Kraniec Świata - Granica Południowa

- Świat się nie zmienia, ale ludzie podążający prostą drogą już tak. Cóż, przynajmniej wiesz, że ja jak zwykle czysty jestem. - po tych słowach poczuł ogromny ból w głowie. Jak widać na avatarze - znowu został uwięziony we własnej pułapce umysłu. Dodatkowy problem stanowił fakt, ze poleciały mu dwie łzy. Nie takie niewidoczne, ale po chwili wrócił do siebie i zauważył, że to nie są TYLKO dwie łzy. Było ich tyle, że powoli mógł powstawać mały strumyczek.
- Nigdy nic nie pozostaje takie samo... Cóż, dobrze jest ciebie widzieć Tsuku. Tylko, że wiesz.. są pewne sprawy których nie pamiętam abym ci mówił.
Przysiadł na chwilkę i zniknął, przeistaczając się samemu w cień. Dokładniej rzecz biorąc - pozostały dwa użycia do restartu.
W tej chwili basior mógł poczuć ten sam ból Kein'a, mógł wiedzieć co mu w głowie siedzi. Jest tylko jedno słowo które pozwoli mu odczytać cały umysł tegi wilka. Pytanie brzmi.. czy wie co na Kein'a działało kiedyś bardzo dziwnie.
Jeśli odpowie.. będzie mógł poczuć jakby miał połowę jego duszy w sobie, a połowę swojej. Takie połączenie się, jednakże to nie oznacza żadnego stworzenia hybrydy. To.. jest tylko część bycia Cieniem.

Gdyby Kein nie zniknął to zapewne przytulił by go po męsku (tak my też tego potrzebujemy! Moje drogie). Oczywiście że basior pamiętał co na przyjaciela działało w ten sposób, tym zjawiskiem był deszcz. Dobrze pamięta tamto wydarzenie, zanim jeszcze opuścił tą krainę. Jeżeli słowo klucz okazało się dobre to nie tylko Tsuku poczuje uczucia, ale i Kein zobaczy wszystko co wydarzyło się w Lordran czyli:

1. Klątwa Mrocznego znaku na zawsze wiąże się z duszą przeklętego i w skrócie nie pozwala mu umrzeć. Gdyby basior został zabity lub uległ wypadkowi to odrodzi się jako nieumarły w Lordran, tylko tym razem już nie wróci do tej krainy. Jego dusza stanie się podpałką do ognia w piecu pierwszego płomienia. W skrócie po pięciu latach kraina go wypuściła, ale po śmierci się o niego upomni.

2. Wilk poznał tam innego rycerza Artoriasa który stał się jego przyjacielem i przewodnikiem zarazem. Niestety ów rycerz dostał zadanie uratowania księżniczki z miasta Ooacle które zostało pochłonięte przez otchłań i zmieniło jej mieszkańców. Wspólnie wyruszyli na to misję lecz w samej otchłani wszystko przestało się układać. Artorias zostawił tarczę Tsukuyomiemu, której moc chroniła rannego wilka. Rycerz został niestety pochłonięty przez mrok albowiem ten kto w sercu ni krzty zła nie ma tego ów zło pochłonie....

Kolejne części w kolejnym poście.

Jak słowo tak i czyny nastąpiły. Słowo klucz które wypowiedział Tsukuyomi było niestety (albo stety) prawidłowe. Tak też oto oboje mieli szansę na czyste spojrzenie w dalekie zakątki swoich umysłów. Wybrane zostały najwidoczniej wspomnienia, z tą różnicą iż Kein miał wgląd na zaledwie te lata, których nie było jego przyjaciela, a zaś on widział całe życie czarnego. Co tam się pokazywało? Jak wyglądała podróż w jego umyśle? Otóż w pewnym momencie mógł ujrzeć swojego przyjaciela pośród iluzji. Tej na avatarze z tymi "kłami". Wokół niego padał deszcz, a sam Cień starał się walczyć z tym stanen w jakim znajdował się Kein; jednakże przegrywał. Nie był na tyle silny aby naprawić to wszystko w jego łbie. Całość (tzn. te szpony/kły) były naznaczone znakiem cienia, co od razu mówiło kto ten stan zapoczątkował. Po chwilo widząc to co jest w jego umyśle mógł zauważyć krew spływającą po jego pysku. Źródłem były jego oczy. Nie minęły dwie sekundy, a Tsuku mógł poczuć jego ból, zaś wokół niego zrobiło się czerwono. Krwisto. I ujrzał dosłownie wnętrze jego głowy. Początkowo obraz pokazywał ostatnie wydarzenia. Pojawienie się w piekle, widok śmierci i rozszarpywania istoty wprowadzającej do tego miejsca. Dowiedzenie się o fakcie, że ten jedyny i prawdziwy Szatan jest jego rodziną. Próba w której musiał zabić z zimną krwią szczeniaki Amiru, które z nadzieją i strachem świata wokół, podbiegły i się wtuliły. Widok ich śmierci, oglądanie wyrywanych i skubanych narządów wewnętrznych przez ptaki. Uderzenie szklaną butelką w jego łeb, wyrwanie siłą jego cienia i wstawienie najgorszego z piekielnych. Obraz się urwał, a Tsukuyomi pojawił się na łące, obserwując zemstę w Anglii. Widział Leę i Kein'a wbiegających na tereny rodzinne basiora. Potem zamknięcie drzwi w środku. Spojrzenie i zauważenie ja największy zdrajca wyciąga zwęglone ciała jego rodziny (nie tylko rodziców). Rzucenie wilka na te ciała. Walka i wyrwanie bratu (tak to był zabójca) organu jednego. Taktyczne wycofanie się do most
u i urwanie obrazu. Pojawił się później kolejny, również z Anglli ale tym razem z poziomu widoku samego Kein'a. Co dalej - w nast. poście. Nie ma tego w KP, a wszystko jest tylko w głowie Tsuku. Co dalej?


/fon pokazuje ponad 500 słów, ale nie wierzę/

Wszystko powoli poczęło układać się w spójną całość. Fakty z życia Keina których nie znał, historię której nie znał, to wszystko teraz widzi, jakby to były jego własne wspomnienia. Odczuwanie tego wszystkiego było bolesne, ale i wymagane. Co natomiast Kein widział w głowie Tsuka?

... Śmierć Artoriasa. Moment w którym trzeba zabić własnego przyjaciela, dlaczego? Naznaczony otchłanią stał się pustym, sługą Manusa. Śmierć w pojedynku była tym czego by sobie zażyczył w ostatniej woli. W naszym życiu musimy wybierać czasem pomiędzy złem a drugim złem.

Potem już były wycinki z wspomnień Tsuka. Wielki piec pierwszego płomienia, miejsce w którym narodziła się pierwsza iskra i dała życie, światło i ciemność oraz świadomość. W ogniu tym narodziły się też dusze lordów, to właśnie dzięki nim powstały potężne istoty które nazywamy bóstwami mimo iż nimi nie są. Płomień, człowieczeństwo, życie i świat który znamy istnieje dzięki ów ogniu który tam płonie. Niestety jak każdy ogień, zaczyna przygasać i potrzebuje dusz do rozpalenia. Tak po krótce rysuje się tajemnica świata jaką poznał nasz Basior i to właśnie dlatego został naznaczony klątwą. Jego zadaniem jest żyć i stać się na tyle potężnym aby podsycić ogień po swojej śmierci.

Historia Ornsteina, dalsze wydarzenia w Lordran były strasznie zamglone, jakby ktoś pilnował jego informacji.

Przez chwilę Kein mógł zobaczyć matkę Tsuku, nawet on sam jej nie pamięta ale w zakamarkach umysłu jej obraz się zachował. Piękna śnieżnobiała wilczyca o ogonie długim i puszystym. Każdy samiec stwierdziłby że to najpiękniejsza samica na świecie o niebieskich oczach niczym błękit morza. Była uśmiechnięta ale z oka spływała jej łza, potem jest już tylko ciemność...

.. Dalej ukazał się Yamato i całe beztroskie dzieciństwo basiora do czasu wojny i zniknięcia jego przybranego ojca.

To wszystko co uda się odczytać z jego umysłu. Tutaj jest wiele jeszcze pozamykanych drzwi, nie tylko dla gościa ale i gospodarza...

Basior nie potrafi sobie wyobrażać tego wszystkiego. Widać jak jego przyjaciel wycierpiał swoje, ale sam fakt iż nie zobaczą się po drugiej stronie.. tak troszkę go dobił. Cóż, niestety ale nikt nie zostaje na zawsze. Teraz jedynie u niego był mały problem.
No nieważne, wracajmy do ostatniej części.
Zakazana część wilczego umysłu ujawniła się przed Tsukiem. Co w niej było? Otóż, początek jego narodzin polegał na fakcie, że już w 1 dniu, w pierwszych minutach usłyszał po porodzie od matki jak bardzo go nienawidzi, że chętnie podcięłaby mu gardło ponieważ jest JEJ synem. Słodko czyż nie? No, ale nie komentujmy tej części. Ze względu na fakt, że miał problemy zdrowotne na samym starcie, nie mógł być postrzegany przez wszystkich jako normalny. Czas leciał, prześladowania narastały, a on sam próbował się stać silniejszy aby przebić nawet i swojego ojca. Niestety ale cały czas zdrowie mu w tym przeszkadzało. Gdyby nie fakt, że po drodze spotkał pewnego zielarza to w stu procentach nie miałby zapewne dwóch łap, ogona i jednego oka. Uratował mu zwyczajnie tyłek, w momencie kiedy jego rodzina uznawała iż ten udaje. Przybył z tym basiorem do stada, a ten wytłumaczył wszystko jego rodzicom. Oczywiście matka była wściekła za fakt, że ten chorował po narodzinach. Podeszła, zdzieliła syna pazurem po pysku, a potem po szyi, zaś zielarza skazała na wygnanie od razu. Kein się spotkał z nim po jakimś czasie i pomógł mu się wydostać z tych terenów. Oczywiście trzeba pamiętać - Kein miał zaledwie rok! No prawie 2.
W każdym razie rozumiał już za wiele. Czas leciał dalej, on stawał się silniejszy a matka coraz gorsza. W końcu pewnej nocy deszczowej nakazała mu iść z ojcem. Nie poszedł, bo wiedział iż tego dnia zawsze się coś działo mu. Bał się zwyczajnie znowu oberwać za nic. Za nieposłuszeństwo wadera chwyciła go i próbowała wyrwać mu żywcem łapę, jednakże młody wilczek wiedział jak się wydostać. Przejechał jej łapą i pazurami po oczach, po czym podczas burzy pobiegł na góry pobliskie i tam usiadł z płaczem. Za jego plecami pojawiła się matka która bez chwili zastanowienia się - rzuciła się na niego ze wściekłością. Wilk tylko się odsunął i podciął swoją matkę łapami, ta wyleciała prawie z tej góry na sam dół. To byłoby ze 300 metrów samego lotu w dół, czasami zahaczając o kamienie. Chwyciła się jedną łapą. Kein podszedł do niej i spojrzał się prosto w jej oczy, a ona jedynie z odrazą rzuciła aby ten spłonął w piekle. Nacisnął na jej łapę, po czym ona spadła. Na samym dole wilk jakiś przechodził o zobaczył jak jej ciało nabija się na jakiś ostry kamień, pal czy coś takiego. Przedziurawiło ją na szczęście. W tym momencie przyszedł ojciec. Zabrał go z góry i zniósł. Koło rzeki się zatrzymali, a ten pazurem wyrobił mu znak anarchii na szyi. W miejscu gdzie go kiedyś matka zadrapała. Wrócili do obozowiska, ale niestety wtedy zaczął się początek KP. Atak, a resztę pewnie znacie.
Po tej retrospekcji Kein opuścił cień Tsuka i jedynie stanął krzywo trzymając się łapami ziemi. On widział swoje wspomnienia, ale był na tyle wykończony i zapłakany że.. nie mógł nic więcej robić aniżeli stać.

Basior potrzebował chwili aby dojść do siebie. Taki nadmiar informacji w jednej chwili kosztuje straszny wysiłek. Gdy tylko Tsukuś doszedł do siebie i zobaczył Keina, podszedł do niego powoli. Gdy był już wystarczająco blisko, położył łapkę na jego grzbiecie. Tutaj nie potrzeba słów, nie w tej chwili. Dowiedział się wszystkiego o swoim przyjacielu, oczywiście zadziałało to też w obie strony. Chwila ciszy, chwila refleksji to wszystko co powinno się teraz wydarzyć.

Wilk nie był w stanie spojrzeć nawet na niego. Dla niego to był czysty i prawdziwy ból. Taki którego nikt z was nie doświadczył nigdy i nie doświadczy, więc nawet nie próbujcie udawać, że to rozumiecie jakkolwiek.
- Czy ja kiedykolwiek będę w stanie się tego wszystkiego pozbyć... Tsuku.. ja nie wiem już naprawdę nic. Gdyby nie fakt, że jest tutaj Amiru to na pewno odszedłbym tam gdzie wszyscy spoczywają. Mieć spokój od tego wszystkiego.. nie cierpieć tyle. - powiedział i cofnął się o kilka kroków.
Pokręcił łbem z łzami, po czym zwyczajnie odwrócił się od niego i pojawił się wraz z Cieniem i iluzją jego ojca. Wszyscy we trójkę stanęli i zaczęli wrzeszczeć w stronę gwiazd. Tak jakby wszystkich ktoś próbował na żywca ciąć, po kolei. Każdy kawałek ciała na plasterki.
Po chwili został już tylko Cień. Sam Kein wolał się ukryć w swoim cierpieniu. Nawet Amiru by tego nie zaprezentował. Nikomu. Bałby się wszystkiego wokół.
Cień zaś się odwrócił i spojrzał w oczy Tsuku.
- Nie sądzę abyś potrafił zrozumieć go. Spokojnie, on nie wróci za szybko. Pewnie w tej chwili próbuje się ukatrupić w swojej własnej świadomości jak zawsze, ale nie wyjdzie mu to. Nie zginie on dopóki mu na to nie pozwolę. Masz coś do przekazania mu, czy wolisz czekać tutaj jak starzec szukający swojej laski?
Tym razem nie atakował. Nie robił nic, a jedynie obserwował go.

Nic nie odpowiedział gdy mówił jego przyjaciel. Słuchał go uważnie i starał się zrozumieć jaki ból towarzyszył mu całe życie. Bez wątpienia obaj są doświadczeni przez życie, jednak ten czarny wilk przeszedł znacznie więcej. Tsuku odezwał się dopiero po słowach cienia.

- Masz rację, zbyt mało doświadczyłem aby zrozumieć jego ból lecz też mylisz się. Czuję ten ból i wiem już jak bardzo cierpiał przez cały ten czas. Nie wiem czym jesteś, jeszcze, ale niezależnie od twoich działań i intencji zrobię wszystko aby mu pomóc. Wszakże wszyscy jesteśmy tylko określonymi bytami zrodzonymi z pierwszego płomienia. To wszystko co chciałem przekazać, ale tobie osobiście. Va faill cieniu.

Odszedł od zmory piekielnej i usiadł obok przyjaciela, czekał na niego, niechaj wie że nie jest sam.

Czas leciał w tym momencie nadzwyczaj szybko. Tsukuyomi mógł poczuć jakby to wszystko trwało tylko minutę, ale basior odczuwał to długo. Dla niego to było kilka godzin krzyku wewnętrznego.
Pojawił się ponownie z widoczną zmianą. Do tej pory wyglądał tak jak wtedy z tamtym avatarem. Teraz wygląda tak jak na obecnym.
- Czy.. możemy.. no... gdzieś pójść... gdzieś.... gdzie nie zobaczą mnie inni w tym stanie? To jest chyba ostatnia rzecz której bym chciał teraz... i.. mam nadzieję, że.. wszystko się wytłumaczyło teraz... no i.. chciałbym wiedzieć co masz po tym wszystkim do powiedzenia...
Widać było po nim to totalne wycieńczenie, tym bardziej iż mówił tak zachrypniętym głosem jak nigdy. Wrzaski potrafią doprowadzić go nawet do utraty głosu, ale on się tym nie przejmował. Wolał stracić wszystko co miał aniżeli żeby te wspomnienia się w nim utrwalały. Bólu trzeba się pozbyć. Natychmiast, póki jeszcze jest.
To byłoby chyba na tyle od niego.

Ten post będzie trochę przykrótki ale w kolejnym w innym już temacie to nadrobię. Tsuku kiwnął głową w geście zrozumienia.

- Znam takie miejsce gdzie nikt nam nie przeszkodzi. Zaufaj mi i chodź za mną, mam coś co ci pomoże.

Ruszył powoli w nieznanym kierunku. Jeżeli basior będzie miał trudności z chodzeniem to oczywiście mu pomoże.

Zt.