Fioletowy Las

Nasza Natasha przestała grać gdy wyczuła w pobliżu jakąś osóbkę. Odwróciła głowę w jej kierunku i przywitała uśmiechem. Oczy miała zamknięte. Tylko zasłużeni mają prawo zobaczyć jej kolor oczu.

- A kogóż tutaj los przywiódł kochanieńka?

Ten zapach... To na pewno samica! Przypominam że jest ciemno a ona ma zamknięte oczy więc trudno rozpoznać płeć. Ciekawe kimże jest ta wadera? Oby miała dobrą duszyczkę.

Ta się jeszcze bardziej uśmiechnęła.



Podeszła do wilczycy i usiadła na przeciwko. Wydawało jej się że mogą rozpocząć bardzo ciekawą konwersację. Jak to będzie to się zaraz przekonamy.

- Jestem Natasha, kapłanka Adanosa. Na tym instrumencie gram od małego, to będzie już ponad cztery lata. Podobało ci się?

Zapytała uradowana. Miło widzieć iż jej muzyka się komuś podoba. Można powiedzieć że jest po części również podróżnym bardem.

Natasha kiwnęła głową na znak zrozumienia. Było jej zimno. Wszystkie trzy ogony nagle opatuliły naszą samicę (Natashę) a najdłuższy z nich robił za cieplutki szalik.

- To prawda, niektórzy dają się pokonać burzy emocji która szaleje w ich duszy. Takim potrzebny jest przewodnik, ktoś kto ich z tej burzy wyprowadzi i pokaże drogę. Będzie dla nich światełkiem w ciemnym tunelu.

Zachichotała z radości na jej uwagę względem muzyki. Miłe słowa.

- Dziękuje, staram się aby moja muzyka była lekarstwem dla ducha.

Popatrzyła na swój instrument, tyle z nim wspomnień miała związanych.

- Kto pyta ten nie błądzi, nie bój się mnie. Połykam w całości.

Ponownie się zaśmiała. Dwa jej ogony zaczęły żyć własnym życie kiwając się na boki. Dziwny to był widok ale na pewno interesujący, prawda?

- Urodziłam się w klasztorze. Rodzice prawdopodobnie porzucili mnie z uwagi na moje trzy ogony. Może uznali mnie za demona lub dziwadło, sama nie wiem. Chowałam się tam dość długo zdobywając interesujące i przydatne umiejętności. Potem opuściłam swoje siostry aby przemierzać świat, poznawać inne wilki, leczyć swoją muzyką oraz przynosić wsparcie duchowe. W końcu jestem kapłanką Adanosa, to on wyznacza moją drogę i broni ode złego.

Czemu tak bardzo mi się podoba pisanie kapłanką? Sam nie wiem, fajne się w nią wczuwa. Ten ciągły uśmiech, zamknięte oczy i to gadanie na "mędrca'' są po prostu fajne.

Biedaczka, zmusiliście ją do otwarcia oczu! Wandale i zbóje. Podniosła wisiorek i otworzyła piękne niebieskie oczy. Były nietypowe, brak im było źrenicy. Cała gałka oczna była w kolorze błękitu. Uważnie się przyglądała wisiorkowi aż zobaczyła specyficzny napis. Czyżby tej wilczycy podobały się kobiety? Cóż to tylko jej osobiste domyślenia. Zamknęła oczy i podeszła do samicy kładąc przed nią jej naszyjnik. Potem płynnie wróciła na swoje miejsce.

- Oczywiście że wiem. Miłość to najwspanialszy dar od Adanosa. Emocje które ona wywołuje są jednymi z tych najsilniejszych. Widać obie jesteśmy podróżniczkami.

Miłość, w klasztorze postrzegano ją jako obowiązek. Sporo o niej uczono, nawet był specjalny przedmiot o nazwie "sztuka miłości". Wedle ich wyznania kapłanki również powinny zakosztować tegoż daru, ba, powinny nawet być mentorkami w tych dziedzinach!

Natasha pozwoliła sobie podejść nieco bliżej. Zmniejszyła dystans z pięciu do jednego metra.

- Nawet jeżeli umarła to jest pewnie szczęśliwa w królestwie niebieskim. Towarzyszy ci w twojej wędrówce mimo iż tego nie czujesz. Musisz żyć dalej, dla niej. Ona nie chciałaby abyś była smutna. Na pewno też znajdziesz inną miłość.

Powoli, nic od razu. Co nagle to po diable. Zobaczymy jej reakcję i na tej podstawie będziemy kreować dalsze poczynania. Mam nadzieję że widok kapłanki już nie przysparza jej strachu.

- Oj na pewno przeżyjesz wielką i rozkoszną miłość, może nawet wkrótce?

Tak sobie powiedziała na poprawę jej humoru. Dalej się jej boi? Cóż widocznie potrzeba troszkę więcej czasu. Ogonki dalej latały na wszystkie strony muskając co jakiś czas Natashę. Okazywała w ten sposób swoją radość oraz entuzjazm a może coś jeszcze? Taka już jest.

- Czy kiedyś już zakosztowałaś tego smaku?

Zapytała robiąc dosłownie na chwilę poważną minę. Szybko jednak wróciła do uśmiechu i zamkniętych oczu.

- Musisz to koniecznie nadrobić, jak już wspomniałam to jest najwspanialsza rzecz na świecie. Sama byłam zmuszona poznać to dosyć wcześnie. Pomogła mi w tym moja najlepsza przyjaciółka której już z nami nie ma.

Odwróciła się i spojrzała w niebo, na ten czas otwierając ślepia. Takie miłe wspomnienia z nią miała. Pokazała jej nową drogę życia. Urozmaiconą bez monotonii, gdzie miłość odgrywa kluczową rolę. Mimo że ona już dawno przeminęła to Natasha będzie dalej przekazywać jej wolę.

- To od niej dostałam ten flet.

Dodała po chwili.

Usiadła sobie obok niej, po prawej stronie. Ogonem masując ją po plecach, ale nie zalotnie! Tylko tak gdy się kogoś pociesza to tak się go masuje ręką. Ona miała nadprogramową ilość ogonów to sobie postanowiła nim to zrobić.

- Nie myśl tak, rozwiązanie może być bardzo blisko, nawet się tego nie spodziewasz.

Patrzyła się w nią swoimi ślepiami, a uśmiech zamienił się w minę pocieszającą. Kostur i flet leżał gdzieś niedaleko tak aby nie przeszkadzały.

- Obie straciłyśmy, obie potrafimy kochać i los skrzyżował nasze drogi. Czy to nie jest tym słynnym przeznaczeniem hmm?

Potem przestała ją głaskać gdyż wolała sobie nie pozwalać, kto wie czy jej się to podoba.

Ej zaraz, a czy przypadkiem tak właśnie nie mają kobiety? Mówią co innego i robią co innego? Oczywiście nikogo nie obrażając. Natasha również się wtuliła. Moim skromny zdaniem zanim do czegoś dojdzie to przydałoby się zrobić legowisko lub inaczej mówiąc ich prywatny kącik. Wyszeptała w jej kierunku.

- Zrobimy to co podarował nam Adanos. Lecz powinnyśmy znaleźć jakieś miejsce, tutaj jest zimno.

Ogonki jej latały z podekscytowania na wszystkie strony. Tak dawno nie korzystała z tańca miłości, może ta waderka okaże się idealną partnerką w tym? Czas pokaże.

Zdziwiona zapytała.

- A cóż takiego chcesz.....

Przez sekundę była zamurowana, lecz po chwili przymknęła oczy i dała się ponieść Dianie. Dla ulepszonego efektu opatuliła wszystkimi ogonami swoją nową partnerkę. Czy takiego czegoś nie lepiej się robi w pozycji leżącej? Delikatnie więc, nie przerywając pocałunku, przewróciła waderę w fioletową trawę. To jest bardzo dobra taktyka, rozgrzeją się trochę przed poszukiwaniami jakiegoś kącika.

- Mile mnie zaskoczyłaś...

Wyszeptała jej do ucha na chwilę przerywając.

Cóż tutaj można więcej mówić. I Natasha delikatnie mruknęła, zalotnie dla polepszenia klimatu. Ich języki tańczyły niczym zawodowi tancerze. Po chwili jednak samica przerwała pocałunek i zaczęła lizać swoja partnerkę. A to po uszku, a to po policzku, a to po buzi. Dziwnie to brzmi ale w świecie natury jest to całkiem normalne.

- Tyle rzeczy mogę ci pokazać i nauczyć... taniec miłości to najpiękniejsza rzecz na świecie.

Popatrzyła jej się prosto w ślepia. Grzechem by było zamykać teraz oczęta!