Test Gehenny na łowcę

Przybyła. Powoli, nie podnosząc zbytnio łap, bo i potrzeby takowej nie było. Poduszki i tak miała już poranione własnymi cierniami, lecz czego się nie robi, aby "zaszpanować"? Usiadła w obranym skrawku lasku, bo w końcu to idealne miejsce na polowanie. Rozejrzała się dookoła. Jeszcze nie wiedziała, kto będzie jej egzaminatorem. Ma przechlapane, łajza. ;3

Poczuła znaną sobie woń. Doskonale zatem wiedziała, z kim przyjdzie jej mieć do czynienia jeszcze zanim go ujrzała. Płomyki w oczodołach kreatury zawisły swym - nazwijmy to w ten dość górnolotny sposób - spojrzeniem na wilku, krańce pyska natomiast uniosły się znacznie w dość szkaradnym oraz cynicznym uśmiechu. Wysoko ceniła sobie profesjonalizm w każdym calu, jednak natura bytu nie pozwalała przyznawać się do tego typu ogłoszeń w żadnym razie.
- Och, witaj rozbijaczu rodzin wilczych. Kopę lat - zauważyła z niemalże idealnie odegranym entuzjazmem. Rzecz jasna widok basiora był jej w gruncie rzeczy kwestią równie obojętną jak to, co jadła wczoraj na obiad. Raczej nic. Nic nie jadła. Żarcie jest dla śmiertelników. Ona wolała sam moment zabijania ofiary.
- Kiedyś już pełniłam funkcję łowcy, jednak musiałam opuścić rodzinne, nazwijmy to, strony. Nie lubię o własnych atutach prawić, jednak pewnym jest, że posiadam pewne predyspozycje do mordowania - a lepiej chyba, bym przerzucała te... aspiracje... na zwierzynę łowną, jak kiedyś - mówiła powoli, równie niespiesznie krocząc dookoła wilka. Nie przejmowała się poranionymi palcami, w końcu poduszki łatwo się wyleczą. Zagoi się jak na psie - nie bez przyczyny krąży tego typu powiedzonko. Wyliże się, ślina zdziała cuda - najwyżej okaże się toksyczna, ciało się rozpadnie a demon przygarnie sobie nowe. Może takie... metaliczne, z gadającym czymś w grzbiecie i odbijającymi światełka ocząt wadery skrzydłami?
- Uwielbiam smak krwi. A przy okazji padliną wyżywić się mogą jakieś lebiody, nie potrafiące zadbać o własny zad, nie moja to już rzecz - dodała, stając naprzeciwko samca. Oblizała niespiesznie kufę. Zapewne powinna zachowywać się... bardziej dostojnie - czy cholera wie, jak jeszcze; niemniej nie miała w zwyczaju kogokolwiek udawać. Zwłaszcza, iż Arthas miał okazję ją poznać - zatem fakt zmiany zachowania nie pozostałby niezauważonym. Nieszczerość daleko jej nie zaprowadzi. Podobnie - być może - jak bycie sobą. Gardziła tymi, którzy przywdziewali marne maski za każdym razem, kiedy chcieli się komuś przypodobać.

Ba, że lepsze.
- Łowca musi być dość szybki, by dogonić zdobycz. Powinien cechować go spryt, przebiegłość oraz otwarty umysł, by mógł sprawnie odnaleźć właściwą drogę; refleks - aby zdolnym był to nagłej zmiany działań oraz myślenia, kiedy tylko sytuacja będzie tego wymagać. Wolę polować w pojedynkę, jednak łowca powinien potrafić współdziałać oraz współgrać z innymi, co może pomóc w dopadnięciu większego zwierza. Inteligentny łowca mierzy siły nad zamiary, nie ryzykuje wtedy, kiedy wie, że skończy jako przekąska. Jest odważny, lecz posiadać musi także rozwagę, momentami nadmierną dzielność hamującą - mówiła bez zająknięcia, zupełnie, jakby wyuczyła się chwilę temu regułki z zamiarem podzielenia się nią, następnie zapicia zdobytego tytułu oraz, finalnie, zapomnienia wiedzy zdobytej. Studenckie 'cztery Z': zdać, zaliczyć, zapić, zapomnieć. Wiedząc, że to jednak może być zbyt mało, po krótkiej przerwie na złapanie oddechu, kontynuowała:
- Nie może polegać jedynie na sile mięśni, lecz użytek z rozumu czynić. Nie tylko chodzi o wspomniany dobór ofiary, ale także taktykę jej podejścia oraz ubicia. Kiedy coś pójdzie nie tak, tylko trzeźwy umysł będzie w stanie podrzucić nowe rozwiązanie, nim niedoszła ofiara stanie się drapieżcą. Pomysłowość, kreatywność, charyzma. Na pewno przydatne równie bardzo, jak zwinność. Co do mnie... - urwała na moment, okrążając po raz setny samca, bacznie mu się przyglądając. Uśmiechnęła się nieco jadowicie, zajmując ponownie pozycję naprzeciwko egzaminatora.
- Nie lubię się chwalić. Jednak brak mi chyba jedynie umiejętności pracy w grupie, bom skrajna indywidualistka. Jednakże nie potrzebuję tak bardzo wsparcia innych łowców, kiedy i ambicji we mnie nie ma na tyle, by na niedźwiedzie się rzucać. W końcu posiadam kilka przydatnych w łamaniu kości zdolności. No, i brak mi skromności, ale to jeszcze nie grzech - czyż nie?

Odpis na bardzo szybko - rano czeka mnie wyjazd, a chciałabym jeszcze zaległe odpisy w kilku miejscach umieścić, przepraszam. Mam nadzieję, iż znacznie na jakość testu i jego ocenę nie wpłynie owa chwilowa 'niedyspozycja'.
- Choć pewnie stać mnie na więcej, wybieram sarnę. Na niedźwiedzia w pojedynkę wypuszczać się nie wolno wedle regulaminów, zaś dzik ma faje, a ja nie lubię czuć się obita. Dodatkowo ciekawość ciekawością, lecz obawiam się, że coś kręcisz - i albo każesz zapolować na samego siebie, albo na coś, na co nikt nawet polować by nie próbował. Ciekawość jest pierwszym stopniem do piekła, lecz by się tam dostać, nierzadko trzeba zaliczyć siniaki i plamę na godności. Wolałabym ją sobie pozostawić - powiedziała.
Nie chciała wyjść na pazerną i taką, która myśli, iż wszystkiemu sprosta. Z drugiej strony nie chciała także wyjść na lenia lub na takiego, co to pcha się po najmniejszej linii oporu. Może więc powinna wybrać dzika?
- Poza tym sarnina jest naprawdę pyszna. Delikatniejsza niż truchło jakiego świniaka z nadmiernie wyrośniętym kłami i włażącą pomiędzy zęby szczeciną - dodała. Na wszelki wypadek. Bo jeszcze wyjdzie, że się byle prosiaczka boi.

- Ach, wybacz, uczuć Twoich ranić nie zamierzałam. Przynajmniej nie tym razem. Wykazałam jeno przezorność, której łowca też minimum posiadać powinien - odparła grzecznie oraz w pełni spokojnie, uśmiechając jedynie nader słodko oraz uroczo, co w połączeniu z ogólną prezencją wadery z pewnością sprawiło wrażenie pewnej groteski, parodii czy kpiny. Nestety, dawno w lustro nie zaglądała, toteż nawet nie była tego świadomą. Można chyba wybaczyć tejże kochanej istotce, nieprawdaż?
Wracając do niej: machnęła krótko ogonem. Zasalutowałaby pewnie, niemniej los dał jej taką a nie inną anatomię, poniekąd uniemożliwiając tego typu przedsięwzięcia. Zamiast tego skinęła zatem łbem, aby następnie przeciągnąć się niczym ospały, domowy kocur tuż po odpoczynku. Następnie poruszyła nosem, wąchając pierwej powietrze. Jej uszy poruszały się niespokojne, poszukując dźwięków łownej zwierzyny. Gdyby była wiosna, zaraz wyłapałaby jelenia na rykowisku. Dopiero po chwili przystawiła nozdrza do podłoża, tam poszukując śladów. Oczy (płomyki, w sumie) przez cały czas lustrowały otoczenie. Powiek w końcu nie posiadała, prawda?

// spokojnie, sama mam sporo na głowie ostatnio... W sumie siostra ma, ale mnie też to jakoś dotyczy, dotyka etc. //


Test. Byle zdać. Co powinna upolować? Pewnie większa zwierzyna wywoła pozytywniejszy efekt, jednakże - z drugiej strony - nie powinna z pewnością wyjść na nieodpowiedzialną oraz uważającą się za najlepszą. Nawet, jeśli tak by było. Mimo demonicznych umiejętności powinna trzymać się tego, że podczas testu musi dowieść, iż jest świetnym łowcą - nie demonem. Postanowiła więc nie iść na łatwiznę (tym razem) i nie polegać jedynie na mocniejszej stronie. Zero telekinezy i cierni, póki nie będzie to absolutnie konieczne. Pewnie ją szpieguje, pewnie widzi wszystko. W końcu musi jakoś ocenić nie tylko to, co przyniesie, ale też taktykę oraz zachowanie. Inaczej chwyciłaby jakąś upolowaną przez innego wilka sarenkę i zaciągnęła - jaki sens? Mimo pozorów bowiem bylaby w stanie bez większego wysiłku zmusić byle wilka do oddania jej zdobyczy, ma się na to swoje sposoby.
Postanowiła zatem nie zniżać się do poziomu byle szczeniaka i nie polować na młodą sarenkę. Ostatecznie też podjęła decyzję o tym, że nie rzuci się na największego ze zwierzy (chociaż jej buta nakazałaby tak uczynić). Jak już wytropi stadko, oceni, który z osobników jest 'najbardziej średni'. Tak będzie chyba w sam raz; nie idzie na łatwiznę, lecz nie jest też przesadnie pazerna.
Chłód zszedł na dalszy plan. Potem się rozgrzeje, goniąc ofiarę. Chyba, że zajdzie ją z zaskoczenia, to byłoby jeszcze bardziej dla Heni korzystnym. W każdym jednak razie starała się podejść bliżej stadka, niezbyt się spiesząc. Na razie zwisało jej, czy idzie z wiatrem czy też pod wiatr - póki była dostatecznie daleko, jej zapach mieszał się z milionem innych. Nie powinno to spłoszyć sarenek, w końcu to las i niejeden zwierz przemknął tędy niedawno. Pod wiatr ustawi się nieco bliżej kopytnych, o ile będzie okazja ku temu sprzyjająca. Powoli unosiła i lekko stawiała łapy, zaś jej płomyki zdawały się przygasnąć, aby w mroku nie zwracać na siebie zbytniej uwagi. Nozdrza oraz uszy wiecznie czujne, nos blisko ziemi, lecz od czasu do czasu unosiła łeb, aby poniuchać powietrze. Miała wrażenie, że idzie w dobrym kierunku, toteż starała się pozostawać w ukryciu zarośli, jednocześnie nie wchodząc bezpośrednio w nie - coby nie narobić zbędnego szelestu.

~Arthas

Dziesięć metrów. Teoretycznie niewiele, jednakże w mroku nie ma pewności, czy to dostatecznie blisko, coby przeprowadzić nagonkę. W sumie... "Nagonka" jest tutaj chyba zbyt wielkim słowem, albowiem w pojedynkę pozaganiać może jeno żuczki, łapskami swymi zagrodziwszy im ewentualną drogę ucieczki. Ciemne futro Henny z pewnością było obecnie ku jej korzyści, brak wzmianki o wietrze potraktuję na tyle luźno, by określić, że samica w skupieniu zmieniła swoją pozycję tak, aby podejść w taki sposób, coby wiatr wiał w jej mordę - dzięki czemu zapach drapieżnika nie dostałby się tak szybko do nozdrzy kopytnych. Przypuszczała też, iż gdzieś niedaleko krąży ojciec koźlątka. Sarniak z pewnością rogi ma nienaganne, a i czaszka jego mocna, zatem spotkanie z nim nie należało do szczytu marzeń wadery. Niemniej, pokusa zatopienia kłów w krtani sarny była zbyt silna, aby obawy mogły powstrzymać niedoszłą łowczynię przed tym, co za moment nastąpi.
Już miała przydusić matkę czy ciotkę (jedną z dorosłych, załóżmy, iż tę dorodniejszą) za pomocą zgrabnego krzewu cierni; w końcu mocne kolce wbijające się w krtań na pewno okazałyby się pomocnymi, gdyby nie przypomniała sobie o niedawnym postanowieniu. Mimo ogólnym opiniom, Gehenna jakiś zalążek honorowości posiadała. Niedużo tego, jednak na spełniania własnych obietnic, danych samej sobie, winno wystarczyć. W końcu trudniejsze polowanie było większym wyzwaniem - a te zaś lubiła co nie miara. Ostatecznie więc postawiła na dość przyziemną metodę: wybiła się mocno z tylnych łap, coby rzucić się wprost na dorodniejszą kozę. Zamierzała uderzyć w nią z impetem, rozpędzając się na przestrzeni dzielących metrów, licząc, iż przewróci zwierza. Dlatego zamierzała wykonać to... hmmm... ślizgiem? szczupakiem? Ot, chciała podciąć kopytnej kopyta.
Oczywiście starałaby się zachować jak najciszej, coby moment "O MATKO, DRAPIEŻNIK NAS ATAKUJE, W NOGII!" maksymalnie oddalić w czasie. Ciemno, więc może tak szybko się kopytne nie połapią - kto wie? Zero warczenia, charczenia czy przesadnie ciężkiego stawiania długich, stworzonych wręcz do pościgu, kończyn. Może roślinność nie była jeszcze aż tak bardzo sucha?