Pomnik Założyciela Watahy Wiatru

Jest to wspaniały pomnik poświęcony zmarłym którzy nie znajdują się na cmentarzu , a dzielili przekonania Watahy Wiatru.
Znajduje się on pośrodku cmentarza otoczony gęstą jak mleko mgłą . Jednym co daje możliwość dojścia tam to wiecznie święconce świece które widać z drugiego końca cmentarza .

Kabu ruszył tam nie śpiesząc się był nieco załamany lecz parł do przodu pomimo tego bo nie był on wilkiem który nie potrafi walczyć z problemem który go trapi .

-Ish nu palah (powiedział chcąc oddać honor swej dawnej watasze, przyjacielowi i założycielowi watahy wiatru)
Stał przy tym pomniku jak skamieniały od czasu do czasu mrugając(choć z oczy nie kapały mu łzy łatwo można było poznać że czym się smuci i jest przygnębiony)

Kabu przestał nieruchomo stać w miejscu , a na jego twarzy zaświtał krótki uśmiech i szczerymi krótkimi słowami  :
-Witaj , jestem Kabu( przywitał się , mówiąc podszedł powoli do Amiru jeszcze trochę zamyślony i przygnębiony , ale z widoczną teraz chęcią do życia)
-Co cię sprowadza ?(zapytał trochę pośpiesznie, serdecznie , zafascynowany i zainteresowany ,choć był zamknięty w sobie nie z natury lecz z powodu przeżyć, ciekawość co może tu sprowadzać wilczyce optymistkę na którą wyglądała Amiru wygrała)

-Tak , ale to długa historia którą nie chce Cię obarczać i nudzić , w skucie strata bliskich(po tych słowach na chwile zamilkł i na chwilę widać było smutek na jego twarzy , ale po chwili znowu się uśmiechnął i powiedział )

-cóż począć każdemu z nas coś się przydarza , nie zawsze można na to coś poradzić ważne by nie zmieniać się na gorsze ale na lepsze(gdy to powiedział odwrócił się na chwilę i spojrzał na pomnik ze wdzięcznością , był już wtedy uśmiechnięty i czuł uczucie ulgi "kamień spadł mu z serca)

-A więc opowiem ci moją historie(Kabu nie był wilkiem który lubił użalać się nad sobą ani mówić o swoich problemach , ale uznał że osoba którą jest Amiru na to zasługuje , Kabu podobało się charakter Amiru podziwiał ją za jej szczerą otwartość )
-Historia ta zaczęła się ponad 4 lata temu na północy gdy się narodziłem .Jako syn przywódcy watahy byłem podawany morderczym treningom po których i tak musiałem być najbardziej dostojny z rówieśników,było to moją rutyną przez około pół roku .Po mimo to byłem szczęśliwy rodzice mnie kochali i wszystko było w porządku .(opowiadając tą część historii był szczęśliwy i zadowolony , niczym się nie chwalił po prostu wspominał stare dobre czasy)
-Brzmi nieźle co?(trochę spoważniał po tych słowach,było to oczywiście pytanie retoryczne)
-Wszystko się zmieniło pewnej mroźnej nocy miałem wtedy ponad pół roku, coś wznieciło ogień i uwięziło wszystkich w pułapce,oni poświecili się bym ja mógł przeżyć , ginęli na moich oczach , a ja nic nie mogłem zrobić.(Kabu na chwile zrobił się smutny , ale nagle zerwał się i obrócił się ku pomnikowi  ,widać było w jego oczach wdzięczność za ich poświęcenie ,wykrzyknął 3 razy )
-Ish nu palah(chcąc oddać im honor)
-Nie mogłem się załamać po stracie watahy bo wtedy ich poświęcenie poszło by na marne, więc ruszyłem w poszukiwaniu lepszego miejsca ,lecz warunki na północy są trudne po niecałym tygodniu padłem z wyczerpania(po mimo treningów Kabu nie był przygotowany na takie warunki)
ale wtedy spotkałem go ( wtedy Kabu stał się znów szczęśliwy)
Blue który pomógł mi w trudnej sytuacji(Blue był nieco starszym od Kabu wilkiem oraz bardziej doświadczony)Od tam tond wędrowałem razem z nim ,a Blue uczył mnie sztuki przetrwania na północy.Byliśmy dla siebie najlepszymi przyjaciółmi. Dogadywaliśmy się ze sobą może to przez to że mieliśmy podobne charaktery(kto wie?).
-Lecz znów musiało pójść coś nie tak (Kabu stał się znów nieco posępny)
-Gdy polowaliśmy na sarnę, dopadł nas myśliwy spuścił swoje psy gończe lecz nim zdołaliśmy zareagować myśliwy już postrzelił Blue, broniłem go ze wszystkich sił, zagryzłem dwa z nich , a trzeci uciekł odniosłem poważne rany (stąd ma tą bliznę w kształcie litery x na ramieniu) myśliwy próbował mnie postrzelić lecz mój naszyjnik wytworzył lodową tarczę (naszyjnik miał od swej dawnej watahy która parała się zaklęciami lodu) myśliwy na ten widok uciekł.Po mimo wszelkich starań, rany które odniósł Blue były zbyt poważne, spędziłem przy nim jego ostatnie chwilę ,a jego ostatnią prośbą było bym nie mścił się na myśliwym (przestałem na jego prośbę) widok martwego przyjaciela to jedno z najgorszych przeżyć jakie może spotkać wilka(Właśnie po tym przeżyciu Kabu stał się zamknięty w sobie, czuł się z tym głupio że to wydarzenie zmieniło jedną z jego pozytywnych cech charakteru ,niektóre rany leczy czas może będzie tak i tym razem kto wie ?)tak przynajmniej myślał Kabu
-A więc to całą historia , po śmierci Blue trenowałem większą część drogi (może z powodu ambicji , a może by skupić się na czymś po stracie przyjaciela) aż dotarłem w to miejsce(zaczął wracać do siebie znowu zaczął się uśmiechać i cieszyć życiem)Kabu usiadł w powolnym tempem nieopodal Amiru ze szczerym serdecznym uśmiechem był nieco zamyślony.(lecz słuchał bo był słuchowcem , z nie lada łatwością zapamiętywał to co ktoś do niego mówił, nie znaczy to że nie wybaczał porostu nie zapominał)

Kabu szczerze się ucieszył że Amiru zrozumiała jego podejście do tej historii(dał to po sobie poznać tylko na chwilę)Kabu zastanawiał się czy zapytać się o jej stratę bliskich , ale w ogóle nie wiedział czy wilczyca chce o tym mówić, więc uznał że wilczyca którą jest otwartą na świat optymistka opowie swą historię jeśli tylko będzie tego chciała . Kabu słysząc lekkie drżenie w głosie samicy był prawie pewny że dokonuje tera oceny własnej historii i że bardzo współczuje Kabu.
On zaś spojrzał na nią z serdecznością , widocznym podziwem w oczach i rzekł :
-To ja cię podziwiam , bo ty w przeciwieństwie do mnie,(poczuł się trochę głupio i zawstydzony ale mówił dalej) po mimo tego że zapewne nieraz się sparzyłaś na innych , (tego mógł się tylko domyślać) wciąż jesteś otwarta na nowe przyjaźnie!(wszystkie co powiedział , powiedział w szczerym przekonaniu)

Głupio i wstyd nie było mu z powodu tego co mówił o Amiru, lecz z tego jaki był (czyli trochę zamknięty w sobie(stał się on taki po śmierci przyjaciela) , zawsze tego w sobie nienawidził i tym walczył)
Amiru była pierwszą osobą której o tym mówił.

Słowa które powiedziała Amiru w swej prostocie był mądre, a Kabu doceniał jej życzliwość , mądrość i przeżycia.

Kabu wiedział już że wyciągnie z tej rozmowy coś więcej niż ulgę po którą tu przybył, wyciągnie z niej też jakąś naukę. Zawsze miał on podobny pogląd lecz nigdy tak na to nie patrzał bo jego motem było " By nie zmieniać się na gorsze , lecz na lepsze, po mimo przeżyć nieważne jak trudnych(wiedział on bowiem że na niektóre wydarzenia niema on wpływu)" zawsze sobie to powtarzał w trudnych chwilach ale wymagało to od niego wile zaparcia i ambicji(zawsze doceniał on to co miał, a szczególnie przyjaźń i najbliższych choć ani jednej , anid drugiego nie miał w swoim życiu sporo). A może teraz oprócz ciągłego pracowania nad sobą , poszuka swojego małego raju(ale czy kiedykolwiek go szukał? możliwe że nie , a może po prostu jego małym rajem była praca nad sobą i chęć pomocy innym) , a z ciężkiej pracy będzie czerpał coś więcej niż uczucie obowiązku i spełnienia, teraz będzie czerpał z tego radość.Nie zmieniało to jednak jego światopoglądu po prostu dodawało coś więcej do całości.
-Miło mi słyszeć to od Ciebie!(na jego pyszczku widać było wdzięczność za jej szczere i życzliwe słowa,a oczy nieco zamyślone prawie zawsze szukające jakby głębi w zdaniu wypełniły się szczerym zrozumieniem )
-Ja wieże że ty znalazłaś już swój raj!(mówił to patrząc w  gwiazdy które po mimo mgły był widoczne, w jego oczach widać było nadzieje i przemyślenia.Nie wiadomo co mu krążyło po głowie patrząc w gwiazdy , ani co chciał powiedzieć po przez te słowa, ale mówił je szczerze,serdecznie prosto z serca. było już tylko pewne że w Kabu nie został już nawet gram posępności)
Patrzał na gwiazdy od czasu do czasu zerkając lekko na Amiru,
stał tak w bezruchu, na jego twarzy wciąż było widać zarysy uśmiechu . głowę miał on uniesioną wysoko(dumnie tak jakby chciał przejrzeć mgłę na wylot )(Kabu najchętniej zawyłby , ale uznał że w takim miejscu nie wypada )

Dlaczego akurat milo usłyszeć to od niej?Może dlatego że Amiru odnalazła już swoje szczęście, swój osobisty raj ,a Kabu być może nawet go jeszcze nie szukał , po za tym Kabu docenił to że Amiru (przynajmniej z jego punktu widzenia) przyszła tu z podejściem trochę jak przyjaciółka wysłuchała go , a nie olała i poszła w bardziej ciekawe miejsce.(dobrze że Kabu to tylko pomyślał bo ten tok myślenia może wydawać się trochę dziwny i małostkowy, ale czy w zasadzie taki jest?)


Kabu spuścił na chwilę głowę w duł na jego twarzy widać było delikatny uśmiech.
-W Krainie jestem od nie dawno, w zasadzie jest to pierwsze miejsce w jakie zawitałem po przybyciu do niej.(a ona jest pierwszą osobą jaką tu poznał, ton jego głosu wciąż był ciepły.)
-Tak, podroż była długa, ( powiedział trochę poważnym głosem , zastanawiał się nad sensem tej podróży:co zyskał?co stracił? co może uzyskać i utracić? )
-ale było warto(znowu się uśmiechnął)
-podróż była pouczająca(powiedział serdecznie, ciepło)
-a i kraina jest piękna.(dodał szybko, widział w niej coś więcej niż przepiękny teren,widział w niej osoby które może poznać)
-Ale po za tym co ci już opowiedziałem, nic ciekawego,(z uśmiechem mówił dalej)
-A Ty od jak dawna jesteś w Krainie i skąd pochodzisz?(pytając zerknął na Amiru z widoczną ciekawością)

Kabu z ciekawością ukrytą pod miną pokerzysty wsłuchał się w wypowiedz Amiru. Nie przerwał jej z uprzejmości i poszanowania rozmówczyni.
Kabu myślał żę każdy ma swoją drogę którą każdy sam wybiera , ważne by podczas wędrówki odnaleźć samego siebie, naśladowanie innych pomaga niektórym odnaleźć samego siebie lecz nie jest to konieczne wszystko zależy od nas.

-A czy w szukaniu do skutku nie ważne jak daleko jest metoda ?Na niektóre pytania nie ma jednoznacznych odpowiedzi , można wile zyskać. jak i stracić .(powiedział szczerze, wprost, mając nadzieje że nie uraził Amiru)

-przepraszam że myślę trochę nagłos, no cóż...(mówił te słowa śmiał się z samego siebie, ze szczerym uśmiechem , choć było mu trochę głupio)

-W zasadzie to też zależy czego szukasz?(i co można przez to stracić, zapytał z czystej ciekawości nie chciał być wścibski ani nic podobnego...)
Rzekł spokojnie , ciepłym tonem z widocznym uśmiechem )

Kabu był zafascynowany wypowiedzią Amiru ,nie ukrawając spodziewał się po niej właśnie takich poglądów , nie przerwał jej nawet na chwilę siedział cicho jakby nad czymś dumając .

-Szanse by odnaleźć szczęście zawsze trzeba wykorzystać (uśmiechnął się i mówił szczerze zgadzał się z Amiru),ale są rzeczy gorsze od śmierci i gorsze od bycia nieszczęśliwym(powiedział wprost)
-zaiste szczęście jest warte podjęcia ryzyka, ale czy jest warte wszystkiego ?(zapytał szczerze)

-czy czasem w poszukiwaniu szczęścia nie trzeba iść na kompromis?By nie stać się gorszy nie zatracić samego siebie swoich poglądów, marzeń oraz charakteru ,By nie odnaleźć szczęścia w zabijaniu sprawianiu bólu i cierpienia(mówił myśląc na głos, uznał że nie które rzeczy trzeba powiedzieć prosto z serca co się myśli)

Kabu uważał po prostu że
"Większość osób zaryzykuje ,większości też się uda, lecz zastaną ci którzy szczęścia nie odnaleźli , a w pogoni za szczęściem utracili samego siebie, możliwe że szczęścia już nie odnajdą, a stracili to co szczęście mogło im dać."iście na kompromisy przez całe życie też nie jest dobre bo jeśli przeżyje się życie , a nie stanie się nawet raz w obronie własnego szczęścia lub w poszukiwaniu go to czy życie miało jakąś wartość.Trzeba wiedzieć kiedy o coś walczyć a kiedy iść na kompromis .

-zaiste szczęście warte ryzyka (rozmarzył się trochę i znowu spojrzał w gwiazdy)

Kabu sam zastanawiał się czy myślenie jego nie jest głupie i pesymistyczne , bo przecież jak sam uważał każdy uczy się przez całe życie i czy w ogóle Kabu przeżył wystarczająco dużo by wysuwać już niektóre wnioski z życia.

Kabu zaiste ta różowa na poziomie bardzo się podobał.
Kabu musiał się chwilę zastanowić by samemu wszystkiego nie pomieszać bo temat ten był dosyć skomplikowany

-To zależy od definicji szczęścia, bo dla niektórych szczęście to stan ducha ,dla innych stan ciała, inni odnajdują szczęście w uczuciach, czynach , bogactwie,w odlezieniu własnego miejsca cichego,spokojnego i tak dalej...(mówił szczerze co o tym myśli, tonem łagodnym spokojnym ciepłym)

-definicji tyle ile stworzeń na świecie każdy postrzega szczęście nieco inaczej i u każdego szczęście wywołuje co innego(powiedział ciepło serdecznie)

-A czy zaprzestanie mordu nie było by zatraceniem samego siebie?To też zależy jak każdy postrzega siebie i innych, bo jeżeli ktoś z czynem swoim utożsamia samego siebie, to jest to zatracenie siebie, lecz jeśli postrzega siebie jako charakter, myśli ,przekonania,to raczej nie.Ponieważ zaprzestanie jakiejś czynności samej w sobie nie musi zmieniać charakteru, przekonań, myśli, po za tym to też zależy czy wcześniej samego siebie się nie zatraciło ,a szczęście to nie jest przepadkiem szczęściem już tylko tego co pozostało po dawnej istocie.Na to pytanie niema jednoznacznej odpowiedzi do póki pod nie wiadome nie podstawi się danych definicji.(powiedział wychodząc z zadumania)

Kabu nachwalę zamilkł dając czas sobie na wyciszenie krążących mu pogłowie przemyśleń.

-Cóż ,świat jest tak skomplikowany że żaden mędrzec być może nie zgłębi nigdy pojęcia którym jest życie oraz jego sensu(uśmiechnął się serdecznie do Amiru)

Kabu nie lubił po prostu się kłócić nie ważne jak rożne będą ich poglądy, wiedział że każda rozmowa jest szansą na naukę.

-Zaiste świat po przez swoje skomplikowanie ,uczy nas doceniać odmienność która jest wszechobecność idąc do lasu nie znajdziesz 2 takich samych drzew,czyni to każdy las bardziej unikatowy i przez to ciekawszy,podobnie z osobami jak i różnicowaniem poglądów(uśmiechnął się)  
-w większości poglądów jest coś mądrego, ważne by wywnioskować co (w co sam osobiście wierzył)
-Bo czy jeśli przestaniesz się do kogoś uśmiechać,  musi to sprawić że nie będziesz już życzliwy dla innych?
-patrząc z drugą strony jeśli przestaniesz pomagać innym nie zważając na przeciwieństwa nie myśąc o nagrodzie, oficjalnie przestaniesz być altruistą.czyż nie ?
-widzisz świat jest na tyle skomplikowany że różnie wpływa na innych , bo jeśli 2 różne istoty przeżyją to samo wydarzenie , to zapewne wpłynie to na nie odmiennie .
Kabu cenił zdanie innych lubił też wyrażać własne, ale jeśli spotka się dwóch inteligentnych rozmówców, to mogą przecież oboje się czegoś od siebie nauczyć.

Cóż w nadmiarze emocji czasem nie można odnaleźć samego siebie łatwo rzecz coś czego będzie się żałowało, a także zrobić coś bezsensownego i impulsywnego ,ale emocje same w sobie pokazują to co myślimy ważne by nie działać jedynie pod ich wpływem .Kabu traktował Amiru "na poważnie" przecież była ona inteligentną i szczerą rozmówczynią która dzieliła się własnymi poglądami oraz bez kłótni wysłuchiwała poglądów innej osoby.

-Taka postawa pozwala łatwiej żyć w zgodzie z samy sobą(stwierdził Kabu)
-Ja sam też  nieraz kieruje się to postawą , ale czy w zasadzie zawsze mamy wpływ na swój los?Pod większością aspektów tak ,ale nie na wszystko ma się wpływ i ważne by o tym pamiętać bo można by się nawet załamać.(tu przypomniał sobie śmierć przyjaciela, poświęcenie watahy oraz wile innych wspomnień)(wciąż na jego twarzy był lekki uśmiech a on sam wpatrywał się w gwiazdy)

Kabu w zasadzie nigdy nie liczył że czekanie da mu szczęście, bo kto nie zapracuje na własne szczęście , nie będzie w stanie go tak samo bronić jak ten który szczęście odnalazł po przez pot, krew i łzy.
Kabu większość rozmowy zastanawiał się czy zadać to pytanie,
w ogóle było to pytanie osobista na które nie każdy chciałby odpowiedzieć, a czy zadania pytania na które ktoś nie odpowie bo jest to dla niego osobiste, nie są krępujące ? Cóż Kabu postanowił zapytać.

-W ogóle Amiru w czym odnalazłaś szczęście, w kim?(oczwiście nie naciskał, rozumiał że każdy nie musi chcieć o wszystkim rozmawiać, przynajmniej z nieznajomym))(Kabu patrzał na nią z otwartością)
Dodał szybko lecz zdecydowanie:
-Oczywiście, jeśli nie chcesz nie odpowiadaj(uśmiechnął się serdecznie)