Łąka Pilnaguonos

- O miłości? - na jej twarzy pojawiło się dosyć spore zdziwienie. Od kiedy tak młody basior interesuje się tym tematem? W tym wieku chłopcy raczej wolą się bić oraz bawić niżeli myśleć o czymś tak poważnym. Po chwili na jej pyszczek powrócił spory uśmiech, który świadczył o powrocie poprzedniego humoru, a ogon zaczął energicznie machać. Gdy przesunęła smyczek o struny, poczuła dosyć inny dźwięk niż poprzednio. Niż ten prawidłowy, podręcznikowy. Jeszcze raz to zrobiła, wykrywając źle dostrojoną strunę oraz ją poprawiła, żeby grała odpowiedni dźwięk. Nie może przecież pozwolić na jakiekolwiek niedokładności, chociażby nawet na najmniejszy, fałszywy dźwięk! Nie po to ją uczył lew, który stawał się coraz mniejszy od niej, żeby wszystko przepaściła. - Spokojnie, już cię lubię - dodała przyjaźnie, spoglądając na niebo. Przestało padać. To idealny moment, żeby przy okazji nie zepsuć instrumentu, który pochodzi od jej mentora. Warto dodać, że jej paluszki są troszeczkę pulchne, ale to tak troszeczkę. Jeżeli da się obok jej dłoni dłoń chudego człowieka, zauważy się różnicę. Ledwo co wystające kości, jednak wszystko i tak zakrywa czarne futerko, zatem nie musi się martwić o to, czy jest gruba, czy też chuda. - Dziękuję! - powiedziała, lekko się śmiejąc. Może basior o tym nie wiedział, ale ona właśnie się zajmowała dostrajaniem skrzypiec, dlatego zareagowała dość nagłym wybuchem cichoczenia. Chichotka nam się tutaj znalazła!
Lecz wpierw przeczesała cały teren, żeby przypadkiem nie potknęła się o jakiś większy kamień. Złamanie nogi nie jest ciekawe, o czym może poopowiadać użytkowniczka - niby się do szkoły nie chodzi, ale trzeba wszystko nadrabiać, na kartkówki się nauczyć oraz wszelakiej maści sprawdziany. Lepiej jest chodzić i mieć spokój! Pomijając to - Jiyuu powoli położyła na swoje lewe ramię wielkie, drewniane pudło, a w prawym trzymała smyczek. Show must go on!
Lekko tupnęła nogą, by mieć odpowiednie wyczucie rytmu. Następnie rozpoczęła grać - początek był cichy i dosyć spokojny, lecz wraz z biegiem czasu trochę przyspieszyła, a głośność stała się większa. Oczywiście wszystkie chwyty pamiętała tak, jak dziecko uczyło się chodzić - a jest to trudne do zapomnienia. Wzięła głęboki oddech, powoli poruszając się wśród maków oraz innych roślin. Muzyka docierająca do uszu basiora zapewne wzbudziła w nim zachwyt. Melodia ta wydawała się pochodzić od samych anielskich rączek, które powodowały, że każdy dźwięk wydawał się być wspaniałym i niezwykłym. Chcecie wiedzieć, co to za utwór odtworzyła? "Cierpienia miłosne" Kreislera. Niby o miłości, jednak prawidłowo o jej bólu. Innego nie znała, zatem musiała odegrać ten, mimo to był on bardzo piękny. Występ ten trwał niemalże dwie lub trzy minuty, nie więcej, żeby basior przypadkiem nie zasnął, oglądając i słuchając tego niezwykłego zjawiska. Pod koniec wykonała pokłon taki, jaki robią ludzie na prawdziwych scenach. Po prostu przyzwyczajenie. Cała jej twarz była czerwona, a na niej znajdował się uśmiech, spory i szeroki. Najwyraźniej Jiyuu była zadowolona z siebie, ale czy Bloodspilowi spodobało się to coś?

Chciałabym się tutaj wtrącić. Raczej nikt mi nie zabroni, czyż nie? :3
Podróżowałam przez wiele miesięcy, szukałam tego którego mogłabym nazwać bohaterem dzisiejszych księżniczek które na chwilę obecną siedzą pod mostem i wyczekują wybawiciela. Ach ironio losu. Przechadzając się rozmyślałam, ogólnie rzecz biorąc nad paroma sprawami które miały dla mnie większą wagę niż to gdzie zawędruję. Moja kita chyba jednak nie zgadza się z tym tempem podróży, bo najwidoczniej ciągle stara się tak jakby uprzykrzyć mi chodzenie! Niewiarygodnym jest to, iż coś tak małego, wcale nie twardego może denerwować dorosłą waderę podczas spaceru. Ajajaj, zapomniałabym się! Trzeba patrzeć w którą stronę się idzie, czyż nie uważacie? Powinnam się jednak bardziej skupić na przyziemnych sprawach. Takich jak nie wpaść w bagno albo cokolwiek innego co jest pode mną. Uh, jaka odrażająca jest ta polana! Myślałam, że jednak trafię na kogoś, gdzieś po drodze. Tak idąc przed siebie w końcu zadecydowałam. Czas poszukać przygód! Albo kogoś kto mnie do tych przygód doprowadzi, w sumie to akurat mi lotto. Jej! Ktoś tam niedaleko mnie jest! Tak też zaczęłam biec ku waderze, zdawało mi się ciągle iż jej postać się ode mnie oddala. Za duże to tępo sobie narzuciłam, teraz ledwie łapię oddech. Wyobrazić sobie można jak ja pędziłam przed siebie, żaden mnie nie dogoni! Chociaż jednak mogłabym zwolnić, bo skoro nie dogoni to jak mam kogoś poznać? Za dużo myślenia jak dla mnie! No i te kwiatki po drodze były bardzo ładne! Takie zielone! I wysokie, i ładnie pachnące! Ktoś niech mi powie co to było! Stop myśleniu, czas się zabrać do pracy, brawo ja!
Tak też podbiegłam do wadery, podskoczyłam i uderzyłam z impetem w ziemię wyczekując jakiegoś jej ruchu, akompaniamentu, czegokolwiek. Klasnęłam w łapy z uśmieszkiem wymierzonym do tej właśnie panny!
-Heeeeej!
Musiałam się wydrzeć, gdybym tego nie zrobiła, nie byłabym sobą.

Coś Ty, nikt nie ma zamiaru jeść swieżaków :3.

Ongaku powoli schodziła ze swojej wymyślonej sceny. W jej głowie pojawiły się różne myśli - czy basiorowi się spodobał jej występ, no i czy przypadkiem nie pogorszyła swoich zdolności muzycznych. Ajaj, właśnie to tak piszę, a tu nade mną leci sobie ćma. Ćmy są moim zdaniem bardzo fajne - takie nocne motyle. Wszyscy się ich boją, a moim zdaniem są o wiele lepsze niż kolorowe motyle. Nie znam dokładnie przyczyny tego nietypowego zjawiska, po prostu uważam, że ten oto latający robaczek na swój sposób też jest piękny. Właśnie, nie myślcie sobie, że porównuję ich pod względem smakowym - nigdy ich jeść nie będę! Może ze względu na to, iż to trochę ohydne, jednak wystarczy pomyśleć o tym, że jemy sobie nogę np. świni. Czy to też nie wygląda obrzydliwie? Ale przynajmniej jest smaczne.
Maki delikatnie poruszały się pod wpływem wiatru, a bijące słońce wręcz przeszkadzało w widzeniu. Zasłoniła zatem swoją rączką dziewczyna oczy, przystawiając ją do czoła. Poczuła ogromną ulgę, jednak zaskoczona o mało co nie odskoczyła ze swojego miejsca. Jakby się czymś poparzyła lub opętał ją na dwie sekundy jakiś zły demon, ewentualnie diabeł. Zauważyła przed sobą pędząca prawie wręcz na nią waderę. Nie wiedziała, jak na zareagować, ale na szczęście ta zdołała zatrzymać się przed bardzo poważną kolizją.
- O matko, nie strasz mnie tak nigdy! - powiedziała trochę głośniej, ale też z dozą strachu. Jej serce zaczęło uderzać znacznie szybciej, a to wszystko dlatego, iż zwiększył się poziom adrenaliny w jej organizmie. Oddech również był szybszy, znacznie szybszy. I to jeszcze po takiej aktywności fizycznej! Bloodspil będzie miał teraz trochę przechlapane, tak jak właśnie ją, gdy moja mama spotyka swoją koleżankę. Wiadomo przecież, że dwie kobiety potrafią się rozgadać tak, iż faceci zamienią się w kościotrupy! Dlatego należy mieć dobre wyczucie czasu, coby nie przenieść się w przyszłość niemal 100 lat później (lub też i więcej). - Czeeeść! Jak masz na imię? Ja Ongaku, Ongaku Jiyuu! - wreszcie może się wypaplać. To nie jest tak, iż źle się czuje w towarzystwie płci przeciwnej, lecz nic nie jest w stanie zastąpić rozmowy dwóch dziewczyn, w szczególności tak wygadanych. Z facetem rozmawia się inaczej, z najlepszą przyjaciółką - również inaczej. I nie musi się krępować w ogóle! - Cholercia, jak gorąco... Za chwilę się roztooopię... - powiedziała powoli, jakby zaczęła się na żywca topić. Naprawdę! Musi jeszcze nosić ubranie. Phi, gdyby nie standardy, w ogóle by go nie nosiła! Jednak musi. Tak nakazuje jej użytkowniczka. Co się stało z Bloodem? Zapewne zamienił w słup soli, tzn. chyba.