Gniazdo Taihen'a

Pośród wszystkich filarów, jakie obficie pojawiają się w tym terenie ten, który wybrał Tai jest z pewnością najwyższy.
Jego czubek porasta soczysta, zielona trawa, gdzieniegdzie poprzetykana niedużymi krzaczkami. Z brzegu, tuż nad krawędzią leży ogromne gniazdo. W nim również z niewiadomych powodów rośnie trawa, przytwierdzając je na stałe do podłoża.
Podnóże filaru jest pełne niedużych jaskiń. Jedne wiodą w głąb, tak daleko, że o każdej porze roku panuje tam koszmarne zimno. Inne wiodą w górę, kończąc się mniej więcej w połowie drogi do szczytu. Jeszcze inne nikną po paru krokach, nie prowadząc nigdzie.
Samotny orzeł krąży nad filarem. Gdzieś tam, w którejś grocie i on mieszka, korzystając beztrosko z nieobecności prawowitego właściciela.

Otworzył dziobek szeroko, rozglądając się z zainteresowaniem dookoła. Przespał sporą część swojego życia, może zatem najwyższa pora działać? Zakwilił pod nos... dziobkiem, oczywiście! Zakwilił zatem pod dziobkiem, stawiając kilka - niezbyt sprawnych, powiedzmy szczerze - kroków przed siebie. Przewrócił się zaraz na pupę, bo i cóż się dziwić? Chociaż sprawiał wrażenie masywniejszego i potężniej zbudowanego, pierwsze kroki Juliana przypominały początki przygody z chodzeniem małej, pokracznej sarenki.

Opuścił gniazdo - z.t.