Promienne Moczary

Kiro nie miał pojęcia dlaczego, skoro robienie spisu jest jedym z obowiązków Alfy, to zajmuje się nim beżowy. Ale nie przywiązywał zbytniej wagi do szczegółów - reszta wypowiedzi była zdecydowanie ciekawsza! Inna sprawa, że o obowiązki Alfy kiedyś się jeszcze z chęcią dopyta - skoro skrzydlaty się mądrzy to może wie.
- Wartości? - Zapytał sceptycznie nie zrozumiawszy tej części o Wietrze. Nie wiedział co to znaczy, że ktoś kieruje się innymi wartościami - nie wiedział nawet, że sam ma już wyrobiony jakiś system wartości i się go trzyma, więcej! Gdyby się dowiedział pewnie byłby oburzony, że jakieś głupie systemy śmią mu rozkazywać i nim kierować! No, ale kiedyś się z tym może pogodzi.
- Mają najwięcej wojowników!? - Krzyknął zaskoczony i przerażony owym faktem. - Jak to? Dlaczego? - Nie potrafił, czy może nie chciał zrozumieć. I tak wierzył, że to Wataha Ognia jest najsilniejsza i najlepsza, nawet bez największej ilości walczących... chodziło o duszę grupy! A tę, płomienną i gorącą czuł Kiro na kilometr - to ona go tak zafascynowała.
- Nie wiem dlaczego cię to nie wkurza! - Rzucił, po czym po chwili zastanowienia doał z nadzieją:
- To znaczy, że my jesteśmy silniejsi, tak?
Jeżeli nie, to biada światopoglądowi Kasai'ego! Ale niech się przyzwyczaja - ktoś tak pochopnie wyciągający wnioski jak on nieraz jeszcze poczuje zawód czy rozczarowanie.
- Kobiety? - Kolejne pytanie, które padły z ust młodziaka. Doprawdy w jednej chwili dowiedział się wielu przedziwnych rzeczy.
- Jak one mogą być... bardziej godne, ten, no... uwagi? - Zapytał ucząc się nowego sformuowania, a przy tym nieco plącząc się w słowach. No, ale takie prawo młodego wieku.
- Ja tam nigdy nie znałem żadnej silnej dziewczyny - Mruknął - Wszystkie tylko rodziły dzieci i wszystkim zwracały uwagę, błe. - Dodał z niezadowoleniem wspominając te wszystkie rozanielone damy które patrzyły z czułością na swoje słabiutkie szczeniory, których Kiro nie wolno było tknąć! Obrzydliwe, nigdy nie zrozumie jak można kochać coś tak słabego.

Kiro potrzebował chwilę czasu, by wszystko przeanalizować, choć dyby nie zmęcznie jego ciało by tego nie wytrzymało - jak nic zaczłby się kręcić i kto wie czy przemyślałby wszystko do końca? Teraz jednak dzięki zmęczeniu wszelkie słowa łatwiej wchodziły mu do głowy i jakoś tak się zlóżyło, że nawet nie chciały uciekać. Tym lepiej dla niego.
Jedyne co nei było słowami, a co szczeniak zarejestrował była to pozycja samca. Zaskoczyło go nieco to, że basior ot tak się przy nim wyleguje. Widocznie nie czuł się zagrożony, a nie słusznie...
Chociaż należeli do tej samej watahy. No i Kiro był mu coś winny... Poza tym gościu był chyba w pełni sił, a on niezbyt... Oooo! Jedna decyzja, a tyle chalasu w szczenięcej głowie! Ale nie ma na to czasu, jest tekst do analizy!
Musiał przyznać, że samiec prawił całkiem od rzeczy, choć trochę już przynudzał. Gdyby wcześniej nie był taki zadziorny Kiro jak nic zacząłby go ignorować, ale lubił wilki z charakterem (nawet jeżeli czasem myślał, że najlepsze co z takim można zrobić to ugryźć).
Bycie przywódcą widać nie jest łatwe... w sumie, młody nigdy nie zastanawiał się jak to jest. I o dziwo mimo iż mianował się przyszłym królem całego świata naprawdę niewiele wiedział o władzy, więcej! - nie zastanawiał się nad nią dogłębniej. Chyba ma pracę domową na następne miesiące...
- No pewnie, że mam potencjał, a coś ty myślał! - Prychnął zaczepnie i spojrzał (ku swej wielkiej uciesze) z góry w zielone oczyska wilka. - Ale... rodzenie aż tak boli? - Zapytał z powątpiewaniem - Bardziej niż walka?
Coś nie chciał w to wierzyć. A jeśli to prawda to... to zastanowi się później, jedna rzecz do zastanawiania się na raz! Inaczej jeszcze na mózg mu padnie i stanie się jakimś w futro szarpanym naukowcem. Fuj.
- Nie myślałem o 'wojnie'... - Przyznał (nie do końca wiedział na czym polega prawdziwa wojna) i zerknął w pokryte gęstą czernią niebo. Zaraz jednak wrócił na ziemię i dodał:
- Pojedynki będę miał ze wszystkimi! - Zmarszył brwi i z uśmiechem pewnego zwycięstwa kontunuował:
- To może być bardzo zabawne. - Błysk chytrości w jego oczach wskazywał na to, że już postanowione. Przyszłość pokaże z iloma wilkami naprawdę się zmierzy, z iloma wygra, z iloma przegra... ale na pewno jakieś pojedynki z jego udziałem się odbędą! To już nie podlega dyskusji.
- Ty całkiem przydatny jesteś. - Przyznał szczeniak po chwili chcąc być miłym i okazać beżowemu swe uznanie, ale jak zwykle bycie miłym wyszło mu do (tu wpisz odpowiednie cztery litery). Co poradzić? Nauka walki jak nic przyjdzie mu z łatwością, lecz nad werbalizacją swoich myśli i odczuć będzie musiał ciężko pracować. Tak już bywa.

To obrzydliwe gdy wiadomość się nie zapisuje *^* Więc całkowicie rozumiem i nie ma sprawy x3
Kiruś nieco skrzywił się na myśl o owej partnerce i rodzinie co ją w przyszłości niby będzie miał. Po co ma niby tak ograniczać siebie i swe możliwości? I w ogóle czy miałby jakikolwiek powód by choćby nad tym się głębiej zastanawiać? Raczej nie. Pamiętał, że w jego poprzedniej watasze były ze dwie takie młode 'pary' co to ponoć zrobiłyby wszystko dla miłości, bo się 'zakochały'. Co za głupota! A jeden z tych facetów nawet się przedtem nadawał do gry! A potem już nic tylko jego 'dziewczyna'. Cholernie głupie, jak dla tak ambitnego szczeniaka jak Kiro. On się na pewno nie zakocha, NIGDY! Już sobie to postanowił - nie da się omotać! I nie będzie służył jakiejśtam babie. Co to to nie!
Jednak proszę bardzo, beżowy może mieć inne zdanie. Może się nawet sam zakochać, Kasaiemu byłoby to nawet na łapę.
A co do pękania serca... jedyną osobą, której Kiro potrafił naprawdę współczuć i nie chełpić się tym, że sam jest w lepszym położeniu była jego matka. Tylko ona. Co prawda mieli jakieś tam małe sprzeczki, ale mimo wszystko łączyła ich dość mocna, choć subtelna więź. Kiro nawet myślał nad tym, czy nie przyprowadzić jej tu jak będzie dorosły, ale ostatnio kiedy ją wspominał robiło mu się dziwnie smutno, więc omijał ten temat w swoich i tak nieczęstych rozważaniach.
O! Część o walce! Bardzo dobrze! To od razu ożywiło młodego i wytężył on słuch, a w oczach zaczęły tańczyć mu rozszalałe iskierki.
W sumie nie miał nic przeciwko wykłócaniu się, ale miło było usłyszeć, że w tym temacie Alastair się z nim zgadza. To całkiem fajne uczucie, gdy nie negują w kółko twych słów. Nawet uwagę o pokorze zniósł czerwony spokojnie, wprawdzie ją olewając, ale przynajmniej nie robiąc z tego niepotrzebnej afery.
Taka subtelna uwaga jak spojrzenie pełne dezaprobaty też nie przykuwały jego uwagi. Już odpłynął do swojego świata marzeń i wizji, w którym przyglądał się i wymyślał jak to będzie wygrywać pojedynki z kolejnymi wilkami, które mu się nawiną i będą śmiały sądzić, że są lepsze od niego!
Tak mu się to spodobało, że napełniła go energia i chęć do jakiegoś nawet konstruktywnego działania. Zapewne i tak zmarnuje ją na jakieś zaczepki czy inne dziwne, nierozsądne czyny, ale przynajmniej poczuł, że odpoczął na tyle, by pójsć gdzie indziej najeść się i znaleźć kogoś z kim możnaby podyskutować.
Kiruś był bardzo ruchliwy, a także potrzebował częstych zmian zajęć i towarzyszy toteż po 'oswojeniu' się z beżowym, uzyskaniu kilku ciekawych informacji i całkiem emocjonującej (zwłaszcza na początku) pogawędce, postanowił poszukać kogoś innego, kto może nie leżałby jak kloc na ziemi i dał mu trochę więcej rozrywki.
Chyba nie był stworzony do spokojnych, logicznych rozmów. To zdecydowanie wilczek działania, dla którego rozmowa jest dodatkiem do zajęcia, a nie odwrotnie.
Mimo to był zadowolony, że poznał kolejnego wilka z jego ulubionej watahy i w przyszłości na pewno będzie utrzymywał z nim jakieś kontakty (a już napewno, gdy dojdzie do niego, że to właśnie Alastair jest Alfą - wtedy na pewno nie raz na siebie wpadną).
- Jasne, że będę walczył. Nawet nie wiesz ile! Kiedyś też z tobą. - Uśmiechnął się do siebie i znów zrobił tę swoją szelmowską minę. Wstał, pochodził chwilę w miejscu, po czym bez zbędnych formułek czy grzeczności wyminął go i rzuciwszy krótkie ,,No to narazie!" ruszył żwawo w głąb terytorium Watahy Ognia. Jak już przejdzie przez ten przeklęty, bagnisty las to gdzieś sobie odpocznie. Ale najpierw coś zje... A może nie? W końcu nie ma żadnych zapasów, a w tej chwili nie upoluje... Ech... jakoś sobie poradzi!

Dzięki za rozmowę i całą akcję z Kirusiem.^^ Kiedyś z chęcią powtórzę ich spotkanie, ale fabularnie szczeniak faktycznie już by nie usiedział ;3

ZT.

Na granicy Watahy Ognia pojawil sie Natsu, prowadzac za soba Hire. Pilnowal, by szla za nim, bowiem sciezki nie sa wytyczane bez powodu, a tu byla takowa wytyczona, szlakiem z wegli. Tak wiec szedl szlakiem, zmierzajac ku Pustynnym Oazom, by znalezc sobie jakis domek.

zt. oboje, zeby Hira nie musiala pisac