Zakazana Część Lasu

Skoro już jedziemy od końca... Jestem Andy! Numerant, jakich mało; wielki artysta w robieniu kawałów! Ale, ale - abstrahując już od wszelkich "Gwiazd tańczących na lodzie", powracając jednocześnie do fabuły i z góry przepraszając za post - czuję się lepiej, lecz nadal nie w pełni sił umysłowych. Swoją drogą widzę, że nie tylko userka Aya zwróciła uwagę na ich imionka. Podobny wiek i ta sama wataha. Gdyby nie fakt, że są jeno szczeniętami, pokusiłabym się o stwierdzenie, ze są sobie przeznaczeni - chociaż imię swoje Ayakashi zawdzięcza Sailor Moon i pewnym siostrom, które tak właśnie się zwały; watahę zawdzięcza natomiast znaczeniu owego określenia, albowiem Ayahashi - japońskie słowo oznaczające ducha pojawiającego się w morzu podczas katastrofy morskiej. Poza tym użyszkodniczka nie ma jeszcze żadnej postaci należącej do tamtej właśnie grupy, a i z założenia ma on być "remake'em" Xaert'a, którego - podobnie jak pozostałych postaci - momentami bardzo mi brakuje. Jako szczenię uczynny i grzeczny, potem etap młodzieńczego buntu, a zwieńczeniem dorastania - dołączenie do Rebelii. Oto dowód na to, jak - za pomocą zwyczajnych detali - rodzą się fundamenty postaci. Ale... cholerka, dość!
Ayakashi słuchał jej uważnie, wyraźnie łapiąc owego 'bakcyla' - optymizm, zaangażowanie oraz entuzjazm zdawały się rozpierać jego niewielkie, szczenięce ciałko od środka, mało na strzępy wilczka nie rozrywając. Lazurowe ślepka samczyka zdawały się rosnąć wciąż i wciąż, podobnie, jak kąciki pyska unosiły się z każdą sekundą bardziej i bardziej. Już miał zareagować, zbierając się do kupy, kiedy ta... zaskoczyła go niezmiernie, co nie obeszło się bez echa, zwłaszcza na pyszczku samca. Ten bowiem nagle nabrał zupełnie innego, jakże odmiennego wyrazu: szeroki uśmiech zniknął w ułamku sekundy, wyparty przez wykrzywienie warg w pełnym niezrozumienia grymasie. Oczki zmalały gwałtownie, bardzo nawet, albowiem czoło wilczka zmarszczeniu uległo - tym samym brewki naszły znacznie na powieki, zamieniając jasn ślepka w szparki raptem. Łebek przekrzywił się pierwej nieco w prawo, potem zaś w lewo. Że co?
- Nie wiem, skąd miałbym wiedzieć? Widzę Cię pierwszy raz na oczy - powiedział spokojnie, podczas kiedy wyobraźnia użyszkodniczki podsuwa obraz miny niejakiego Barney'a z "Jak poznałem waszą matkę", kiedy jest pytanym o swoją pracę: krzywi się wtedy znacząco, z wdzięcznym "Oh, please", wypisanym na ustach. Prawdą było, że wilczek nie miał bladego pojęcia, o co chodziło jego towarzyszce. Nie skojarzył nawet, że mogła się ona odnieść do jego własnego miana, usłyszanego niezbyt uważnie.

Ayakashi plasnął się właśnie wymownie w czoło. Zaobserwował u dorosłych, że tak robią i mniej więcej udało mu się nawet wyczuć, w jakiej sytuacji posuwają się do tego typu gestów. Obecne wydarzenia najwidoczniej wydały się wilczątku idealnymi, by wykonać wdzięcznego facepalma.
- Nie powiedziałem tak. Powiedziałem „Jestem Ayakashi” – powtórzył, kładąc wyraźny nacisk na brzmienie swojego imienia. Poruszył po chwili uszkiem, analizując poprzednią wypowiedź rozmówczyni. Może był młodziutki i w pewnym sensie jeszcze głupiutki, jednak intelektu czy spostrzegawczości miał w sobie na tyle, aby wyłapać informację, którą uraczyło jego ciekawską osóbkę. Yakamashi. Długie imię, dziwne, ale – faktycznie – w brzmieniu nieco podobne do jego własnego. Może uda mu się zapamiętać?
- Możesz na mnie mówić Aya, często tak na mnie mówili. Rodzina, przyjaciele, nawet mentorzy… – rzekł, a głos jego zdawał załamywać się coraz bardziej z każdym kolejnym elementem swoistej wyliczanki. Tęsknił za domem. Lasem, który spłonął w pożarze, który zabrał ze sobą część powolniejszych członków jego watahy. Powolniejszych oraz tych, którzy – jak rodzice Berthier oraz Ayakashi’ego – zadbali w pierwszej kolejności o bezpieczeństwo najbliższych. Mimo wszystko nie chciał wyjść na beksę przy pierwszym napotkanym tutaj szczenięciu. Mogła to być jego przyszła żona! Odchrząknął zatem, ponownie przyjmując dumnie wyprostowaną pozycję.
- A na Ciebie? Jak woła rodzina, przyjaciele albo mentorzy? – spytał, z zainteresowaniem strzygąc uszkiem. Łebek wilczka, standardowo, przekrzywił się nieco w lewą stronę, zaś puszysty ogonek samczyka ruszył na kolejne zamiatanie podłoża, snując się energicznie od lewej strony tułowia do prawej – oraz z powrotem. W ślepkach malowała się szczenięca, momentami aż niezdrowa, dociekliwość. Chęć zgłębiania tajemnic świata, w którym przyszło młodemu żyć, stanowiła wypełnienie jego ciałka niemal po same uszka. Tak, być ciekawski. Ale w końcu czyż nie to umożliwia, notabene, przetrwanie? Im więcej wiesz – tym trudniej Cię zaskoczyć. Z drugiej jednak strony im mniej wiesz – tym lepiej śpisz. Póki co jednak błękitnookiemu maluchowi pojęcie „złotego środka” jest czymś obcym i nieznanym, zatem wolał postawić na pierwszą opcję. Na sen i tak szkoda mu czasu, skoro wokół jest tyle tajemnic do zgłębienia!

Uśmiechnął się szeroko, od jednego swego uszka do drugiego, kiedy błyskotliwe "aaa!" dotarło do jego radarów, sugerując, iż ze sporym prawdopodobieństwem pojęła, co właśnie jej przekazał - tudzież przekazać usiłował. Jego puszysty, kolorowy ogonek ruszył szarżą na podłoże, wyprowadzając metaforyczny cios to z lewej, to prawej strony, zamiatając podłoże w energicznych, gwałtownych "merdnięciach". Pojęła. Chociaż na razie sam jeszcze nie pojmował, dlaczego z początku zrozumienie jego słów przyszło koleżance z taką trudnością. Może mówił niewyraźnie? Może seplenił? Może się ślinił? Zmarszczył nieco gniewnie czoło (nie nauczył się, widocznie, okazywać zamyślenia), by następnie jedną z przednich łapeczek przetrzeć pyszczek. Suchy. Zły trop. Pozostały dwa. Ale, ale! Przecież gdyby tak było, mentorzy na pewno zwróciliby uwagę samczyka na dbałość wypowiadania kolejnych słów. Początkowo miał tendencję do "zjadania" końcówek - którą to szybko i sprawnie wyeliminował, z pomocą nauczycieli. Odnośnie ich...
- Nie wiesz, kto to mentorzy? - spytał, nie kryjąc zaskoczenia, które oto wkroczyło pewnie na jego facjatę, rozchylając wargi szczenięcia w komicznym i tępym zarazem grymasie. Że co?! To jak ona przetrwała? Nikt jej nie podpowiadał, jak żyć? Co robić? Jak polować? Tak, tak, to ostatnie znal tylko z teorii, bo w ramach praktyki userka wpadła na szalony pomysl polowania pod okiem MG, który ma widocznie lepsze rzeczy, niźli zajęcie się własnymi obowiązkami. Nieważne, nie wiem czemu uwierzyłam, że tym razem będzie inaczej. Zawiodłam się ponownie, trzeciej szansy nie będzie. Do rzeczy jednak!
- Mentorzy to dorosłe i mądre wilki. Opowiadają o swoich przygodach, uczą tego, jak przetrwać, jak się zachować, uczą dobrych manier, polowania, trenują młodszych, by były silne, wytrzymałe, szybkie... Nauczają, po prostu. Wiele przeżyli, potrafią mówić o takich ciekawych rzeczach! - zawołał rozentuzjazmowany, przypominając sobie najwspanialsze ze wspaniałych opowieści, którymi uszko Ayakashi'ego raczyli najbardziej doświadczeni członkowie rodzinnej watahy. - Nie macie tutaj mentorów, Yashii? - spytał jeszcze, przekrzywiając z zainteresowaniem główkę.
Dla samczyka, który znał jeno jeden typ rzeczywistości oraz funkcjonującego stada, przypuszczenie, iż gdziekolwiek może być inaczej, nie wchodziło w rachubę. Abstrakcja jest tym, do czego najprawdopodobniej jeszcze nie dorósł; białe jest białe, czarne - czarne. Szarości? A cóż to? Może dorosłym ludziom zdawać się to może absurdem, niemniej prawdą jest, iż do wszystkiego należy dorosnąć. Chociaż więc doświadczony przez los i całkiem bystry Aya stanowił całkiem, całkiem dojrzałe istnienie, o tyle jego mózgownica nadal nie była zdolną do pewnych kwestii. Na wszystko potrzeba czasu. I mentorow, którzy go wszystkiego nauczą. Cholera, jak on sobie bez nich poradzi?! Uszka wilczka opadły na chwilkę, jednak beztroska, będąca elementem 'szczenięctwa', dość szybko postawiła małżowiny z powrotem, by lepiej mógł wyłapywać słowa, którymi uraczy go rówiesniczka.

Cóż, szczenięca beztroska i pewien rodzaj naiwności sprawiły, że sam Ayakashi nawet przez moment nie zaprzątał sobie łebka tym, iż zarówno on sam, jak i Berthine, nie znają Krainy, w której przyszło im się znaleźć. Zakładając, olaboga, że w ogóle znaleźli się w tym samym rejonie, co do czego pewności nie miał - bo i skąd mógłby jej uskubać? Panika, pożar, uciekali - to było najważniejsze. Przed siebie, jak najdalej - żeby przetrwać. Początkowo razem, potem się rozdzielili. Od tamtej pory ani jej nie widział, ani nie słyszał, ani nie czuł. Nawoływał, krążąc niczym ćma wokół płomienia świecy, po omacku i na oślep. Podobnie też jak robal - i on sam nie miał pojęcia, jak irracjonalnie i bezsensownie się zachowuje, zamiast przybliżając do siostry, być może oddalając coraz bardziej i bardziej. Działał bez pomyślunku, fakt. Czego jednak wymagać od szczenięcia?
- Ja też nie jestem stąd! - zauważył entuzjastycznie, machnąwszy zamaszyście puszystą kitą i uśmiechając od jednego ucha do drugiego - bo dwa jeno miał, na szczęście. Inaczej wyglądałby przynajmniej asymetrycznie lub jak monstrum, rodem z opowieści o doktorze Frankenstein'ie. Nie pomyślał ni przez krótki moment, że jego słowa mogły już dawno - choć nie wprost - zdradzić jego pochodzenie.
- Z daleka jesteś? - spytał, przekrzywiając nieznacznie niewielki swój łebek, a spojrzenie niemałych, ciekawskich ślepek spoczęło nieco może zbyt ciężko na facjacie Yashii. Och, zapomniał na moment o misji odnalezienia siostry, czego zapewne szybko sobie nie wybaczy - jak już, oczywiście, sobie o tym przypomni.

Dzieciństwo. Wiek pozbawiony daru zachowania własnych emocji i odczuć dla świadomości jeno samego siebie. Szczenięta nie kłamią, nikogo nie udają, są na każdym kroku szczere i autentyczne. Gdy coś im się nie spodoba - nie omieszkają o tym poinformować, nierzadko w nieprzyjemny, bolesny może także, sposób. Kiedy jednak coś jak najbardziej im odpowiada - cieszą się, jak nikt inny, aż momentami ciepła fala serce obserwatora zalewa. Niewinne, beztroskie, naiwne. Och, Ayakashi z pewnością taki był. Dlatego zatem nie był w stanie powstrzymać się od kapryśnego wykrzywienia pyszczka, wzniesienia jednej z brwi (bo jakieś tam musi posiadać, nie wierzę, że nie - poza tym zachowuje się jak czlowiek, niechaj zatem nie cierpi z powodu anatomicznego wyrachowania Matki Natury) i uniósł niewybrednie wargi, ot, jakoby w niemym DAFUQ?
- Jak to, nie wiesz? No ej, młoda jesteś, nie mogło to być tak bardzo dawno, by zapomnieć! - zaprotestował, potrząsnąwszy szarawym łebkiem, jednocześnie mrużąc błękitne ślepia, jak i strzepując kurz (którego zaiste wcale nie było!) uszyma. Coś mu tutaj nie grało, czuł, iż coś nie jest takim, jak powinno. Yashii jest dziwna. Nie wie, czy jest z daleka, choć przecież długą wędrówkę powinna zapamiętać. Sam wiedział po sobie, iż ból łapek - targający bezlitośnie jego kończyny - nie minie zbyt wcześnie. A nawet, gdy odejdzie w zapomnienie, na pewno wspomnienie napuchniętych paluszków rozbijać się będzie gdzieś tam w łebku samca. Miał tego świadomość, pomimo młodego wieku. Westchnął, jakoby zmagał się z nie wiadomo jak wielkim bólem czy ciężarem na klatce piersiowej, by następnie wbić spojrzenie w facjatę koleżanki: niedyskretnie, wszakże pewnych kwestii jeszcze nie pojął. Łebek samczyka przekrzywił się nieco w lewo, zaś puszysty ogon omiótł podłoże, przytuliwszy się następnie do jednej z tylnych łapek Ayakashi'ego.
- Ja jestem stamtąd! Szedłem długo, biegłem i w ogóle. Daaaaleeeeko miałem. Ale dałem radę. Tylko... Ona nie dała, chyba, nie wiem, gdzie jest - wyjaśnił, łapką wskazując kierunek, z którego wtargnął tutaj raptem kilka postów temu. Uszka wilczka znów opadły, wszakże wspomnienie siostry - niczym rzucony w sposób nieudolny bumerang - powróciło doń z wyraźnym opóźnieniem, trzasnąwszy wyrodnego brata w łeb. Jak mógł o niej zapomnieć?! Taaak, mentorzy na pewno byliby dumni! Matka też, jasne...
Jesteś beznadziejny, Ayakashi.
Jesteś beznajdziejny!

Ayakashi poruszył noskiem, zdając sobie sprawę, że do jego niewielkich nozdrzy dostał się zapach... wilczy. Ale nieznany mu jeszcze, więc przypuszczał z całą stanowczością, iż nie poznał jeszcze istotki, która woń ową by nosiła. Koleżanka już jakiś czas temu zamilkła, widocznie straciła zainteresowanie jego osobą tudzież nawet i rozmową, więc nie miał wyrzutów sumienia, gdy przeprosił ją na moment, by odejść nieco i zacząć węszyć powietrze, rozglądając się uważnie dookoła. Znajdzie tego wilka, ha! Pokaże, na jak wiele go stać pomimo raczej niewielkiego wzrostu oraz młodego wieku. Udowodni światu, że jednak coś jest wart. Sobie samemu udowodni! A udowadniać miał co, w końcu nie pomógł rodzinie, ba, zgubił nawet swoją bliźniaczkę, której nie potrafi nawet odnaleźć. Do niczego się nie nadaje, biedny Aya.
Jest! W końcu dostrzegł - choć nie bez trudu - ciemną sylwetkę. W końcu znajdowała się w cieniu, tak więc zauważenie jej mogło być zadaniem nieco trudniejszym, niźli spostrzeżenie jej w słońcu, prawda? Albo w śniegu, tam dopiero odznacza się jej ciemne futerko! Uśmiechnął się szeroko, dumny z siebie jak mało kiedy, po czym ruszył w stronę wadery.
- Dzień dobry, Pani! - powitał ją entuzjastycznie, skłoniwszy się z szarmancją. Przysiadł niedaleko, zadzierając nieco łebek na tyle, by móc wpatrywać się w nią niczym w obrazek. Wargi wilczka trwały uniesionymi w serdecznym uśmiechu.

- Wojowniczka? WOW! - zapytał z niemałym entuzjazmem, goszczącym w niemałych, błękitnych oczętach samczyka, widniejącym w nich pod postacią pewnej zadziornej iskierki. Miał przed sobą wojowniczkę, słyszał od mentorów, iż zadaniem wojownika jest bronienie watahy, pilnowanie porządku oraz spokoju. Nigdy jednak nie spotkał żadnego z nich - nie licząc tych w stanie spoczynku, którzy udzielali nauk najmłodszym. W watasze, z której pochodził Ayakashi, bardzo wysoko ceniono szkolenia i edukację szczeniąt, jako tej grupy, która ma zapewnić dobrą i dostatnią przyszłość stadu.
- Jak to jest być wojowniczką, Pani Xerri? - spytał, nastawiając uszu. Miał nadzieję, iż rozmówczyni zechce mu cokolwiek opowiedzieć. A może... może tajniki zawodu stanowiły ściśle strzeżoną tajemnicę, o której nie mogą mówić? To mogłoby znacznie pokrzyżować plany młodego, dodał więc pospiesznie:
- Nikomu nie powiem, słowo!
Biedny, z nadmiaru emocji zapomniał się przedstawić... Może nikt nie zauważy?

Mały rozsiadł się nieco wygodniej, przodem ku waderze, nadal spoglądając na nią z podziwem oraz zaciekawieniem. Ach, pierwszy czynny wojownik, którego widzi! Znaczy... z tak bliska, w watasze szeregi takowych albo stały na straży granic, albo wypełniały rozmaite misje, albo zdobywały nowe tereny, albo - po prostu - żyły wśród watahy, niemniej szczeniąt do nich nie dopuszczano. Kiedy bowiem mieli chwilę, którą mogli spędzić w stadzie, z dala od obowiązków, woleli posiedzieć z rodzinami i przyjaciółmi tudzież biesiadować, świętując dane zwycięstwo. Banda zafascynowanych, wilczych szczeniąt z całą pewnością odpoczynkowi oraz zbieraniu sił nie służy.
- A zabiła Pani już kogoś? - zapytał, zaś jego i tak już niemałe oczęta zdawały się jeszcze bardziej powiększyć, nie kryjąc zafascynowania oraz wręcz pewnego niedowierzania, iż oto może porozmawiać z prawdziwą wojowniczką, z krwi i kości. Nieemerytowaną, dodatkowo. Uśmiechał się szeroko, od uszka do uszka, chłonąc z tego spotkania jak najwięcej, delektując się każdą spędzoną przy Xerri chwilą.
Uśmiech jednak za moment zniknął z pyszczka smyka, kiedy oto został przyłapany na nietakcie. Niedobrze, wojownikom podpadać nie wolno, bo gotowi wypatroszyć! W końcu jego rozmówczyni na pewno miała wiele doświadczenia w radzeniu sobie z równie niepokornymi niewdzięcznikami, jakim właśnie stał się biedny Ayakashi. Skulił się nieco w sobie, jakoby chcąc stać się jak najmniejszym, zaś jego puszysty ogon przestał zamiatać podłoże - zamiast tego przylgnął ciasno do ciałka.
- Prze... przepraszam. Ayakashi, proszę Pani. Proszę mnie nie wojować... - rzekł, nie mając bladego pojęcia, iż czasownik, którego użył, nie ma prawa bytu - a przynajmniej nie w kontekście zdania, w którym go użył. Zapewne w ramach 'wojowania' miał na myśli bicie, katowanie, rozgramianie, eliminowanie... słowem: wszystko to, czym zajmują się wojownicy.

Do młodego znów coś dotarło.
- Ale ja nie należę do Watahy Nocy. To też nie nakazuje mnie wojować? -spytał z zainteresowaniem, starając się brzmieć jak odważny, wspaniały i silny wilk, którym chciałby - podobnie, jak większa część szczeniąt - być w przyszłości. Uszka wilczka poruszyły się nieco, jakby wyłapując jakieś dźwięki. Niemniej wokół nie było słychać niczego niepokojącego - może zatem to zwyczajny tik nerwowy? Nie sposób jednoznacznie określić, prawdopodobnie sama userka, prowadząca Ayakashi'ego, nie jest co do tego pewna. Ot, zwyczajny gest, zapełniający post.
- Bo nie bardzo rozumiem, dlaczego tutaj tak dużo watah. U mnie była jedna, duuużaaa - dodał. Prawdą było, iż nie pojmował funkcjonowania kilku grup na jednym terenie. Przekonany był, iż u niego było inaczej - chociaż to nieprawda, jednak szczeniak nie był mistrzem wiązania faktów. Chociaż bowiem ogólnie był całkiem sprytny i inteligentny, o tyle był wciąż zbyt młody, by pewne kwestie były dlań zrozumiałym. W końcu wojownicy z jego watahy ruszali na bitwy, jednak młody nie pomyślałby nawet, iż gdzieś niedaleko żyją inne wilki, nie należące do jego stada i właśnie z nimi pojedynkują się oddziały z jego rodzinnej grupy. Naiwnie wierzył, że są jedynymi przedstawicielami swojego gatunku w promieniu wielu, wielu kilometrów.

Z racji na to, że mamy poniedziałek - więc zgodnie z pogodą ze strony głównej pada deszcz oraz przychodzą burze - trzasnęło nagle, stosunkowo niedaleko, co mogło zwiastować nadejście ulewy. Malec odruchowo podskoczył, chociaż burza strachu u niego nie wywoływała. Nie miał bladego pojęcia, iż od uderzenie pioruna może zapalić się, na przykład, stare i suche drzewo. Możliwym, iż w innym razie nie byłby takim bohaterem, gdy po niebie szaleją błyski a grzmoty zagłuszają własne myśli. Zaśmiał się zaraz pod noskiem, stwierdzając, jak bardzo głupiutki z niego szczeniak.
- Nie zamierzam robić niczego złego! Znaczy... Na pewno nie celowo... - urwał, westchnąwszy krótko. Nie zamierzał czynić źle, a tymczasem łamie obietnicę daną mamie, tuż przed jej śmiercią w tragicznych okolicznościach. Dlaczego bogowie zawsze zabierają do siebie tych najlepszych? Spojrzał nieco zaszklonymi oczkami na Xerri, analizując jej pytanie. Złożone, więc sprawiło nieco trudności, bo zanim zaczął odpowiadać - zapomniał już połowy.
- O sobie... Pochodzę z daleka. Mieszkałem w lesie i wolny czas spędzałem albo nad rzeką, albo u mentorów. Tak ciekawie opowiadali, uwielbiałem ich słuchać! Potem las... On się spalił, a z nim spaliła się moja matka. I tata... I część mentorów, bo byli już starzy i nie zdążyli uciec... Obiecałem mamie, że zaopiekuję się moją siostrą, Berthier, uciekliśmy razem. Ale potem ją zgubiłem i nie umiem jej znaleźć... - mówił drżącym głosem, bo i wiele przeżył. Był tylko dzieckiem, mógł nie do końca radzić sobie z tym, przez co przyszło mu przebrnąć.

Najmocniej przepraszam, że przyszlo Ci tak długo czekać.
Ayakashi pospiesznie przetarł oczęta i wziął głęboki wdech, co miało za zadanie uspokojenie emocji, które na ten moment wzięły ponad rozsądkiem górę. Byl młodziutki, tak więc nie nauczył się jeszcze panowania nad uczuciami, przynajmniej nie w każdej sytuacji. To właśnie była jedna z tych okoliczności, kiedy utracił na moment kontrolę; szybko jednak się pozbierał, uśmiechnął delikatnie i przecząco pokręcił głową. Ona była wojowniczką. Nie powinien pokazywać przed nią słabości, nie i już!
- Już jest dobrze, przepraszam. Po prostu tęsknię czasami za rodziną... Pani ma kogoś, za kim tęskni? - wyparował, próbując odruchowo i instynktownie odwrócić uwagę od własnej osoby. Być może nawet nie był tego świadom. Ogonek samczyka odkleił się od ciałka, wykonując kilka wahadłowych ruchów, zaś łebek malca przekrzywił się nieco, okazując swego rodzaju zainteresowanie oraz zaciekawienie. Nie pomyslał, że pytanie może być trudnym czy niewygodnym dla wojowniczki.

Przytulenie uznałby za oznakę słabości. A nie wolno być słabym. Słabi zawsze dostają po łbie od tych silniejszych, sprawniejszych, bystrzejszych. Ayakashi chciał znaleźć się w tej drugiej grupie, zatem starał się "budować szacunek na dzielni" od najmłodszych lat. Owszem, mentorzy zwykle mówili coś zgoła odmiennego, miał tego świadomość i doskonale o tym pamietał. Jednak... gdzieś tam na dnie jego szczenięcego serduszka pierwszy raz w krótkim dotychczas życiu pojawiła się nić zwątpienia w ich słowa oraz prawdę w nich zawartą. Gdyby byli tak mądrzy, jakimi ich widział, nie zginęliby tam, prawda? Czy więc na pewno powinien ich słuchać? A co, jeśli skończy tak samo, jak ci wspaniali nauczyciele? Coś się poprzewracało w łebku samczyka, na razie co prawda nietrwale i chwilowo - jednak jakieś ziarno wątpliwości zasianym zostało.
- Nikt nie powinien być sam - zauważył rezolutnie, choć spora doza obojętności w tonie jego głosu sugerować mogła jawnie, że - biedny! - nie do końca zdawał sobie sprawę z wagi tych słów oraz znaczenia przekazu. Mentorzy tak mawiali. To i on sobie powiedział, czemu nie? Żaden z nauczycieli nigdy nie oznajmił, że ich rad nie wolno przekazywać dalej. Spojrzał suchymi już oczętami na Xerri, uśmiechając delikatnie.
- Jak jeszcze mieszkałem... tam, z rodziną... uwielbiałem bawić się nad rzeką i spędzać dużo czasu z mentorami. Wie pani, kim są mentorzy? - spytał. Dla niego kwestia mentorów była oczywista, prosta i równie naturalna, jak śnieg zima a latem słońce. Niemniej jednak spotkał wcześniej Yashii, która nie miała bladego pojęcia, kim są nauczyciele. Mimowolnie zerknąl w jej stronę. Zapadła w sen zimowy latem? A podobno wilki nie hibernują, tak mawiali mentorzy! Powrócił całą swoją uwagą na wojowniczkę, uśmiechając ku niej łagodnie.