Na ratunek potrzebującym [wyprawa Tempus'a]

Spojrzał w kierunku wyjścia ,które po chwili się mu ujawniło...zamknięte. Fuknął z zrezygnowaniem, lecz domyślał się że na prośbę wydostałby się. Poczuł na sobie wzrok stworzenia ,które spowodowało pewne skrępowanie jak i ciekawość. Może i nie było to przyjemne, ale jego oczy miały piękny wygląd, jak i nieco uspokajały jego wnętrze. Mrugnął dwa razy by powrócić do stanu przemyśleń. Był między młotem ,a kowadłem...zostać i żyć z świadomością że zginął ktoś przez jego występek czy iść i umrzeć w walce o czyjąś wolność.  Żadna odpowiedź nie wpadła mu do gustu. Doskonale wiedział że nie umie walczyć ,a jedyne co może robić to stawiać pozory walecznego. Wilk uderzył z wściekłości ziemię protezą i położył się czując że opuszczają go siły. Przestał przejmować się obecnością nadzwyczajnej istoty oraz wspaniałą krainą w której przebywał. Teraz tylko liczyło się to jedno istnienie ,które zaraz mogło stracić życie. Po dłuższej chwili załamywania się nad sobą ,spojrzał się z dołu ku górze by wbić oczy w Riteris'a.
-I co mam zrobić? Jeśli tu zostanę on zginie...jeśli udam się ja zginę...co mogę zrobić w takim przypadku? Proszę pomóż mi!
Uniósł na niego głos w rozpaczy, czując jak łzy napływają mu do oczu. Podobno nie ma nic bardziej niebezpiecznego niż człowiek ,który straci wszystko...ciekawe czy przełoży się to na wilka.

Pokiwał szybko głową na znak że ten pomysł mu się podoba. Wszelki pomysł jaki by powiedział w tym momencie ,podobałby mu się ,jeśli posiadałby jakikolwiek sens w brzmieniu. Stanął i z typową niecierpliwością i chęcią działania ,zaczął nerwowo przebierać kończynami w miejscu, co chwile przesuwając jedną w prawo to w lewo, jakby nie mógł ustać i chciał już biec by coś zrobić i działać.
-W takim razie...prowadź! Zrobię wszystko, jeśli uważasz że to może mi pomóc w próbie uratowania tego człowieka!
Wraz z powagą chwili ,racjonalizm jak i logika wymarła w jego rozumku. Nie miało to teraz znaczenia, jako że emocje stłukły centrum sterowania rozumu. Teraz trzeba działać, trzeba pomóc, a to stworzenie miało mu w tym pomóc, czy nie może być już lepiej? To najlepsza wiadomość jaką usłyszał od wielu dni. Na jego pysku zakwitła ulga jak i pewnego rodzaju radość że mogą coś zrobić by uratować jego opiekuna.

Ojeju, ale że tak szybko?! Wilk zaczął biec najszybciej jak mu na to pozwalała proteza. Czuł jak przeszywał go ostry ból za każdym razem gdy lądował stanowczo na swojej kończynie ,a dokładniej kikucie. Utrzymywał dystans wyciągniętej łapki ,jednak z każdą sekundą ten dystans był coraz większy i większy. Po pewnej chwili wilk wyłożył się czując jak jego głowa ściera się z podłożem, i zaczyna całym ciałem turlać się po ziemi. Tempus przeklną pod nosem ,czując jak zdarł sobie skórę na barkach od upadku. Wstał i zaczął truchtem śledzić drogę ku dziwnemu wytworowi natury. Zaczął wywąchiwać otoczenie ale i tutaj pustka w jego nozdrzach. Chemia jak i życie z człowiekiem przeżarły mu nos. Spojrzał się ze smutkiem na podłogę i dostrzegł ślady. Bogu dzięki za to że nie jest on taki lekki. Ruszył biegiem w tamtym kierunku, kuśtykając na protezę po chwili dobiegając do wyżej opisanego miejsca. Szybko oddychając padł na ziemię ,nie zważając na otoczenie jak i to że ktoś z góry patrzy na nich ciekawymi oczkami. Brakowało mu tchu, a ból jaki powodowała ta przeklęta kończyna dała o sobie właśnie znać.
-W...Wybacz, zgubiłem się...
Wysapał ,zamykając oczy, czując jak zaczyna tworzyć się w tamtym miejscu rana. Niestety ale system jaki miał zamocowany nie był najlepszej jakości i dużo kosztowało to go. Nawet nie wiedział że przed nim znajduje się możliwa droga ratunku. Czyżby tak miał wyglądać ratunek? Ta niepozorna postać znajdująca się tam ,nieco wyżej w swoim małym azylu? Kiedy wilk uniósł oczy i dostrzegł ten wyróżniający się element- jej głowę. W jednej chwili wkradła się w jego duszę ciekawość i zainteresowanie ,jak to miał w zwyczaju.
-Kto to jest?
Zapytał cicho do stojącego obok Riteris'a. Był zafascynowany kolejną postacią i coraz bardziej podobało mu się to miejsce. Gdyby nie okoliczności ,zapewne zamieszkałby tu.

Nie do wiary...a jednak! Najpierw on, teraz jakieś rysiowate coś...ta kraina jest zaskakująca i nader interesująca. Tempus nie mógł dowierzać że jest świadkiem tak wspaniałego miejsca oraz kolejnej ciekawej osóbki. Kiedy tylko dostrzegł jak Sypsene z wielkim entuzjazmem zaczyna przyglądać się mu, na jego twarzy za widniał rumieniec. Nieco zapeszony, spuścił pyszczek ,lecz dalej patrząc się w jej oczy, niepewnie się uśmiechnął. W końcu nie wypada aby dał po sobie nadmiernie znać że jest przerażony i zbity z tropu.
Tempus jakby nie patrzeć również był tak samo zainteresowany nią, co ona nim ,to też uznał że krok za krok, spojrzenie za spojrzenie. Szybko nabrał pewności siebie i również parę razy okrążył ją ,lustrując od góry do dołu ,by przekonać się że nie jest to zjawa ,a żywa istota co ma serce i mózg... czyż nie? Nawet...uroczo przy tym wyglądała, a kocie ruchy jakimi się przemieszczała nadawały komizmu jej osobie. Cicho zachichotał, widząc jak po chwili skoczyła na przepełnionego powagą Riteris'a. Już zyskała jego sympatię i wiedział że będzie to ciekawa znajomość.
-Miło mi ciebie poznać Sypsene...Tempus
Lekko się ukłonił ,jak to miał w zwyczaju. Nim jeszcze wyprostował się, ona już chlasnęła jego mechaniczną łapę jakąś maścią. Wilk podskoczył lekko z przerażenia czując jak zaczyna czuć ją...jakby miał tam jakąś...kończynę. Przyglądał się z niedowierzaniem, a zarazem radością. Miał żywą, odczuwającą i działającą łapę, która nie wadziła mu już jak wtedy. Zaczął radośnie biegać w kółko i wymachiwać łapką.
-W...widziałeś to?! Zobacz co ona zrobiła!
Krzyknął z entuzjazmem kiedy już ona dawno zniknęła. Pomachał mechaniczną łapą przed jego oczami.
-To jest istny cud, ja mam łapę! Widzisz to! Mam łapę! O jeju ale super, mogę teraz odczuwać każdy krok i stąpać jak prawdziwy wilk, a nie jak cyborg z nieogarniętą kalibracją motoryczną
Dodał ,szczerząc ząbki. Jego zły humor jak i strach przeminął widząc co ona potrafi dokonać, spowodowało że zaufał jej i wierzył że wraz z nią, będą w stanie bez najmniejszego problemu ruszyć na ratunek jemu najbliższej osobie. Ruszył radosnym krokiem w wskazanym kierunku gdzie to za chwile mieli się spotkać.

Tempus w jednej chwili odciągnął główkę do tyłu ,czując wręcz jak jej pysk niczym ostrze rozcina jego sferę prywatną. W jednej chwili jego oczka zrobiły zeza, patrząc na fiolkę ,którą machała Sypsene tuż przy jego nosie. Wewnątrz przelewała się jakaś substancja, która przykuła jego uwagę. Jakby nie patrzeć te owacje szczęścia nie wynikają chyba z odkrycia czegoś niepotrzebnego. Zapewne to co trzymała w swoich łapkach musiało mieć wielką wartość dla niej ,to też spotęgowało to jeszcze jego ciekawość. Co to może być?
-Em...jeśli mogę wiedzieć...co znajduje się w tej buteleczce i do czego to służy?
Zainteresowanie wygrało ze wstydem i spowodowało że jego wargi rozwarły się by wydobyć z nich głos. Szybko dodał ,by udzielić odpowiedzi na jej pytanie ,w końcu ona zadała je pierwsze.
-Om...u nas? Co masz na myśli? Tam skąd pochodzę czy w lesie? Bo jeśli masz na myśli miasteczko...to znikoma ilość. Wilki nie są tam mile widziane... mnie na tyle znają że mnie tolerują. Wychowałem się tam i jestem rozpoznawany jako zwierzę domowe. Aczkolwiek widziałem parę wilków...jeśli zachowujesz się jak one i nie skaczesz ludziom do gardeł to nie powinni ciebie potraktować jako przedmiot który ma posłużyć za dywan i obiad.
Tym razem nieco poważniejszy głos ,a raczej pewniejszy siebie jako że sytuacja wymaga właśnie tego. Powróciły myśli o opiekunie jak i o tym co może mu się stać jeśli nie uda im się go uratować... przeszły go nie miłe ciarki i zagryzł lekko wargę. Cała nadzieja w tej wyprawie.

Zastanawiające te jej proszki, płyny i takie tam. Wiecie ,gdyby posiadać coś takiego i przypadkiem posypać paru ludziów, albo jakieś inne zwierzęta. Inaczej ujmując, z serii, jak stać się bogiem świata dzięki magicznemu proszkowi. Nagle wszyscy są mniejsi niż ty. Ciekawa wizja ale trochę nie pasująca do móżdżka naszego wilczka- Tempusa, który właśnie był pod podziwem tego co ujrzał na własne oczy, a konkretniej...kogo ujrzał. Przed nim stała wilczyca w dość jakby to ująć...ciekawych barwach. Wyglądała zabawnie i uroczo. Gdyby wilk był nieco bardziej podobny do mnie wydało by się "ouuuu" od tego widoku. (Przecież ona jest przesłodka *-*) ale że nie...to pozostaniemy przy spojrzeniu ,który mówiło samo za siebie. Szeroko otwarte ślepia, i lekko rozwarty pyszczek- tak ,dokładnie w taki sposób wyglądał w tym momencie nasz wilkowaty. Miał już coś powiedzieć ,ale kiedy tylko wilczyca posmyrała go po nosie, ten zalał się rumieńcem i kichnął.
-Om...eee...tak jest okey...aczkolwiek nie widziałem jeszcze wilka o takim ubarwieniu. Ludzie zaczną podejrzewać że wylądowałaś w kotle z farbą czy czymś.
Niepewnie się uśmiechnął i skulił uszka, co właściwie robił przez większość czasu, biorąc pod uwagę jego aspołeczną naturę ,która powodowała lekkie ograniczenie pewności siebie w otoczeniu innych. Tempus raczej nie był samcem alfa... i prędzej uciąłby sobie drugą łapę niźli by nim został.
-Zatem...gdzie mamy się teraz udać? Jaki jest plan? W sensie...jak mamy uratować mojego tat...pana?
Nie chciał już tu traktować jak swojego ojca, bo wszyscy mu to wytykali i nie rozumieli że była to jedyna osoba z jaką miał głębszą relację. Człowiek i wilk... oni byli taką parą wręcz. Od urodzenia się nim opiekował więc tak go nazywał. Niestety nie każdy rozumiał jego intencje, to też nie miał zamiaru używać słów których inni nie pojmą.

Zrozumiał po części spojrzenie ,które na niego padło. Przejechał zawstydzonymi oczkami to na lewo, to prawo, jakby był małym dzieckiem w szkole i właśnie dostał naganę od nauczyciela. Po chwili wsłuchując się w temat, zaczął rozmyślać o wyżej opisanym miejscu. Jakaś tajna kryjówka? Nielegalne badania? Wilk opuścił głowę z zrezygnowaniem i wypuścił powietrze z płuc.
-Wybacz, ale rzadko kiedy wychodziłem z mojego miejsca zamieszkania. Co najwyżej oprowadzał mnie po wiosce ale po za tym...
Urwał i nagle zaczął rozmyślać. Przywoływać obraz z tak nie dawna... zaledwie rok nie? W końcu czas tu tak szybko płynie ,a on ma wrażenie że spędził tu już całkiem sporą część swojego życia. Tutaj, znaczy po za tym drewniakiem gdzie kończył się jego świat gdy dorastał. Nagle spojrzał na nią, mając nadzieje że przynajmniej to pomoże.
-Wiem że raz znikł na długi wieczór i unosił się za nim charakterystyczny zapach...Nigdy niósł się za nim taki odór. Miałem wrażenie że był wręcz przeżarty chemią i wszelkimi możliwymi składnikami chemicznymi. Mógłbym spróbować go wytropić w tamtych okolicach czy coś, jednak promień 30 kilometrów to dość sporo. Wątpię abym mógł wyczuć kogoś na takim obszarze biorąc pod uwagę mój nos...jedyne co mam to jeden jego przedmiot, a dokładniej księgę ,jaką mi dał...
Wzruszył ramionami, mając nadzieję że ona coś wymyśli.