Koniec świata - polowanie Abbey

...idealnie, dokładnie, identycznie jak życie Abbey, a zatem nic dziwnego, żeciągnie swój do swego - musiała się tu pojawić. W zwyczaju istot jej podobnych było szukać samotności w miejscach nieprzyjemnych, niezachęcająvych przeciętnego zjadacza sarniny; typowe za§ dla takich jak ona pechowców było bezmyślne pakowanie się głęboko w kabałę, bez uwzględnienia mało pozytywnych rokowań ściśle związanych z małymi umiejętnościami, a także niepopisowymi zdolnościami przetrwania. Gdy zaciągnęł się zapachem trawy, oddając swe losy węchowi, jako że najrzadziej nań narzekała, wypełniła ją nieopanowana chęć zapolowania. Widziała w tym receptę na niedobór dobrego samopoczucia, żywiła nadzieję, że dzięki zatonię iu na trochę w najbardziej prymitywnych instynktach zdoła zrzucić część lat z karku, poczuć się lekko. Tak lekko, szczenięco, będąc drobniutką samiczką ledwie paromiesięczną czuła, że może latać. Potem nie, zapomniała, oduczyła się takiej brawury, wręcz bezczelności względem losu, rozmiłowanego w sprowadzaniu śmiałków na ziemię albo od razu pod nią. Kózka, która nie skakała, nigdy nóżki nie złamała. I nie zaznała, nie uśwadomiła sobie, że da się żyć inaczej...
Westchnęła cicho, bo tym chyba zwierzyny nie spłoszy. Polowanie, o tak. Jasne. Pewnie. Przecież to nie należy do zajęć zabronionych. Jest wolna, sama dla siebie pani. Czemu niby nie? Przymknęła ślepe oko, za to nastawiła uszu (postarała się zrobić użytek nawet z tego, które połowicznie gluche), ugięła kończyny, by móc w try miga skoczyć, wreszcie wsunęła się w trawę. Oby w krainę "wielobarwnych" zapachów, choć przy tym, jak dotychczas fatum ją sponiewierało, nie zdziwiłaby się, trafiając na tereny bez zwierzyny, na złość.

Ból. A ból niejednokrotnie przyciągał chęć płaczu. Za nią z kolei napływał - nie pierwszy i nie ostatni raz - potężny gniew, najpierw wymierzony przeciwko samej sobie, że taka beksa, potem ostrzem w stronę świata, że taki perfidny, podstępny, podły i niech go diabli. Tak czy owak, najważniejsze chyba było to, co taki błàd, oprócz paskudzenia humoru, wyrabiał. Z nią wyrabiał. Bo ohydnemu temu uczuciu niepodobna odmówić jednej zasługi: mobilizuje. Razem z zadrością należy do uczuć nieźle dających kopa.
Porze na rozczulanie się nad sobą będzie więc dane przyjść w innym terminie, a natenczas zawarła umowę ze swoim ciałem, iż w tych odbiegających od normy okolicznościach, ważnych ponadto, okaże ono niezbędne minimum posłuszeństwa, okiem szybko strzelając w stronę napastnika. Aha, takie buty.
Że najpewniej siła uderzenia porządnie nią zachwiała, a i ból mimo motywacji, sił wszelako nie dodawał, przeciwnie, przeszła kilka kroków "dla wprawy", potrząsnęła łbem, czyli podjęła się tych zabiegów poprawiających koncentrację, które znała i które nie wymagały więcej aniżeli ułamki sekund.
Po takich przygotowaniach znowu wykonała kilka kroków, teraz w stronę ptaszyska, a zaraz przeszły one w potężny sus, przez który chciała dotrzeć kreaturze do szyi, gardła, zębami do tętnicy, o tak.

No jasne, wszystko sprzysięgło się, aby ją zniszczyć. Tak nasza pesymistka myślała, zbierając baty. Tyle argumentów przemawiających za tym, żeby czmychać, prosić pardonu. No, raczej zmykać, bo zapewne ptaszyska litości dla tchórzy nie mają, szczególnie jeśli ci właśnie przeszli swoje pięć minut odwagi, w trakcie których zaleźli im za skórę. Dużo, jak wspomniałam, argumentów, kiedy Abbey niejednokrotnie wystarczył choćby pozór i już wiała, aż się kurzyło. Na wielu poziomach swojego żywota. Natomiast całkiem sensownym kontrargumentem, zmuszającym do zastanowienia się, czy powinno uciekać, było proste pytanie - uda jej się uciec? O, tego nie była pewna, coś jej się widziało, że odwrócenie się plecami może sprawić, że Abbey kaputt. Nieszczególnie miły jej był taki rozwój wydarzeń.
Wydała z siebie głośny pisk do spółki z warczeniem, by wyrazić zawieruchę uczuciową, jaka zawsze, zaś w tej chwili wyjątkowo uciążliwie ją gnębiła. Bo teraz do wybuchowej mieszanki dochodziły litry bólu, zbliżającej się powoli do hektolitrów, a to najmniej ze wszystkiego na świecie sprzyja zachowaniu stoickiego spokoju i osiągnięciu stanu nirwany.
Z tym piskiem jednak zaczęły się jej następne poczynania, mianowicie z werwą (te stare kości jeszcze się chyba do czegoś nadają!) rzuciła się w bok, gnana i odruchem ratowania własnej skóry, i sięgającą obłędu paniką na widok parzącego żywiołu, zaraz jednakże zawarła w tym manewr inny, aniżeli tylko ucieczka. Chciała się mianowicie przy okazji zbliżyć do adwersarza, więc oprócz tego, że natężona praca mięśni skutkowała poruszaniem w bok, spróbowała też szybko wykręcić tuż poza zasięgiem ognia. Wtedy, nie uwzględniając co prawda swoich szans, nie szacując, czy są dostatecznie wysokie, czy żałośnie niskie, skoczyła mężnie w stronę ptaszyska, hen w górę, co sił, kłapiąc zębami w zażartej, wściekłej próbie złapania go. Najlepiej ściągnięcia po tym na ziemię. O, bardzo chętnie.
Userka zaś zastanawia się, czy uwzględniać w profilu wszystkie obrażenia od teraz już, ewentualnie dopisując wszystkim zainteresowanym, że należy na nie baczyć po zakończeniu polowania, czy zrobić to na koniec, jak nie wiedziała, tak nie wie i nie idzie jej wymyślanie.