Savior - Plac Wybawców

Nadia przybyła tutaj w swej chaotycznej wędrówce po świecie. Nie była tu wcześniej, więc może zobaczy tu coś, czego nie widziała wcześniej?
Cóż, ten cel został zrealizowany - w tym dziwnym miejscu zastała dziwne istoty. Natychmiast podeszła do pierwszej z istot, skrzydlatej z chustką na szyi. Skoro była skrzydlata, to była ptakiem - ale co robi tu ptak w środku nocy? Już dawno powinien polecieć do nieba, do innych ptaków na spoczynek. Na dodatek ptak przed nią nie uciekał - kompletnie nie wiedziała już przez to, co o tej sprawie sądzić. Na próbę dotknęła nosem jednego ze skrzydeł... Nic. Wielkie ptaszysko nie zareagowało. Nie uciekło.
Nadia pamiętała jeszcze, jak smaczne jest miękkie ptasie mięso. Nie widziała różnicy między kurczątkiem, a rzeźbą, choć brak zapachu obserwowanego ptaszyska nieco ją niepokoił. Otworzyła paszczę i ugryzła.
Natychmiast zrozumiała, że to był błąd. Ptak nie był miękki i smaczny. Ba, przyprawił ją o ból zębów! Zapiszczała z niezadowoleniem, po czym spojrzała z wyrzutem na nieruchomego ptaka.
Chyba nie był żywy... To się #034 nie spodobało. Ptaki które wyglądają na żywe, powinny być żywe! A było ich tu kilka, wszystkie stały bez ruchu... Wszystkie są martwe? A może po prostu śpią? Nadia sama nie wiedziała, co o tym myśleć.

Gdy czuły nos Nadii wychwycił nową woń, wilczyca zostawiła ptaki w spokoju. Uniosła bolący wciąż pysk, kierując go ku nowej ofierze. Chciwie wciągała ciepłą, żywą woń mówiącą jej o zbliżającym się mięsie.
Oczy jednak wychwyciły w sylwetce nadchodzącej istoty kształty wilcze. To kazało nieco uspokoić żołądek, sprawiło, że jedna z najsilniej pchających Nadię do przodu cech, ciekawość, przejęła stery. Wilk - coś nowego, wartego obserwacji. Nie widywała zbyt wielu wilków. Plan więc był standardowy - najpierw poznać, a dopiero potem zjeść.
Uszy uniosły się ku górze, a za nimi poszła reszta ciała, prostując się i ustawiając przodem do nadchodzącej zdobyczy. Długi pysk rozchylił się lekko, odsłaniając ostre białe kły.
Stała i czekała. Nie wątpiła, że cel podejdzie sam. Wiedziała, że wygląda w wystarczającym stopniu wilczo, by zwabić stworzenia z tego gatunku - to zachowanie było problemem. Lecz stanie nieruchomo niczym słup soli nie zdradzi, jak mało jest wilka w tym wilku. #034 zaczeka, aż zdobycz się zbliży, po czym skoczy, dopadnie, powali. Obejrzy, zbada, a na koniec pożre. I wszyscy będą szczęśliwi!

Nadia próbowała śledzić wzrokiem białą wilczycę. Odkryła jednak rażące braki w wyposażeniu swego ciała - oczu z tyłu głowy brak. Nie mogła również obrócić łba o sto osiemdziesiąt stopni, co z żalem stwierdziła po trzeciej próbie.
Musiała więc wstać. A jak już wstała, to czemu by nie podążyć za ofiarą, również zataczając koła, równiutko po śladach tamtej?
Nie traciła bowiem zapału. Może i próba kontaktu się nie powiodła, ale za to próba obserwacji - owszem. Biała istota nie zniknęła jeszcze z pola widzenia Nadii - więc wciąż jest nadzieja.
#034 obnażyła kły, tocząc kołem za ofiarą. Czekała, licząc na coś do zaobserwowania. Jeśli jednak nic nie zaobserwuje, pozwoli do głosu dojść żołądkowi - prawdopodobnie.
- Zjeść... - powiedziała ponownie, z racji bólu gardła zniżając głos do chrapliwego szeptu.
Może tym razem się uda nawiązać kontakt?

Trudno liczyć na dialog ze strony Nadii. Prawdziwa z niej erudytka, mistrzyni dyskusji - zna wszak tylko jedno słowo. Czy raczej, z jej punktu widzenia, aż jedno. Jest w stanie wydać z siebie jeden jedyny dźwięk, którego znaczenia na dodatek nie rozumie. Niczym papużka, wiernie powtarza to, co najczęściej słyszała. Nietrudno się domyślić, czemu - w końcu próbowała zjeść większość napotkanych istot, niezależnie od gatunku, wieku i rozmiaru. Prócz ciekawości pchana do przodu jedynie najpodstawowszymi instynktami, nie widziała różnicy między jedzeniem królika, a wilka, mięsa a rośliny. W końcu opory przed kanibalizmem to coś, co nabieramy w procesie socjalizacji, którego ona nigdy nie przeszła.
Zaprzestała w końcu nawet tych ograniczonych i prymitywnych prób nawiązania kontaktu. Również przyspieszyła, by po paru krokach złapać wilczycę za ogon i pociągnąć - ot, z ciekawości. Żeby sprawdzić, co się stanie.
Liczyła, że w końcu sprowokuje jakieś działanie. Choćby najmniejsze.

Warknęła, gdy uderzyły ją tylne łapy ofiary. O ile targanie za ogon nie było mocne, ani mające zaszkodzić, to kolejny ruch Nadii był już nacechowany niewielką cząstką agresji. Wilczyca rozdziawiła długą paszczę, po czym wbiła kły w smakowitą szyneczkę ofiary. Nie wgryzała się, uderzyła, zagłębiła zęby, po czym się wycofała. Warczała przy tym głośno, niezadowolona z tego, jak ją potraktowano.
W sumie nie angażowała w to zbyt wiele emocji. Niczym w fizyce, akcja rodziła reakcję. Została uderzona, więc odpowiedziała atakiem. W większości przypadków odpowiadała tym, co otrzymała. No chyba, że polowała. Prawdziwe łowy się jednak jeszcze nie zaczęły, póki co nastawiona była na obserwację. Teraz mogła równie dobrze zaatakować, zagryźć i zjeść, jak i wycofać się, by obserwować ze skupieniem.
Łeb przychyliła nisko do ziemi, zaś z jej gardła wydostał się groźny pomruk. Czekała na reakcję białej istoty.

Działania wilczycy zaskoczyły Nadię do tego stopnia, że przez chwilę znieruchomiała. Warknęła, gdy kły tamtej przebiły jej skórę, a obroża wbiła się boleśnie w kark, robiąc miejsce na atak.
Jedzenie ją atakuje. Choć spotykała się z tym już w przeszłości, chociażby w momencie gdy kot podrapał ją w nos, nigdy nie był to opór znaczący.
Zaskoczenie przeszło w niezadowolenie. Szarpnęła się, tracąc sporo futra i nieco skóry, ale w efekcie się uwalniając (-20HP). Krew z rozszarpanego ciała szybko brudziła jasną sierść, ale podstawowy cel został osiągnięty - żadna tętnica nie została naruszona.
Nie, żeby Nadia bała się śmierci. W pewnym sensie powstała po to, by zginąć, pociągając za sobą wszystko w promieniu stu metrów. Niemożliwa do zdjęcia obroża wyładowana ładunkami wybuchowymi była główną częścią projektu, zaś wilczyca - jeno dodatkiem, kurierem, któremu przeznaczone jest zginąć. Miano ją wysłać do wrogiego obozu, by ją tam zastrzelono. W momencie, gdy jej serce przestanie bić, nastąpi detonacja. Jednak jakoś przetrwała, uciekła, przystosowała się. No, przynajmniej częściowo.
Teraz pochyliła łeb ku ziemi, osłaniając gardło, patrząc uważnie na przyszły posiłek. Wyszczerzyła długie kły, warcząc groźnie.
- Zjeść... - mruknęła cicho, ostrzegawczo.
Czekała. Na atak, objaw strachu, lub upragniony kontakt. Na cokolwiek.

W obliczu przedłużającego się bezruchu i Nadia zamarła. Tylko jej oczy się poruszały, śledząc fascynujący ruch ogona tamtej. Fascynujący, bo widziany pierwszy raz, wyjątkowy.
Co mógł oznaczać taki dziwny gest? Skoro #034 nie widziała go wcześniej, oznaczało to że nie wystąpiła sytuacja w której mógłby się pojawić. Choć w przeszłości atakowała wilki, pierwszy raz stawiono jej opór, zadano ból. Wilczyca wnioskowała więc, że ów dziwny ruch ma związek z gryzieniem i szarpaniem. A jako że wcześniej sama gryzła i szarpała, również nieco niezdarnie poruszyła ogonem, naśladując tamtą.
Tak oto nauczyła się czegoś nowego! Każda sytuacja, w której jej zasób danych się rozrastał, wywoływała przypływ czystej euforii. Nieokazywanej, ale odczuwanej bardzo silnie. No i nieokazywanej z braku umiejętności okazania.
Choć w głowie #034 działo się całkiem sporo, postawy nie zmieniła. Wciąż tkwiła w gotowości na atak, poruszając jedynie ogonem, by okazać że jej również dane było zakosztować krwi przeciwniczki.