Tajga - wyprawa Stille

Jest tu śnieg? Jest, prawda? xD

Wiatr hulał dość spokojnie jak na tajgę, co jakiś czas niezdarnie zrzucając kupki śniegu z drzew i porywając małe płatki wraz ze swoim melodyjnym ruchem. To właśnie tutaj przywędrowała Stille. Tak, stare babsko wyruszyło na wyprawę. Szła cicho, ale stąpała twardo i pewnie - lata pracy jako wojownik dawały znać po sobie.
- Wcześniej pustynia, teraz tajga... eh, uwielbiam mój instynkt. - mruknęła do siebie, jak zwykle obrażona, że jej łapy nie prowadzą jej tam, gdzie by chciała. W sumie, ta strefa klimatyczna bardzo jej się spodobała.
Otrzepała z futra zbierające się płatki śniegu i kichnęła - ot, co ostatnio zaczęła bardzo często robić. Przesunęła się pod spore, iglaste drzewo, czekając na rozwój wydarzeń.

Nie wiem jak długo Stille ma iść, czy zaplanowałaś coś w lesie, czy może ma dojść do gór i dopiero wtedy coś się wydarzy xd W razie czego, jej instynkt może się pomylić jeśli chodzi o odległość.

Wilczyca spojrzała w stronę nieba. Gwiazdy rzeczywiście wydawały się słabe, jakby coś zabierało z nich całą energię. Cała kraina była ciemna i ponura. Co się właściwie ostatnio dzieje?
Stille nawdychała się świeżego, rześkiego powietrza, toteż mogła ruszyć dalej. Rozejrzała się tylko, czy aby nikt jej nie śledzi, po czym zrobiła pierwsze kroki w głąb lasu, mając nadzieję, że niedługo zajdzie aż do samych gór.
Im dłużej szła, tym coraz bardziej zaczynała odczuwać chłód. Miała dużo energii i siły, ale przez brak apetytu straciła na wadze, a futro trochę oklapło i nie było już tak puszyste, jak kiedyś. Szła, nie zmrużając oka choćby na chwilę. Czuła się wypoczęta. Nawet gdyby chciała spać, byłoby to niemożliwe. Nigdy nie wiadomo, co kryje się w tych ciemnościach. Instynkt wojowniczki oszacował, że przeszła sporą odległość i niedługo powinna ujrzeć mroźne szczyty, jej cel.

Stille jaki Bear Grylls B|

Stille czuła się coraz słabsza. Z czasem zaczęła się potykać o kamienie, nie mając sił na podniesienie łap wyżej. Przez okropny, mroźny wiatr czasami traciła w nich czucie i musiała stanąć. Nie było gdzie się skryć - co kilkadziesiąt metrów znaleźć można było drzewo, góra dwa. Wilczyca była strasznie zahartowana, ale przeszła więcej niż jakikolwiek znany jej wilk w ciągu jednego dnia, nawet niecałego. Musiała odpocząć. Kiedyś nauczył ją ojciec, jak przetrwać w takich warunkach. Trzeba znaleźć wgłębienie w tym stromym zboczu.
Wojowniczka uparcie szukała wgłębienia, dziury w podłożu, by mogła się tam schować i uchronić od wiatru. Wspinała się wyżej i wyżej, idąc raz w lewo, raz w prawo. W końcu znalazła. Ostatnimi siłami rozkopała go, by był trochę większy i gdy już miała zamiar zasnąć, zauważyła nieopodal drzewo. Zerwała jedną gałąź, po czym wróciła z nią do dołka. Wtuliła się w niego, a na futro i "podłogę" położyła igliwie i już po chwili czuła się o niebo lepiej. Zasnęła, ale nie na długo. Wiedziała, że jak będzie tu za długo drzemać, to prędzej czy później i tak zamarznie.

Gdzieś głęboko w podświadomości Stille mrugała mała lampka, przypominając, że już czas wstać. Wadera jednak czuła się tak komfortowo, iż nie mogła się obudzić. Była na tak zwanej "jawie". Walczyła z sennością, byleby nie zostać tutaj na długo, na za długo. Chyba nawet wstała lunatykując i poszła kilka kroków powyżej miejsca, w którym zasnęła. Wstawaj, Stille, wstawaj! - mówił głos w jej głowie. Całe szczęście, że nie była typowym leniuchem i miała ogromną siłę woli. Wreszcie otworzyła oczy. W krainie było jeszcze ciemniej. O nie. Czyżby wstała za późno o co najmniej godzinę?
- Szlag. - warknęła po czym podniosła pysk do góry. - Hm, wiatr wieje z południowego-wschodu, nie powinno być tak źle, jak dotychczas. - powiedziała cicho analizując sytuację, po czym ruszyła pewnie na szczyt. Zwykła drzemka, a jak dużo jej zrobiła. Czuła się jak nowo narodzona.
Szła nie wiem ile, ale bardzo długo. Miała ochotę przejść jeszcze kilkaset metrów, bo nie czuła się bezsilna, tylko ból głowy zaczął dawać się we znaki. Wilczyca jęknęła, kiedy poczuła, jak traci równowagę i krzywo porusza się na przód. Zaraz ból i objawy pewnie przejdą, ale trzeba poczekać. W międzyczasie wojowniczka kątem oka zauważyła u podnóża góry trzy czarne punkciki. I albo to są jej zjawy z koszmarów które przychodzą gdy odczuwa ból głowy, albo w ogóle jej się nie wydaje i zaraz ją dogonią. Cóż to jest?

Oky doky

Im zmniejszała się odległość między wojowniczką a owymi zjawami, czuła się coraz gorzej. Stała na niestabilnych nogach, ale wiedziała, że jak upadnie, to to "coś" ją najzwyczajniej zmiażdży swym ciężarem.
- Stać! Cofnąć się! - warknęła dosadnie, a po chwili z jej gardła wydobył się głośny, ostrzegający warkot. Ale to nie działało. Stille trzepnęła mocno łebkiem na lewo i na prawo, próbując chociaż na chwilę zachować spokój i zapomnieć o bólu. Na szczęście atak - jak to zwykle miewa - zaczął przechodzić, zostawiając po sobie tylko ból głowy. Nie miała już wirującego świata przed ślepiami. Teraz przynajmniej wiedziała, w co się wpakowała. Nie mogła jednak się ruszyć, jakby coś przykleiło ja do podłoża. Stała przodem do czarnych monstrum, mierząc je złowrogim wzrokiem. W końcu wszystko co czarne zazwyczaj jest złe, prawda?
- Stać! Słyszycie?! Stójcie! Nie mam złych zamiarów! Jeśli się nie zatrzymacie, będę zmuszona zainterweniować! Ostrzegam! - obnażyła swoje długie, białe kły i stanęła w pozycji bojowej. Zrobiła kilkanaście śnieżek z leżącego tutaj śniegu i schowała go za sobą tak, żeby nadchodzące istoty nie widziały, jaką broń skrywa. Jedną wzięła do łapy i podparła się tak, żeby jej nie przygnieść. Cóż, jak walczyć, to na całego. Raz kozie śmierć.

Stille zdziwiła się, gdy owe postacie minęły ją bez większego zainteresowania. Kiedy były wystarczająco daleko, w końcu mogła się ruszyć, dlatego też ruszyła walnym kroczkiem w ich stronę, ciekawa, dokąd zmierzają. Coś na jej lewej łapie zaczęło pobrzękiwać. No tak. Zapomniała, że w razie czego ma sztylet. A przecież przed chwilą mogła równie dobrze zginąć.
- Co się z tobą dzieje, kobieto... - mruknęła do siebie i podniosła kącik ust. Lubiła siebie karcić, bo potem bardziej się starała. Patrząc jak ciemne zjawy znikają z pola widzenia przyspieszyła kroku, trzymając ich ni to za daleko, ni to za blisko. Nie mogła podejść bliżej, bo znów "coś" by nią zawładnęło, nie mogła też się oddalić, iż robiło się coraz ciemniej i wilczyca straciłaby ich z oczu.

Wilczyca wciąż miała ich na widoku. Byli co prawda daleko, ale ich widziała. Z sekundy na sekundę zdawali się coraz mniejsi, aż w końcu zniknęli jej z oczu. Wtedy postanowiła, że przyspieszy. Ale nagle pojawiło się coś dziwnego: jasne, świecące ślady na śniegu prowadzące na szczyt. Miały dziwną barwę. I ogólnie były dziwne. Stille przyjrzała się uważnie temu zjawisku. Pochłonięta ciekawością postawiła łapę na jednym ze śladów. Uświadomiła sobie, że musi jak najszybciej podążać za nimi w górę. Jeśli tego nie zrobi, pewnie coś albo ktoś przyjdzie tutaj po nią.

Wilczyca przyspieszyła trochę kroku, wyczuwając, że podłoże zaczyna się wyrównywać. Nie było już takie strome, jak wcześniej. Wciąż podążała za śladami, które przypominały jej gwiazdy na niebie. Miały piękną barwę koloru ich "ognia". Nagle, gdy już doszła na szczyt góry, skończyły się.
- Co jest? Bawicie się w kotka i myszkę? - zaśmiała się Stille, niepewna sytuacji. Jeśli coś tu się skończyło, musi dać początek czemuś innemu. Zaczęła węszyć. Nie było to trudne, ale też nie łatwe. W mroku panującym w krainie ledwo można było coś dojrzeć, tym bardziej, że była noc. Wtedy wojowniczka wpadła na pomysł: przejdzie górę dookoła i zobaczy, czy natknie się na coś dziwnego. Faktycznie. Wracając na miejsce, od którego zaczęła zauważyła, że ściana oddaje tutaj inny dźwięk. Jak stukanie w drewno. Stanęła na tylnych łapach, dotykając ową "płytę". Drzwi! To muszą być drzwi! Dotknęła nosem czegoś, co przypominało klamkę i mocno za nią pociągnęła. Była ciekawa, co też zobaczy w środku. W razie czego ma przy sobie sztylet.