Zimny Wodospad Oczyszczenia

Straszliwie trudno jest znaleźć wolne miejsca... Tęsknię za starym forum. Tam było więcej przestrzeni, wszystko było takie bardziej... Znajome. A do tego nowego nijak przywyknąć nie mogę.
Cóż, bywa.

Tak oto nastał początek końca. A że ostatni będą pierwszymi, tak i koniec w końcu stanie się początkiem... Czegoś lepszego, miejmy nadzieję.
Taihen o żadnych końcach nie wiedział. Krążył po nocnym niebie, zatopiony w myślach, pogrążony w swojej samotności. Po stracie Vivian nic już nie było takie samo... Gdzie jego pisklęta? Gdzie jego dumna rasa? Gdzie te dzioby i szpony, które miały rozedrzeć Krainę, stworzyć nową erę, erę władców nieba? Gdzie to wszystko?
Ostatnio coraz rzadziej opuszczał swe gniazdo, wręcz praktycznie tego zaprzestał. Nie chciał oglądać kolejnych wilków... Miał ich serdecznie dość. Panowały niepodzielnie nad należną gryfom ziemią, mnożyły się, żyły i umierały, tak kruche, tak słabe... Ich życia były krótkie i gwałtowne, przemijające szybciej, niż gryfie żywoty.
Oto Taihen. Widział narodziny tego świata. Zapewne zobaczy jego śmierć. Był pierwszym pisklęciem wyklutym w Krainie. W tych czasach wilki były nieliczne, w przeciwieństwie do gryfów. A teraz?
Wilki z tamtych lat dawno nie żyją, po ziemi chodzą ich prawnuki. A Tai dopiero zaczął odczuwać ciężar lat, pogłębiony samotnością.
Białe pióra pojaśniały jeszcze bardziej, przyprószone siwizną. Wciąż jednak był silny. Wciąż zdolny do walki.
Władca niczego. Co mu po tronie i tytule, jeśli nie ma innych gryfów? Rządzić mógł jedynie samym sobą...
Przybył tutaj, po raz pierwszy od miesięcy opuszczając swoje gniazdo. Lądując, kłapnął dziobem, gdy błyskawica bólu przeszyła ranną łapę.
Podszedł do lodowatej wody i zanurzył w niej kończynę.
Przeklęci ludzie.

Wyjął łapę z wody, patrząc na wilka wyniośle.
Nie kojarzył go. Wilk to wilk, nie? Jeden z wielu, kolejny, nic nie znaczący, jak wszystkie inne. Kilka co prawda było wartych rozmowy, ale większość stanowiły osobniki nudne jak flaki z olejem. Toteż Tai wychodził z założenia, że są takie wszystkie.
Do tego, nie miał specjalnie nastroju na pogawędki.
- Odejdź, wilku. - rzekł, unosząc nieco skrzydła.
Zabrzmiało to nawet całkiem groźnie.
Taihen nie miał ochoty na pogawędki z wilkami. A ten tu czarny osobnik ośmielał się zakłócać jego samotność!

Nieźle wkurzył tym Taihen'a.
Gryf powoli podszedł do wilka, przechylając głowę, wpatrując się weń jednym z złotych oczu. Obydwoma na raz nie mógł, anatomia nie pozwalała. Po ptasiemu, oczy ułożone miał po bokach głowy.
- Jak śmiesz tak się do mnie zwracać wilku? - zapytał cicho, świdrując go wzrokiem.
A gdzie się podział szacunek? Gdzie kultura? Nawet tego już od wilków nie można wymagać?
Gdy szedł, wyraźnie widać było, że kuleje na prawą łapę, opuchniętą mocno. Nieco nad dużą, czerwoną blizną po kuli znajdowała się nieduża rana, z której ciekła ropa. Noszenie kawałka ołowiu w łapie wyraźnie Tai'owi nie służyło. Ołów jest jakby nieco toksyczny, szkodliwy.
Cóż, za głupotę się płaci. Gryf był zbyt wielki i wspaniały, by zniżać się do korzystania z pomocy wilczego lekarza.

Taihen kłapnął dziobem z irytacją.
- Jeśli ktoś tu potrzebuje lekcji kultury, to ty. Służę pomocą.
Zamachał skrzydłami, wzbijając się w powietrze. Tylnymi łapami przy tym sypnął piachem w stronę Kein'a.
Ciekawe, czy nasz wilczuś pamięta trening? Gdzie celujemy, rzucając nożami w gryfa?
A może walka w powietrzu? Nic nie narzucam oczywiście.
Tai, świadom swojego kalectwa, preferował walkę z powietrza. I, zasadniczo, tylko ją ćwiczył. Był wyśmienitym lotnikiem, miał to w genach. Latał, jeszcze zanim Kein się urodził.
Teraz zaś wzbił się właśnie w powietrze i zapikował w stronę grzbietu i karku wilka. Spróbował zapikować w każdym razie. Dziwna rzecz, ten czas niedokonany.
Taihen podjął próbę ataku, o!