Lodowe Szpony

Zaraz też na tle lodowego pustkowia zamajaczyła inna sylwetka: należąca do dorosłej wadery, która albo była szalona, albo zabłądziła; innego wyjaśnienia próżno szukać, wszakże teraz, kiedy tak długo przez nią wyczekiwane słoneczko powróciło do Krainy, nie powinna była zapuszczać się do Lodowej Krainy. W zasadzie chyba nigdy jeszcze nie przekroczyła 'progu' tej części Krainy, zupełnie, jakby jakaś siła stawała jej na przeszkodzie za każdym razem, gdy tylko przez głowę przemknęła jej myśl, aby tutaj właśnie się pojawić. Dzisiaj zaś było inaczej, odmiennie, tak nie po amiśkowemu. Nie dość bowiem, że się tutaj zjawiła, to jeszcze wydawała się być z tego zadowoloną. Szła pewnym krokiem, niewzruszona chłodem ani wilgocią, rozglądając się z zainteresowaniem dookoła. Dlaczego w zasadzie zaprzestała podróżowania? Szwendania się bez celu po coraz to nowszych i bardziej oddalonych zakątkach? Ach, tak... Rodzina. Nie, żeby była jej ciężarem czy powodem do smutku, w żadnym razie! Była bowiem jej szczęściem. Dorosła, a to wiąże się z pewnymi wyrzeczeniami, czego Miśka miała pełną świadomość.
Nie miała bladego pojęcia o tym, że nie jest sama. Szła jakby z zupełnie innej strony, nie dostrzegając zmagającego się ze śliską nawierzchnią smyka ani ducha, który mu towarzyszył. Pochłonięta była szponami, tak przecież majestatycznie wyciągającymi się ku niebu. Zastanawiala się wręcz, czy jakież nieuważne chmurki, zawieszone zbyt nisko, nie mogłyby zaczepić się o ich krańce. Ostatecznie tezę jednak odrzuciła jako niemożliwą, uśmiechając się pod noskiem do własnych myśli. Ogon wilczycy majtał się radośnie na boki, kiedy podeszła do jednej z formacji, pacnąwszy ją łapką. Twarda. Oszroniona czy tam gołoledzią pokryta, nie była nasza Ami ani biologiem, ani synoptykiem.

Ami miała wrażenie, że coś usłyszała. Zastrzygła więc radarami, podnosząc łebek, by rozejrzeć się pospiesznie po otoczeniu. A może to jedynie zawodzenie wiatru, rozbijającego się o Lodowe Szpony? Odeszła jednak na kilka kroków, oddalając się od owych formacji.
- Halo? - zawołała nieco niepewnie, bo i nie wiadomo, czy jakaś lawina po szponach nie zlezie. Owszem, wydawało jej się to mało prawdopodobnym o ile wręcz niedorzecznym, niemniej jak mawiają - ostrożności nigdy za wiele. Powoli, niespiesznie, ostrożnie wykonała kilka kroków, schodząc jakby pomiędzy szpony, idąc środkiem wyznaczonego przez nie korytarza. Rozglądała się na boki, czując, jak serce podchodzi jej do gardła. Miała nadzieję, że tylko jej się wydawało, jednakże dla spokoju ducha musiała to sprawdzić i upewnić się, iż w okolicy nie grasuje jakaś niebezpieczna bestia. W końcu była w zupełnie obcym sobie miejscu, nie miała tym samym pojęcia, czego mogłaby się tutaj spodziewać.
W końcu dostrzegła niewielką kulkę, ciemniejszą od śniegu czy lodu. Wilczek? Tutaj?
- Hej, mały! - zawołała niepewnie w jego stronę, powoli podchodząc do pazura, na którym jak się zdaje siedział wciąż szczeniak.

Uśmiechnęła się w stronę szczenięcia.
- Oczywiście, że nie jesteś mały! Wybacz, że tak powiedziałam. Teraz, kiedy znam już Twoje imię, z całą pewnością to się nie powtórzy - obiecała z całą stanowczością, pewnie oraz tonem sugerującym niemalże obietnicę, złożoną właśnie przed smykiem. Niematerialnym bytem póki co się nie przejmowała, bo w końcu stanowi on swego rodzaju "dodatek" do postaci Harmou. Nie powinien też wyrządzić jej krzywdy - przynajmniej tak wnioskuję po tym, iż w KP nie ma zastrzeżeń odnośnie 'mocy specjalnych' Louis'a. Niemniej jednak uwadze Ami nie uszło niebezpieczne drżenie lodu, niemniej jego popękanie mogłoby zakończyć się niezbyt pozytywnie nie tylko dla dorosłej, lecz i dla szczenięcia zapewne także. Wątpiła, by nastolatek chciał skrzywdzić swojego - jak wnioskowała Ami - kompana, przyjaciela, druha. Niemniej jednak odczuła ulgę, kiedy duszka zaprzestała tychże sztuczek, które mogłyby niezbyt daleko zaprowadzić Miśkę, jak i Harmou. Uśmiechnęła się łagodnie w stronę szczeniaka, potem zaś grymas podobny posyłając dojrzewającemu młodzieńcowi.
- Ja jestem Amiru. Miło mi Was poznać - rzekła, nisko skłoniwszy głową. - Harmou, nie chcę być niegrzeczna, ale rodzice wiedzą, że zapuszczasz się w tak nieprzyjazne miejsca? - zapytała. Nie była (lub przynajmniej być nie chciała) wścibską, bynajmniej! Najzwyczajniej w świecie obawiała się o los malca i z czystej troski wolałaby odholować go do domu, póki niedoszły alpinista nie połamie sobie tego czy owego.

Wybacz, nie zauważyłam. Nadal nie widzę - ale to nieistotne .

Fala przykrych uczuć przemknęła przez ciało wadery niczym nieproszony żadnym słowem ni gestem gość. Nie jest dobrze. Sierota, mogła się domyślić, zamiast zadawać niewygodne, nieprzyjemne nawet dla wilków dorosłych, pytanie. Nie bardzo wiedziała, co powinna teraz zrobić, by nie podpaść nieufnemu wobec niej duchowi. Jako córka Upiora, dodatkowo posiadająca jako przybranego stryja Władcę Świata Zmarłych i Dusz, wiedziala doskonale, że z umarłymi lepiej nie pogrywać, by źle nie skończyć. Mimo wszystko jednak współczucie oraz wyrzuty sumienia stanowiły mieszankę silniejszą, niźli nawet strach i obawa, podeszła zatem do szczenięcia i delikatnie szturchnęła go nosem.
- Przepraszam, nie wiedziałam. Jesteś bardzo dzielny, Harmou. Teraz rozumiem, Louis jest Twoim opiekunem? - spytała, przenosząc wejrzenie jasnych oczu na tego niematerialnego, nieco starszego. Och, smutne, nie przyszło mu nawet dożyć dorosłości. Nigdy nie pozna, czym założenie rodziny, miłość, dotyk... Ami nie wiedziała w tym momencie, którego z młodych stworzeń bardziej jej żal. Uśmiechnęła się smutno. A jednak pomimo tego, iż wiecznie pod górkę i już na starcie niełatwo, nie poddali się. Godne podziwu!