Ogromne urwisko

Sergey podążał przed siebie, wciąż naprzód i naprzód. W sumie nie miał w tym żadnego celu, szedł mechanicznie, parł przed siebie. Bo tak. Bo tak ma być i już.
Niczego nie szukał, niczego nie oczekiwał. Po prostu się przemieszczał.
Przemieścił się w końcu i nad to urwisko. Gdyby nie to, że spojrzenie jego zatrzymało się na wilczej sylwetce, szedłby dalej.
Ale się zatrzymało, więc i on się zatrzymał. Ślepia zmierzyły postać, odnajdując czerwone znaki wokół oczu. Sygnał ze ślepi pomknął do mózgu, skąd przemieścił się do wszystkich kończyn, stawiając wilkopodobnego na baczność.
001 przyglądał się komandir, której imienia nie znał. Przyglądał się spokojnie, bez emocji, jak maszyna, którą z resztą częściowo był. Może nie składał się ze stalowych części, lecz jego mózg działał jak komputer.

Sergey zasalutował.
- Serzhant nol' nol' odin, sorok tret'ya Sibirskiy pogranichnyy post. - oznajmił krótko. I po rosyjsku, oczywiście.
Opuścił łapę, ponownie stając na baczność.
Czekał na rozkazy komandir Nighti.
Co znaczą wypowiedziane przez niego słowa? Coś w stylu "Sierżant 001, 43 syberyjski posterunek graniczny". Czyli, mówiąc krótko, przedstawił się.
A teraz obserwował komandir uważnie.

Sergey rozejrzał się.
- Urwisko, komandir.
I w sumie tu mógłby się post zakończyć, gdyby nie to, że zwyczajnie wypada pisać dłuższe. No i bo musi mieć co najmniej piętnaście słów. Jak przy pisaniu zapełni całe okienko szybkiej wiadomości, to jest miodzio.
Userka ma deja vu. Już to kiedyś pisała, ponad rok temu. Inna osoba, sytuacja podobna. Jeśli wziąć pod uwagę, że historia lubi się powtarzać... To trzeba częściej tych słów używać, o.
Ale koniec spamu, post miał być przecież o Sergey'u, który to stał nieruchomo, czekając na rozkazy, bądź karę za niewłaściwą odpowiedź, jeśli taka ona była.
Miał jednak nadzieję, że jest właściwa.

Sergey pokręcił łbem.
- Nie jestem wilkiem, komandir.
Uniósł prawą przednią łapę i pokazał komandir Nighti. Następnie wysunął długaśne, zabójczo ostre pazury. Przejechał nimi po drugiej łapie, zostawiając głębokie rany. Następnie wylizał pazury do czysta i schował.
Rany szybko przestały krwawić i zaczęły się goić. W ciągu parudziesięciu sekund zniknęły, a jedynym śladem po tym, że kiedykolwiek istniały była krew na futrze.
- Nie jestem wilkiem - powtórzył - powstałem po to, by służyć.

Sergey spojrzał na nią jak na nie do końca normalną.
- Wszystkim, którzy noszą czerwone oznaczenia. - rzekł krótko.
Bardzo wiele komandir w tej Krainie nie zostało wtajemniczonych w projekt UNBREAKABLE, niestety. Większość z niewtajemniczonych z początku zaprzeczała wszystkiemu. Zetknął się z tym już nie raz i nie było to dla niego nic nowego, niestety.
- Muszę. Takie są Prawa, komandir. Tak po prostu musi być i już.
W sumie nie potrafiłby nie wypełniać rozkazów innych. To był sens i cel jego życia. Po to powstał. Do końca życia będzie to robił, inaczej nie potrafił. Poza tym tylko prawidłowe wypełnienie rozkazu dawało mu szczęście. Takim go stworzono.

Również zasalutował.
- Da, komandir.
Wrócił do pozycji "baczność". Obserwował ją czujnie. Nie miała pytań, ani rozkazów. Czyli wszystko jest w porządku.
Może nie był szablonowym mieszkańcem Krainy... Cóż, przynajmniej zewnętrznie przypominał wilka. Jego twórcom o to tylko chodziło; nie planowali wypuszczenia go między prawdziwe wilki. Tutaj jego odmienność raczej rzucała się w oczy... Cóż. W sumie mu to nie przeszkadzało, starał się jak mógł.

Sergey pokręcił łbem.
- Prawa zabraniają mi posiadania pytań pod groźbą kary. Dawania zadań również.
Nagle, nieoczekiwanie, wilkopodobny wybił się wszystkimi czterema łapami, podskakując w miejscu niczym kreskówkowa Pinkie Pie.
No co? Wilki tak robią, sam widział! A jednym z nałożonych na niego dawno temu rozkazów było udawanie wilka. Robił to nieudolnie, ale nie zdawał sobie z tego sprawy.
Zamerdał jeszcze ogonkiem, po czym ponownie przyjął sztywną pozycję "na baczność", patrząc na komandir Nighti spokojnym, pozbawionym wyrazu spojrzeniem.

Sergey ruszył za komandir.
Gdy zadała pytanie, skinął łbem.
- Da, komandir.
Wysunął pazury we wszystkich czterech łapach, po czym zaczął się skradać w wybranym kierunku.
Oczywiście, że umiał polować. Chyba każdy umie, prawda?
Gdy zauważył stado, zrobił jednak coś, czego większość wilków z pewnością nie potrafi. Użył swych pazurów, by po kociemu wspiąć się na drzewo. Z drzewa skoczył prosto na największego jelenia, jakiego wypatrzył.
Długie szpony rozerwały krtań zwierzęcia, umożliwiając Serkowi skok na stojącą obok sarnę. Złapał ją zębami za gardło, dusząc.
Cała akcja od skoku do zaduszenia sarny nie trwała dłużej, niż pięć sekund. Sergey był dobrym łowcą dzięki swoim ulepszeniom.

Sergey skinął łbem.
- Da, komandir.
Chwycił pierwsze z brzegu truchło i zaczął jeść. Z racji swej natury potrzebował nieco więcej kalorii, niż przeciętny wilk. 001, wbrew powszechnej opinii, wcale nie jest inspirowany Wolverinem, a Alfie'm, postacią z jednej z książek Koontz'a. On miał podobny problem z przemianą materii, z tą różnicą, że Sergey posiada blokadę - poniżej określonej masy przestaje się samoistnie leczyć, by nie strawić siebie samego w próbie rekonstrukcji uszkodzonych fragmentów ciała.
Teraz jednak był w jak najlepszej formie, miał się dobrze, nic mu nie zagrażało. Zjadał ze smakiem mięsko, zadowolony z polowania i pochwały komandir Nighti.

Skinął łbem.
- Da, komandir.
Gdy skończył jeść, złapał drugiego jelenia za nogi i zaczął ciągnąć w bliżej nieokreślonym kierunku. Zje później.
Poszedł, wyszedł, zniknął. Ruszył przed siebie, bez celu i powodu.
A brak weny ma wielkie zębiska.

zt.

Zwiedzanie czas zacząć. Od urwisk, bo i czemu nie? Shathow je kochała. Uwielbiała te niedostępne granie, wiatr w sierści, smak adrenaliny... Wspinając się czuła się trochę, jakby latała.
Była tu krajoznawczo. Bo uznała, że tyle lat mieszkając w Krainie powinna znać chyba coś więcej, niż tylko wnętrze własnego sklepu. Oprócz tego ćwiczyła, oczywiście. Bieganie, wspinaczka, oto jej plan na czas wolny. Gdyby nie brak słońca i zimno, poszłaby popływać.
Ciekawą sobie w ogóle pogodę na zwiedzanie wybrała - deszcz zacinał i to solidnie. Jej futro po namoczeniu i w ciemnościach wyglądało jakby było czarne, jak dawniej. Szczupłe, kształtne łapki były węższe, niż przed wypadkiem nad jeziorem, ale zdążyła do tego przywyknąć. Biegła po trudnym terenie, czując, jak jej mięśnie wyją z bólu. W jej żyłach krążyła adrenalina i endorfina. Mimo lodowatego deszczu wysiłek rozgrzał ją do tego stopnia, że woda raczej przyjemnie chłodziła.

Dwa razy mi już posta skasowało. Niedobry komputer.
Shathow biegła przed siebie. Utrudnienia związane z terenem, osypujące się spod jej łap kamienie, nierówna powierzchnia... To wszystko ani trochę jej nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie - było całkiem miłym urozmaiceniem.
Deszcz, ciemność... Miała dość słabą widoczność. Więc dostrzegła smoka dopiero, gdy był tuż przed nią. Wyhamowała gwałtownie.
Smok? Od bardzo dawna żadnego nie widziała.
- Witaj. - przywitała się.
Bo wypada.
W sumie nie miała nic przeciwko smokom, choć również się ich nie bała. Zazdrościła im trochę zdolności lotu... Ale w sumie nie było to specjalnie silne uczucie. Ot, szkoda, że ona nie miała skrzydeł i tyle.