Polowanie Amiru

Powód? Nie można z pustymi łapami do bóstw, bo jeszcze piorunem się po tyłku zbierze. Każde szczenię o tym wie. Miejsce? Zwyczajny las: gęsto pokryty trawą, wysokie oraz niskie drzewa, krzaczki, nieco jakiś owocków... Gdzieś tam szumi strumień, gdzieś tam sterczy sobie kamień. Mniej opiszę, większe pole popisu dla MG, prawda? ; >

Och, zapach igliwia! To będzie dobry dzień! Skoro userka kocha tę woń, dlaczego Ami miałaby jej nie uwielbiać? No, właśnie. Samica poruszyła delikatnie nozdrzami, dokonując pospiesznej oraz dość pobieżnej analizy swoistej mieszaniny zapachów, próbując wyciągnąć z niej te najbardziej interesujące niedoszłego wojownika. W sumie 'doszłego', ale jakby na przedwczesnej emeryturze.
W sumie próba podejścia pod wiatr na niewiele się zda: ten lubi zmieniać swój kierunek niepostrzeżenie, niwecząc wszelkie niecne plany zaskoczenia zwierzyny. Razem z wąchaniem powietrza rozglądała się uważnie i strzygła uchem; zarówno wojownik jak i łowca powinien wiedzieć, że podstawą jest współpraca każdego ze zmysłów. Postanowione. Powoli, niemalże bezszelestnie (o ile MG nie zażąda inaczej) podeszła bliżej połamanych krzewów, niuchając co rusz to powietrze, to zaś samo podłoże. Dawno nie polowała, a i nigdy nie była w tym najlepsza, zatem z pewnością popełni niejeden błąd.

Kukułką się nie przejęła; bogowie w końcu zasługują na coś ponad marną ptaszynę. Poza tym miała kukułeczka skrzydełka i latała, co mogłoby nieco utrudnić złapanie jej, nieprawdaż? W końcu Ami była tylko zwyczajnym, szarym wilkiem, plączącym się po okolicy i twardo na podłożu łapy stawiającym. Nie oderwie się od ziemi choćby na chwilę, chyba, że w podskoku - ale to na pewno nie zda się na nic. Dlatego parła dalej, przed siebie, niezmęczona, niezniechęcona...
Kiedy tylko znalazła się w miejscu, z którego mogła już dostrzec nieco więcej, pochyliła się i schowała nieco za jakimś krzakiem. W bezruchu, w ciszy, z nadzieją w sercu oraz powagą na pysku. Szybki bilans zysków oraz strat (nauczyła się tego jeszcze jako wojowniczka, a co!). Ranne sarny mogły być łatwym łupem, jednakże... Skoro były ranne, gdzieś w okolicy czaić mógł się ich oprawca. Niedźwiedź? Możliwe. To nie brzmiało już tak bardzo zachęcająco, nieprawdaż? Przez myśl userki przemknęła myśl, że ktoś celowo nie chce, by coś zrobiła, bo owe coś nieco komplikuje, badabum. I dobrze. Ciekawiej będzie - teraz, później, dużo później.
Ciężkie powietrze osłabiało nie tylko Amiru, ale też potencjalne ofiary. Dlatego zaklasyfikowała je do zalet czy mocnych stron. Jednak nawet w połączeniu z ciężko rannym obiadem nie dawały rady pokonać niedźwiedzia, balansującego po przeciwnej stronie kreski, oddzielającej plusy od minusów. A może sarny / jelenie walczyły między sobą? Wiosna, może partnerkę wyrwać któryś chciał? Amiru rozejrzała się, zastrzygła uchem, poruszyła nozdrzami. Nie wyczula niczego aż tak niepokojącego: wróg, nawet jeśli istniał, nie był aż tak blisko, by paskudnie ją zaskoczyć. Ostatecznie postanowiła, powoli oraz z najwyższą ostrożnością, ruszyć wzdłuż śladów walki. Odnaleźć ranne istnienia. Uniknąć konfrontacji z wymyślnym przeciwnikiem.

Ciemność jej nie przeraziła. Nieco może zaniepokoiła. Księżyc. Jego brak był... dziwny. Userka kompletnie wypadła z obiegu, zatem przeprasza z góry, jak coś namiesza. Zaćmienie słońca i kruki, tyle udało mi się ogarnąć. Na wszelki wypadek zbyt często do tego uciekać nie będę. W każdym razie... Amiru zwolniła nieco, czując, że grunt dawno zapomniał o tym, aby być pewnym oraz bezpiecznym. Błoto jej nie przeszkadzało, nigdy nie należała do strojniś czy innych, wypindrzonych niemiłosiernie wilczyc, które na widok odrobiny brudu wrzeszczą wniebogłosy.
Widząc truchło podeszła doń ostrożnie, obawiając się, iż to coś, co tak skrzywdziło biednego rogacza może siedzieć gdzieś w krzakach i czekać tylko na odpowiedni moment. Chociaż... Bestia, która tak potraktowała owego jelenia z całą pewnością nie potrzebuje odpowiedniego momentu: bierze co chce i kiedy chce. Na razie jeszcze żyła. Rozejrzała się niedyskretnie dookoła, wodząc spojrzeniem po drzewach. Ciemność zapewne nie sprzyjała tego typu oględzinom, dlatego poza wzrokiem użyła jednocześnie i węchu, i słuchu. Nic. Tak jej się wydawało. Może się myliła, najwyżej srogo za to zapłaci.
- Bogowie, miejcie mnie w swej opiece, to dla was ta ofiara - szepnęła pod nosem, decydując się ruszyć za śladami. Którymi? Userka musi sobie wszystko powoli ułożyć w głowie. Morte wymieniła kilka rodzajów tropów, następnie skupiając się na tych po lewej stronie zwierza, pojedyncze. Czyli pozostałe mogłyby wskazywać na inne ofiary tego zamieszania - jak wnioskowała Ami, bo sama userka z wolna zaczynała się gubić. Ciemno jest, o! Tak więc Ami, chociaż najchętniej obrałaby ślady mniejszych gabarytów, przypominające odciski niewielkich ratek, udała się tropem znaków pozostawionych przez "coś". Nie wiedziała, co. Nie była zbyt dobra w tropieniu. Tymi pojedynczymi. Powoli, nadal pozostając w pełni czujną.

//Przepraszam, że dopiero teraz, ale naprawdę nie miałam jak odpisać. ;=;//

Trop za którym ruszyła Amiru był po pewnej chwili przerwany. Znów stała po środku placu boju. Jednak było już po wszystkim. Krew zmieszana z botem, jednak żadnych skór czy czegoś podobnego. Najprawdopodobniej nieznajome kreatury walczyły między sobą...
Jakiś ptak zerwał się z drzewa, które znajdywało się przed Amiru. Odleciał, a zrobił przy tym niemały hałas. W każdym razie wystarczyło, żeby wilczyca odwróciła łeb nieco w lewo. Z tej oto pozycji mogła dostrzec, że dwa bursztynowe ślepia się w nią wpatrują. Teraz mogła być pewna, że to wilk. I możliwe, że on porobił taki bajzel. Jednak oczywiste jest to, iż sam nie zdziałał takich szkód. Więc w sumie?
Miałaby się czego bać, prawda? Ale po chwili czarny basior zamknął ślepia i padł na ziemię. Był ranny i właśnie wykrwawił się na śmierć.
Coś charknęło w krzakach za martwym wilkiem. Poruszyły się lekko. Krzewy były wielkie, więc z pewnością mógłby się tam zmieścić niedźwiedź. Kurcze. Więc to jednak miś? Tylko taki wielki, niebezpieczny i zapewne głodny, skoro zrobił taki armagedon?
Wiatr się uspokoił. W lesie panowała cisza. Niedźwiedź powoli wychylił łeb i spojrzał na martwą zdobycz. Pysk miśka był paskudny, poraniony i trochę zniekształcony. Albo uzyskał taki efekt po wielu stoczonych walkach, albo był zwyczajnie "szczurem laboratoryjnym" i wykorzystywano go do różnych eksperymentów. No cóż, tego się raczej nikt nie dowie.
Jeszcze nie zauważył Amiru. Jeszcze. Póki co zajmował się obdzieraniem ze skóry swojej poprzedniej zdobyczy.
Cóż teraz zrobi bohaterka polowania? Zmieni nieco obrany kierunek, wymsknie się i poszuka czegoś innego? Czy może postanowi zaatakować niedźwiedzia? Lub powróci na miejsce poprzedniej zbrodni?
Trzeba się spieszyć, czas goni! Niedźwiedź w końcu ponownie zgłodnieje...

// wybaczam, sama nie mam na nic czasu ostatnio ;c Stad też paskudnie krotki odpis ...//



Zamarła w bezruchu. To była pierwsza reakcja, narzucona bardziej instynktem, niźli skalana jakąkolwiek formą inteligencji czy namysłu. Proste: pojawia się potwór, nie ruszaj się i módl, iż albo Cię nie zauważy, albo znudzi się tak łatwym łupem. Zniekształcenie miśka prędzej skojarzyło się Ami z walkami, w końcu nie znała pojęcia laboratorium - eksperymenty były jej obce. NIemniej jednak ostatnie wydarzenia, na skutek których kraina pogrążyła się w mroku, sugerowały, iż nic nie jest wcale takim oczywistym a to, co proste, może się takim wcale nie okazać. Niemniej szkaradna morda wywołała u młodej Amiru pewien respekt, wycofała się zatem: początkowo niespiesznie, jakby niepewnie, obawiając, iż misiek ją namierzy. Zauważywszy, że ten zajął się poprzednią ofiarą - odbiegła. Ruszyła nieco na oślep, nie mając najmniejszego pojęcia, dokąd. Nie zawróciła, lecz też nie mknęła w tym samym kierunku. Odbiła jakby nieco na bok, niestety, nie mam teraz zbyt wiele czasu, by zagłębić się w poprzednie posty i rozeznać w szczegółach sytuacji. Uznajmy, że wybrałam opcję Zmieni nieco obrany kierunek, wymsknie się i poszuka czegoś innego? Przepraszam, dobranoc.

//U mnie są oba uszkodzone komputery, więc też kiszka z dłuższym odpisem u mnie. ;-;//

Wiatr powrócił na chwilkę, jednak był bardzo delikatny. Przyjemny i może nieco kojący. W każdym razie, gdy Amiru obrała zupełnie inny kierunek - niedźwiedź chyba zorientował się, że ktoś go obserwował. Mimo wszystko poza dziwnym ryknięciem nie podjął żadnej gonitwy. Nie była mu potrzebna, bo miał wystarczająco dużo przekąsek.
Natomiast przed samiczką las zaczął rzednąć. Mimo panującej ciemności widok tutaj był dużo lepszy. Kiedy wilczyca natęży słuch; dosłyszy żałosne nawoływanie jakiegoś zwierzęcia. Nie było daleko. Wręcz przeciwnie, pałętało się gdzieś bardzo, bardzo blisko. Najprawdopodobniej był to głos młodego jelonka. Jedyną rzeczą, jaką teraz trzeba by zrobić, to zlokalizować młodego. Wilczyca zabrnęła zdecydowanie za daleko, by się teraz wycofać, nieprawdaż?
Zacznie poszukiwania jelonka, czy może postanowi poszukać czegoś innego?