Kącik Marano

Dziękuję, Aluś!
Tym razem to Marano prowadziła. Cóż, niewątpliwie znała lepiej drogę do swej norki. Zwłaszcza, że umiejscowiona była w miejscu trudnym do odnalezienia. Nie tylko przez wilki, ale również drapieżniki silniejsze od niej, które chciały zatopić w niej swe kły i pazury. Wilczyca wolnym krokiem zeszła po rzekomych schodkach w dół. Kilka niewielkich kamyczków zsunęło się, gdy wadera stąpała po wysuszonej ziemi. Popatrzyła na wodę, którą miała zaledwie osiem centymetrów od siebie. Tu, w dole wiatr nie był tak silny. Ba! wcale go nie było! Nie musiała zatem krzyczeć, by móc się z nim porozumiewać.
- Idź teraz za mną. Uważaj, żeby nie wpaść do wody. - poleciła. Oczywiście nie była pewna w stu procentach, że za nią podąża, ale raczej nie zgubił się w tyle. Raczej. Nie wiedziała, jaką ma chłopina orientację w terenie. Liczyła na to, że się gdzieś tam przypadkowo nie rozdzielili.
Napięła mięśnie łap i odbiła się od krańca ziemi, by w rezultacie wylądować po drugiej stronie... rzeki? strumyczka? Cokolwiek to było, nurt miało nad wyraz spokojny, o ile w ogóle. Ruszyła w przód, przylegając bokiem do ściany i szorując po niej jasną sierścią. Potem się wyczyści. Kiedy dotarła do wejścia do tunelu, ostrożnie odsunęła skałki zasłaniające otwór, po czym wtargnęła do środka. Po kilku sekundach przedarła się przez zasłonę z lian i liści, i wreszcie byli na miejscu. Lawa dawała ciepło i światło, oraz sprawiała, że pomieszczenie wydawało się przytulne.

Kroczył dzielnie za Marano, uważając, gdzie stawiał łapy. Na samą myśl o kąpieli przemknął mu po plecach dreszcz, bezczelnie wprowadzając w ruch mięśnie od uszu, po sam ogon, stopniowo, milimetr po milimetrze. Jego ojciec nie przepadał za wodą, zdecydowanie było to kolejna z kwestii, która łączyła Samuela z potomkiem. Zwłaszcza teraz, w dobie mroku oraz chłodu. Dlatego zatem, słysząc jej polecenie, skłonił nisko łbem - chociaż, prawdopodobnie, będąca z przodu wadera nawet tego nie dostrzeże. Podążał za nią podczas całej podróży, do momentu, aż znaleźli się oboje w środku. Wybacz, że tak krótko, niemniej jednak mam kilka odpisów, które chciałabym w jak najkrótszym czasie wysłać. Dopadł mnie także modny b.w, czy jakoś tak. Brak weny, po prostu.
- Całkiem miły kątek sobie znalazłaś - zauważył z uznaniem, skinąwszy potakująco głową. Ot, jakoby sam własne słowa potwierdził, zaakceptował.

Na słowa białofutrego basiora zareagowała kolejnym szczerym uśmiechem. Zastanawiała się, czy by nie rzucić tekstem w stylu "witaj w moich skromnych progach!", lecz ostatecznie jednak darowała sobie swe durne gierki. Nie przybyli tu przecież bez powodu, prawda? Kakao! Na samą myśl poczuła, że jej ślinotok się uaktywnia. Chętnie już zaczęłaby chłeptać cieplutki napój, gawędząc przy tym z tym urodzonym dżentelmenem. Miała zamiar poznać go bliżej w trakcie dyskutowania przy kakao. Bo czemu nie? Wydawał się być bardzo miły. Kulturę osobistą i szacunek wobec samic posiadał niewątpliwie, o czym przekonała się niedawno na własnej skórze.
- Dziękuję. Zaczekaj chwilę, skoczę po obiecane kakao. - rzekła, szczerząc się doń.
Podekscytowana na chwilę zmieniła pomieszczenie, lecz tylko na chwilę. Po kilkudziesięciu sekundach wróciła z niewielkim pojemnikiem, wypełnionym własnoręcznie przez nią przygotowanym kakao. Przytachała ze sobą również dwa kubki, które postawiła na stoliku zrobionym ze sporej płyty kamiennej, idealnie płaskiej, oraz mleko, które podgrzała nad lawą, a następnie zalała nim oba naczynia, uprzednio wsypując do nich kakałko.
- Bon appetit - zachichotała.
Wybacz, Alku. Też cierpię na brakowenozę. Stadium zaawansowane, ech.

W pierwszym odruchu poderwał się do pomocy, bo w końcu wyniesiona z domu ogłada nakazywała, aby dama łapek nie męczyła, kiedy koło siebie ma faceta. Nie chodziło już nawet o same stereotypy związane z tak zwaną „słabszą płcią”, bo kto dostał w zęby od wściekłej kobiety zaiste wie, jak niewiele w nich prawdy. Nie, Alek nie dostał – jakoś udawało mu się tego uniknąć. Czyżby urok osobisty ratował mu tyłek od części nieprzyjemności? Niemniej szybka akcja zawarta w poście Marano niejako mu to uniemożliwiła, bo w końcu chyba nie warto wprowadzać taki zamęt i dodatkowe zamieszanie. Dlatego uznajmy na potrzeby fabuły, że Alastair po chwili uznał jednak, że obecność dodatkowych kilogramów z nieco może nieporęcznymi w kuchni skrzydłami w tamtym pomieszczeniu jest zbędną. Klapnął sobie więc na pupie, obserwując krzątaninę Panny Gospodarz. W zasadzie wszystko i tak było gotowe, nim on zdążyłby zorientować się, gdzie co znajdzie. Minęła bowiem raptem chwila, a słodki zapach napoju rozniósł się po otoczeniu, łechcąc przyjemnie czułe nozdrza Maga.
- Pachnie wspaniale, Marano. Założę się, że równie wyśmienicie smakuje - powiedział po kilku raptem sekundach rozkoszowania się czekoladową wonią. Na szczęście, w odróżnieniu od userki, mógł sobie pozwolić na chłonięcie zapachów, bez obawy, że udusi się własnym katarem. Szkoda, że nie jest świadom, jak duże ma szczęście, iż wszelkie zmysły i organy działają jak należy!
- W zasadzie od dawna jesteś w Krainie? – spytał. Wszakże, wstyd przyznać, nie kojarzył, aby widział ją wcześniej. Jak wspomnianym wcześniej było: nie zapamiętywał wszystkich klientów „Piwnej Nuty”, choć zważywszy na fakt, jak urocza z niej wilczyca – sam sobie się dziwił. To takie nie w jego stylu. Skoro jednak była tam z Karmelem, widocznie uznał, iż ‘towar zaklepany’ (bardzo brzydko rzecz ujmując), toteż nie przywiązywał do niej zbytniej uwagi. Swój honor miał. Samicy, którą inny ma na oku, nie ruszał.
Ujął łapkami gorący kubek, chłonąc tę chwilę z najwyższą przyjemnością.

Usiadła wygodnie przy swoim kubku i również zaciągnęła się wspaniałym zapachem ciepłego napoju. Popatrzyła na ciemną barwę kakao. Uwielbiała je, naprawdę. Para informująca o temperaturze cieczy sprawiła, że w kącikach oczu Marano pojawiły się drobne łezki. Odchyliła pyszczek, a wraz z tym gestem łzy szybko zniknęły. Uśmiechnęła się szeroko do Alastaira, słysząc pochwałę z jego ust. Lubiła, gdy ktoś prawił jej komplementy, aczkolwiek perfidnych podlizywaczy nie cierpiała. Nienawidziła wręcz. Miłe słówko raz na jakiś czas wystarczy. Słysząc pytanie basiora, na moment się zamyśliła, próbując sobie przypomnieć, jak długo dokładnie się tu znajduje.
- Hmm... Dotarłam tu tego samego dnia, co "wieczne zaćmienie". - odparła zgodnie z prawą, kolejny raz delikatnie wzdrygając się przez jedną głupią myśl: moja wina. Przełknęła z trudem ślinę, obawiając się, iż nawet on tak pomyśli. A to przecież jedynie głupi zbieg okoliczności, prawda? - Zawsze miałam niewyobrażalnego pecha, ale nie aż tak... - zachichotała, nie chcąc poddać się swym mrocznym fantazjom przepełnionym po brzegi pesymizmem. - A ty? - spytała. Nie z grzeczności, acz z ciekawości. Chociaż, właściwie rzecz biorąc, dobre maniery również miały swój wkład. Niekulturalne zachowanie nie było w jej stylu, ot co.
Chwyciła w łapki kubek, chcąc je nieco ogrzać po długim przebywaniu poza swoją norką. Oczywiście do naczynia przykładała je ostrożnie, aby przypadkiem nie doszło do poparzenia. Nawet tak niezdarne stworzenie jak Marano potrafiło myśleć logicznie i uważać na wszelkie niebezpieczeństwa. Oto czego nauczyła się przez całe życie: uważaj na gorące przedmioty. Wyczyn, nieprawdaż?

// co z polowaniem Taimi i Aya? ;__; Obiecałaś, że nie będziesz mnie już olewać, czuję się oszukana. //

Ach, chyba nie lada wyczynem byłoby znalezienie kobiety odpornej na miłe słowa. Każda samica, którą spotkał, chętnie chłonęła komplementy lub - przynajmniej! - uparcie nie dawała poznać po sobie, że było inaczej. Jednak, jednak! Nie oznaczało to, by Alastair należał do typów rzucających pustymi pochlebstwami na prawo i lewo. Kiedy już komplementował - czynił to szczerze, w sposób nieco mnie inwazyjny, a już na pewno nie wulgarny czy obrzydliwy. Jeśli więc któraś z napotykanych wader wielbiła się w tekstach pokroju "fajna dupa z ryja jesteś" - źle trafiała. Al wszakże szanował wszelkie istnienia, damy zaś szczególnym uwielbieniem darząc - nie mógłby więc ubliżać im na drodze żenujących odzywek, mających niby na celu przekonanie ich do własnej osoby. Nie i już. Gardził kozaczkami, którzy w ten właśnie sposób podchodzą do kobiet - w głębi serca, czasami tylko pogarda ta wypełzała na zewnątrz. Starał się nasz Ali bowiem być osobnikiem tolerancyjnym, ot, jak ojciec, w którym pomimo upływu lat widział niedościgniony wzór cnót wszelakich.
Na jasnych wargach wilka gościł wciąż serdeczny uśmiech, wszakże kakao zdecydowanie przeganiało wszelkie troski i smutki w sposób iście skuteczny oraz, miejmy nadzieję, trwały. Wysłuchał jej z należyta uwagą, na którą przecie zasługiwał każdy z rozmówców. Było dla niego w pełni naturalnym, iż nie przerywa, nie wpada w słowo, nie okazuje na pysku ani zadowolenia, ani dezaprobaty - ot, z naturalnym spokojem przyjmuje każdą z wypowiedzi, którą ucho jego raczyła inna jednostka, dopiero potem odnosząc się do słów czy to wypowiedzią werbalną, czy reakcją niewerbalną. Wszystko po kolei. Samo zaćmienie wprowadziło dość wiele zamętu - nie siejmy dodatkowego popłochu brakiem zorganizowania.
- Z tym wiecznym, droga Marano, nie przesadzałbym. Mam wciąż niesłabnące nadzieje, że to tylko stan przejściowy, chociaż - faktycznie - znacznie się przedłużający - rzekł zatem lekko, dopiero gdy samica zakończyła swoją wypowiedź. Na wszelki wypadek odczekał nawet kilka sekund, aby upewnić się, iż na pewno za pytaniem wilczycy nie kryje się dalszy ciąg wypowiedzi, słowa, które powinna dopowiedzieć, nim ten wpieprzy się z własnymi opiniami. Skinął nisko głową, dając zaiste znak, iż zaakceptował jej poglądy, by następnie postanowić rozwiać ciekawość tamtej odnośnie jego własnego pochodzenia. Szczycił się nim, owszem, dumnym był z własnych korzeni - niemniej potrafił zapanować nad tym do tego stopnia, by nie brzmieć niczym przechwalający się pyszałek.
- Ja pochodzę stąd. Urodziłem się w Watasze Ognia, tutaj zostawiłem serce oraz duszę. Wataha od zawsze była mi rodziną - wyznał, na zakończenie uśmiechnąwszy się jeszcze szerzej, zaś w szmaragdowych ślepiach wilka pojawiła się wesoła iskierka, świadcząca zarówno o sentymencie, którym darzył wszystko, co związane z Ognistymi, jak i o czystej radości i satysfakcji dotyczącej własnego pochodzenia. Wziął łyk kakao, nieco niepewnie, jakby w obawie przed nieprzyjemny poparzeniem przełyku.

//Mówiłam ci ja już, że to zwykły brak weny. ^^"
Wadera sączyła wolno kakao, kiedy on przejął pałeczkę i wypowiadał się na dany temat. Nie było już takie gorące, by obawiać się o oparzenia jamy ustnej, lecz zachłanne picie na pewno nie skończyłoby się bez bólu, toteż Marano również ostrożnie delektowała się czekoladowym smakiem. To dziwne, że każdemu ten jeden gorący napój zawsze poprawia humor i przyprawia o uśmiech, i nie chodzi tu tylko o postaci forumowe. Wilczyca skinęła, kiedy basior zakończył. Doskonale wiedziała, że dumny był ze swojego pochodzenia. Nie dziwiła mu się. Również chciałby zaliczać się do grona Ognistych czystej krwi, aczkolwiek w żaden sposób nie dało się spełnić tegoż marzenia. Poza tym nie powinna również wstydzić się za swój rodzinny kraj, jako iż Severynia po dzień dzisiejszy bardzo dobrze sobie radzi.
- Zapewne nigdy nie opuściłbyś, nawet za żadne skarby, Watahy Ognia, prawda? Ja również nigdy nie śmiałabym tego zrobić. Czuję się tutaj zbyt dobrze, zważając dodatkowo na fakt, iż już wcześniej miała do czynienia z ogniem. Również ze smokami. Właściwie pomogły mi uratować rodzinną krainę. - uśmiechnęła się na wspomnienie tamtych dni. Prawdopodobnie nigdy nie zawitałaby w to miejsce, gdyby nie okrutna wiadomość o śmierci rodziców i pochopna, acz trafna decyzja o ucieczce z Severynii. Zbyt wiele było tam wspomnień, by mogła zostać na stałe.