Polana Mleczy - polowanie Aly Azzyil

Arya przybyła na tą łączkę z tylko jednym celem! No może dwoma... Chciała się najeść i zdobyć parę kosteczek na jej diaboliczne plany. Rozejrzała się po polanie,normalnie szalałaby ze szczęścia, bo to takie piękne miejsce i tyle tu ziele, że tak po prostu można zwariować, ale niestety nie miała na to teraz czasu. Zaburczało jej w brzuchu na co od razu się skrzywiła, ale skupiła się na zadaniu. Skuliła się tak, by choć w miarę się ukryć i zaczęła wąchać.

Mimo, że na początku miała pójść tylko kilka kroków do przodu to szła dalej, ale dlaczego? Przecież postanowiła wcześniej inaczej. Odpowiedź jednak jest bardzo prosta i oczywista. Tym razem wyczuła intensywniejszą woń zwierzyny. Mogło oznaczać to tylko jedno, że gdzieś niedaleko niej jest zajączek, o którego domagał się brzuszek szczeniaka. Jednak nie dała się zawładnąć głodu i zwolniła. Stąpała teraz o wiele ciszej i delikatniej, pochyliła się tak, że teraz jej nos był tylko kilka centymetrów nad ziemią. Im zapach był mocniejszy tym waderka robiła się co raz bardziej podekscytowana, ale to nie znaczy, że jej czujność zmalała.

Aly czujnym okiem spoglądała na miejsce, gdzie znajdował się zwierze. Uspokoiła oddech, bo jak zauważyła wcześniej trochę go przyspieszyła, a to wcale nie pozwalało jej być cicho. Pochyliła się i szybko zaczęła myśleć co ma zrobić. W końcu postanowiła, że postara się podejść jak najbliżej kłapouchego stworzenia, a potem na niego skoczyć. Może to wcale nie był najlepszy pomysł, jednak nie ma za co ją na razie obwiniać, to jeszcze szczeniak! Tak więc jak postanowiła, tak też zrobiła i zaczęła się skradać, a gdy była już dostatecznie blisko, by to jej wystarczyło... a to musiało być naprawdę blisko, skoczyła w kierunku karku zająca, ale to czy doskoczyła i trawiła zależy teraz od MG.

Aly zdziwiony nagłą wywrotką dźwignęła się z ziemi i otrzepała, by pozbyć się piasku, który opadł na jej sierść. Stała tak chwilkę mrużąc oczy, przez sporą chmurkę pyłu, ale szybko ruszyła za zającem. Aly nie należała do kategori wilków, które szybko się poddawały, lubiła walczyć do końca, mimo, że każde takie polowanie, było dla niej treningiem to odczuwała w tym pewną rozrywkę, zabawę. Trudno się jednak dziwić skoro to jeszcze szczeniak i świat widzi głównie w kolorowych barwach. Ruszyła więc w stronę kępy trawy, w którą wbiegła zwierzyna.

Mała wilczyca przyśpieszyła, a spojrzenie utkwiła w kłapouchym. Powoli zaczęła przyśpieszać, w tej chwili myślała tylko o jednym, o do gonieniu zwierzyny. Aly nie straciła ducha walki, nie zamierzała być gorsza od innych i kończyć dnia porażką. Wiedziała, że zając na pewno nie długo się zmęczy, jednak to samo tyczyło się jej... Wilczyca jednak wierzyła w siebie i biegła co raz szybciej i pewniej.

Nie, nie, nie! Nie poddam się, kiedy objadek zwycięstwo jest już tak blisko! Krzyknęła do siebie w myślach wilczyca i mimo tego, że co raz bardziej odczuwała zmęczenie w małych łapkach, gwałtownie przyśpieszyła. Od królika dzielił ją tylko jeden skok, naprężyła wszystkie mięśnie, pokazała kły i zawarczała głośno, po czym skoczyła. Była gotowa, pewna siebie. Jej kły, małe, ale ostre i pazurki szybko zbliżały się w stronę szarego futerka kłapouchego. Czy małej waderze udało się dosięgnąć celu?

Zając miotał się i wił, a jego silne łapki mocno kopały szczeniaka w pyszczek... Wilczyca więc przygwoździła z całej siły zwierzę do ziemi i mocno zacisnęła szczęki. W ustach poczuła metaliczny smak krwi, ale nie była pewna czy zabiła już kłapouchego. Zacisnęła zęby jeszcze mocniej, po czym zaczęła tarmosić małe, kruche ciało. Wilczek nie czuł poczucia winy z tego, że próbuje pozbawić życia małego roślinożercę. Tak działa świat... Ktoś ginie, kto się rodzi itd. Aly nadal stała i coraz bardziej napierała szczęką na zwierzę.

Aly po raz ostatni zacisnęła mocno szczęki i złamała kark małemu stworzątku. Królik wierzgnął po raz ostatni i wypuścił z pyszczka resztkę powietrza, poczym jego ciało znieruchomiało już na dobre. Pyszczek szczeniaczka był teraz lekko zaczerwieniony od gęstej, ale małej ilości krwi kłapouchego. Waderka położyła więc martwe ciało ofiary na ziemi, po czym wylizała swój pysk i łapki z czerwonej cieczy.

Teraz już nie można zaprzeczyc - łup był w całości zdobyty, a żadna siła na niebie i ziemi nie może już go wskrzesic i zaprzysiąc do dalszej walki. Gdy tylko królik wydał z siebie ostatnie, przedśmiertne tchnienie, nie stac go było nawet na krzyk cierpienia. Nie, nie. Absolutna, przejmująca, mroczna cisza, a noc stała się ciemniejsza niż przedtem. Zdawało się nawet, że chłód się pogłębił, a delikatne iskierki szadzi zatrzymały się i usztywniły zarówno futro umarlaka, jak i małej samiczki.
Oto Twój łup. Wygrałaś.

POLOWANIE ZAKOŃCZONE

Zdobycze:
- mięso średniego królika w stanie dobrym,
- 20 kości.

Straty:
- kilka drapnięc na piersi,
- kilka nieco ciemnych siniaków na piersi.
Łącznie -10 HP na dwa tygodnie.

Twoja postac może odejśc z łupem zwycięsko.

Mam nadzieję, że się podobało. Powodzenia w rozwijaniu szczeniorka i życzę dalszych sukcesów!

No to co teraz napisać... Uczcijmy życie tego małego króliczka minutą ciszy, a teraz świętujmy, bo Aly w końcu się naje! Szczeniaczek zamerdał ogonkiem i cały, ogromny łup wziął do pyszczka i skierował się...nie wiadomo gdzie. Tak więc dziękujemy naszej wspaniałej MG za polowanie!
z.t C: