Wierzbowe sploty - polowanie Delete

Stąpał ostrożnie przez nieznane tereny, wiedział dokładnie co tu robi, był gotowy na wszystko. Nos miał uniesiony ku górze, dzięki czemu z łatwością wyczuwał otaczające go wonie. Kierował się ku dolinie, w której miał rozpocząć swoje pierwsze polowanie od wielu lat. Oczywiście, nie będzie jadł mięsa ze zwierza, którego zabije, zadowoli się jedynie łupem. Delete przybył wreszcie do doliny. Stanął w miejscu i wciąż z nosem w górze zaczął niuchać. Do jego nosa poczęły dolatywać przeróżne intensywne wonie, jednak musiał znaleźć tą jedyną, za którą miałby podążyć, by rozpocząć prawdziwe polowanie, a nie tylko zabawkę w berka z zapachami. Skupił się bardzo na owej czynności, niemal całkowicie przestał słyszeć dochodzące z zewnątrz odgłosy, co mogło utrudnić mu wyszukiwanie ofiary za pomocą słuchu, ale pomóc za pomocą wspaniałego węchu,jakim obdarzyła go matka natura. Czekał teraz, aż trop sam do niego przyjdzie, jeżeli jego metoda nie poskutkuje, z pewnością ma w zanadrzu plan B.

Powoli zaczął podążać za zapachami, czuł, że był coraz bliżej tego, czego szukał, jednak owe uczucie, gdyby tylko chciało, mogłoby być tylko kłamstwem. Samiec ominął drzewa stojące mu na przeszkodzie szerokim łukiem. Był niesamowicie ostrożny, wszystko co wydawało mu się podejrzane starał się w jakiś sposób unikać, aby nie narazić się na bezpieczeństwo tuż przed polowaniem. Delete wciąż podążał za wspaniałymi woniami roślinności, a także zwierzyny, którą miał nadzieję wkrótce odszukać, po czym zabić z zimną krwią, a łupy zabrać jakby nigdy nic się nie wydarzyło. Ale chwila - czy to nie będzie przypadkiem morderstwo? Hmm, właściwie, kogo to obchodzi, skoro każdy to robi.

Delete stanął nagle w miejscu z ogromnym zadziwieniem w oczach, gdyż nie wiedział, że coś takiego mogło go spotkać w takim miejscu. Nieco się przeraził, gdyż sam miał niekiedy problemy ze zdecydowaniem się, lecz miał szczęście, iż orientacja w terenie była jego zaletą. Uspokoił się, po czym znów wytężył węch. Podszedł do pierwszego korytarza, do drugiego oraz do trzeciego - dwa ostatnie nie odpowiadały samcowi zapachem, a instynkt podpowiadał mu, iż pierwszy korytarz jest tym dobrym. Wszedł więc do niego mając nadzieję, iż jego odczucia są trafne.

Zapachy kwiatów niemal jak w raju były czymś właśnie dla niego, jednak samiec gdy tylko zobaczył to ogromne monstrum omal - szczerze mówiąc - nie padł na zawał. Cofnął się gwałtownie prawie upadając na zad.
- Co do...? - szepnął do siebie wytężając wzrok dostrzegłszy zawiniątko w paszczy bestii. Zapragnął jej, wiedział, że może znajdować się tam coś naprawdę cennego. Nastroszył sierść na karku i zaczął warczeć. Przygotował się do biegu, miał już plan, jak tę paczuszkę zdobyć. Począł odliczać - 3... 2... 1... Ruszył jak rakieta w stronę rośliny. Wymijał zwinnie ataki, które sprowadzała na niego. Wskoczył na jednego z jej liści, potem na drugiego, i w ten sposób wspinał się ku górze. Na szczycie złapał się za jej paszczę usiłując drugą łapą w jakiś sposób dosięgnąć pakunku. Był pełen wiary w siebie, wiedział, że z pewnością uda mu się tego dokonać.

Hienek wrzasnął z bólu niesamowicie głośno, kiedy ta oderwała kawałek jego ucha. Źrenice zmniejszyły się i łzy napłynęły do jego oczu momentalnie. Na szczęście - ból ustawał, a do łba samca przyszedł kolejny plan. Zaczął się huśtać, co każdą chwilę był coraz wyżej aż złapał zębiskami za liść, który trzymał go do góry nogami. Zaczął ciągnąć i szarpać usiłując wyrwać choćby odrobinę i zadać tym samym ból potworowi. Gryzł - a raczej jadł - roślinę swoimi ogromnymi, szpilkowatymi kłami.
- Giń wreszcie! Giń! - wyzywał na nią, a w jego ślepiach niemalże płonął żywy ogień. Drapał i kąsał, ciągnął i szarpał. Agresję widać było wszędzie - i wewnątrz niego, i na zewnątrz -, userka dałaby głowę, iż nikt nie potrafiłby opisać obecnych emocji hyeera bez używania odpowiednich wulgaryzmów.

Leciał wprost do paszczy potwora. Na początku przeraził się nieco, jednak we łbie prędko zaświtał mu doskonały - albo i nie - plan. Przygotował jedną łapę do chwycenia pakunku, a drugą do wbicia się w jamę ustną ogromnego, zdenerwowanego monstrum. Miał zamiar złapać zawiniątko i przebić się przez roślinę wylatując za nią i jednocześnie pozbawiając ją życia. Był dobrej myśli, nawet bardzo dobrej. Wierzył, iż wyjdzie z tego cało, jednak wszystko opierało się teraz na szczęściu.

Rozdrażniony hyeer pazurami przeczesywał wnętrze paszczy potwora, wzrokiem szukał pakunku, który tak bardzo był przez niego upragniony. Co parę chwil zawiniątko przemykało mu przed oczyma, przez co przyśpieszał swoje poszukiwania coraz bardziej. Wierzył, że ów "skarb" uda mi się jeszcze uratować, jednakże wszystko mogło się zdarzyć.
Dorwę Cię. - wyzywał w myślach, do tego szczerząc kły i warcząc.

Zacisnął kły na upragnionym zawiniątku. Gdy bestia wypluła go z powrotem na powierzchnię, zgrabnie złapał się łapami gałęzi, zawisnął na niej. Spoglądnął na monstrum, z którym jeszcze parę krótkich chwil temu użerał się dość brutalnie. Miał już serdecznie dość, jednak bardzo dobrze wiedział, że to jeszcze nie koniec tego wszystkiego, wiedział, iż czeka go jeszcze więcej zabawy. Przymrużył oczy, zmęczony po tym, co przeżył chwilkę temu. Szczerze - był zdumiony swoją odwagą.

Zsunął się prędko z konaru, zgrabnie wylądował czterema łapami na trawie. Położył zawiniątko przed sobą, wbił w nie wzrok. Ostrożnie kłami złapał sznurek, którym ów pakunek był zawiązany i rozerwał go. Odwinął czerwony jedwab, a oczom hyeera ukazała się zawartość tego, za co tak zaciekle walczył.
Siadł na zadku wpatrując się w zdobyty "skarb". Co to mogło być? Wiele myśli wpadało userce do głowy, jednak nie była to jej rola, by zadecydować, czym była ta tajemnicza zawartość paczuszki.

Nie wiedział czy się cieszyć czy też nie, bowiem fiolka trucizny nie przydałaby mu się obecnie do niczego konkretnego, jednak "wszystko mogło się zdarzyć". Kłami chwycił fiolkę, zawiesił ją na naszyjniku wraz z jego wisiorem. Zdecydowanie stanął na czterech łapach. Uniósł łeb ku górze, nosem zaczął wąchać powietrze. Po chwili odwrócił się - w stronę drzewa, na którym wylądował - i kłusem począł zmierzać przed siebie. Na jego pysku gościł drobny uśmieszek, nadal jednak samiec był jednym wielkim kłębkiem niezdecydowania i nerwów. Nie wiedział co go jeszcze czeka. W duchu wręcz modlił się, aby nie spotkało go w życiu to samo co jeszcze chwilę temu. Ogromne kwiatowe monstrum żądne jego krwi? Szczerze powiedziałby teraz stanowcze "nie".

Zwolnił kroku. Szurał liśćmi rozsypanymi już po całym lesie, łapami rozpychając je na boki, tworząc przez to swego rodzaju ścieżkę. Teraz każdy wiedział gdzie jest, którędy szedł, ale jego to nie obchodziło. Nic już nie zdoła go chyba zaskoczyć. Monstrum w postaci ogromnego, mięsożernego kwiatu to było coś, czego w życiu nie zapomni. Mógł zginąć, ale udało mu się ujść z życiem, sam wciąż nie dowierza w jaki sposób. Wyrzucił z siebie te myśli. Skupił się na drodze. Przyspieszył znów kroku. Zaczął kłusować przed siebie, wymijając zgrabnie chude, łyse u korony, drzewa. Stanowczo stawiał łapy na podłożu, jednak nadal uważał, by nic mu się w te łapska - czy cokolwiek innego - nie stało.

Zjem Cię za to. ;_;

Stanął w miejscu, wyprostował się. Wiatr musnął jego prawy bok. Zmrużył ślepia, zapatrzył się tępo przed siebie.
Chyba powinienem zawrócić. Jestem wręcz pewien, że TAM nie ma nic.
Westchnął głęboko. Obrócił się w przeciwną stronę, skręcił też odrobinę w lewo. I co mu było po przejściu takiego kawału? Dolina Marzeń wcale nie taka wspaniała jaką wyobrażają sobie niemal wszyscy z nas. Pochylił łeb nisko, obserwując drogę.