Las Zgniłych Pni - wyprawa Xerri

Czyli kolejna... Już trzecia (niestety!) fala żaboludków zaatakowała naszą bohaterkę.
Samica przeklinając ponownie zaczęła zrzucać z siebie napastników. Kilku z nich rozszarpała szczękami, a kilku po prostu zrzucała biegając i wierzgając co chwilę.
Było widać, że Xerri naprawdę jest teraz wściekła. Rycząc zabijała kolejne potworki. Naprawdę miała ich już dość. Po dziurki w swoim czarnym nosie.
Swoim zielonym językiem oblizała pysk z krwi napastników i cały czas atakowała kolejne.
Czuła tę niemiłą, narastającą, złą atmosferę. Ale teraz musiała zająć się tymi stworami. Nie jest łatwo, ale jakoś daje rade. Czyż nie o to właśnie chodzi?

Spokojnie, Xerri zdawała sobie sprawę z tego, że jej ostatecznym przeciwnikiem nie będą jakieś tam małe, denerwujące żaboludki. Aż taka... za przeproszeniem, głupia nie jest.
Odetchnęła i przeszła (z największą jaką się dało [a nie było to jednak łatwe]) gracją nad martwymi ciałkami potworków.
Podeszła do tablicy. Lekko się o nią oparła. Nie całkiem. Ale także nie siedziała. Jako wojowniczka wiedziała, że nawet sekundowe rozproszenie (czy też w tym przypadku usadzenie swojego zadka na ziemi) może naprawdę się źle skończyć.
Dlatego nadal z lekko napiętymi mięśniami czekała na coś co za pewne zaraz nadejdzie.
Ale... Nie bała się. Ciekawiło ją to.

Z racji na bardzo długi okres nieaktywności Xerri oraz fakt, że wyprawa wygląda na opuszczoną, ZAMYKAM - przenosząc do subforum z wyprawami zakończonymi.

- ALASTAIR