Las siedmiu życzeń

W tym właśnie miejscu pojawiła się Amiru. Post będzie wybitnie i żałośnie krótki, bo i roboty mam co nie miara, i odpisów kilka, i dodatkowo sprzątanie. Przepraszam, poprawię się. Kiedyś na pewno; wiem, obiecuję to od dawna. Tak więc pojawiła się tu Amiru. Powoli, bo i dokąd się spieszyć, zadowolona, że moze pozwolić sobie na chwilę odpoczynku. Potomkowie spali od dawien dawna, jednak wyrzuty sumienia nie dawały jej spokoju. Jeśli spotka je coś złego? Niefartem jest, że musiała je opuścić, bo z wyprawy uciec nie można, a z fabuły z Hamou jakoś głupio. Poza tym skoro od miesiąca nic w jej jaskini się nie działo, może przez jakiś czas nie spotka szczeniąt żadne zło?
Z takimi oto myślami, targana zarówno potrzebą odpoczynku jak i wyrzutami sumienia, pojawila się tutaj Amiru. Pojawiła sie raz, chociaż napisałam o tym wielokrotnie. Przysiadła na polanie, rozglądając po lesie. Czy kiedykolwiek tutaj była? Nie przypominała sobie. Albo miała bardzo słabą pamięć, albo odwiedziła ten las po raz pierwszy w życiu. Nie miała też bladego pojęcia o jego magicznych właściwościach, bo i skąd?
- Interesujące miejsce... Ach, gdyby Kein był tutaj, byłoby jeszcze wspanialej - szepnęła, usmiechając się pod nosem do własnych myśli.

Userka zaśmiała się w stronę monitora, czytając myśli Hiry (konkretniej: ją zje, ja zdążę uciec). Genialne i jakże logiczne rozumowanie! Ale, do rzeczy, bo nie o userkę, lecz przynętę na bestię w końcu tutaj chodzi.
Amiru była waderą, jak słusznie zauważyło roztrzęsione szczenię. Warto dodać, iż była waderą o niebywale rozwiniętym instynkcie macierzyńskim oraz wysokim progu empatii, troskliwą i opiekuńczą. Wystarczył widok wilczego dziecięcia, by rozczulić ją - i to naprawdę mocno. Wszystkie te aspekty, skladające się na sposób bycia wilczycy, sprawiły, iż nie mogła zachować się inaczej, niźli zaniepokoić losem czarnej, puchatej kuleczki. Chciała zareagować już w momencie uderzenia, jednak - jak się okazało - maleństwo szybko i sprawnie pozbierało się, znikając pomiędzy jej łapami. Miśka pochyliła nieco łeb, próbując spojrzeć w stronę szczenięcia, niemniej zaiste nie było to pewne, bo i szyi z gumy nie posiadała, i kręgów miała jedynie siedem w tym rejonie, co nie czyniło karku nazbyt sprężystym. Zabawne, że i szyja żyrafy składa się z tylu kregów - choć jest o wiele elastyczniejszą i bardziej gibką. Niestety, Ami była tylko (albo aż) wilkiem.
- Wszystko w porządku, kochanie? - spytała zatroskanym tonem, autentycznie martwiąc się o los szczenięcia. Warczało, wygladało na przerażone... Bylo tutaj samo, przynajmniej tak zdawało się Amiru, która nie dostrzegła w okolicy innej wilczej istoty. Chciała małej pomóc, niemniej nie miała pojęcia, jakże tego dokonać. Nie wiedziała w końcu, w czym leży problem.

Kiedy Ami usłyszała, iż zamiast uspokoić szczenię, jedynie sprawiła, iż warczało ono głośniej, donośniej, jakby groźniej - cofnęła natychmiast łeb. Nie chciała wszakże małej kuleczki stresować; chciała jakoś dodać otuchy, pomóc, pocieszyć... Nie wyszło. Dlaczego zawsze jest tak, że im bardziej dobrze chcemy - tym mniej wychodzi? Uśmiechnęła sie jednak łagodnie, co zaiste miało stanowić pocieszający grymas. Następnie jednak szczenię się rozpłakało, co sprawiło, że sumienie uderzyło w Amiru niczym grom z jasnego nieba. Zamrugała nerwowo, nie mając pojęcia najmniejszego, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Znów zrobiła coś nie tak, jak powinna? Och, och, och! Myśl Ami, myśl! Jednak, jak to zwykle w sytuacjach podobnych bywa, zanim wymyśliła cokolwiek sensownego (nerwy nie ułatwiają wysnuwania słusznych wniosków) - młoda zamilkła. Przytuliła się? Miśce przez łepetynę przebiegło, iż puchate maleństwo musi być bardzo samotne, skoro to właśnie bliskość z futrem innego wilczego istnienia pomogło opanować mu płacz. Serce się krajało. Milczała, bo i przez ściśnięte żalem gardło najmniejszy dźwięk nie był  w stanie się przecisnąć. Zaraz jednak spokój został przerwany, bo dorosła wilczyca poczuła, jak młode stworzonko ponownie oddala się. Chwila słabości, która nakazała jej wtulić się w cielsko Ami, najpewniej potraktowana została zimnym prysznicem rozsądku.
- Nie bój się, proszę  - zaczęła cicho, kojącym tonem głosu. - Gdybym chciała Cię skrzywdzić, zrobiłabym to już dawno. Miałam okazję, wiesz o tym. Ja chcę Ci tylko pomóc, ale bym mogła to zrobić - musisz mi choć odrobinkę zaufać.
Nagle młodziutka samica ponownie znalazła się pomiędzy jej łapami, szepnęła zatem "Nie lękaj się, nie pozwolę Cię skrzywdzić".

Poczuła zapach. Kein? Tutaj? Och, chciała tego z całego serca, wszakże czyż nie było tak, iż w jego obecności wszystko było latwiejsze? Uśmiechnęła się mimowolnie, dostrzegając ciemną sylwetkę ukochanego. Tak, teraz na pewno wszystko się ułoży!
-Widzę, że humor jak zwykle dopisuje - rzuciła niby to karcąco, jednak na tyle lekkim tonem, iż bez problemu wywnioskować można, iż i ona postanowiła zażartować. Dodatkowo nie zapominajmy o wyrazie jej facjaty, gdzie pomiędzy przerażeniem i troską o los maleństwa malowała się jeszcze serdeczność i czysta radość z obecności lubego.
- Martwię się, ona jest doszczętnie przerażona... Nie wiem, jak do niej dotrzeć - wyznała, spoglądając na samca tak, jakby - co najmniej! - na jego pysku trwała odpowiedź, podpowiedź, porada. Niczego takiego chyba jednak się nie doszukała, westchnęła zatem krótko.

Kabu? Och, to Ci spotkanie! Uśmiechnęła się mimowolnie, zaraz jednak uśmiech zniknął. A jeśli to on przestraszył szczenię?
- Witaj, Kabu. To jest właśnie Kein - przedstawiła lubego z uśmiechem, wskazując jego osobę gestem łba.
- To Ty tak przestraszyłeś to dzieciątko? - spytała, choć nie wierzyła, aby było to prawdą. Poznała tego samca. Nigdy nie miała go za kogoś, kto byłby dla kogoś niemiłym, co mowa o straszeniu kogokolwiek. Zwłaszcza małe, niewinne i bezbronne szczenię. Nijak nie pasowało jej to do obrazu Kabu, którego poznała na cmentarzu - jakkolwiek przytlaczająco by to nie brzmiało.