Polowanie Melvine

Nie spiesząc się nigdzie pokonywała kolejne zaspy, starając się nie tracić energii lub tracić jej jak najmniej. Nie było to łatwe, bo w końcu brnięcie w śniegu wymaga nie lada wysiłku. Dlatego w końcu zatrzymała się, pochłonięta wdziękiem zakamarku lasu, do którego dotarła. Dzięki bialemu, odbijającemu każda, najmniejszą nawet dawkę światła, nie było tutaj aż tak przerażająco. Uśmiechnęła się, bo nie mogła pozostać niewrażliwą na piękno tego miejsca. Czas na łowy!

Melvine po krótkiej chwili zastanowienia postanowiła ruszyć na północ. Zawsze zdąży zawrócić, jeśli okaże się, że ofiara okaże się zbyt wielka na jej możliwości czy łowy okażą się potencjalnie zbyt niebezpieczne. Wolała podążać tam, gdzie wiedziała, że coś się znajduje. Zasypane ślady były niewyraźne, trudno było jednoznacznie stwierdzić do czego należą czy nawet w ktorą stronę i kiedy zmierzała zwierzyna. Poruszyła noskiem, upewniając się, czy słaba woń na pewno dobiega ze strony północy, po czym niezbyt szybkim truchtem ruszyła w tamtą stronę. Sypiący śnieg pchał się do oczu, musiała je więc nieco mrużyć, co ograniczało pole widzenia. Jej jasne futro sprawiało za to, że była niemal niewidoczną na tle ośnieżonej okolicy. Śnieg pochłaniał wiele energii, na szczęście nie tylko jej, ale też potencjalnej przekąski. Nie biegła więc najszybciej, by nie paść zaraz na pysk, jednak wiedziała, że spacerkiem nigdy nie dogoni obranej ofiary. Z drugiej strony, zawsze może po drodze jeszcze na coś się natknąć, jednak na razie nic tego nie zapowiadało.

Widząc truchlo niedźwiedzia zamarła w bezruchu, zastanawiając się, czy tak dobrze znane uczucie "ktoś mnie obserwuje" jest tylko złudzeniem. Zaczynała w to wątpić. Kiedy jezioro pękło i niedźwiedź wpadł do wody, aż krzyknęła. Niezbyt głośno, bo strach kompletnie ścisnął jej gardło i uniemożliwił nawet wydanie głośniejszych dźwięków. Żadnych gwałtownych ruchów. Wiedziała, że powinna maksymalnie zwiększyć powierzchnię, na którą kładzie nacisk. Nie stąpać na przykład na czubkach palców, lecz czołgać się całym ciałem. Jednak to na pewno ją spowolni, czy mogła sobie na to pozwolić? Wytężyła wzrok. Do brzegu daleko. Zaraz się utopi, jak nic! Postanowila obejść jezioro. Po kolei: cofnąć się po w miarę stabilnym dotąd podłożu, by następnie ominąć je i dalej ruszyć na spotkanie lisa, jeleni i saren oraz rysia. Preferowała rogacze, jednak obecnie nie skupiała się na tym. W końcu priorytetem było przetrwanie. Dlatego położyła się ostrożnie i delikatnie na brzuch, modląc się o to, by przeżyła i niespiesznie ruszyła w drogę powrotną. Tam, skąd przyszła. Dotąd się nie zapadło, to moze i da jej uniknąć kąpieli? Zamarznie jak nic, jeśli tylko wpadnie do lodowatej wody w przerębli... przeręblu? Dziurze w lodzie! Skoro pękało co 10 metrów, prawdopodobnie następna dziura powstanie pięć metrów od niej. Starała się zatem zboczyć odrobinę, tak, by nie znaleźć się w linii prostej, która poprowadzono by od dziury, do dziury.

Zimno. Mroźnie. Mokro. Zmoczone futerko przylegało nieprzyjemnie do ciała, powodując, że uczucie chłodu wcale nie zamierzało zniknąć. Przeciwnie wręcz: stało się nieodzownym elementem jej odczuwania. Niezbyt miło. Czuła, jakby ktoś wbijał ostre szpilki w ciało, w miejscach, gdzie pokrywała ją ciecz. Otrzepała się, co prawda, jednak nie zmieniło to faktu, że woda nadal pozostawała uczepiona sierści. Zaklęła, po raz chyba pierwszy w życiu aż tak soczyście.

Rozwidlenie. Szybko, i tak już jesteś nieźle opóźniona. Dodatkowo utraciłaś wiele energii na niezamierzoną wpadkę oraz wydostanie się z przeręnadalniejestempewnajaktoodmienić. Po krótkim rozeznaniu w sytuacji postanowiła skręcić w prawo, aby ruszyć w kierunku jeleniowatych. Szybko. Truchtem, nadal, bo na galop już chyba nawet nie miała siły. Zapomniala już o martwym niedźwiedziu, zapomniała o potencjalnym obserwatorze.
- Jeśli te wysiłki okażą sie na marne, chyba się wścieknę - pomyślała, pokonując kolejne metry.

Melvine szybko rozejrzała się po okolicy, mrużąc nieco oczy. Ciemno, zimno... Musiala jakoś ustawić odpowiednią ostrość widzenia, by nie pomylić sarny z drzewem. A to wcale nie było tak proste, nie w takich warunkach. Trzymała się względnie nisko na łapach, pospiesznie ogladając stado. Miała nadzieję, że jej jasne futro choć nieco utrudni wypatrzenie jej osoby, kiedy wokół pełno śniegu o barwie jakże zbliżonej. Postanowiła postawić na zakradanie się. Dlatego zatem napięła mięśnie i na nadal ugiętych nieco łapach postanowiła zbliżyć się do jednej z mniejszych sarenek. Może jakiejś młodszej, może chorej i przez to nie wyrośniętej. Na pewno nie zamierzała atakować jeleni, bo pewnie poroże posiadały co najmniej spore. Postawiła więc na istotkę bez rogów. Jeśli uda się jej podejść dostatecznie blisko, aby zaatakować, skoczy najpewniej w stronę upatrzonej jednostki. Byle tylko nie spłoszyć zwierzyny. Byle nie rozdrażnić jelenia. Byle nie utracić szansy... Zamieć może jej pokrzyżować plany, lecz może także dopomóc. Wszystko ma swoje zalety i wady, dwie storny medalu czy coś tam.
Jeśli zbliży się na raptem kilka metrów, wybije się z tylnych łap, by ostatnie metry pokonać szybkim biegiem, połączonym z susami. Śnieg na pewno jej nie ułatwi biegu, ale też utrudni go sarnom, które ciężar ciała rozkładają na mniejszej powierzchni niewielkich kopytek - pewnie zapadają się wcale nie mniej. Rzuci się do boku, żeby nie dostać tylnymi łapami w łeb. Pewnie nie da rady doskoczyć do samej gardzieli, także będzie próbowała podciąć jej przednie nogi, by przewrócić kopytnego stwora. Jak będzie? Się okaże.

Nie odpuści. Była już zbyt blisko. Kopnięcie na moment wybiło ją z rytmu. Może niewiele widziała, ale dwa metry to też nie odległość, która mogłaby ją pokonać. Prędzej owo 'coś', czego zapach niosło mroźne powietrze. Wilczyca musiała się ruszać, by nie zamarznąć. Starała się nie myśleć o niedogodnościach, bo w końcu nie czas i nie miejsce na to. Trzeba działać. Ranami, urazami czy odmrożeniami zajmie się później, o ile będzie jeszcze czym się zajmować. 90 stopni, okej... Ale w którą stronę? Mam opisać każdy kierunek, czyli mam 50% szans, że trafię? Lecąc powinna zakodować, czy obrociła się w swoją prawą, czy lewą stronę. Powinna. Ale czy tak było, niełatwo orzec. Na wzroku polega nie mogła, ale posiadała inne zmysły. Na pewno słyszała towarzyszący czołganiu się czy próbom wstania szelest, nawet, jeśli zwierzę nie wyło, kwiliło - czy jakie tam dźwięki wydają kopytne. Z pewnością w pełni sprawna Melvine miała jakąś tam przewagę nad sarną, która - nawet jeśli nie udało się jej zranić, bo MG nic o obrażeniach nie napisał, więc biorę i taką ewentualność w myśl zasady, iż o czym brak wspomnienia, tego brak.. w ogóle - musiała wstać z pozycji względnie leżącej. Wiem, co Melvine chce zrobibć, lecz nie wiem, czy jestem w stanie to dobrze i obrazowo opisać, by być zrozumianą. Otóż jak dobrze wnioskuję, skoro obróciło ją o 90 st. mogła być albo skierowana lewym bokiem do zwierzyny, albo prawym. Wydawało jej się, że obróciła się w swoją lewą stronę, więc byłaby skierowana prawym bokiem w stronę ofiary. Uznam, MG najwyżej napisze, że Melv się pomylila, że samica miała prawo utwierdzić się w tym przekonaniu uzywając węchu i słuchu. Samica postanowiła zatem obrócić się o 90 stopni tak, by skierować się pyszczkiem na północ, a więc w stronę, gdzie jak wnioskowala była sarna. Chociaż po rozpisie wygląda, jakby trwało to nie wiaodmo jak długo, w rzeczywistości (w wirtualu?) trwało to szybko, sprawnie i względnie krótko. NIe miała wyjścia, musiała probować dobić sarnę, rzucając się jej do gardzieli i miażdżąc szczękami jej krtań, by ją zadusić. Zwierzę się miotało, pewnie utrudniałoby to znacznie dorwanie się do tętnicy szyjnej, postawiła więc na krtań, którą łatwiej namierzyć. Mocno zakleszczyłaby się zębami, aby tak łatwo nie dac się pokonać przez wierzgającego kopytnego stwora.

Skoro sie czołgała i próbowała wierzgać uznałam jednak, że żyła i jakiś dźwięk na skutek ruchow wydać musiała. Melvine nie wiedziala, że została kopnięta w głowę, więc nie wiedziała, że się może pogubić. Może to i lepiej, niechaj szybko wraca do siebie. Mocno zacisnęła powieki, by jakoś doprowadzic się do normalnego stanu. Albo przynajmniej stanu, który uniemożliwi jej zginięcie w jakiś głupi sposób. Wyznawała zasadę: jak umierać, to tylko honorowo. Nie dlatego, że jest się oszolomionym i nie ma pojęcia o tym, że - przykładowo - lwia paszcza ma kły i niezły ścisk. Niestety, po przeczytaniu powyższych postów nadal nie wiem, gdzie jest Mel, nie doszukałam się w nich dostatecznych wskazówek. Widocznie zmęczenie bierze swoje, powrót po dwóch tygodniach laby nie jest sprawą łatwą. Zatem Melvine postanowiła pochwycić sarenkę za jedną z nóg, aby następnie ruszyć tam, gdzie uznała za stosowne: próbowala wywęszyć własny trop, by powrócić w stronę zamarzniętego jeziora czy rozwidlenia. Slowem szukała punktów kontrolnych, miejsc, które jakkolwiek pomogłyby jej się stąd ewakuować. Początkowo, na samym starcie polowania, ruszyła na północ, potem skręciła w prawo: więc ruszyła na wschód. Teraz zatem - jak miała nadzieję - ruszyła truchtem na zachód. Oto jedyne, co ustaliłam. Chyba pójdę dzisiaj wcześniej spać...

Dowolny przedmiot z ciała, hm. W sumie polowała na samicę, więc poroża nie ma się zbytnio co doszukiwać. Skóra się przyda, na zimę jak znalazł. Miła, miękka, ciepła, w sam raz do legowiska. A znaleźć jakieś musi, żeby ogrzać tyłek. Pospiesznie opuściła zatem ten rejon, uważając na wszelkie przeszkody, napotykane po drodze. Jezioro minęła szerokim łukiem, drugi raz nie da się nabrać!

zt.
DZIĘKUJĘ < 33