Ericus Joyce Atlantis

Czegoż mogła szukać Philian? Samotności. Ciszy i odpoczynku od obecności innych wilków. Przyszła tutaj bijać się z własnymi myślami. Tak na prawdę nie zwracała uwagi gdzie idzie, wiec można wyobrazić sobie jej zdziwienie gdy stanęła na skraju mostu. Spojrzała na jego rozsypującej się budowie i pokręciła głowa.

"Ja tam nie idę. Nie ma mowy. Przecież się zabije." powtarzała sobie w myślach czując pod nogami stare i zniszczone przez czas kamienie.

Co chwile rozglądała się czy aby na pewno nic tam nie pęka. Lekko drżała jak jakieś kamienie chrzęściły jej pod łapami, ale mimo to szla dalej.
Mgła ja perfidnie wyśmiewała. Philian w odpowiedzi tylko fuknęła obrażona, podniosła głowę i sztucznie pewnym krokiem szla przed siebie.
Jak tutaj trafiła? Pozwoliła aby jej nogi ja prowadziły. Może kiedyś gdzieś usłyszała o tym miejscu... Może.

Trzęsło nią jak liściem w jesień, ale ciekawość narastająca z każdym krokiem popędzała ja naprzód. W końcu po czasie, który wydawał się trwać wieczność, dotarła do tej przeklętej świątyni.

Wrota uchylone.

Śmierdzi pułapką na kilometry, ale oczywiście Philian lubi się wpychać w paszcze lwa. Stala tam jeszcze przez chwile niezdecydowana czy zrobić kolejny krok. Pomimo wszystko jakiś tam instynkt samozachowawczy w niej pozostał.

-No dawaj. Co najwyżej coś cie przygniecie... rozerwie na strzępy... zrobi ze mnie durszlak... sama słodycz- powiedziała do siebie.

W końcu położyła się nisko na łapach i ostrożnie przecisnęła się przez uchylone drzwi.

Philian podniosła się zdawszy sobie sprawę, ze nic nie ma zamiaru posiekać jej na równe kosteczki i ruszyła leniwym krokiem przez korytarz w stronę posągu. Jej kroki unosiły się echem a w powietrzu nie było zapachu nawet myszy. Napawała oczy widokiem tak pięknej budowli. Stanęła naprzeciwko olbrzyma z kamienia i przyglądała się jego pustym dłoniom. Przez chwile bawiła się w "znajdź różnicę" pomiędzy posagiem a rysunkami na kolumnach.
Bez większego namysłu wybrała prawy korytarz.

-Trójzębem najprawdopodobniej mnie ktoś zabije a książką wiedzę do głowy wbije- mruknęła do siebie zadowolona z niespodziewanego rymu.

Cóż na to poradzić, ze jak Philian zbyt długo przebywała sama zaczynał ja nawiedzać czarny humor i schizofreniczne zachowania. Chociaż wilczyca z rozdwojeniem jaźni nie może być normalna. Pomimo to jej wybór był uzasadniony tym, ze Philian nade wszystko lubiła czytać.

Pierwsze co zrobiła Philian to obejrzenie całej komnaty ogólnym okiem. Ułożyła sobie kolejność oględzin.
Bardzo ciekawiło ją to bajorko, ale za żadne skarby nie napije się z niego ani nie zamoczy tam łapy i innej przydatnej kończyny.
Skrzynia? Na 90% jest zamknięta, wiec weźmie się za nią na samym końcu
Dzbany? Nie wie do czego służą i jeżeli podniesie niewłaściwy może uruchomić jakiś śmiercionośny mechanizm
Kolumna? To chyba najlepszy wybór, na sam początek.
Tak jak postanowiła tak zrobiła. Podeszła do kolumny i z uwaga zaczęła studiować każdy centymetr.

Philian prychnęła. Nienawidziła takich łamigłówek. Pomyślała chwile nad kolejnością w jakiej powinny być obrazki. Czuła, ze zaraz dostanie białej gorączki i niechętnie skupiła się na zadaniu. Poszlo jej zaskakująco szybko. Ale wiadomo ze z łamigłówkami jest jak z matematyka jak cos idzie za prosto to najzwyczajniej na świecie jest to zrobione źle.

1. Człowiek napełniający dzban.
2. Dzban na ołtarzu.
3. Człowiek, Który wypowiada modlitwę przy ołtarzu, z znaczkiem wody.
4. Człowiek który wypija łyk z dzbanku.
5. Człowiek Wylewający zawartość dzbanku.
6. Wizerunek ołtarza gdzie po prawej i lewej są świece.
7. Człowiek, który wypowiada modlitwę przy ołtarzu, z znaczkiem duszy.
Jeszcze raz przewertowała kilka możliwości jednak ta wydawała się najbardziej prawdopodobna. Był jednak dalej problem nie wiedziała co zrobić ze dzbanami. Podeszła więc do skrzyni i z ze zrezygnowanym ruchem złapała pokrywkę chcąc ja otworzyć.

Czyli wizerunek ołtarza jest pierwszy... Philian dala się ponieść przeczuciom. Wzięła dwie świece i usytuowała je na ołtarzu. Za pomocą krzesiwa je rozpaliła, nie ukrywam, ze miała z tym trochę problemow, ale koniec końców zapaliła oba płomienie.
Człowiek napełniający dzban? Rozejrzała się aby zdecydować, który dzban byłoby najlepiej wziąć. Oglądała każdy po kolei z uwaga szukając jakiś różnic. Po chwili przystanęła przy tym usytuowanym na ścianie najbliżej ołtarza po lewej stronie.

-Raz kozie śmierć- mruknęła i szybkim ruchem zabrała naczynie.

Cóż Philian jest przewrażliwiona, to prawda, ale lepiej dmuchać na zimne prawda?
Podeszła do oczka z woda i nabrała cieczy do dzbana. Postawiła naczynie na ołtarzu i wzięła książkę. Spojrzała też na malowidła na kolumnie.

-No chyba żarty- prychnęła.

Zdała sobie sprawę ze nie ma wyjścia. Podniosła księgę i wypowiedziała na głos słowa modlitwy.

-Tabellarius a te Wodo benedicis ad liquidum posse experimur lagunculam aeternam-

Rozejrzała się dookoła szukając jakiejkolwiek reakcji. Ale dotarły do niej myśli, ze możne po prostu robi z siebie idiotkę.

Rozejrzała się dookoła.

Nic.

To znaczy, ze musi skończyć to co zaczęła, albo ze porostu powinna dać sobie spokój z bajkami.
Niepewnie wzięła dzban i przechyliła go do ust. Wzięła dosłownie symboliczny łyk i wylała resztę do oczka. Otworzyła księgę i poszukała modlitwy do duszy. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, ze rozumie słowa jakie są tam napisane. Czyżby Mgła?

-Anima errant in tenebris, venit ad nos de nobis et antecessoribus- miała nadzieje ze tym razem coś się stanie

Spojrzała się ze zdziwieniem na ducha. I jeszcze raz omiotła całe pomieszczenie wzrokiem szukając wytłumaczenia. mimowolnie uśmiechnęła się jak usłyszała pretensje ducha na temat bałaganu.

-Ja cię wezwałam? Nie... poza tym tutaj już nie ma żadnego kapłana, świątynia jest opuszczona od lat-

Miała nadzieje, że człowiek się nie zasmuci. Jeżeli pojawił się tutaj znaczyło to, że jest w jakis sposób związany z ta światynią.

Philian uśmiechnęła się słysząc zarzuty, jednak nie odezwała się. Na pytanie odpowiedziała tylko przecząco kręcąc głową. Spojrzała się dookoła siebie oceniając ile lat mogło minąć od kiedy ostatni raz była tu żywa dusza.

-nie szukam tutaj niczego...jestem tu...przypadkiem-

Taka w sumie była prawda. Szła przed siebie rozmyślając o swoim życiu i trafiła na ten most a ciekawość zwyciężyła, jak to u niej się często zdarza. Nie wiedziała, że doprowadzi ją to do rozmowy z duchem zmarłego kapłana.