Pisankowa Dolina

Pisankowa Dolina jest miejscem przygotowanym specjalnie dla Was, wilków. Czym ona różni się od innych? Jaskrawa trawa delikatnie dotyka łap, Słońce świeci jasno tak, iż jest tutaj ciepło, zatem nie odczujecie mrozu, no i niebo nie jest takie szare, jak to ma się ze zwykłą pogodą. Znajdziecie w tym miejscu także wiele innych atrakcji, w tym fajne pagórki, na których znajdują się drzewa w kształcie pisanek, a ich owoce to po prostu jajka - białe, prawie wręcz nagie, lecz właśnie Waszym zadaniem jest je zdobyć, no i udekorować tak, jak najpiękniej potraficie. O ile jest to rywalizacja pomiędzy różnymi osobnikami (i osobniczkami!), możecie nawzajem sobie pomagać, by następnie (być może) wspiąć się na sam szczyt. Panująca tutaj radosna atmosfera na pewno wywrze na Was dobre wrażenie - przynajmniej dla szczeniaków, albowiem Pisankowa Dolina jest jednym z miejsc, gdzie dzieciaki mogą poczuć się tak, jak w domu. Możecie przy okazji dotrzeć łatwo do głównego punktu, gdyż kamienna ścieżka prowadzi do celu. Gdzieś na północy, widoczne są z góry, na samym dole, drewniane stoły bez żadnych dodatków oraz stodoła - także wykonana z różnych desek. Jednak ta budowla ludzka była biała. Co się w niej znajduje? Pewnie będzie kluczowym zadaniem tam wejść. Jednak to nie wszystko z atrakcji - nieopodal znajduje się sporych rozmiarów nieskazitelne jezioro, w którym pływają kaczki, a woda jest na tyle czysta (no i dno też), że odbija wręcz jasnoniebieskie niebo. Pomimo panującej atmosfery prawdziwego raju, można poczuć zapach prawdziwej wsi, a nie jakiś skażonych niezdrowym dymem miast lub lasów położonych obok siedzib ludzkich. Po prostu marzenie - ptaszki śpiewające nad głową, no i panująca idealna atmosfera. Taka radosna, po prostu po ostatnich przejściach, które zapoczątkowały prawie wręcz klęskę Krainy, brakowało czegoś takiego - szczęścia.

Uh. Czyli nikt nie przyszedł... Nie ma co dłużej tu sterczeć, zajmować miejsce.
Vincentowi w końcu zabrakło sił do zabawy. Zrobił się senny. Był jeszcze malutki, nie miał tyle sił co duże wilki.
- Chodź Okruszku. Wracamy do domu. - Powiedział, ziewając rozdzierająco.
Wskoczył na lwi grzbiet, zwijając się w mały, biały kłębuszek. Ogromne lwisko zaś ruszyło w stronę... Czego? Wilczek właściwie nie miał domu.
Ale poszli. Ruszyli. Nie ma ich. Post krótki, bo weny na wyjścia zawsze brak. I bo dawno nie pisałam, niedobra ja. Trzeba odzyskać wprawę.