważne, kto miałby nad nim czuwać, dzisiaj Beta widziałby w nim mordercę, czyhającego tylko na sposobność, aby dzieła dokończyć. Swoją drogą obstawa Karmela była wybitnie wyszkolona, albo wybitnie zmyślona, bo jak dotąd Bart nawet nie podejrzewał, aby poza dwójką wilków i kotem ktoś się tutaj znajdował. Zastanawiające...
- A ci Twoi obrońcy... Skąd wiesz, że nie oni chcą Cię zabić? Karmel, tu jest zbyt wiele niejasności, za wiele sobie wkładłeś do łba. Skoro niczego nie pamiętasz, nie możesz snuć tak daleko idących podejrzeń... Chociaż w sumie, jako Beta watahy, możesz wszystko - zauważył, przypominając sobie rozmowę z Ammutem. Beta i Alfa ma zawsze rację, a jeśli nie ma i odważysz się o tym palnąć - skończysz jako wygnaniec. Zwłaszcza, gdy Beta zdaje się mieć niezły bajzel w łepetynie.

- Co wiem o Tobie? - zapytał, nieco wygodniej siadając. Nieco wygodniej, bo o pełnym komforcie z tyłkiem tych gabarytów nie ma co mówić. Z drugiej strony tłuszczyk ochraniał pupę samca przed niewygodą związaną z twardymi, wbijającymi się w ciało przedmiotami. Na dwoje babka wróżyła.
- Miałeś w sobie wiele wytrwałości, zaparcia czy woli walki, bo udalo Ci się pokonać potężny nałóg. Nie miałeś kłopotu zarówno z budowaniem znajomości, czy to z waderami, czy potencjalnymi kumplami, jak i ze zdobywaniem zaufania. Jak każdy posiadasz drobne wady, jednak mimo wszystko otoczenie darzy Cię sympatią i szacunkiem. Czasami wykazujesz zachowania egoistyczne, jednak mimo wszystko przekładałeś dobro watahy ponad własne widzi-mi-się. Byłeś rozsądnym i roztropnym dowódcą, wolnym od tak paskudnej nieufności. Może nie rzucałeś się każdemu na dzień dobry na szyję, jednak nie byłeś tak uparty w przekonaniu, że ktokolwiek spiskuje przeciw Tobie - chociaż wszelkie fakty temu przeczą. Zamiast zamykać się w sobie, zamykać sam na sam z własnymi, błędnymi nieraz przekonaniami, próbowałeś stawać się lepszym. Tyle nad tym pracowałeś, nie spieprz tego przez jakieś chore jazdy... Świetny z Ciebie kumpel, spójrz - nawet kot, którym nie raz i nie dwa się nie zgadzałeś - czuwał nad Tobą i pilnował, by nic Ci się nie stało i byś nie zrobił sobie krzywdy, chociaż wyraźnie go nie chciałeś. Nadal żyjesz, czy to żaden dowód na to, że jesteś w błędzie? Nie wstydem jest się mylić i błądzić, wstydem jest uparcie i wbrew wszystkiemu gnać we własne 'racje' - rzekł. Słowotok, znowu. Ostatnio Klucha popadał w niego nad wyraz często.

Czyli chyba nie jest tak źle... Znaczy, nie było źle. Teraz raczej jest.
- Zmiana więc nie wyszła mi na dobre, co?
Zepsułam Karmelka. Ta...
Beznadziejna ze mnie userka. Nie przyszło mi wtedy jakoś do głowy, że wszystkim odpowiadał taki, jaki był. Nudziło mi się...
Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie.
Beznadziejna ze mnie userka.
Karmel przyglądał się próbom wygodniejszego posadzenia zadu.
- A tak... Mniej ogólnie? Miałem jakąś rodzinę? Może kogoś, komu mogę ufać?
Korciło go, by zapytać, kim jest rozmówca, ale z tego zrezygnował. A jak ten poczuje się urażony? Zamknie się w sobie i nie powie nic więcej.
Lepiej nie ryzykować.

//A witam ponownie. Wy sobie dalej spokojnie gawędźcie, ale skoro kotek też tu jest to może by jego  też nieco.. ''uaktywnić''?  Ja chętnie  spróbuje dojść z nim do porozumienia. ^^

Nie wiem co mnie tu ciągnęło, ot niby tak po prostu tu zawitałem.
Przemieszczałem się górą. Spokojnie, ot w miarę cicho i już mimowolnie naśladując otoczenie, czyli w tym wypadku ruchy koron drzew. A przemieszczałem się latając, a może raczej szybowałem między jednym drzewem, a drugim, z jednych koron do drugich, sprawdzając uprzednio okolice, nasłuchując. Te moje ''skoki'' były chaotycznie, raz w ten kierunek raz w ten i w nieregularnych odstępach czasu.
I pewnie robiłbym tak dalej spokojnie rozmyślając, gdyby podczas jednego ze 'skoków' nie zauważył dwóch wilków i rudego kota, wyłaniających mi się zza pnia, korzeni drzewa . Z tej trójki zainteresował mnie chyba najbardziej kot. Czyżby był to ten sam rudy Pan Kot? Będę musiał podejść bliżej by się dowiedzieć, a ponieważ on już wie o mym istnieniu, jak to ten, to czemu by z nim spróbować.. pogadać. Gdy ich spostrzegłem to akurat byłem w locie i cóż przerwałem to moje mimowolne naśladowanie ruchów liści, i szybko skryłem się na najbliższym drzewie. I to był mój błąd, lepiej by było gdybym.. 'kontynuował ruch' jakby nigdy nic. Taa.., a  teraz chociażby kot, gdyby patrzył akurat wtedy w górę, mógł, np. krańcem oka, zaobserwować chwilowy ruch odstający od otoczenia, ten mój błąd.
No cóż mówi się trudno, mam nauczkę na przyszłość..   Siedziałem spokojnie, cicho w konarach, znów podświadomie zgrywając się z ruchem otoczenia.
Kot pewnie tego błędu nie zignoruje, jeśli go zauważył, ale wilki z kolei mogą, więc żeby utwierdzić ich w przekonaniu iż mają zwidy, jeśli coś podejrzewają, nie zaszkodzi nieco poczekać.  
Znajdowałem się z.. jedno drzewo od nich.
No, no drzewa tu osiągają duże wysokości, a jaka cisza.  Ciekawe czemu Matka stworzyła ten zakątek tak kładąc nacisk na ciszę?

//oj coś dziwnie mi te zdania wyszły..

Bart nie zwrócił uwagi na szmery, które pewnie towarzyszyły przybyciu smoka - w końcu w lesie wiecznie coś szumi, chociaż ten tutaj i tak wyciszał głośniejsze dźwięki. I tak by go na pewno nie dostrzegł, bo wszechobecna noc nie ułatwiała niczego.
I owszem, starego Karmelka lubilam, ale kto powiedział, że nowego nie będę? Nie powinnaś tak patrzyć na innych, skoro chcesz zmienić postać - zmień. Nie innym, tylko Tobie przyjemność ma sprawiać jej prowadzenie.
- Czy na dobre - nie mam pojęcia, zbyt słabo Cię znam. Znaczy... nowego Ciebie. Sentymentalnie Cię lubie, więc nawet jako największego oszołoma będę Cię cenił. Ach, paplam jak nienormalny, sens musiałem zgubić gdzieś po drodze - zauważył, usmiechając szeroko do przyjaciela. Cieszył się, że go widzi. Nieważne dla niego było, jak się zachowywał. Istotne, że żył i nie widział w nim mordercy, co zdawało się być nie lada wyróżnieniem.
- Rodzinę... Nie wiem, ostatnio jak Cię widziałem wydawałeś się adorować Deebie, ale zważywszy na to, że uwielbiałeś przebywać wśród uroczych dam nie odważyłbym się stwierdzić, że byłeś z nią bliżej niż z poprzednimi. Nie kojarzę, byś chwalił się, że masz jakąś na stałe, ale może i razem z sensem  pogubiłem w wędrówce i część wspomnien? - rzekł, marszcząc w zamyśleniu czolo.