Pod Śmiejącym Się Słońcem I Płaczącym Księżycem

Aż "Wesoła Śmiertka" się przypomina. Wracał akurat z "Wilczego Kła", kiedy w ślepia rzucił mu się szyld. Uśmiechnął się mimowolnie, niepewne przekraczając próg, uważając przy tym, by czegoś nie zdemolować tym wielkim bębnem, którego, pomimo diet i treningów, nie był w stanie się pozbyć. Odczytał cennik, sprawdzając zawartość powietrznej kieszeni. Trzydzieści kostek, stać go. Wahał się przez moment, stojąc tuż obok informacji, przeliczając pewnie wszelkie opcje o nazwie "na co mnie stać". Ach, ile kosztowała dobra rada? Przemknął spojrzeniem po kolejnych pozycjach, nie znajdując jednak tego, co by go zainteresowało. Nie wiedział, że tu obecny jest przyjacielem wadery, z której powodu tutaj się znalazł...

Barta z Taimi łączy jedynie prowadząca userka. Ta sama, konkretnie  ; )
- Chcę zapytać, jak można oszukać Śmierć - powiedział Klucha poważnie, niespiesznie przenosząc spojrzenie na samca. W jego spojrzeniu nie tliło się nic, poza smutkiem.
- Kwiaty rozumiem z dostawą do łapek odbiorcy? Można dołączyć wiadomość? - spytał nagle, wyraźnie zbaczając z tonu. Nie wiedział, czy za wiadomość do bukietu będzie musiał dopłacić, dlatego na razie nie kładł na ladzie ani złamanej kostki. Spojrzenie samca tkwiło pełne chłodnej powagi wlepione w pysk właściciela lokalu, jak wywnioskował po tym, iż właśnie od był pod drugiej stronie blatu, pytając, z czym Barciątko przyturlało się do owego przybytku, który, dodatkowo, okeślił mianem "swojego". Tak, przedłuam post na siłę - bardzo widać?

- Zajebiście, trafiłem na poetę - mruknął pod nosem, na tyle jednak głośno, że ten mógł to bez większych trudności usłyszeć. Westchnął ciężko, wbijając nieco oskarżycielskie spojrzenie w szamana.
- Posłuchaj... Śmierć oznajmiła bliskiej mi istocie, że za rok ją zabierze. Nie pozwolę na to. Stan dusz w Zaświatach musi się zgadzać, rozumiem to. Jak zrobić, żebym okazał się dla Śmierci atrakcyjniejszy? Żeby mnie zabrała, jej darując życie? Musi być jakiś sposób. Czas ucieka, zegar tyka - a ja wciąż niczego nie zrobiłem - mówił, z każdym słowem tracąc spokój i podnosząc nieco głos. Nie odda Shathow, obiecał. Kimże by był, gdyby znów ją zawiódł? Śmieciem. O ile już nie dzielił jego losu!
- Polne kwiaty, będą najlepsze. "Wszystko będzie dobrze. Obiecuję", taka powinna byc treść listu. Anonimowo - podzielił się swoimi żądaniami, pokazując piękny bukiet stokrotek, chabrów oraz dzikich tulipanów. Dodatkowo gdzieś tam majaczyły delikatne fiołeczki i niezapominajki. Na ladzie położył piętnaście kostek.
- Napiwek dla otwarcia rozumu. Musisz mi pomóc... Jej pomóc... Chcę to dla niej zrobić i nie pytaj, czy jestem pewien. Nigdy niczego bardzej pewnym nie byłem - wyjaśnił jeszcze, w myślach dodając niepewne "poza tym, że ją kocham ponad życie". Co, poniekąd, wiązało się z poprzednimi słowami.

- Shathow, dowódczyni wojowników Watahy Wiatru - odparł najpierw, zaś w jego łbie pojawiła się niespokojna myśl, że jeśli ten powiąże kwiaty z próbą oszukania śmierci, zdradzi tajemnicę, którą mu powierzyła. Czuł się z tym koszmarnie.
- Obowiązuje Cię tajemnica zawodowa? - spytał nieufnie, niby to od niechcenia, leniwie unosząc jedną z brwi. Zaraz jednak powrócił do kwestii jakże istotniejszej, spoglądając krytycznie na zwały tłuszczu. Shathow. Dowódczyni wojowników, matka, właścicielka lokalu, samowystarczalna, silna, dzielna, niezniszczalna... A na drugiej szali - otyły nikt.
- Taaaa... - westchnął, ze sporą dozą rezygnacji. Mam nadzieję, że Massacre na forum wróci, bo nam świetny wątek zdechnie bez niego! - Jak zapieczętować tę potężną duszę? Gdzie ją znaleźć? To chyba moja jedyna nadzieja... - rzekł. Nawet przez moment nie zastanowił się, czy Shath w ogóle chce żyć. Egoistyczne z jego strony, prawda?

- Jestem gotów ruszyć chociażby zaraz. Pomożesz mi? - spojrzał prosząco, oczywiście wcześniej siadając przy wskazanym stoliku. Był zdeterminowany, co widoczne było w jego spojrzeniu oraz zawziętym wyrazie pyska. Miał nadzieję, że szaman miał rację i dusza tamtego szaleńca wystarczy, aby wykupić życie Shathow.
- Jestem Bart. Będę dozgonnie wdzięczny, jeśli będziesz mi towarzyszyć. Jednocześnie będzie mi niezręcznie narażać Twoje życie w imię dopełnienia obietnicy, którą złożyłem pewnej waderze - mówił cicho, spokojnie. Nie miał już sił się denerwować, bo i niedobrze sypiał, bo masa zbłąkanych myśli nie pozwalała zmrużyć oka. Próbował coś wymyślić. A im bardziej się starał, tym gorzej mu to wychodziło.

Na słowa szamana poczuł pewne wątpliwości: chociaż ćwiczył i uważał, że kondycję ma niezłą, nie miał pewności, czy nadwaga ich nie spowolni czy wręcz uniemożliwi dotarcie z Tsuku na plecach w to miejsce w odpowiednim czasie.
- A nie można tej specjalnej fiolki zabrać ze sobą? Widzisz... posiadam balast niemożliwy do zrzucenia, boję się, że może to nas znacznie spowolnić... Plus ewentualne rany, odniesione w podróży... Nie ma pewności, że zdążę Cię przetransportować - podzielił się obawami z właścicielem przybytku, znacząco klepnąwszy łapami bęben,  a fale tłuszczu niczym smagane wiatrem morze rozeszły się wzdłuż postaci. Spojrzał na niego mocno zaniepokojony.
- Poza tym gotowy jestem wyruszyć nawet za chwilę. Tak więc dostosuję się do Ciebie. Powiedz mi, proszę, jak wiele czasu zajmie dostawa kwiatów? - spytał na koniec, być moze chcąc zmienić temat na nieco mniej przytłaczający.

// wiesz, że Szamani nie mają eliksirów od razu,. ale po ośmiu miesącach?
"Szaman - Wytwarzanie amuletów, później Wytwarzanie eliksirów."


A nie, sorka. Mylące jest, bo na początku pisze o możliwości wyboru, a potem pada rozpiska, sugerująca że najpierw A, potem B o__O . Chociaż... Jak jest opcja wyboru pada "LUB", np. jako alfa, więc chyba tutja nie ma wyboru. //

Na zewnątrz mocno leje, a dopiero co wyszła z Piwnej Nuty. Okryta płaszczem poszukała jakiejś najbliższej karczmy, gdy jej uwagę przykuło ogromne drzewo z paroma wilkami w środku. Spojrzała na swoje Kości. Hmm... Ma ich około 20 lub nawet mniej. Ale kończąca się kasa powodowała duży niepokój - albowiem ona potrafi narobić sobie długów. Westchnęła, otwierając kolejne drzwi i z nimi walcząc, tak przy okazji. Cała mokra, nasiąknięta wodą, stanęła w kącie, gdy oboje spoważnieli. Nie miała zamiaru im przeszkadzać, pewnie rozmawiali o czymś, o czym ona nie wie. Machnęła łapą na gest "Mną się nie przejmuj, ja poczekam". Bardzo cichutko kichnęła, starając się zachować obecną ciszę. Płaszcz okazał się nie być wodoodporny, przez co stał się o kilka kilo cięższy. Mało co z niego kapało. Ta przybliżyła do siebie ogonek trzęsącymi się łapeczkami. Ledwo co wyburzona ze snu, a ta znów obudzona porannym prysznicem. Założyła kapturek, by mniej słyszeć - niech rozmawiają, niech się nie stresują. Lacie poczęła, ona nie podsłuchuje. Lekko przymrużnęło jedno oko, potem prawie drugie. Ale nie! Nie pójdzie spać. Chociażby dlatego, że jej przeszkadza druga osobowość, ciągle gadając. Ta nie zdenerwowała się, lecz ją ignorowała.

// A, okej xD btw. skąd masz wiedzę? o__O nie chcę się czepiać, ale masz tyle atry, że to wydaje się być nie w porządku, wszystko załatwiane jakoś tak tajnie i w ogóle... //

Skinął łbem. Cóz. Został subtelnie wyproszony, miło. Zrozumiał jednak. Westchnął, by za krótki moment pożegnać się skinięciem łba i opuścić lokal. Wyszło niezręcznie i nieco niegrzecznie, bo nawet nie pozwolono dopić mu herbatki. Ale - nieważne. Nie na ploteczki tutaj przyszedł, prawda? Wyturlał się jakoś ze stolika, by ruszyć w tylko sobie znanym kierunku; w końcu po wydostaniu się z przybytku szamana nikt nie mógł dojrzeć, gdzie podąża. Taki tak, suchar.

// wyprawa z MG? Ogarniesz czy jak? //

zt.

Na początku spojrzała na niego tępo - kto to jest? Co do niej mówi. Wytarła łapką oczka, zamrużając je przy okazji. Za jasno... Chyba znów się zdrzemnęła. Uderzyła lekko głową o ścianę lokalu, po chwili słysząc swoje imięimię. Znajomy głos... Aż nazbyt znajomy. Ziewnęła, wreszcie ogarniając całą sytuację.
- Tsuku...yomi? Coś ty tu robisz? - zadała pytanie bardzo głupie, w sumie nie wiedziała, kim on tutaj jest.
Skierowała się w stronę kominka, jak jej powiedział basior. Ładne miejsce. Wcześniej tego nie zauważyła. Panuje tu taki porządek i spokój. Usiadła przy ogniu, czując przemiłe ciepełko. Przed tym dała swój płaszcz białemu wilkowi. Jasne światełko padało na jej pyszczek, który niezbyt dobrze wyglądał. Dorosły osobnik zniknął na kilka minut, a potem przyszedł z kubkiem gorącej czekolady. Obecnie nie miała ochoty narzekać - niech się cieszy tym, co dostała. Tak oto wzięła łyk napoju, trochę krzywiąc się w środku. A ona nie jest dzieckiem... Ona jest dorosłym w ciele dziecka.
- Dziękuję - dodała po krótszej chwili, gdy leciutko poparzyła sobie język. - Przepraszam, jeśli stanowią kłopot, ale wyszłam z pewnej karczmy, a po 40 minutach musiałam gdzieś przyjść...
Ziewnęła, trzymając w łapkach ciepły kubek.
- Ile płacę? A dobra masz tu 10 Kości - a ta nie przeczytała menu. Głupiutka.

Młoda lekko się rozciągnęła, poprawiając sobie krążenie krwi. Za kilka tygodni będzie musiała iść do Lecznicy, by opuścili jej krew, gdyż termin się zbliża. No i chciałaby porozmawiać z Leośką, no przecież tak ją lubi! Zimne łapki lekko zaczęły się nagrzewać pod wpływem kubka z gorącą czekoladą. Ach, będzie musiała po tym trochę schudnąć! I trochę potrenować, by przed spotkaniem z Lacie w środku nie zwariować. Prawdę mówiąc - mamy tutaj istne szaleństwo. Domyślnie panuje nad ciałem wesoła i energiczna Alice, bardzo chętna do zabawy oraz śmiania się. Kiedy ta staje się poważniejsza, jest pod wpływem cichej i mądrej Lacie. Szkoda, że te stany lubią się bardzo zmieniać.
- A masz strzelbę? - zaśmiała się, rzucając żart. Zwyczajnie tylko ludzie mają pistolety i karabiny. - Ładnie tutaj.
Teraz jest połączenie obydwu tych osobowości, ale one nawet o tym nie wiedzą. Światło z kominka było tak pięknie pomarańczowe. Warto jest tak sobie siedzieć, czując się bezpiecznie przy cieplutkim źródełku ciepełka. Ona sobie już wcześniej pospala, lecz zimny prysznic jeszcze bardziej spowodował senność, Spokojnie - ona potrafi wytrzymać bez jedzenia kilka dni lub dostając niewielkie porcje.
- Zabierz to - machnęła lapkami, oznajmiając dalej. - Poproszę jakieś ciastko.
Użytkowniczka uczyła się o cukrze i trzustce. Jeżeli poziom węglowodanów spadnie, czujemy głód. Nie ma to jak biologia pod koniec roku szkolnego.

//Spoko, ja mam zepsuty laptop, niestety.
Cieplutko, cieplutko! Niczego więcej jej nie potrzeba, mogłaby umrzeć tu i teraz! Ale pomińmy filozofię głupiej usterki, której laptop odmówił posłuszeństwa. Linux, Linux, Linux. Tak oto wylądował on w serwisie, a właścicielka Lacie musi sobie radzić z głupim telefonem. Kominek dawał przyjemne światełko oraz ciepło, jak to wcześniej zostało opisane. Poza lokalem utworzyła się gęsta i biała mgła, chyba trudno będzie trafić do jaskini albo dowolnego znanego miejsca.
- Widziałam taką broń, jeden potrafił ją obsłużyć i z niej szybko strzelić. A no tak... To była dubeltówka, ale jaki rozrzut miała! - lekko się zaśmiała, patrząc na basiora. - Chociaż moje łapki są bardzo słabe.
Ale jak się wkurza, jest w stanie z mocą rozwalić głaz! Nie lekceważyć jej potęgi i siły. Pieczęć z czasem zaczęła słabnąć - nic nie może trwać wiecznie. Może za kilka dni porozmawia sobie Alice z Lacie w środku. Ale jak to będzie wyglądać... Nie polecam. Po krótkiej chwili otrzymała na talerzyku dwa różne ciasta. Kremówki są u mnie standardem!
- Dziękuję - powiedziała, próbując je. Mmm, nawet dobre! Raz na jakiś czas słodycze jej nie zaszkodzą. Ale nigdy nie jadła tego żółtego owocu, to pewnie jest banan.
Po krótkiej chwili znów została nazwana brzdącem.
- Wszystko dobrze, a u ciebie, Dzikusie? - zapytała się z psychopatycznym uśmieszkiem na twarzy. - Niedługo czeka mnie poważna rozmowa z Alice. Dawno z nią nie rozmawiałam, chociaż siedzi mi w ciele oraz gada i gada.
Teraz kremówka - to przecież znak mego miasta! Jan Paweł II jadł je, a następnie chodził w góry. Słodki krem, smak prawdopodobnie śmietankowy. No co, Lacie mało jadła takich rzeczy. Trzeba dbać o wagę, co nie? Ale odrobinka tego też nie zaszkodzi, szczególnie wtedy, gdy jej ciało chwilowo wygląda niczym wieszak na jej płaszczyk. Ostatnio tak się załamała, gdy zobaczyła swoją matkę we krwi. Młoda lekko pokiwała głową w lewo i prawo, gdy sobie o tym pomyślała. Ale zapewne jej płomyk się trochę poprawił. Nie mnie sądzić, lecz Tsukusiowi, tym bardziej, że ja nie narzekam, gdy ktoś magicznie czyta w myślach mej postaci oraz nią porusza.
- Jeszcze chwila i zgrubnę - zaśmiała się. Oczywiście nie ma nic do grubych, jednakże przydałoby się zachować dobrą wagę.
Grzmot! Po chwili czerwone światełko unoszące się około 20 metrów nad ziemią, zapach spalelizny unoszący się w powietrzu, często drażniący płuca. Tak oto pewne drzewo się zapaliło, ale tylko na chwilkę. Albowiem deszcz szybko ugasił niewielki pożar. Na podwórku szalała burza, ale nie taka zwykła! Wiatr mocno, strasząc wielu obecnych swoim świstem niczym duch. No cóż, należy przeczekać. Lekko jej ucho drgnęło, gdy usłyszała uderzenie pioruna w jakiś przedmiot.
"Ale szaleje na podwórku, co nie?" - zapytała w jej umyśle już bardziej spokojna Lacie. - "Ale nie myśl, że się z tobą pogodziłam".