Pomost Bóstw

- Dzień dobry, moja Kraino! - rzucił jak ten wariat, przebywając zupełnie sam. Ale nie żałował swego poczciwego i może nieco naiwnego wariactwa wieku średniego, po pierwsze dlatego, że każdy dzień obecnie był dobry, po drugie dlatego, że przebywając w dalekich stronach stęsknił się za tym miejscem, a przecie je kochał, po trzecie, bo chciał się cieszyć każdą chwilką życia i nawet mu to wychodziło. Patrząc w morze, na którego brzegu stał, miał przed oczami aż dwie wizje - tego co zostawił i tego, po co miał dopiero ruszyć. Jedna i druga była połączeniem zarazem słodkim i gorzkim. Obie kochał.
W pewnej chwili przetarł łapką oczy i zdało mu się, że bierze go chętka na płacz, jednak nawet jeśli tak było, powstrzymał się od takowego, jedynie odkaszlnął nerwowo. Potem przeszedł kilka kroków, by nieco się rozbudzić, wmaszerował dziarskim, sprężystym krokiem - nie wyobrażał sobie człapać, chodzenie do coś, w co zdawał się wkładać całą duszę, choć tak proste; zawsze narzucał wysokie tempo i trzymał wilczą sylwetkę elegancko, w każdym razie tak elegancko, jak tylko wilk może - na pomost i nie zaszedłszy głębiej, przystanął. Bogowie? Czyżby byli tu bogowie? Taka wizja byłaby raczej przerażająca, nie był pewny, jak wyglądała jego religijność na przestrzeni lat, lecz raczej wydawało mu się, iż bardzo źle.

/Przepraszam, że mnie nie było ;____________; Wybaczysz, prawda?/

Co się stało - w sumie sam do końca nie był pewien. Ktoś kiedyś powiedział mu, że świat dla szczeniaków przyjaznym miejscem nie jest i maluch wziął sobie te słowa do serca. Niezwykle przestraszony niezidentyfikowaną sylwetką, którą (chyba) zauważył w gąszczu drzew, Blank wystawiał swoje krótkie łapki na próbę, uciekając jak najdalej tylko może. Pech chciał, że gdy myśli zajęte były ucieczką, nieuważne oczy nie zwróciły uwagi, że coraz bardziej zbliża się do jakiegoś obiektu i chwilę potem malec z pełnym impetem uderzył w Marleya. Przez drobność wilczka nie było to zderzenie zbyt bolesne, ale wprawiło go w jeszcze większe zdezorientowanie i strach. Chwilę zajęło mu uspokojenie się i po chwili był w stanie wydukać coś z siebie cichutko.
- Nie chcesz mnie zjesć, prafda? - spytał, wlepiając parę czarnych, malutkich oczek w białego wilka.

/ Nie mam czego. Zresztą Tobie wszystko. c: /

Kontemplacje Marleya zostały przerwane metodą, której nie zaliczyłby może do najstraszniejszych, ale również nie do najprzyjemniejszych, acz to może dlatego, że ten akurat wilczur nie przepadał za niespodziankami. Samo słowo na "n" wywoływało u niego dreszcze!
- Nie miałem tego w planach, a tych, gdy już raz postanowione, nie zmieniam - odparł wesoło. - Ogólnie nigdy nie miewam w planach jadania innych wilków. Podejrzewam, że są niejadalne.
Odsunął się na krok od młodziana i z trudem powstrzymał od wyciągnięcia do niego troskliwej łapy, coby skontrolować, czy ten sobie nic nie zrobił. Szczególnie że w takim razie Marley czułby się winny - za to, że tu po prostu był czy też za to, że nie wybył w porę, by uniknęli zderzenia. Chociaż nie wykluczał, że wtedy Blank wpadłby do wody, a jeszcze nie zeznawał - bo kiedy zresztą? - czy umie pływać.
- Nic ci nie jest? Moje imię Marley, istota całkowicie pacyfistycznie nastawiona. - Nie mógł się powstrzymać przed cichym, dość miłym w brzmieniu zaśmianiem. Raczej z młodym niż z młodego.

/Dziękuję. c'''''''''''''''''''''''''':

Na słowa samca maluch uspokoił się odrobinę, wciąż jednak nieco nerwowo oglądał się za siebie, by upewnić się, że to co go goniło na pewno już uciekło. W sumie sam nawet nie wiedział, co dokładniej ruszyło w pogoń za nim, ale był bardzo pewny, że nie było to stworzenie przyjazne, a to już wystarczyło, by wprawić Blanka w przerażenie.
Do tego skaleczył się w łapkę - pobolewała nieco i znajdowała się na niej malutka, płytka rana, którą malec znosił całkiem dzielnie i nie zwracał na nią większej uwagi. Zamiast tego zainteresował się Marleyem.
- Dziękuję - rzekł malec, jakby sam siebie nauczył dobrych manier i nawet uśmiechnął się odrobinę.
- Co to znaczy pacyficzna? - spytał zaciekawiony, zastanawiając się jakież to znaczenie może mieć owe słowo. Może chodzi o to, że nie lubi jeść? Albo to, że jest syreną? W końcu wokół jest tyle wody, nie zdziwiłby się, gdyby jakąś znalazł.

Bliski był nieco kapryśnego odpowiedzenia, że to znaczy dokładnie to, co znaczy, jako że ani nie wierzył w swoje zdolności pedagogiczne, ani niespecjalnie chciał je kształcić praktykami; nie lubił wyjaśniać. To nie była rola dla niego, więc się do niej nie pchał, z tego tytułu też pewnie nie dane by mu było zostać przywódcą (jakże marną namiastką wodza!), choćby nawet załapał się na, powiedzmy, woja. Nie, dla niego były ciepłe, spokojne posadki i podnóża hierarchii. Nie sprawiały, że czuł się mniej ważny, wszak każdy gmach musi mieć jakiś fundament, zresztą trzeba niemałej odwagi, by się podjąć pełnienia tej roli bazy. 
Na szczęście ugryzł się w język, otóż to, świadomy, że burknięcie nie zjedna mu przyjaźni. W każdym razie na jakieś pięćdziesiąt procent nie. Westchnął tylko i zdecydował na walkę o długofalowe skutki, a mianowicie, iż powściągnie wodze swojej kapryśności. Chyba tak wypada, to znaczy - wypada próbować, nie musi się przecież udać!
- Pacyfista... nie krzywdzi. Nie chce rozwiązywać problemów przy użyciu przemocy - wymamrotał z nietęgą miną. - Czemu pytasz, czy nie chcę cię zjeść? To... nietypowe, młody.

/Wena się regeneruje, dajmy jej czas... .___.

Tak, Winter wciaz sie szwendal poza swa ukochana lodowa kraina. Z jednej strony byl zly na siebie, ale szybko dal sobie spokoj z tym negatywnym nastawieniem. Szczegolnie, ze na gorac stawal sie coraz bardziej obojetny. To znaczy, wieczorami, tak jak teraz. Bylo zdecydowanie chlodniej niz w ciagu dnia, wiec nie musial kryc sie w cieniu, zeby sie nie przegrzac. Gdyby wilki sie pocily, to on by wrecz ociekal woda. Ale oto dotarl nad morze, gdzie wiatr wial i przynosil ulge. Czemu jednak przyszedl w to konkretne miejsce? Byc moze to wina tajemniczej aury, ktora go tu przyciagnela. Miejsce to zdawalo sie byc nietypowym na swoj sposob. Spodobalo mu sie nawet. Sprawialo wrazenie pelnego przedziwnych sekretow. Odnosil sie do mostu i dziwnych postaci, ktore widzial z daleka. Nie byl jednak w stanie stwierdzic ich ilosci, gdyz dalsza czesc przyslaniala gesta mgla. Ponadto chmury wciaz widnialy na niebie. Tylko promienie slonca chylacego sie ku linii horyzontu wciaz dawaly swiatlo, dzieki ktoremu jeszcze nie bylo zbyt ciemno. Zimowemu ow widok przypadl do gustu. Usiadl niedaleko mostu, podziwiajac te niesamowita chwile i wsluchujac sie w szum wody. Dawno nie czul tak przyjemnego spokoju.

To bardzo zabawne. Był tu kiedyś. Pamiętał jak zagubiony i przestraszony się wtedy czuł, jak uciekał przed nieistniejącymi potworami i strasznymi myślami. Maluch nie pamiętał tego miejsca, ale i z wzajemnością. Blank zmienił się trochę od tego czasu - w końcu niemożliwe jest to, by pozostał tym samym, wyjątkowo strachliwym i nieporadnym stworzonkiem, gdy w tak młodym wieku został pozostawiony na pastwę natury. Przeżył - czasami było ciężko, głodował, marznął, płakał, czując niewielkość i nieistotność swego istnienia, ale przeżył.
I postanowił wybrać się na plaże! Bez większego powodu, po prostu chciał zobaczyć morze. Zawsze fascynowało go swoją potęga i tajemniczością. On też chciał taki być. Tak nieskończony i bezkresny jak morze.

Pomimo szumu morza i skupienia Wintera na pieknym widoku, zauwazyl obecnosc innej istoty zywej. Szczeniaka, jak stwierdzil, gdy tylko odwrocil glowe. Na mysl mu to przywiodlo dawne czasy, kiedy mieszkal z Sebastianem i Avalon, ktorzy byli jego przybrana rodzina, tak samo jak maly Nataniel, maly braciszek. A gdy on sam byl mlody, mial wspaniala przyjaciolke o imieniu Summer. I jak tak siegal pamiecia wstecz, nie sposob bylo dlan nie zauwazyc, jak bardzo sie w pewnym momencie zmienil. Mogl zwalic wine na utrate najblizszych mu osob. Na to, ze jedyna wadera w jakiej sie zakochal, zniknela. Nie widzial w tym jednam sensu, gdyz nie byl w stanie zmienic stanu rzeczy, i akceptowal to. Byc moze, ze zdziczal przez ten caly czas, kiedy siedzial sam. Jedyne co go denerwowalo to fakt, ze wciaz calkowita samotnosc nieco go przerazala. Gdyby nie to, nie musiałby szukac klopotow w postaci spotykania losowych osobnikow. Tym bardziej nie chcial spotkac zadnego smoka, jeden niemal go zabil kiedys, gdy byl mlody. Gdyby nie Sebastian, zapewne skończyłby w zoladku gada. Tak przynajmniej zapamietal to wydarzenie. I pozniej jego przybrany ojciec nauczyl go polowac... ach, ale chyba nie wypada popadac w zamyslenie w takiej chwili! Szczegolnie, ze przy malcu nie widzial zadnych doroslych. Rozejrzal sie jeszcze, z nadzieja na to, ze takowych zauwazy, ale nic. Sumienie kazalo mu cos z tym zrobic. W koncu, samotny dzieciak moze latwo zginac. Jest latwym celem. Nie umie upolowac konretnej zdobyczy. Zimowy nie chcial zostawic spraw samymi sobie, by pozniej sumienie go gryzlo i upominalo, ze malec moze umrzec. Nie lubil tego. Pozniej jeszcze by musial go szukac po calej Krainie, bo bylby niespokojny o jego los. Nawet jesli tego nie chcial. Coz, tez serce w pewnym stopniu posiadal. Jeszcze go w zaden sposob nie stracil, a przynajmniej nie do konca. Tak wiec podszedl do brazowego szczeniaka.

- Gdzie masz rodziców? - zapytal, zdziebko niespokojny, a moze i troche zmartwiony oraz przytloczony sytuacja.

Jesli okaze sie, ze mlody takowych nie posiada, to co zrobic? Nie posiadal wiedzy pod tym wzgledem. Juz wiecej nauczyl sie o byciu szamanem, choc dopiero nie tak dawno temu rozpoczal nauke, i aktualnie zrobil sobie przerwe, aby utrwalac informacje z pamieci. Te, o ktorych juz sie dowiedzial. Nie byl jednak przygotowany na tego rodzaju zdarzenia. Juz wolalby siedziec sam. Czemu musial trafic akurat tu, w tej chwili? Chyba los lubil ustawiac mu przeszkody na drodze. Jednak mogl posluchac pierwszej mysli i wrocic prosto do swej przytulnej jaskini, gdzie nie musial cierpiec katuszy z powodu nieznosnie wysokich temperatur. Jak na zlosc, nawet noc zapowiadala sie na ciepla. Pozostawalo mu tylko miec nadzieje, ze dzieciak zwyczajnie oddalil sie od opiekunow.

Gdy wilczek dostrzegł, że nie jest tu sam, podskoczył odrobinę, zaraz jednak ganiąc się w myślach za strachliwość. Wiedział, że by przeżyć musi być silny, wiedział, że świat to duże i okrutne miejsce, gdzie wszyscy i wszystko stanowić mogą zagrożenie. No, chyba, że są mniejsi od niego. Takowych osobników się nie bał.
Winter był jednak od Blanka znacznie okazalszy, szczeniak więc patrzył na niego z dozą niepewności i dystansu.
- A dlaczego pytasz? Chcesz się dowiedzieć, czy ktoś by za mną tęsknił jak byś mnie zjadł? - spytał w końcu, podnosząc odważnie główkę w celu widzenia twarzy nieznajomego.
Ah, biedne z niego małe i doświadczone zwierzątko, takie kruche i świadome swej kruchości, a jednak patrzące się swoim fobiom w oczy. Odwaga godna zauważenia, ale czy można nagradzać miks pewności siebie i głupoty?

Przez krotka chwile Winter'owi wydawalo sie, ze ktos inny tu jest. Nie, nie chodzilo o szczeniaka. Rozejrzal sie czujnie, ale nie slyszac zupelnie nic, stwierdzil, ze nadmierna samotnosc uderzyla mu do glowy i ma zwyczajne omamy. W koncu nic nie wskazywalo na to, aby byl tu ktos jeszcze. Zwrocil wiec pysk ku mlodemu, ktory odezwal sie, hm, w dosc nietypowy sposob. Ciemnoniebieski basior nigdy nie spotkal sie z taka odpowiedzia. Az sie zastanowil, czy by nie nastraszyc mlodziana. Co jak co, ale sprawial wrazenie calkiem odwaznego, choc gdzies tam czaila sie w nim niepewnosc. Bo choc Wint zbyt okazaly tak naprawde nie byl, to wobec malego szczeniaka mogl sprawiac inne wrazenie. W rzeczywistosci, w porownaniu do przecietnego wilka byl dosc mizernej budowy. No i byl niski. Nadrabial to jednak niesamowita zrecznoscia i szybkoscia reakcji. Szkoda tylko, ze nie nalezal do zbyt odwaznych typow. Przekrzywil glowe na lewy bok, zastanawiajac sie, w jaki sposob zareagowac. Nie usmiechalo mu sie ewentualnie ganiac za maluchem, nawet jesli ten byl, sila rzeczy, wolny w porownaniu do niego samego. To by wygladalo, jakby chcial go zamordowac. Jesli by mial tutaj kogos w poblizu, to Zimowy mialby duuuzy problem. Westchnal wiec, kladac uszy po sobie. Nie lubil problemow. Irytowaly go.

- Nie mam powodów, by cię zjeść. Poza tym, zawsze mógłbyś skłamać. - odparl obojetnie.

Kim on byl, by straszyc dzieci? Az tak nisko jeszcze nie upadl. Zganil sie nawet w myslach za wczesniejszy pomysl. Moze i byl tchorzem, ale nie podlym draniem. Prawdopodobnie. A moze juz po prostu tego nie odroznial? Przebywanie samemu widac mu nie sluzylo. Chyba, ze to przez natrafianie na dziwne stworzenia zaczelo mu sie wszystko mieszac. Z reszta, nie mial sily na snucie takich rozmyslan. Nic dobrego z tego nie wychodzilo, a on sam ostatecznie sie czul, jakby lada chwila mial oszalec. A on bal sie oszalec, nawet bardziej niz bal sie umrzec. W koncu smierc nie oznaczala utraty kontroli nad soba... prawda?

Młody wilk również poczuł się nieco dziwnie, jakby był przez kogoś obserwowany, jakby każdy jego ruch i gest był gdzież monitorowany - zaraz jednak przypisał te uczucia nadmiernej paranoi i ponownie skrytykował się za tak dziecinne zachowanie.
Czuł się taki dojrzały - taki dojrzały i taki mądry. I choć faktem jest, że dojrzewanie bez opiekunów jest o wiele trudniejsze i wymaga szybkiego dorośnięcia, wciąż był małym, nieco naiwnym i nieco zbyt pewnym siebie wilczkiem. Tak nieznaczne istnienie jak on, jak miało udowodnić swoją wartość?
- W takim razie dlaczego mnie spytałeś? - ozwał się po krótkiej analizie słów wypowiedzianym przez większego od siebie osobnika. Nie był do końca pewien, czy powinien wierzyć w to, co powiedział, ale z drugiej strony to Winter nie wyglądał na kanibala.
Blank wciąż spoglądał swemu rozmówcy w oczy, starając się wyglądać na większego i groźniejszego, niż jest. Oh, gdyby tylko miał rogi, albo kolce, albo trującą skórę! Wtedy nikt by nie odważyłby się do niego podejść, a tym bardziej zjeść. Wtedy czułby się bezpieczny.

Starania wilczka nie robily zadnego wrazenia na Winterze, gdyz ten ich nawet nie zauwazal. Czy to zabieg celowy, czy przypadkowy, tak po prostu bylo. Siedzial wiec spokojnie, bez zamiaru ruszenia sie w najblizszym czasie. Przeprawa przez ciepla czesc Krainy to dlan katorga. Gdyby sie pocil, bylby caly mokry. Co to byl jeden maly gzdyl w porownaniu do tego... No, w sumie Zimowy tez byl malym gzdylem, w porownaniu do przecietnego wilka. Widac los poskapil mu wzrostu. Za mlodu nawet wsrod swoich byl mniej okazaly. No i duzo weselszy. Na twarz ciemnoniebieskiego wilka wstapil smutny usmiech, ktory byl ledwo widoczny. Jak tak siegal wspomnieniami wstecz, to tesknil za tamtym dawnym soba. Doroslosc ssie. A moze tak naprawde nie ma nic do tego? Nie byl w stanie sobie przypomniec, jak stal sie kims takim. Chyba za duzo myslal. Pokrecil lekko glowa, po czym spojrzal na Blanka, gdyz przez krotka chwile jego wzrok powedrowal w dal, gdzie czesc morza i mostu zakrywala ciezka, nieprzenikniona mgla.

- Dobre pytanie. - odparl, wzdychajac przy ty ciezko. - Dzieci nie powinny być same. Coś może je zjeść. Albo ktoś.

Razem z poprzednia, byla to jedna z najdluzszych wypowiedzi Wintera od... pewnego czasu. Jego ton w duzej czesci wyrazal czysta obojetnosc, choc tym razem byla tam odrobina bezsilnosci. Coz chcial ten dzieciak osiagnac, uznajac go za morderce? Tego dorosly basior nie wiedzial. Jedyne co wiedzial to to, ze z pewnoscia nie czul sie na czteroletnego, dojrzalego wilka. Wrecz przeciwnie, czul sie zerem, nie posiadajacym zadnego doswiadczenia. Ale nie przeszkadzalo mu to i nie zatruwalo tak bardzk umyslu. Znal swoje mozliwosci, i chcial zostac szamanem. Jeszcze nie bylo z nim tak zle. Mial cel. Wiedzial cos o sobie. I wiedzial, ze uda mu sie osiagnac to, co chcial. Oczywiscie, jesli bedzie sie uczyc. Ale to robil, wiec byl o to spokojny. Nawet jesli nie bedzie dobrym doroslym, to z pewnoscia bedzie dobrym szamanem.

Mały wilczek rozpoczął rozmyślanie na temat własnego wyglądu. Fakt, jak na swój wiek był on całkiem sporą sztuką, ale wciąż bliżej mu było kulki brudnego, szarego puchu, niż stworzenia wywołującego grozę. A on miał już dosyć strachu przed tym, że ktoś go zaraz zje.
- Czy jakbym miał kolce, albo rogi to byś się mnie bał? - spytał się większego wilka, licząc na pozytywną odpowiedź. Wtedy wystarczyłoby tylko takie sobie zrobić! W sumie nie zastanawiał się jeszcze jak mógłby tego dokonać, ale to nie może być takie trudne, prawda? Może, jeżeli skupi swoje chęci wystarczająco dobrze, to same mu wyrosną! Wtedy pokazałby tym wszystkim wilkożercom, że on, Blank, jest nietykalny i nic mu nie mogą zrobić! Byłby silny, potężny, inni drżeli by na jego widok, kto wie, może został by nawet władcą krainy!
Pod jego panowaniem świat byłby o wiele lepszym miejscem! Wszędzie byłoby jedzenie i, no ten, w ogóle!

Na pytanie szczeniaka Winter zamyslil sie chwile. Dluzsza, gdyz nigdzie mu sie nie spieszylo. Sprobowal sobie wyobrazic mlodego wilczka z kolcami, a nastepnie z rogami, jakkolwiek absurdalnie to dla nigo brzmialo. Nigdy nie widzial osoby z takimi udziwnieniami, aczkolwiek o takowych slyszal kilkukrotnie. Jednak jedyne rogate stworzenie jakie widzial, to smok. Grozny, olbrzymi gad, ktory chcial go zabic. Gdy pozniej wspominal tamten moment, ciarki mu po plecach przechodzily. Jakims cudem jedyne co mogl wtedy czuc to pustka. Ale gdyby nie to, najpewniej umarlby ze strachu. A wtedy Sebastian nie mialby kogo ratowac. Zimowy sprobowal w wyobrazni nadac Blank'owi rozmiary wielkiego jaszczura, a nastepnie uformowac mu rogi i kolce. Ale wiedzial, ze to niemozliwe, aby maluch urosl na olbrzyma, dlatego zrezygnowal z zachodzenia tak daleko ze swymi myslami. Nawet jesli wyobraznie mial olbrzymia, choc to byla naturalna cecha wilkow z jego rodu. Potrafil sobie w myslach zwizualizowac nawet cos, czego nie widzial. Gdyby nie to, nie bylby w stanie stworzyc swiatelka. Postanowil wreszcie udzielic odpowiedzi mlodzianowi.

- Nie. - rzucil obojetnie.

Jakkokwiek absurdalnie by to nie wygladalo, nie wystraszylby sie szczeniaka nawet gdyby mial paszcze na calym ciele, albo potrafilby rozplywac sie w powietrzu. A gdyby mial ogon skorpiona, po prostu by uciekl. Bez zadnego problemu, bo dzieci przeciez nie grzeszyly szybkoscia. Nawet tak drobny wilk jak Winter bylby w stanie bez problemu uciec. Dlaczego wiec mialby sie bac? To byloby dosc dziwne. Smialby sie z samego siebie. Nawet ciemnosci sie nie bal, przeciez mial swoje swiatelko. A o ciemnosci mowiac, zaczynalo sie sciemniac. Zeby nie stracic malca z oczu, skupil sie na krotka chwile, i tuz obok niego zablysko niewyraznie, blekitne swiatelko. O tyle zabawne, ze teren dookola wciaz pozostawal widoczny. Zawyczaj jak sie wlacza latarke, to wszystko poza obrebem swiatla staje sie niedostepne dla ludzkich oczu.Tak w przypadku niebieskiej kuli nie bylo, o ile nie rozswietlilo sie jej za mocno. A tego przeciez Winter nie robil, bo jeszcze by sie zmeczyl. A powod odpalenia swiatelka? Chcial raczej sprawdzic reakcje szczeniaka, niz oswietlic otoczenie. Rozne wilki roznie na dziwa reaguja.

Wilczek fuknął zawiedziony spotykając się z negatywną odpowiedzią. Czyli jego wspaniały plan wcale taki wspaniały nie był? Czego będzie musiał dokonać, by zostać odbieranym tak, jak według małego wilczka, powinien zostać odebrany?
- W takim razie co musiałbym zrobić, żebyś się mnie bał? - zapytał sfrustrowany, spoglądając na Wintera. On też niedługo będzie taki duży! A może nawet i większy!
Chciał drążyć temat dalej, jego uwagę jednak zupełnie skradło niebieskie światło wygenerowane przez nieznajomego.
Blank podskoczył jeżąc się odrobinę, po czym powoli podniósł łapkę próbując uderzyć światełko.
- Co to jest? - spytał absolutnie zafascynowany, nie mogąc oderwać wzroku od tego delikatnego, przyjemnego światła. On też takie chce! Jak się to robi?
Wilk nabrał powietrze do płuc mając wrażenie, że nie są tu sami. A tam, po prostu się ściemnia, a on jest przewrażliwiony. Prawda?

Winter jak zwykle nie spieszyl sie az tak bardzo, gdyz wolal przemyslec swa odpowiedz. Gdy tego nie robil, potrafil na tym naprawde bardzo ucierpiec. I chociaz mala kulka z pewnoscia by mu nic nie mogla zrobic, to on sam wolal, aby go sumienie zwyczajnie nie pogryzlo. A bylo ono bardzo wredne dla ciemnego wilka, i na dodatek humorzaste, a jego ugryzienia ledwo dawaly mu spac w nocy. Ale takie zwlekanie nie przeszkadzalo leniwemu Wint'owi. Nigdy sie przeciez nie spieszyl. Nie musial. Nawet wlasna wataha go ledwo interesowala, ale wynikalo to z faktu, ze nikt nia nawet nie rzadzil. Coz, on na pewno nie zamierzal podejmowac sie tak trudnej misji. Wolal zostac Szamanem, niz miec cale stado na glowie. Bycie przywodca byloby dla niego straszne, bo go nawet nie interesowalo. Wolal pozostawic te fuche tym, ktorzy lubili rzadzic. W koncu jednak z zamyslenia wyrwalo go kolejne pytanie nieznajomego szczeniaka. Widac malec byl calkiem zywym stworzonkiem, skoro nie czekal dluzej na odpowiedz. Zimowy nie wzial pod uwage faktu, ze jego "chwila zamyslenia" w zasadzie tak bardzo chwila nie byla.

- To jest cos, co potrafi stworzyć każdy wilk z mojego rodu. - odparl krotko i na temat.

Przez chwile sam wpatrywal sie w niebieska, niematerialna kulke swiatla, ktora miala troche ponad cztery centymetry srednicy i dawala calkiem porządne swiatlo. Dosc szybko zauwazyl, ze tutejsze wilki nie potrafia stworzyc takiego czegos. Oczywiscie, bylo to jeszcze, gdy paletal sie tu i tam jako szczeniak. No i oczywiscie, gdy przygarnal go Sebastian. Huh, przynajmniej mial co wspominac. Mlasnal cicho i poruszyl uchem. Rowniez odniosl znow wrazenie, ze ktos moze sie tu krecic, ale przeminelo to rownie szybko jak wiatr i pozostawilo lekki niepokoj, przez ktory Winter zapomnial o poprzednim pytaniu malucha. Umknelo mu ono w taki sposob, ze wiedzial, iz o cos Blank pytal - nie pamietal tylko o co. Zdecydowal jednak, ze jesli maluch bedzie chcial, to ponowi pytanie. Z reszta, Zimowy nie byl rozmownym typem. Nie na tyle, by prosic o powtorzenie czegos.

/Wybaczcie, że tyle musieliście czekać! :c /

Wilczek był nieco zawiedziony brakiem odpowiedzi na jego pytanie, w końcu bardzo by chciał wiedzieć co zrobić, by być strasznym i przerażającym. Wiedział, że kiedyś dorośnie i będzie większy, ale był z niego nieco niecierpliwy szczeniak, miał ochotę osiągnąć wszystkie te przywileje z bycia dorosłym już teraz.
Teraz jednak za bardzo zafascynowany był niebieskim światłem wytworzonym przez wilka. Takie ładne, takie jasne!
- Ja też tak chcę! Jak to zrobić? - spytał zaciekawiony wilczek, nie odwracając wzroku od święcącego się punktu. To byłoby dla niego tak przydatne! W końcu ciemność była dla niego koszmarem, ta niepewność co znajduje się tuż koło niego wywoływała w nim większy strach, niż powinna - a gdyby miał taką magiczną, niebieską kuleczkę - wszystkie jego strachy zniknęłyby!

Oczywiscie, ze Winter nie wiedzial o obecnosci Nadii. Mial za to nieprzyjemne uczucie, jakby byl obserwowany. To cos nazywalo sie przeczuciem, instynktem. A w polaczeniu z mgla, coraz wiekszym mrokiem i brakiem nadmiernej odwagi u Zimowego sprawiało, ze wilk czul sie niekomfortowo. Postanowil wiec bardziej skupic sie na szczeniaku niz na otoczeniu, miejac nadzieje, ze uczucie ucieknie, albo stanie sie mniej dokuczliwe. Cala sila woli mysli skierowal na jeden tor - czy inne wilki potrafia stworzyc takie swiatelko jak on? To mogloby byc ciekawe doswiadczenie. Jego mlodszy braciszek, gdy go widzial ostatnim razem, mial jakies dziwne swiatelko. Co prawda wyraznie sie roznilo i dawalo inne odczucie, ale bylo w pewnym sensie podobne. W pewnym, bo chyba nie znikalo. Albo Wint zbyt krotko widzial Nataniela. Bylo to dawno temu. Wilczek nawet sie do niego nie odzywal, albo to mgla czasu przyslonila jego wspomnienia. Z reszta, teraz to juz bylo bez znaczenia. Winter z lekkim zdziwieniem zauwazyl, jaki sie z niego na "doroslosc" zrobil ponurak. Choc nawet mianem doroslego bylo mu sie ciezko okreslac. Dojrzal chyba tylko fizycznie, jego psychika za to... coz, na pewno sie zmienil. Stal sie bardziej leniwy niz zwykle. W sumie, wiekszosc spraw stala sie dlan obojetna. Za to z cala pewnoscia chcial zostac Szamanem. Nie dla swojej watahy, a dla siebie. I moze troche dla innych. W koncu, Szaman musi pomagac innym. Nie przeszkadzalo mu to. Przynajmniej mial pewnosc, ze nie zmarnuje sobie zycia. Ale chyba znow za bardzo odplynal. Potrzasnal lekko glowa.

- Zamknij oczy i wyobraź sobie światełko. Nie skupiaj sie na jego kolorze, samo przyjdzie. Spróbuj otworzyć oczy i nie stracić tego obrazu. Choć wątpię, że ci się uda. Nie widziałem wilka spoza mojego rodu o takiej umiejętności. - powiedzial od niechcenia, patrzac gdzies w bok.

Naprawde popisal sie pod wzgledem dlugosci tej wypowiedzi, taki rozmowny wilk. Wlozyl w te slowa cale swe serce. Tak nie na serio. Wypuscil glosno powietrze przez zeby, po czym obrzucil malca wzrokiem, jakby w oczekiwaniu, ze ten zrobi wszystko w zgodzie z jego instrukcja. Spodziewal sie efektow, ktorych prawdopodobnie nie bedzie. Chyba ze wilczek tak naprawde byl z jego rodu, tylko zmienil kolor. Chociazby poprzez to dziwne jezioro zmian, ktore Wint juz widzial. Co dziwne, jak tam wszedl po raz drugi, jego futro powrocilo do swej dawnej barwy. A pozniej juz w ogole nie zmienialo koloru. Dziwne. Nie zeby sie tym przejmowal. I tak w tej krainie nie widzial wilkow takich jak on. Ale nie widzial w ogole zbyt wielu wilkow, a ostatnio zyl na niezlym odludziu. A jeszcze wczesniej zdarzalo mu sie opuszczac granice Krainy. Teraz juz tego nie robi, bo w poblizu nie ma innych lodowych terenow. Na pewno on takich nie mial okazji zobaczyc. Tylko tutaj.