"Piwna Nuta"

Karmelomortimer uśmiechnął się lekko.
- A kto nie lubi? Chociaż talentu raczej nie mam.
Nie wiedział, czy ma. Nie sprawdzał jak dotąd. Cała jego wiedza o muzyce streszczała się do "możliwe, że lubię.". A na tym daleko nie zajedzie... Kosteczki przyjemnie brzęczą w kieszeni, czemu ich nie wydać?
Zjadł i wpił wszystko, co mu tam zostało, o ile zostało. Nie pamiętam i nie mam siły sprawdzać.
Wstał, po czym podał wilczycy łapkę.
- Pani pozwoli?
Bo i co mu szkodzi?
Na muzyce się nie znał, ale coś mu mówiło, że znał się na waderach. A ta tutaj wyraźnie byłaby zachwycona propozycją wspólnego odśpiewania jednej, czy dwóch piosenek.
Lubił ją. Nie wiedział, czy może jej zaufać, ale na pewno ją lubił.
Z resztą... Komu w tych niespokojnych czasach mógł zaufać?

Wziął drinka. Tym razem bez większych obaw spróbował. Delektował się nim przez chwilę, nim się odezwał.
- Nie ma tu takich więcej? I chwała bogu. Wszystkim bogom. Już jeden to za dużo. Siedzi sobie taki na tym swoim posterunku i uważa się za władcę wszechświata...
Pokręcił łbem, jakby z naganą dla metalowego wilka.
Zerknął na barmana.
Na razie nie mógł z jego reakcji nic wywnioskować poza tym, że Merethil'a zna.
Czy Karmel chciał rozlewu krwi? Raczej nie... Chciał w dowolny sposób wyeliminować zagrożenie. Równie chętnie przystałby na pranie mózgu Onemu, przekupienie go, czy wygnanie. Ale jeśli będzie musiał zabić, by odzyskać spokój, zrobi to.
Czy chciał wiele? Chciał tylko wiedzieć, kim był. Czemu chcieli go zabić. I zyskać pewność, że nie spróbują zabić ponownie. Chciał żyć i być bezpiecznym.

Ah, wybacz przeoczenie. Nie zauważyłam posta, w przeciwnym razie zapewne bym już odpisała. Albo przynajmniej przeprosiła za brak odpisu, spróbowała się usprawiedliwić. A tymczasem prawda jest taka, żem gapa. Przeoczyłam, nie zauważyłam, widać potrzebuję nowych okularów. No cóż.
Mortimerokarmel westchnął z niezadowoleniem. Ten tutaj nie nada się raczej na pomocnika... Nie wie też nic przydatnego. Czas spadać...
- Nie to nie. Tak tylko pytam, z ciekawości.
Poczęstował się jeszcze chipsami, po czym wstał. Uśmiechnął się przepraszająco.
- Niestety na mnie już pora, zasiedziałem się trochę. Do widzenia.
Najspokojniej w świecie sprawdził, czy nigdzie nie zostawił DNA w postaci kłaczka sierści, po czym wyszedł, by nie blokować miejsca.

zt.

Lea przybyła i tutaj.
Przybyła... Z wielu różnych powodów. Chyba głównie dlatego, że przejrzała na oczy. Że Alastair miał rację.
Szanowny pan Arthas Merethil zniknął ponownie. Nie widziała go na oczy od... Tygodnia? Dwóch? Może dłużej? Wydawało jej się, jakby trwało to od wieków.
Oszukał ją. Zniknął, ledwo spuściła go z oczu. Zostawił... Zostawił ją samą.
Znowu.
I teraz co? Wróci za rok? Za dwa? A może wcale?
Miała dość. Miała dość ciągłych kłamstw, niespełnionych obietnic...
I dlatego przyszła tutaj. Bo nie dawała już rady, bo potrzebowała kogoś bliskiego. Potrzebowała, żeby ktoś ją przytulił i obiecał, że będzie dobrze.
Alternatywą do przytulenia mógłby być też kieliszek czegoś mocniejszego i joint. Jak za dawnych, dobrych czasów... Cóż, Lea nie zawsze była stara. A święta nie była nigdy.
Weszła do lokalu, jakby niepewnie. Czy nie przeszkadza?
Nie chciała być sama, ale... zrozumiałaby, gdyby Alek był zajęty. Wyszłaby. Poszła do tego pustego domu, usiadła naprzeciwko czajnika i zaczęła płakać.
Nawet nie zauważyła, kiedy minęły święta. Zajęta pracą i wyglądaniem partnera w ogóle ich nie odczuła, nie czerpała z nich radości. A przecież, jako osóbka wysoko ceniąca sobie rodzinę, potrzebowała takich rzeczy.
Przyszła tutaj. Do siostrzeńca, który okazał się mieć rację. Przyszła przeprosić... Może trochę pogadać o niczym. Ukryć zaczerwienione od płaczu oczy pod grzywką, spędzić z Alkiem czas. Bo kochała. Bo na ten moment był jej jedyną rodziną.
Potrzebowała go.
Przybyła. Chuda, zmarznięta, trzęsąca się z zimna. Na jej futerku osiadło kilka płatków śniegu. Grzywka opadała na zielone ślepia, ograniczając widoczność... Ale też kryjąc oczy Lei przed wzrokiem innych. Nie chciała nikogo martwić.
W lokalu mały ruch... Może nie przeszkadza aż tak bardzo?
Zamknęła drzwi i stanęła przy nich, rozglądając się.

Lea nie zawsze była stara! Też miała prawo chcieć się napić.
Opatuliła się szczelnie kocykiem, siadając na jednym z barowych stołków przy ladzie.
Uśmiechnęła się lekko, jakby bez przekonania.
- Witaj. Ciebie też miło widzieć kochanieńki.
Tęskniła za nim. Bardzo.
Przyszła, by przeprosić, przyznać rację. Pewnie się tego spodziewał, domyślał. Może nawet na to czekał.
Siedziała, opatulona kocykiem, usiłując powstrzymać drżenie łap.
Arthas odszedł... Znowu. Znowu to samo, znowu zostawił, ledwie spuściła z oczu. Znowu nie wie nawet, czy on żyje i co się z nim dzieje. Gdzie teraz jest? Czy myśli o niej?
Po cholerę wracał na tak krótko? Wpadł, uraczył ją kłamstwami i słodkimi słówkami, obiecał, że zostanie... I odszedł.
A ona cierpiała przez niego. Który to już raz?
To wszystko... To od góry do dołu było jednym wielkim błędem. Powinna go była spławić na samym początku, w Lecznicy. Wtedy to wszystko by się nie wydarzyło... Nie zakochałaby się. Nie wpuściłaby do swojego życia i nie pozwoliłaby przewrócić go do góry nogami.
Wtedy... Był zachód słońca, sok, kremówki, kolacja... Wtedy wydawał się taki szczery. Była pewna, że to ten jedyny, że ułoży sobie z nim życie. A tymczasem co?
Została oszukana. Który to już raz? Stare, głupie serce nigdy się nie nauczy.
Odszedł, zniknął, przepadł. A ona została sama z tęsknotą, z bólem serduszka. I nie miała pojęcia, co dalej.
Miała wielką ochotę zwinąć się w kłębek pod kocykiem i dalej płakać. Bo, choć to głupie, nic się nie nauczyła. Mimo chęci, wciąż nie mogło jej przestać zależeć. Wciąż kochała.
Nie mogła dojść do ładu z emocjami. Cisza w domu ją zabijała. Czuła się tam, wśród tej pustki, okropnie samotna...
Przyszła tutaj, bo z bliskich miała tylko Alka. I bo i jego bardzo mocno kochała, traktowała wręcz jak własnego syna. I bo bardzo potrzebowała w tej chwili towarzystwa, pragnęła, by ktoś ją przytulił i obiecał, że będzie dobrze. Zastanawiające, jak łatwo w to wtedy uwierzyć. Będzie dobrze.
Cóż...
Lea w końcu podniosła spuszczony na kwintę nosek. Trzeba to w końcu powiedzieć... Im szybciej, tym lepiej, prawda?
- Miałeś rację. Co do Arthasa... Co do wszystkiego.
No, przyznała to wreszcie. Miał rację.
Na przyszłość będzie się go grzecznie słuchać.
Zastanawiające, że jako o wiele młodszy ma udzielać jej rad. Cóż... Lea może i stara, ale w tego typu sprawach wciąż głupia.
Alek miał bardziej obiektywne spojrzenie na świat i na całą tę chorą sytuację. Może gdyby go wtedy posłuchała, cierpiałaby mniej?
Prawdopodobnie tak. Byłoby łatwiej to znieść, gdyby to ona to zakończyła. A tak, zostawiona... Ostro dostała po zadku.
Ale chyba sobie na to zasłużyła. Było słuchać. Jakby od razu spytała siostrzeńca o zdanie, nic by się nie stało, prawda?
Ma nauczkę na przyszłość. Zapamięta tę lekcję z pewnością na długo.
Czekała na odpowiedź Alka. Jak on zareaguje na te słowa?
Miała nadzieję, że nie będzie zły, że nie posłuchała... I że obejdzie się bez "a nie mówiłem?".
Ale pewności nie ma. Tak swoją drogą, to zasłużyła na to.

Którędy teraz? Odpowiedź na to pytanie wymykała się niczym piasek pomiędzy palcami, już choćby dlatego, że nie wiedziała, gdzie chce skierować swoje kroki. Nie potrafiła zdecydować się, czy ma biec, czy iść, czy stać w miejscu, próbowała więc każdego, w żadnym przedsięwzięciu nie znajdując spokoju i wskutek tego wpadając w szał, od którego iskrzyły się jej przerażone ślepia, a łapy plątały, raz po raz niemal powodując, że nos zderzał się z ziemią. Zawsze tuż-tuż, sekundę przed zderzeniem z podłożem odzyskiwała równowagę i stawała na czterech koślawych łapach. Spokoju psychicznego jednak nie odzyskała ani na chwilę. Była wściekła, a przy tym przerażona, a jeszcze przy tym zaciekawiona, a jeszcze przy tym zdziwiona. A nade wszystko chciało jej się śmiać, jednak najprawdopodobniej nie byłby to szlachetny odgłos wymykający się z przyjemnym łaskotaniem z serca i uruchamiający fałdy głosowe w wyrazie szczęścia. Przypuszczalnie byłaby to inna, alternatywna forma na wyplucie jadu, który żarł jej duszę.
Gdy po raz któryś zerwała się do biegu, nie zdążyła nawet wystartować, nim dorwał ją pech, odwieczny towarzysz wszystkich przygód, złych i dobrych i wreszcie, tym razem, raz pierwszy, aczkolwiek raczej nie ostatni, splątały się jej łapy i nie rozplątały w porę, więc zaryła nosem w ziemię, poznając skórą każdy z kamieni podłoża, po którym właśnie stąpała. Każdy pozostawił an niej ślad po sobie, nie zawsze tylko siniec, z niektórych podpisów, naruszających skórę, płynęła krew. Nie dodawało jej to uroku, a i tak nie było go za wiele. Sama postawa wystraszonego szczenięcia zmieniała ją od stóp do głów w coś nieprzyjemnego. Coś. Poza tym zaś w wielu miejscach miała wygryzioną sierść, z pewnością nie imponowała krzywymi szczudłami, jakie dopiero z przymrużeniem oka można by nazwać łapami, niosła nisko głowę, osłaniając ją, otulając uszami, ilekroć dawała radę, szukała bezpieczeństwa pod wszelkimi ścianami czy drzewami. Nie szła prosto, słaniała się, pokonywała swą trasę to bardziej po lewej, to bardziej po prawej, co summa summarum musiało sprawiać, że z czyjejś perspektywy poruszała się zygzakiem, co najmniej lekkim.
W jej małym szaleństwie odezwał się cichy głosik przeszłości, niby zamkniętej w grubych okładkach tomiszcza życia Abbey, która po syntezie z innym pechowym wilczurem teoretycznie umarła, zaś teoretycznie narodziła się na nowo. Głos mówił, by szła i – ku wielkiej radości tej skołatanej duszy, nie widzącej nigdzie w miarę jasnego celu – instruowała także, jaki kierunek obrać, więcej, zdradzał cel na końcu drogi. Tak oto doszła do „Piwnej Nuty”, dla niej raczej będącej nutą dawnej symfonii. Niełatwo było jej wejść do środka, gdyż tak teraz, jak ciągle od ostatnich kilku dni, czuła się obca, niechciana, jak ktoś, kto wtargnął bez pozwolenia, ktoś, kto prosi się o karę, szuka guza. Fakt faktem, że dużo przedtem, za lat w miarę normalnych, również nie przychodziło jej z łatwością goszczenie w miejscach publicznych, aczkolwiek nie zapierało to oddechu – jak teraz. Jednak weszła, tylko dlatego z poczucia obowiązku. Odgórnego, niewyjaśnionego oraz bardzo mocno odczuwalnego.
To, czym na dzień dzisiejszy była (niemal upiór, wyrzut sumienia, karykatura?), stanęło w drzwiach i spoglądało długo, bez słowa, którym nie władała pewnie.

Zaś ona uświadomiła sobie, że częścią duszy - połową, może jedną trzecią? - zna tę personę, pozostałą częścią za to, że powinna znać, ale nie może sobie za Karnatakę przypomnieć. I tak oto raz jeszcze jej uczucia przypominały roztwór, w którym lwią część zajmowało zaniepokojenie, ale uzupełniała je i radość. Niewiele jej mogło dać poczucia bezpieczeństwa uczucie, że chyba jej gdzieś ten pysk kiedyś mignął w tłumie albo nawet zamieniła z jego posiadaczem kilka słów, lecz na pozytywne uczucia była obecnie tak łakoma, że najmniejsza dawka działała jak upajająco jak narkotyk i zdawała się szeptać na położone płasko w nerwach ucho: "jesteś w domu". Bezpiecznie, bezpiecznie, bezpiecznie, bezpiecznie. Bezpieczeństwo, tak wątpliwie de facto, a dla niej pewne jak mur.
- Dzień... dobry... - szepnęła z przejęciem, co było odpowiednie, zważywszy na to, że to pierwsze jej "cywilizowane" poczynania, pierwsze słowa od dosyć długiego czasu, pierwsze przesunięcie centrum zainteresowania z rachunku własnych krzywd na sprawy bardziej codzienne. Przez pewien czas po przemianie wczuła się w rolę pustelnicy, troszkę, trochę, jednakże zarazem wystarczająca liczba godzin, aby ślady tego pozostawały na jej psychice. Znikały jednak w momentach takich jak ten, kiedy z błahych pobudek potrafiła uśmiechnąć się szeroko. Ta chwila na swój sposób była szczególna, jako że nie uśmiechnęła się szeroko, a bardzo szeroko i jeszcze bardziej radośnie, wyrażając tym bezmiar swojego szczęścia. Bardzo ulotnego, jeśli już o tym mowa. Zaraz zginęło w odmętach kolejnej fali przetaczającej się przez duszę. Facjatę dalej wyścielał niebotycznie szeroki uśmiech, a ślepia znów rozbłysnęły żywymi iskierkami - generalnie dosyć obcymi tym dwóm bajorom tonącym pośród ciemnej barwy pyska, czasem lepiej dostrzegalnymi właśnie dzięki takim oznakom błogości - ale z tyłu głowy kłębiły się czarne myśli. Co teraz? Usiąść zgodnie z rozkazem? Czy to stuprocentowo dobry pomysł? Proste czynności zaczynały sprawiać jej coraz więcej problemów i nie mijało to z biegiem czasu, przeciwnie, odkrywała, że wszystko to staje się trudniejsze. Z dnia na dzień, jakby każda przespana lub nieprzespana noc odbierała jej zdolność życia. Umiejętność zachowywania się normalnie. Dotąd nie było tych nocy tak znowu wiele - co będzie potem?
Usiąść. Tak powiedział. Przecież sobie tego nie wyobraziła, tego była pewna... prawie. Nigdy nie miała podobnych przewidzeń, acz każdy dzień może być tym, w którym się one pojawią, prawda? Nieprawda, prawda, że nieprawda? Co? Proszę? Słucham? Ale nie słyszę, nie widzę, nie rozumiem i nie chcę żadnego z tych elementów poznawczych. Nie poznaję.
- Czy mnie tu kiedyś nie było? - Zebrała wszystkie siły, jakimi miała szczęście teraz dysponować, by jej głos brzmiał identycznie, jak to miałoby miejsce u każdego, kto najspokojniej w świecie przyszedł spędzić miłe chwile przy kieliszku, innymi słowy by sposób mówienia był przeciwieństwem jej standardowego obecnie samopoczucia, a także pomimo tego, iż pytanie wybrała jedno z tych mających mniej wspólnego z szarą zwykłością niż gadki o pogodzie; choć zarazem z kosmosu go nie wzięła - czego to się nie robiło po pijaku, no nie? Łatwo można pozapominać nazwy, adresy, a gdy chce się w późniejszym, pokacowym czasie cofnąć do niedawnego edenu w którejś knajpie, okazuje się, że trzeba nieomal dosiadać pegaza, bowiem w pamięci dno i sześć stóp mułu. Nie ma czym się gryźć, pocieszała się, że podejrzeń budzić nie będzie. Łudziła się. Złudzenia bez podstaw, złudzenia jak najbardziej naiwne to jedyny odcień optymizmu, jaki był jej dany.
Nie myśląc o tych swoich problemach, a w zamian obracając w głowie inne, ruszyła swe wychudłe cielsko, szczudła poniosły ją w głąb, na tyle tylko, co by było, iż do środka naprawdę weszła i nie blokuje drzwi. Tu już zatrzymała się strapiona, poniekąd przytłoczona tym, że jest tyle miejsc, na których można usiąść.
Gdzie? Gdzie? Gdzie? Dlaczego to takie trudne? Nie miała bladego pojęcia. Całość sprzyjała rozwijaniu się w prawdziwym dobrobycie paniki.
Abbey. Nie to samo ciało, umysł też nie ten sam, wszakże jakieś osiemdziesiąt procent stanowiła wybuchowa mieszanka dwóch osobowości, gryzących się ze sobą, niedopasowanych, lecz zgoła siłą zbitych w jedność, może dziesięć procent zasługiwało, by uznać je za dawną Abb. Reszta? Coś jakby Sprężyna, nawet mocna Sprężyna, niestety optymizm tego wilka na wiele się wobec pozostałego składu nie zdawał. W efekcie do rozpoznania niełatwy, nowy w gruncie rzeczy twór, który dzielił z oryginałami prawie wyłącznie niedolę - smutki Abbey, ból Sprężyny, sporadycznie uśmiechał się i cieszył niczym ten drugi. Ach, okrutny bywa los.