Jaskinia Płaczących Dusz

Nawet, jeśli Kuvirha nie zrozumiała pytania - wybacz, może źle je sformułowałam, istnieje spore prawdopodobieństwo, iż tak właśnie było - z pewnością udzieliła odpowiedzi, jakiej oczekiwał Alastair. Było to zresztą po nim widać, wszakże wargi białego basiora uniosły się nieco, w subtelnym uśmiechu, przez który jawnie przemawiało zadowolenie oraz aprobata. Gdy zakończyła wypowiedź, głowa maga wykonała prosty gest; ot, niepozorne skinięcie, poprzez które wyraźnie dał znać, iż akceptuje wypowiedź nieco od siebie młodszej samicy - zupełnie, jakby w obawie, iż sam uśmiech to zbyt mały sygnał, aby wadera w pełni pojęła, co miał do przekazania. Ależ nie, w żadnym razie nie wątpił w inteligencję czy spostrzegawczość samicy, wszakże niejednokrotnie dała już mu znać, iż jest bardzo bystrą istotą. W zasadzie sam nie wiedział, dlaczego skinął łbem - czyżby na drodze zwyczajnego odruchu? Istnieje i taka szansa.
- Prawidłowo. Czy pamiętasz jakieś z zaklęć, których używał Mag? Posiadam u siebie kilka ksiąg, raczej z nich już nie korzystam - mogę zatem odstąpić Ci je, byś zapoznała się z zaklęciami na spokojne, w domowym zaciszu - zaoferował.
Broń Boże nie zamierzał zaciągać jej do siebie w celu wiadomym; nieletnich (jakkolwiek to brzmi) nie ruszał. Suchar od userki: od nieletnich wolał te całkiem gorące, bada bum tss. Jej dobry znajomy miał podobny tekst w opisie na, uwaga - uwaga!, naszej klasie. Zawsze miałam słabość do tamtego faceta, szkoda, że kontakt się kompletnie urwał, och. Dorosłość jest przereklamowana.

Ucieszyła go reakcja samicy, wszakże czy istnieje coś wspanialszego dla któregokolwiek z nauczycieli, niźli pęd do wiedzy? Mówimy tutaj, oczywiście, o tych w pełni normalnych pedagogach, nie zaś o takich, których szczytem marzeń jest dręczenie słabszych, bezbronnych uczniów oraz manifestacja rzekomej władzy nad nimi na każdym niemal kroku. Taki Ali być nie chciał - i to nie tylko jako mentor Rahi, ale jako wilk w ogóle. Uśmiechnął się do wilczycy, skinąwszy jasną głową.
- Daj zatem znać, kiedy będziesz chciała je odebrać. Kiedy mam Ci je podrzucic, gdzie mam podrzucić. Chyba, że masz ochotę wstąpić do mnie, przy okazji wypije się herbatę czy kakao - mówił, nie bacząc na to, na jak wielkiego zboczeńca móglby wyjść, zapraszając ją do siebie. W zasadzie nie miał złych zamiarów, zatem pomyślał o tym jeno przez moment, z racji na wychowanie oraz - po części - swoje obawy. Nie chciałby, by ktokolwiek pewnego dnia puścil plotkę, jakoby ten nagabywał niepełnoletnie. Tak nie było. Intencje mial czyste.
- Cóż, księgi zyskałem po ojcu, bym i ja sie z nich szkolił. Myślę, że nie miałby nic przeciwko, ba, rad by był, że nadal można uczynić z nich pożytek, edukując kolejne pokolenia - dodał z uśmiechem; ten zresztą niemal nie schodził z pyska jasnego wilka.

Uśmiechnął się nasz Alastair łagodnie, potakująco skinąwszy łbem. Faktycznie, samica wykazała się niemałą roztropnością oraz przewidywalnością, skoro założyła, iż takowa opcja może zaistnieć. W razie jakichkolwiek wątpliwości miałaby nauczyciela "pod łapą", tym samym mogłaby rozwiewać je na bieżąco, nim te urosną do wielkiej rangi, powodującej nie lada zamieszanie. Opcja zapewne korzystna nie tylko dla samej Kuvirhy, lecz i dla jej mentora. Jak by nie patrzeć, lepiej tłumaczyć małe niejasności, niźli zostać nagle postawiony pod ogromną ich liczbą. Małymi partiami wszystko jest łatwiejsze.
- Oczywiście. Teraz? Później? - spytał jeszcze, przekrzywiając z zainteresowaniem biały łeb, by szmaragdowymi oczętami swymi przyjrzeć się jej pyszczkowi i ślepkom, ot, jakoby próbował wyczytać z mimiki wadery, czy na pewno nie będzie to dla niej krępująca sytuacja. Mu nie przeszkadzała obecność czyjakolwiek, nawet w jego własnej jaskini, którą - mam nadzieję - posiadał. Kolokwialnie mówiąc: drzwi jego legowiska były zawsze szeroko otwartymi na gości wszelakiej maści. Nie każdy jednak podchodził do takowych kwestii z równym luzem i swobodą, czego miał pełną świadomość.
- Smoczy przyjaciel? Ach, dawno żadnego smoka nie widziałem. Cieszę się, że - wnioskując z Twoich słów - gatunek tych mitycznych istnień jeszcze nie wyginął - dodał. Od zawsze zafascynowany był tymi wielkimi gadzinami, tym bardziej żałował tego, jak niewiele smoków ostało się w Krainie - o ile ostał jakikolwiek.

Niestety, pomimo najszczerszych prób odszukania weny - nie udało się. Najprawdopodobniej menda świetnie się ukrywa i zwyczajnie nie chce być odnalezioną. Podobno każdy może mieć gorzy dzień, także tym obecnie się usprawiedliwię, wysyłając tego żałośnie krótkiego posta.
Alastair zamyślił się nieco, na krótki moment marszcząc jasne czoło i ściągając nieznacznie brwi. Może. Olejmy przesadną poprawność na rzecz swobody pisania i luźnej zabawy. Po krótkim momencie skinął głową, jakoby jednak do wlasnych myśli; spojrzenie wilka bowiem było całkiem nieobecnym, jakoby jeszcze nie do końca wyrwał się z refleksji.
- Myślę, że pierwszą lekcję możemy odhaczyć - stwierdził z uśmiechem, spoglądając na kompankę. Userka po prawdzie nie chciałaby zamknąć szkolenia w jednym spotkaniu, a dałoby radę, bo ileż można rozprawiać o niezbyt ogromnej podstawie teoretycznej. Kto wie, może pokusi się o fundamenty historyczne, opowieści sprzed wielu lat?
Wilk wstał, rozciągnął się krótko, uśmiechnął zadziornie i rozłożył skrzydła.
- Droga lądowa czy może powietrzna? - spytał.
Nie oszukujmy się, Rahi nie wygląda na ciężką słonicę, której przetransportowanie mogłoby dostarczyć mu większych trudności tudzież nieprzyjemności. Po pierwsze: sam fakt, iż jest samicą, powodował, iż ważyła mniej aniżeli przeciętny samiec. Do tego, i tutaj mamy 'po drugie', była od niego także młodsza. Siłą rzeczy musiała być drobniejsza, na tyle, by śmiało odbębnić dniówkę "Alko Jet'a".

Za niecała godzine musze wyjść, a jestem jeszcze totalnie nie ogarnięta. To będzie krótki odpis - nie wiem, czy odpiszę GeHe, bo mogę nie zdążyć. Przepraszam.
Alastair ugiął zatem lekko łapy, tak, by brzuchem niemal położyć się na ziemi. Niżej chyba się nie da. Uśmiechnął się pogodnie, skinąwszy białym łbem. Jego rozłożone skrzydła zdawały się obecnie tworzyć coś na kształt pierzastej zasłony.
- Zapraszam zatem na pokład. Jestem Waszym pilotem, dziękujemy za wybranie naszych linii lotniczych. Prosimy przytrzymać się mocno przy starcie. Zadaniem pasażerów jest rozkoszowanie oka wspaniałymi widokami - rzucił półżartem, oczekując na moment, w którym Rahi wygodnie usadzi się na jego grzbiecie.

Uśmiechnął się, po raz już zresztą kolejny, czując, jak wilczyca zajmuje odpowiednie miejsce oraz obejmuje go łapami. Nie spadnie, w końcu musiałaby się paskudnie wiercić, aby zsunąć się z jego grzbietu. Na pewno poczułby i zdążył ją - w sytuacji iście kryzysowej - złapać po krótkiej chwili, nim ta nawet zdążyłaby poczuć, iż leci w dół. Wszystko będzie dobrze, to pewne.
- Zatem startujemy. Nie bój się, nic złego Cię nie spotka - rzekł z przekonaniem, ukrywając fakt, iż tak naprawdę nie pamięta, kiedy ostatnio latał. Zapewne jeszcze przed zaćmieniem, bo po ciemku nie ryzykował - nazbyt polubił swoje życie, aby zatracić je na drodze lekkomyślnych szaleństw, gdy nawet czubka własnego nosa nie widać.
Wstał ostrożnie, by wziąć pewien rozbieg, uderzając rozłożystymi skrzydłami powietrze raz za razem. Minęła chwila, a on podciągnął pod siebie łapy, czując, jak unoszą się, wyżej i wyżej. Rahi mogła podziwiać wspaniałe widoki, podczas kiedy Alastair ustawił wewnętrzną nawigację na kierunek terenów watahy.

https://wilki94.forumpolish.com/t209p20-promienne-moczary

https://wilki94.forumpolish.com/t235-jaskinia-alastair-a

zt.
Linki jakbys chciała gdzieś tam pisać czy coś.  

W moim pokoju naprawdę wali czosnkiem.
Przybył tutaj Ayakashi. Szybko i w podskokach, zakładając, że wilki skakać potrafią. Nucił coś pod noskiem, co jakiś czas jednak zatrzymując się i wołając:
- Berthier, wychodź już!
Stawał wtedy w miejscu, bo stać w nie-miejscu nie potrafił, wszakże łamanie zasad logiki nie leżało w jego naturze, rozglądając się dookoła, w poszukiwaniu siostrzyczki. Poruszał też nozdrzami  i strzygł to jednym, to drugim uchem, by wszelkimi możliwymi zmysłami wyłapać jakikolwiek bodziec, który mógłby świadczyć o obecności Berth - bliższej lub dalszej. Niestety, nic nie wskazywało na to, by jego bliźniaczka zapuściła się w te rejony. Zmęczony poszukiwaniami klapnął w końcu na pupie, wzdychając ciężko.
- Chyba nic z tego... Przepraszam, mamo... - szepnął do siebie, czując, jak łezki zbierają się w jego dużych, błękitnych oczętach. Nie było dobrze. Przeciwnie - było bardzo źle. Nadzieje powoli umierały, a on - tym samym - podupadał na duchu. Szczenięca beztroska już nie pomagała. Przetarł łapką oczęta, nim słone łzy samodzielnie i swawolnie spłynęły po policzku, by upaść na podłoże. Nie zdążyły, uff. Westchnął ponownie, unosząc łebek i raz jeszcze rozglądając się dookoła. Oczom wilczka ukazała się jaskinia. W zasadzie nie ukazała się - bo była tutaj od początku; on jej jednak wcześniej nie dostrzegł. Niepewnie podszedł ku niej, jednak na razie nie odważył się wstąpić do środka.
- Halo? - zawołał niepewnie wgłąb groty. Zdawało mu się, iż coś słyszał. Na szczęście krążącej o tym miejscu legendy nie znał, także nie przeraził się, jakoby dusze uwięzionych mialy do niego przemawiać. Tam, skąd pochodził, zwykle ciężko stąpano po ziemi. Nie wierzono  w istnienie podobnych miejsc - jeśli ktoś zmarł, chowano go z przekonaniem, że przenigdy już się go nie spotka. Chyba, iż jakiś szaleniec wykopie zwłoki - jednak na szczęście dotąd nikt na taki pomysł nie wpadł.

Ayakashi nie spodziewał się czyjejkolwiek obecności w tym miejscu. Jednocześnie zaś lękał się dziwnych dźwięków, dobywających się z jaskini; te jednak obecnie ucichły, bo i samiczka przestała rozbijać się o ściany. Dlatego powoluteńku, ostrożnie, aby przypadkiem nie zezłościć tego czegoś, co mogło być źródłem niepokojących go odgłosów, wycofał się, wykonując raptem kilka kroków w tył. Bardzo dawno nie był on aż tak przerażony, w zasadzie chyba tylko jeden raz czuł tak silny strach: kiedy las, w którym przyszedł na świat, stanął w płomieniach. Widział, jak ginęli przyjaciele, mentorzy, ojciec, matka... Obiecał zadbać o siostrę, och, tak! Tymczasem zaś co robił? Rozbijał się po świecie, zapominając raz za razem o złożonej umierającej matce obietnicy. Zwiesił smętnie łebek, kładąc po sobie uszy i podkulając ogon. Niedobrze. Odszedł jeszcze nieco od jaskini. Na razie jednak nie nawoływał siostry, jakby obawiając się potwora z groty. Przysiadł na uboczu, obserwując otoczenie. Poruszał raz za razem uszkiem, które zapomniało już o smętnym pokładaniu się po łebku, podobne ruchy wykonując także nozdrzami. Ktoś lub coś. Nie jest sam.
- Berthier, mam nadzieję, że to Ty... - szepnął pod noskiem w nadziei, iż to właśnie jego bliźniaczka. Nie pomyślał o tym, że musiałaby pachnieć zupełnie inaczej; w końcu znał jej zapach jak mało kogo, tymczasem to coś, co znajdowało się niedaleko, wonią było okraszone zupełnie inną. Obcą.

Podskoczył, przestraszony. Zaraz jednak odnalazł spojrzeniem powód nagłej reakcji, dostrzegłszy, iż odezwała się do niego samiczka. W zbliżonym wieku. Ulżyło mu bardzo, bo spodziewał się tutaj doprawdy wszystkiego, łącznie z potworami morskimi oraz tymi rządzącymi w powietrzu, a jednak widok szczeniaka mocno go zaskoczył. Ostatnio miał szczęście i spotykał młode osobniczki, żadna z nich jednak nie była Berthier. Szczęście w nieszczęściu, można by rzec. Szeroki uśmiech wkroczył na niewielki pyszczek młodego, zaś jego puchaty ogonek począł - niczym mała miotełka - wesoło zamiatać podłoże, raz za razem przemykając po nim to w lewą, to w prawą stronę.
- Berthier to moja siostra - zaczął nieco niepewnie, mimowolnie zwieszając łebek. Gdzie ona była? Dlaczego się przed nim chowała? Westchnął ciężko niczym męczennik, ponownie unosząc pyszczek, aby spojrzeć na Aly wielkimi, błękitnymi ślepkami.
- Zgubiłem ją... Albo ona zgubiła mnie? - wyjaśnił, przekręcając niego łebek. Spojrzenie ocząt Ayakashi'ego wciąż trwało skierowane na facjatę samicy, a kąciki pyska nadal trwały nieco uniesionymi; uśmiech ten jednak był już mniej szeroki, aniżeli jeszcze przed momentem. Gdyby wilczki znajdowały się w kreskówce, przez umysł samczyka przebiegłyby właśnie dynamiczne sceny śmierci matki, kolejnych padających, płonących drzew, ucieczki. Może nawet nastąpiłaby sugestywna stop klatka, kto wie. Tym czasem jednak obeszło się bez tych wszelkicch efektów.

Niby proste to było pytanie, a jednocześnie jakże ciężkie. Nie miał bowiem Ayakashi najmniejszego pojęcia, jak to nazwać: uciekali, niby początkowo razem, potem zaś zorientował się, iż siostrzyczki nigdzie nie ma. Kto kogo zgubił? On ją, bo jej nie dostrzegł czy ona jego, bo pobiegła w inną stronę? Minęła chwila, nim otworzył pyszczek, aby cokolwiek odpowiedzieć. Chwila, teoretycznie bardzo krótka, trwająca dla samczyka całą niemalże wieczność. Wieczność poświęconą na odtwarzanie nieszczególnie przyjemnych doświadczeń oraz przykrych wspomnień; obrazy, niczym czarno-białe, podniszczone kadry starego filmu, przemknęły przez umysł szczenięcia, powodują mimowolnie opadnięcie i klapnięcie uszek oraz podkulenie ogona. Zgubił ją, zdecydowanie. Czuł sie winnym, co jawnie wpłynęło na odpowiedź, której udzielił.
- Ja ją zgubiłem. I już jej nie znajdę, tyle czasu próbowałem, to chyba na nic... - stwierdził zrezygnowany, westchnąwszy głęboko i z jakże wielką porcją żalu. To jego wina. Walczył ze sobą, bo nie wypada się rozpłakać, tak więc przetarł pospiesznie zaszklone oczki, w ktorych z wolna zbierać się zaczęły słone krople. Mocno zacisnął powieki. Wyglądało na to, że sytuacja została opanowana, a ślepka zostały ponownie wysuszonymi. Uśmiechnął się nawet, choć zdecydowanie krzywo i jakoby w sposób ponad wszelką wątpliwość wymuszony.
- Duchem? - spytał z pewnym niedowierzaniem. - Jasne, że nie! Skąd ten pomysł? Jestem normalnym szczeniakiem, tak jak Ty - wyjaśnił, z zainteresowaniem przekrzywiając głowę. Słyszał o duchach, mentorzy opowiadali o wielu kwestiach - także i o tych związanych ze śmiercią. Wiedział już, że mama jest duchem. I tata. I część nauczycieli. I inne stworzenia, którym niedanym było uciec z płonącego lasu. Ale... że ON? Nie, to niemożliwe. By być duchem, trzeba umrzeć. A on nadal żył, prawda? Na wszelki wypadek podniósł jedną z łapek i pacnął nią w drugą, odczuwając raczej niewielki ból. Gdyby był martwy - nie czyłby niczego. Zatem - zgodnie z jego wcześniejszymi przypuszczeniami - nadal żył. W końcu nie pamiętał, aby umarł! Aczkolwiek... Martwi podobno dość często nie zdają sobie sprawę z tego, że nie żyją. Przykre...