Na ratunek potrzebującym [wyprawa Tempus'a]

Ptaki latające? Nie wydawało mu się aby to było takie ważne no ale skoro tak twierdziła to cóż....nie wnikał. Jeśli to miało pomóc to należało jak najszybciej jej pomóc by ona mogła wskazać drogę. Rozejrzał się...jak na złość uliczki puste ,a skrzydlatych nie widać. Ruszymy na poszukiwania! Wilk ruszył bocznymi uliczkami, wskakując między ludzkie domy. Pełen gracji, zlał się z cieniem, znikając z widoku mniej uważnym obserwatorom. Przeskoczył parę płotów, to prześlizgując się pod sznurkami z praniem ,bądź mijając bezszelestnie ludzi- tak oto nasz zwiadowca odszukał cel. A czy nasza Syps nadążyła za nim? Oby tak- jakby nie patrzeć nie było to trudne. Był zwinny lecz bez przesady.
-Okey, znalazłem. I co z nimi? Złapać, upolować?
Wilk dalej nie wiedział co z nimi będzie chcieć zrobić zatem był postawiony pod znakiem zapytania. Póki co jedynym sukcesem było ominięcie się z uwagą jaką mogliby zwrócić na niego ludzkie istoty. Wolał aby jego obecność pozostała nie wykryta, jak i jej towarzyszki.

( Wybaczcie za zwłokę- niestety nie mam weny do każdych wątków, ale dziś owa wena jest c: Co do hanibala... pw =P )

Wilk zaczął krążyć wokół "hologramu" przyglądając mu się uważnie..czy to zgodne z nauką? Cóż to za sztuczki...to istne dziwactwo, a zarazem cud. Niestety nie mógł tego dosięgnąć swymi mizernymi łapkami. Wilk przechylił głowę i spytał ciekawsko.
-Co to jest? Konkretniej...jak to działa? Cóż te stworzenia mają wspólne z tym...obrazem ,który właśnie możemy dostrzec?
Nie dało się skryć jego fascynacji. Tak samo jak dalej myślał że jest to sen...te wszystkie zdarzenia były wysoce irracjonalne i nie miał pojęcia do czego móc się odnieść by podważyć fakt tego że jest to sen. Jednak z drugiej strony jest zbyt realny. Wilk złapał oddech i doszedł do wniosku że to co widzi na swoich oczach jest zapewne wizją miejsca gdzie może być jego tata...musi się tam udać jak najprędzej. Wolał nie sprawdzać tego czy jest to sen czy nie za pomocą istnienia jego towarzysza, bądź jego śmierci.
-Czyżby to było miejsce gdzie może znajdować się mój opiekun? Jak tam się dostaniemy i w którym to kierunku?

Jego oczy spojrzały z zainteresowaniem na hologram, który przekształcił się w ptaka. Wyciągnął pyszczek i zaczął pociągać nosem jakby chciał coś zwęszyć. Hm...ciekawe. Fascynujące! Pierwszy raz takie coś widzi.
Tempus skinął głową...to była bardzo trudna decyzja-trudna chwila w jego życiu. Był silnie związany z swoim przybranym ojcem i choć uciekł od niego to darzył go wielkim szacunkiem...nic nie powstrzyma go od tego by go uratować. Nawet jeśli miała by być to cena jego życia!
-Na co jeszcze czekamy! Nie wiedzą z kim zadarli...odnajdziemy go i uratujemy!
Wstąpił w niego duch walki-to jest ten moment kiedy Tempus próbuje wyglądać jak wojownik ale niestety dalej jest tylko zwariowanym naukowcem. Cóż, co on może zrobić w takiej sytuacji.
-A...tak właściwie to...mamy jakiś plan? Wiesz jak go uratować? W sensie no spójrz na mnie. Nie należę do wojowników. Jak mamy go uratować? Przecież no...
Zagryzł wargi czując niemoc. Miał cichą nadzieję że przynajmniej ona podratuje całą sytuację.

Tempusowi drgnęła powieka na wypowiedź wilczycy...ona tak serio? Świetnie-ich plan ataku był coraz to lepszy-Mieli wilka ,który nawet nie umiał biec, a jego talent do walki kończył się na machaniu łapami przed siebie-czasem to działa! Oraaaz wilczycę ,która może zaskoczyć swoją wiedzą na temat świata.
To będzie najgorsza ,a może i najzabawniejsza misja ratunkowa we wszechświecie!
-Niedźwiedzie są...są chyba o niebo gorsze od ludzi. Są potężne, ciężki i...i...
Tempusowi rozszerzyły się oczka.
-...Ale oni nie mają pojęcia jak wykorzystać tej..no...formy! Pierwszy raz będą musieli stanąć na czterech łapach. Po za tym...a no dobra, już tak nie teoretyzujmy! W drogę, niech zasmakują porażki! Pokażemy im kto tu rządzi!
Wilk ruszył szybkim (jak na niego) krokiem przed siebie, czując przypływ adrenaliny. Skierował się tam gdzie jeszcze przed chwilą widniał hologram-to on miał wskazać mu miejsce w którym to miał znajdywać się jego pan. Ciekaw był okropnie tego co też go tam spotka.

Wilk rozglądał się co krok co tu się wyprawia...Nie mógł uwierzyć że trafił on do jednostki wojskowej. Co on mógł tam do diaska czynić?! Przeklnął nie ładnie i zdjął torbę ,a następnie usiadł. Wyjął z niej parę soczewek i włożył je do tuby, tworząc lunet...Hm...Na bramce znajdowało się paru wojowników co strzegli wejścia. Siatka była chyba najgorszym wyborem bo co chwila była patrolowana przez wóz więc dostrzegą wszelki podkop czy coś. Dwoje ludzi co strzegli obiektu nie wyglądali na zbyt zainteresowanych swoją pracą...Tempus chwycił szczęką za jeden z pasów, który przytrzymywał jego protezę, następnie drugą łapą poluzował mocowanie ,oraz odbezpieczył układ. Obrócił ją wokół swojej osi o sto osiemdziesiąt stopni ,a następnie zsunął ukazując kikut ,gdzie nie gdzie poczerwieniały od podrażnień. Akcja zdejmowania tego ustrojstwa kosztowała go nie małą ilość bólu jak i godności.
-Czy masz coś co by mogło kogoś uśpić jakby to przyłożyć pod nos albo coś takiego? Jeśli tak to mam idealny plan. Jeśli nie to...Będziemy chyba musieli biegać ,albo ostatecznie tylko jeden z nas tam wejdzie.

(Wybacz moja wyobraźnia musiała doznać jakiegoś szwanku x,x Uznajmy że no...ten tego, jakoś przewędrowali dookoła i znajdowali się przed wejściem :x)

Tempus zagryzł wargi nerwowo-ten pomysł wydawał się urojony. Nie za bardzo widział jak by można dostać się do środka nie zwracając jakoś...
-Heeeey...a skoro o tym proszku mowa! Z tymi no, ten tego-niedźwiadkami!
Wilk wyszczerzył chytrze zęby i zaśmiał się szatańsko w swojej duszy. Tak! To było to! Jeszcze nie dawno odrzucił ten pomysł ale...w tej konfiguracji wydawał się idealny. Włosy na karku stanęły na baczność, a on chodząc na swoich trzech łapach w kółko ,nie gorzej jak na czterech-co wyglądało komicznie, tak jakby miał czwartą ,niewidzialną łapę-rozmyślał nad konkretniejszym planem.
-Wiesz co! Może ten pomysł z proszkiem na niedźwiedzie nie jest wcale taki zły!Wiesz co...
Podszedł do niej powolutku z uśmiechem na mordce.
-Zrobimy tak...odwrócę ich uwagę, a ty sypniesz jednego tym prochem prosto na pysk! Wtedy na pewno zwrócimy ich uwagę i będzie im jedno co my w tym czasie zrobimy
Idealny! To był plan mistrzowski! Czuł jak jego mózg zaczyna szlifować najmniejsze szczegóły tej akcji, poczynając od ruchów aktorskich jakie by miał wykonać by zwrócić ich uwagę, po moment kiedy skoczą obaj przed siebie by przemknąć się.
-A i...mogłabyś na ten moment przenieść moją protezę? Wyglądałbym z nią co najmniej podejrzanie, więc założę ją po drugiej stronie kiedy tylko przemkniemy się przez strażników

B...brokuły? Ona tak serio? To poważna akcja ratunkowa! Wilkowi drgnęła powieka i machnął ogonem dumnie. Nabrał powietrza do płuc, próbując wytłumić emocje-była drażniąca, ale cóż-potrzebował jej. W przeciwnym razie nie dałby rady...dalej mimo wszystko rozpatrywał czy to nie sen-sen z którego obudziłby się kiedy tylko zacząłby spadać z wysokiego miejsca.
-No spróbuj spróbuj...ale najpierw w niedźwiedzia!
Dodał po chwili zastanowienia.
-Zwrócę ich uwagę ,a potem czyń co do ciebie należy.
Wilk zrobił krok przed siebie i zatrzymał się na sekunde-fizycznie była to sekunda ale dla niego była to co najmniej minuta"Las, nagłe zmiany postaci, porwanie jego ojca, teraz ta wilczyca...która jest całkiem ładna, ale też no...jakby to ująć...ten świat jest dziwny-Im wcześniej stąd uciekniesz tym lepiej". Ruszył przed siebie, przemykając z łapy na łapę-jakoś to dawał sobie radę. Kiedyś tak żył przez 3 lata i nie było problemu. Potrząsnął głową, schylił uszy i wywiesił jęzor. Zaczął tak radośnie skakać w kierunku żołnierzy-Czas zacząć zachowywać się tak jak to oni nas sobie wyobrażają. Wilczur zaczął biegać w kółko za swoim ogonem ,metr od nich i szczeknął radośnie przy nich, rzucając ogonem na lewo i prawo-spojrzał na nich dużymi oczami i padł na lewy bok, machając na przemian łapą to kikutem. Z jego gardła wydostało się ciche skomlenie.

Tempus poczuł nagły zastrzyk adrenaliny i stresu. Serce chciało mu wybuchnąć na widok agresji żołnierza, względem wilczycy. Jego włosy na karku, choć nigdy tak nie robiły, nagle najeżyły się, a jego delikatne i spokojne usta, wykrzywiły się w groźny wyraz, ukazując szereg ostrych kłów...
Myśl Tempus! Nie pozwól by ta natura przejęła nad tobą kontrolę. Żądza krwi, której nigdy nie zasmakował w wyniku agresji. Było mu to obce-i niech tak pozostanie. Tempus przyciągnął wilczycę do siebie ,by ich wątłe ciała mogły się schronić za żołnierzem, który już wkrótce miał być większym zmartwieniem dla jego kompana. Błagam ,oby to zadziałało!



(Wybacz za długą przerwę-matura x.x Nareszcie jestem wolny!)

Luzik, mam nadzieję że dobrze poszło. A, i w profilu masz błąd - przysługuje ci 105 hp.

Szaleństwo-to wszystko co go otaczało, wydawało się szaleństwem. Jego własnym?
Możliwe.
-Nie...Nie ma za co.
Uśmiechnął się nieznacznie-dalej nie mógł pojąć czym była ta istota-niby wilk, a jednak to zwariowana alchemiczka, który bawi się w polimorfię.
Wilk kiwnął głową i przerażony ,nagłym przebiegiem akcji ,pchnął mutujące się stworzenie, w kierunku żołnierza, który celował w nich. To było jedyna możliwa opcja według niego. Póki ten niedźwiedź jeszcze nie był sporych rozmiarów, ruszył zaraz to za nim, dalej kryjąc się i popychając go to coraz bliżej, skracał dystans między strzelcem ,a sobą.
Nastał ten moment-bał się go okropnie i nie wiedział czy da radę-wolał jednak mieć to za sobą.
Dwa kroki w tył i rozpęd-Wilk uderzył mutanta z całej siły by poleciał ostatecznie w kierunku żołnierza, a Tempus, nie tracąc zapału rozbiegł się i wskoczył na sunący się obiekt, odbijając się od niego by szarżą i siłą uzyskanego pędu wpaść prosto na agresora-Pozwolił sobie na zbyt wiele-więc i on nieco zaszaleje.
Żuchwa wilka rozwarła się szeroko, ukazując szereg ostrych kłów, które sunęły w kierunku krtani-Nie za bardzo wiedział czy...czy robi dobrze. To nie powinno się tak skończyć-on nie potrafił zabijać...ale, to już za późno na takie decyzje-kiedy wilk miał wylądować na ciele żołnierza, będzie próbował zrobić wszystko by go obezwładnić-nawet pozbawić go możliwości pobierania tlenu.