Mroczne Jezioro

Widocznie Japonia inaczej interpretowała słynne przywitanie Wodnych. Dobrze, że Tsuku nie rozwijał się na ten temat, bo mogłoby wyjśc wiele nieprzyjemnych i zabawnych jednocześnie sprzeczności. Carly nie miała o tym pojęcia, że to, czym się witała od kiedy dołączyła do stada, mogło byc również nazwą jakiegoś wykwintnego trunku. Cóż, może kiedyś jeszcze się coś o tym dowie.
Przyjrzała się raz jeszcze Tsukiemu z pieczołowitą dokładnością, starając się wczuc w wibracje, jakie i on wydawał. Jego wygląd był doprawdy fikuśny. Samica chyba nigdy nie przywyknie do udziwnień, jakie sprawiają sobie wilki, chcąc podkreślic swoją indywidualnośc. Sama stawiała na prostotę, niekrępującą ruchów i pozwalającą na szybkie podjęcie akcji w razie potrzeby. Rangi zobowiązują. Ale podobno nie ocenia się książki po okładce. Tego się trzymajmy. Póki co, starała się skupic na jego słowach, szukając wzrokiem ślepego spojrzenia.
Ale cóż to? O co mu chodziło? Czyżby o dołączenie do Wodnych? Mimowolnie uniosła zad w rosnącej ekscytacji i zaczęła merdac ogonem. Nim jeszcze skończył całe swe zdanie, radośc osiągnęła zenit - do tej pory stoicka i przyzwoita Beta odbiła się od ziemi, rozłożyła skrzydła i zrobiła beczkę w powietrzu z piskiem szczęścia. Co mógł poczuc nowo przybyły? Jedynie potężny podmuch wiatru, który stworzyły uderzające o powietrze skrzydła. No, i ten głośny okrzyk. Nie przystoi? Byc może. Ta radośc nawet stłumiła bolesną dlań wzmiankę o Taimi, która była siostrą jej byłego partnera. Trzeba nauczyc się rozgraniczac karierę i miłośc... W tej chwili chętnie by rzuciła się na Tsukuyomi i ucałowała go siarczyście w każdy policzek, coby dac upust pełni szczęścia, jednak powstrzymała się ostatkami dobrego wychowania. - Wspaniale, wspaniale! - wykrzyknęła jedynie, podskakując w miejscu. Byc może to było dziwne, jednak tak właśnie okazywała radośc, że będzie miała w watasze kolejnego członka. Bez hejtuf pls. Uspokoiła się, odetchnęła i wyszczerzyła.
- Ja jestem Betą, aktualnie jedyną władzą w Watasze Wody - powiedziała, skłoniwszy się nisko. Próbowała zignorowac niemiłe mrowienie na dnie serca. Nie lubiła się tym chwalic. Wolała byc takim wilkiem jak inni - zwykłym szarakiem, podporządkowanym innym. Cóż, los na nią zesłał taką, a nie inną posadę i należało to przyjąc z wysoko uniesioną głową, godnie i w pełni odpowiedzialności. - Bardzo chętnie przyjmę Cię w swoje szeregi. To cudownie, że wybrałeś akurat Wodnych na swoją rodzinę - przymknęła oczy, gdy uczuła, że jej ego zostało połechtane. - Ale to nie takie proste, niestety! Musisz mnie przekonac, dlaczego tak, a nie inaczej. Rozumiesz, formalności formalnościami, ale to bardzo ważna sprawa sama w sobie.

Czarna i smukła sylwetka wilka pojawiła się w owym miejscu. Jak miał to w zwyczaju, na łeb narzucony był kaptur, a resztę ciała przykrywał czarny płaszcz. Powolnym krokiem zbliżał się do obecnego tu szczenięcia, a dokoła łap Lucifera tańczyły czarne cienie z dymu. 
Na szkaradnym pysku widniał szyderczy uśmieszek pełny nienawiści. Był już coraz bliżej młodego wilczka, który mocno zaintrygował Luciusza. Długim jęzorem oblizał kły i już po chwili stał przed szczeniakiem. Zakapturzona postać usiadła i przywitała się z owym szkrabem. - Witam. - Syknął do szczenięcia i smoczym ogonem oplótł jedną z łap.

Szczeniak spojrzał się lekceważąco na przybysza. A ten czego tu znowu? Louis nie zwrócił na niego większej uwagi i latał gdzieś sobie w gałęziach przeskakując z gałęzi na gałąź.
- Czego? - Spytał ponuro wpatrując się w wilczka zadzierając łebek jak tylko mógł.
Machnął szarym ogonem i kiwnął głową do Carly na znak, że chwilowo odejdzie. Zmierzył znów nieprzyjemnym wzrokiem basiora.
Nie fajny z niego typek. Czuł to całym brzuchem.

b.w

Basior uśmiechnął się, a jego kościana kufa wykrzywiła się w coś na podobieństwo uśmiechu. Jego oblicze nadal pozostawało pod kapturem, a łapy jego już całkowicie spowite były czarnym dymem. 
Jego znajomi mieli rację, że młody wilczek ma w sobie coś złego. - Ty jesteś Harmou? - Powiedział, nie można nazwać tego pytaniem, ponieważ dzięki środowisku, w którym się wychował ma zdolność, która pozwala mu widzieć demony i inne istoty i dusze, które mówią do niego. Lucifier był ciekawym osobnikiem i każdy, kogo spotkał był ciekawy co skrywa czarny kaptur.

Lucifero zaśmiał się szyderczo, a płaszcz jego spłonął czarnymi płomieniami ukazując czarną sylwetkę.
A dokładniej chudą postać z czerwonym pentagramem na prawym boku i z czaszką zamiast łba. Do specyficznego wyglądu dochodzi długi ogon przypominający smoczy, również sprawny. 
A całość podkreślają dziwne, przednie łapy, w które wilk może chwycić jakiś przedmiot. Całość podkreślają czerwone oczy, bez źrenic. Łapy Lucifera coraz bardziej owijały kłęby dymu, a w prawej łapie zaczęły kłębić się obłoki dymu, które zwiastowały kostur. Już po chwili w łapie trzymał kostur, który miały wysuwane ostrze, zdolne w jednym momencie przeciąć młodego wilczka na pół. - Widzę, że nie jesteś sam. - Syknął do młodzika uśmiechając się do niego, tym samym pokazując kły. - Ja też nie jestem sam. - Powiedział ściszonym tonem i zarechotał. Luciusz miał towarzystwo, a dokładnie całą grupę tajemniczych przyjaciół.

Lucifero zaśmiał się i sądził, że zachowanie Harmou jest żałosne. Basior oparł się o swój kosturi zniżył łeb do szczeniaka. - Nie boje się twojego przyjaciela. - Powiedział lekko podniesionym tonem, a pentagram na jego boku zalśnił. Nie był już sam jego przyjaciele przybyli i można było poznać to po czarnych cieniach, które skakały w ciemności. Łapy Lucifera coraz bardziej spowite były czarnym dymem. A sam wilk uśmiechnął się pokazując kły. Nagle kostur o który Luciusz opierał się spłonął. 
- Jesteś specyficznym maluszkiem. - Zarechotał i okrążył szczenię i po chwili stanął naprzeciwko Harmou i przelotnie spojrzał na Louisa.

Wokół była jedynie cisza, cisza którą tak bardzo lubiła. Jednak powoli zaczyna jej to przeszkadzać. Posmakować prawdziwego życia, pełnego radości - tego brakuje waderze. Jedynie kroki wilczycy zaburzały harmonię. Stworzyło to atmosferę niepewności.
Przemierzała krainę poznając nowe tereny, napotykając na swojej drodze coraz to nowe ziemie.
Położyła się na trawie obserwując mgłę unoszącą się nad taflą jeziora. Łebek oparła na łapach i podkuliła puszysty ogon. Patrząc przed siebie uśmiechnęła się lekko.

Basior przyszedł na miejsce spokojnym krokiem. Ostrożnie stawiał kroki. Nie było słychać nawet najmniejszego szelestu. Wilk wreszcie dotar do jeziora. Nad nim unosiła aię mgła. Basior podszedł bliżej i zauważył waderę. Wyższą i z pewnością starszą. Obok Najka stała jego siostra w postaci ducha. Obie były w tym samym wieku. Za to nasz główny bohater okryty był peleryną. Skradzioną, ludzką i z kapturem. W dodatku na pysku miał chustę. Czarną chustę w czachy. Basior stanął obok wadery i spoglądał na jezioro a wiatr poruszał jego płaszcz, któryco jakiś czas odkrywał klatkę piersiową i przednie łapy nastolatka

Podmuch wiatru przyniósł ze sobą nowy zapach, kogoś z kim wilczyca się jeszcze nie spotkała.
Odwróciła natychmiast głowę i zobaczyła basiora.
- Witaj. - powiedziała śmiało. Wstała, była to niezbędna reakcja, przecież nie znała wilka, nie wiedziała czego się może po nim spodziewać.
Zainteresował ją płaszcz i chusta, które nowo-przybyły miał na sobie. Może będzie okazja, aby dowiedzieć się coś więcej o tym co najmniej dziwnym ubiorze jak na czworonoga.

Wilczyca myślała, że odnajdzie tutaj chwilę dla siebie. Na przemyślenia, na odrobinę spokoju. Tajemniczy młodzieniec stojący nieopodal zburzył jej równowagę. Nie spodziewała się, że napotka tu jeszcze kogoś.
Ciszę przerwał plusk wody, odwróciła się i wtedy dostrzegła kolejną postać. Jego biała sierść odznaczała się pomimo mroku. Ciekawe co robił w tym, jak się początkowo wilczycy wydawało, odludnym miejscu.
Patrzyła na niego przenikliwym wzrokiem czekając aż się odwróci. Przyglądała się na posturę nieznajomego, wyglądał okazale. Stała cała napięta, wyprostowana, gotowa do natychmiastowej reakcji, gdyby coś poszło nie tak. Niestety stare nawyki nie zanikają. Jest tu nowa, nie wie kto mógłby być niebezpieczny.

Basior spojrzał na waderę
- cześć
Po chwili zauważył Alastaira i ściągnął kaptur
-witaj
Może nie było widać że się uśmiecha ale robił to. Rzadkość w jego życiu- uśmiech. Niebezpieczny? On? Ależ oczywiście. Jednak wadera jest z tej samej watahy więc walczyć nie będzie. Alastair tak samo. Mimo iż basior bardzo lubił walkę to nie z nimi. Nie z watahą.

Gdy basior odwrócił się w ich stronę wilczyca na chwilę zamarła. Ale po jego uśmiechu można wywnioskować, że nie miał on złych zamiarów.
- Witaj. – odpowiedziała darząc go promiennym uśmiechem – Oczywiście, że nie. Będzie bardzo miło jeżeli zechcesz spędzić z nami chwilę.
„Alastair, Alastair…” to imię chodziło jej po głowie, gdzieś je słyszała. Niestety za nic nie mogła sobie przypomnieć skąd je zna. Może w najbliższym czasie się to wyjaśni.
Trixy delikatnie wciągnęła powietrze nosem, aby zapamiętać zapachy dwóch towarzyszy.

Wilczyca także usiadła. Jak tylko przeniosła ciężar ciała, usadziła swój tył na ziemi odskoczyła jak oparzona.
- Ałć! – odwróciła się i spojrzała na winowajcę – ostro zakończoną gałązkę. Zawstydziła się .
„Co za niedorajda!” skarciła się w myślach
- Przepraszam, niezdara ze mnie – zaśmiała się delikatnie, by nieco rozładować atmosferę i odwrócić uwagę od swojej gafy. Miała nadzieję, że nie zostanie odebrana jak małolat. Im z lepszej strony chce się pokazać, tym gorzej to wychodzi.
Już bez żadnych numerów usiadła, puszysty ogon ułożyła koło łapy.
Spuściła wzrok na chwilkę, onieśmielało ją gdy ktoś się jej przyglądał. Szybko przełamała to odczucie i ponownie spojrzała na wilka. Dalej mokry od wcześniejszej kąpieli wyglądał majestatycznie.
- Mam na imię Trixy , niedawno tu przybyłam– odrzekła. Nie lubi momentu przedstawiania się, gdyż nie przepada za swoim imieniem. Nic się z tym nie da zrobić, pozostało tylko zaakceptować .
- Bardzo miło Cię poznać, Alastairze- uśmiechnęła się - Co Cię tu sprowadza? Lubisz kąpiele w tym spowitym mgłą jeziorze?

Zwykle nie jest ufna w stosunku do nowo poznanych. Tym razem było inaczej, od basiora emanowała pozytywna energia, swego rodzaju ciepło.
Wilczyca dalej była zmieszana przez poprzednią sytuację. Jest bardzo krytyczna wobec siebie, więc cały czas jej gapiostwo chodziło po głowie. Charakter miała dosyć zawiły. Z jednej strony krytycyzm, nieufność, ostrożność, a z drugiej pragnienie bliskości, lekkomyślność i chęć brania z życia wszystkiego co najlepsze. Jej dusza w głębi lgnie do romantycznych uniesień. To kompletnie nie łączy się z miejscami w których przebywa. Przywiało ją tutaj chyba podświadomie. Miała wiele rzeczy do przemyślenia, chciała być sama, a teraz cieszy się, że znalazła takich ciekawych rozmówców.
- Odległość jest pojęciem względnym. Byłam już w wielu krainach, lecz nigdzie nie znalazłam swojego miejsca. Liczę na to, że tutaj się to uda. – powiedziała melancholijnym tonem. Naprawdę chciała już odnaleźć prawdziwy dom. – Także trafiłam tutaj przypadkiem, widzisz jak dobrze się złożyło. – puściła wilkowi oczko. Cóż za swawola z jej strony, nieczęsto się to zdarza.

- Kąt do spania mam, to domu mi brak – powiedziała smutnym tonem, bo tak naprawdę nigdy go nie miała.
Wilk wywarł na niej bardzo pozytywne wrażenie, przyjaźnie nastawiony z promiennym uśmiechem. Czuła, że mogłaby go polubić.
Życie wilczycy nie rozpieszczało, swój cały krótki byt spędziła samotnie. Rodziny nie znała, nawet ich nie pamięta. To jest dla Trixy najgorsza tragedia. Chciałaby mieć chociaż wspomnienie matki, aby w trudnych chwilach pomyśleć o tym, że kiedyś była dla kogoś ważna. Zamiast tego ma wspomnienie oprawcy, wilka który zabrał jej rodzinę. Poprzysięgła, że go znajdzie. Realnie rzecz ujmując jest to niemożliwe, bo nawet by go nie rozpoznała. Równie dobrze może stać obok niej ten, który skazał wilczycę na samotność, a ona nic nie zrobi.
- Opowiesz mi coś o sobie? O krainie? – odrzekła z delikatnym uśmiechem na pyszczku. – Chciałabym się czegoś więcej dowiedzieć o tym miejscu.
Jest doskonałym i cierpliwym słuchaczem.

Krótko, bardzo krótko, bo z telefonu w CH podczas czekania na matkę. A z fona pisać nie umiem, ha. Al uśmiechnął się ciepło w kierunku samicy, choć było w tym grymasie coś smutnego, nostalgicznego. Rozumiał ją, aż nazbyt dobrze.
- Ach, wiem co masz na myśli. I chętnie opowiem Ci, zarówno o sobie jak i Krainie. Powiedz tylko, czy interesuje Cię coś konkretnego? - zapytał pogodnie.