Las, zwykły las

Mimo uwięzienia w ziemnej noże szczeniak usłyszał śmiech.
Było mu troche wstyd ,ale już trudno.
A gdy poczuł że Melvine go wyciąga ,złapał zębami uszy jednego z omdlałych zajęcy.
Będąc już na powietrzu ,trzymał w paszczy zwierzaka
,który dyndał na uszach z wywieszonym jęzorem.
To była części planu.
Wszystko calculated.
stwierdził usmorany Akrin.

Akrin niepewnie popatrzył na oba upolowane stwrzenia.
Były bardzo podobne ale drugi był odrobinę mniejszy.
Tego.
Stwierdził wybierając go.
Jak już wcześniej wspominał User
,szczeniak sporzywa zwierzynę tylko oprawioną.
Dlatego też wilczek zaczoł rozpruwać i zdzierać skórę ze zwierza.
Przyda się puzniej.
Powiedział i zaczął zajadać.
Pychota...
[user jadł już kiedyś pieczonego zająca i wciąż wspomina ten smak]

[Na początku też miałem problem ale jak spróbowałem okazało się bardzo delikatne a odpowiednio przyprawione to po prosty delicje]
Akrin ze smakiem objadł szkielet a kości pozbierał i schował.
Szczeniak był już lekko senny
,ale zamiast się położyć zaczął rysować w szkicowniku.
Nie był to zwykły rysunek ,bowiem była to mapa.
Duża ,szczegółowa i jeszcze pusta mapa.
''Na przyszłe wycieczki''
Pomyślał.
Wilk spojrzał na niebo.
Zastanawiam się czemu ciągle jest tak ciemno?
Zapytał znienacka swoją Towarzyszkę.

Akrin zastanowił się
Pomarańczowy albo cytrynowy.
Najbardziej mu to pasowało.
Nagle wpadł na pomysł.
Lekko złośliwy ale zabawny.
Zaczął z pamięci rysować karykaturę Swojej Mentorki Shathow.
Gdy skończył spojrzał na kartkę i zaczął się śmiać.
Wilczyca przedstawiona na rysunku był dokładnym przeciwieństwem Wojowniczki.
Wyczerpana gruba wilczyca w ludzkiej sukni ślubnej biegająca po plaży a nad jej głową dymek z tekstem
''Jeszcze tylko 10.000 okrążeni. .
Pokazał go Melvine.

Szczeniak przypatszył się swojej pracy.
Masz racje.
A poza tym wole nie myśleć co by się stało ,gdyby Shathow to zobaczyła.
Uśmiechął się konspiracyjnie.
Bespieczniejsz już było by dzganie smoka ołuwkiem w oko.
Po tych słowach podarł karykature.
Zamierzał jeszcze pożyć pare lat ,a nie zostać zamordowanym.
A poza tym to co narysował było nie w porządku.
W końcu to ona go przyjeła pod własny dach.
Na wieści o jajecznym smaku słońca otrząsnoł się z obrzydzenia.
Mam awersje do jajek.
Kiedyś gdy byłem mnejszy ,Orzeł zlapał mnie i chciał porzreć ale uratowała mnie matka.
Wyjaśnił.

Akrin odpowiedział od razu.
Kiedyś razem z matką i ojcem weszliśmy na ludzki ślub.
Morzesz sobie tylko wyobrazić jaką to było aferą.
Nikt z nich niebył uzbrojony ,wiec wszyscy krzyczeli i uciekali.
Ale był tam taki jeden starszy człowiek ,który powiedział coś naprawde zabawnego
Powiedzał Wreszcie przyszli państwo młodzi.
Na to wspomnienie szczeniak usmichnoł się i zaniusł śmiechem.

Szczeniak wyszczerzył oczy i zaczął się głośno śmiać.
Niesamowite!!!
krzykął i śmiał się dalej...
Ale w jednej chwili przestał.
Zadł sobię sprawę że jest późno ,a on musi wracać do domu.
Przeprosił więc swoją Towarzyszkę:
To był świetny dzień ale niestety muszę już iść do domu.
I poszedł tam gdzię powiedział podrodzę machając Melvine na pożegnanie ...
[Wiem że post krótki ,ale istnieje niebezpieczeństwo zgonu mojej postać ,a ja niechcę zostawiać innych na lodzie.]
zt.

Jeżeli Łiskacz liczył na rozmowę z kimś inteligentnym i dialog na poziomie, niestety, trafił co najmniej niefortunnie. Jak to rzekli członkowie KSM w pewnym skeczu: trafił jak ślepy na karaoke. Dziękuję, chłopaki, tekst idealnie oddaje niefart Pana W.
Oto bowiem niewybredny, choć kapryśny, los na drodze Whisk'a postawił Charlotte, jedną z najmniej bystrych istot w Krainie. Cóż, sama by się pewnie nie przejęła aż tak bardzo, bo w końcu wychodziło na to, iż w czymś jest najlepsza. Dopiero potem dotarłoby do jej mózgownicy (puk, puk?), że to raczej słaby powód do dumy. Szła z dumnie uniesioną głową, wyraźnie zadowolona z życia. Nie przejmowała się przedłużającym się mrokiem, albowiem nie była świadomą powagi sytuacji. Czyż czasami niski poziom IQ nie stanowi błogosławieństwa, chroniąc nas przed sporą dozą zmartwień dnia doczesnego?
- Ojej, witaj! - przywitała się z wilkiem, zaśmiewając krótko. Chichot zaś po chwili ustał, ewoluując w przyjazny i serdeczny uśmiech. Jeśli czegoś można być pewnym, to tego, iż Lotka niewątpliwie mogła się mężczyznom podobać. Była niebrzydka, dodatkowo nie zatrważała swoją inteligencją, nietrudno było także się do niej zbliżyć. Czego więcej może oczekiwać samcze istnienie? Oczywiście to wszystko, o czym prawi userka, nie ma na celu nikogo obrażać, a jedynie porusza zakorzenione z dawna, krzywdzące niejednokrotnie, stereotypy.

Słysząc jego pytanie, skinęła głową. Jak na prawdziwego intelektualistę przystało, nie pomyślała nawet, by odpowiedź jakkolwiek rozbudować poza to, co rzeczywiście paść powinno.
- Jasne, że wolno! - zawołała wesoło, przysiadając na pupie nieopodal wilka. Nie na tyle blisko, by wywoływać poczucie skrępowania związane z wkraczaniem w jego sferę intymną; na tyle jednak niedaleko, iż mogło to wywoływać pewną ekscytację. W końcu była niemal na wyciągnięcie łapy, podobnie jak i on. Niechaj lepiej uważa na słowa, albowiem już samo "piękna nieznajoma" spowodowało, iż Loteczka wyraźnie wywnioskowała, iż Whisk jest zainteresowany jej niebrzydką osobą.
- Co tutaj robisz? Nie wolałbyś przezimować w ciepłej norce? - mruknęła zadziornie, zniżając niego głowę i spoglądając nań z zalotną nutą wymalowaną w niebieskoszarych ślepkach. Podobno tego typu spojrzenia, posyłane znad pochylonego nieco czoła, potrafią lody roztapiać - jak przypuszczała Lotka.

Słowem: to może być bardzo ciekawa i interesująca znajomość. Charlotte też to czuła, zatem pozostawała na miejscu, posyłając Whisk'owi jeden z najbardziej urokliwych uśmiechów, na jakie było ją stać. A że pyszczek miała całkiem niezły, to i uśmiech wyjść musiał widowiskowo. W tym jedyna nadzieja, kiedy inteligencją rozmówcy zatrzymać nie można.
- Ojej, diejdi? Mam nadzieję, że mnie właśnie nie obraziłeś, chacha - rzuciła wesoło, na koniec racząc ucho samca śmiechem. Tak, tak, tym, do którego ucieka się spora część gimnazjalistek, by przykuć uwagę przedstawicieli płci brzydkiej. Chociaż jednak sama użyszkodniczka gardziła wręcz tego typu wybiegami, o tyle Lotka uciekała się do nich względnie często, jakby nieco na przekór osobie, która ją kreuje.
- Jestem Charlotte, mój drogi. A do Ciebie jak mogę mówić? - spytała pogodnie, poruszając delikatnie płatkiem lewego ucha. Na jej pyszczek znów wkroczył życzliwy grymas, a jej ogon, puszysty i przyjemnie miękki w dotyku, poruszał się leniwie po podłożu, raz za razem zgarniając nieco śniegu czy innego kurzu.

Ojej, nie da się na piękne oczy? biedna Lotka, to będzie dla niej cios! W końcu łasa na komplementy, w każdym z nich niemalże doszukiwała się oświadczyn lub - przynajmniej! - obietnicy dozgonnej miłości. Na swoje szczęście nudziła się równie szybko, jak "zakochiwała". Jednak co powiedziane zostało, pamiętała czasami nazbyt dobrze. Tak więc, gdyby nadarzyło jej się spotkać Puszczyka, z pewnością miałaby mu wiele do powiedzenia! Na całe szczęście nie owego rudzielca, lecz Łiskacza, los postawił na drodze tejże wilczycy, umożliwiając nieco dłuższym cieszeniem się na nową znajomość. Jej obecny rozmówca na pewno miał więcej w głowie! Trudno jeno określić, czy porównanie to należy odnieść do Puszczyka, czy do samej Szarloty.
- Whisk - powtórzyła spokojnie, uśmiechając łagodnie i skinąwszy krótko łebkiem, w ramach niemego potwierdzenia czy zgodzenia się z prawdziwością owej informacji. - Dość intensywne imię! - dodała z uznaniem. Oczywiście na myśli miała "interesujące", lecz pojęcie to okazało się zbyt trudnym, by go nie przeinaczyć. W ten sposób zamiast zgrabnego komplementu wyszła całkiem żałosna odzywka, pozbawiona jakiegokolwiek sensu. Chyba, że doszukiwać się weń jakiegokolwiek podtekstu, ale tu już wymaga zaangażowania zbyt skomplikowanych procesów myślowych, by Lotce w ogóle przyszlo na myśl.
Przypomniało mi sie, iż na starym adresie prowadzilam "słowniczek" zwrotow, które niezbyt poprawnie pojmuje i których niezbyt poprawnie używa Lotka. Czas napisać o tym w temacie z Kartami Postaci. Pierwszy termin już mamy!