Las siedmiu życzeń

/Kabu tak jakoś nie spieszy się z odpisem widzę....

Uśmiech, który pojawił się na wargach basiora to dobry znak...chyba. O ile to był uśmiech, a nie ostrzegawcze wyszczerzanie kłów... A jednak, pytanie Keina oraz zapewnienia wadery wskazywały raczej na pierwszą wersję. Oczywiście, że rozumiałam jego pytanie. Nie raz słyszałam, jak wilki odpowiadają na nie czymś, co nazywają imieniem. Nawet ja znałam znaczenie tak prostego pojęcia. -Hira- odpowiedziałam krótko, w końcu nie była to żadna tajemnica. Po przedstawieniu się, poczułam, jak mój pyszczek od środka rozrywa powietrze i rozdziawia go do granic wytrzymałości, a grawitacja oddziałuje na mnie z nieznaną mi dotąd siłą. Zamykając pyszczek, zamrugałam ciężkimi powieczkami. Tak troszeczkę chyba jestem zmęczooona.. Ale wytrzymam jeszcze chwilkę... jeszcze... W tym właśnie momencie, w przesłodki sposób opadłam na łapę wilka, wtulając się w nią niczym w poduszkę i zasnęłam. No cóż, jestem tylko szczeniakiem, który już od dawna powinien był drzemać. Swoją drogą i tak sporo wytrzymałam.

Hmm skoro tak się można zabawić to życzenia Kein'a...
1. Odzyskać rodzinę. Te osoby którymi miał się zaopiekować czy to 5 lat temu w Anglii czy to teraz...
2. Pozbyć się wszystkich wyrzutów sumienia.
3. Stracić kompletne zainteresowanie czymkolwiek.
4. Zyskać to co utracił, czyli Cienie bądź po prostu możliwość.. umiejętność rzucania nożami.
5. Odzyskać dawne siły i sprawność fizyczną.
6. Może jakiś medalion?
7. Spokój.
Tyle w sumie u niego powinno przejść. Niemożliwe ale ćśś, kto by się tym przejmował. Marzyć zawsze wolno, czyż nie?
Teraz jednak nastał problem dla niego samego. Gdzie. Ja. Jestem.
Właściwie przypomniała mu się jeszcze jedna rzecz. Mianowicie - zgubił klucz do swojej dawnej posiadłości. A teraz dla wytłumaczenia (bo to była gadanina w jego stylu) - Jak on może się dostać do swojej starej jaskini na tych terenach? W krainie oczywiście. Zgubił już szlak dawno temu, a jeszcze doszedł problem, że wejście było zawalone a jak widać.. albo nie widać (bo user zapomniał zmienić) wilk nie ma swojego medalionu który pozwalał mu latać. Już od dawna go nie ma. Gdzie on pozostał... uh.
A teraz jeszcze jedno. GEHENNA. Nie wiedział czy ma się bać czy raczej iść naprzód dalej. Wiedział, że to jego rodzina, jego siostra ale.. ciągle się mimo wszystko jej bal. Jej demonicznego wcielenia.
Dobra, raz kozie śmierć.
- Wohoho. Kogóż ja tu widzę, czyż to nie moja ssssiostrzyczka? - powiedział opanowanym tonem.
Z zewnątrz - uspokojony i twardy. W wewnątrz - przerażony. Tak, Kejn był przerażony.

Hm czyli ta Gehenna jest na zewnątrz. No dobrze. Przynajmniej wiedział, że po niej nie można się spodziewać niczego dobrego. A przynajmniej nic ekhm, przyjemnego dla jakiejkolwiek nie złej persony. Takie było jego zdanie ino.
- Ależ oczywiście, za tym twoim sarkazmem i pustością w słowach. Czegoż innego mógłbym sobie zażyczyć? - odpowiedział na spokojnie.
Dla niektórych to brzmi jak sarkazm ale z jednej strony cieszył się z tego jak się odzywała. Potrzebował czasem jednak jakiegoś takiego odreagowania od tej całej słodyczy Krainy. Oczywiście jeśli nie chodzi o kompletnych psychopatów. Ich coraz więcej! Wystawiajmy sztandary, zapuśćmy coś dobrego i tańczmy do upadłego, ponieważ zło powstaje! Nie no, bez przesady. Basior został w swojej pozycji (chodzi bardziej o to gdzie stał), machnął ogonem po czym uderzył tylną łapą w podłogę. Musiał być pewien, że jeszcze stoi na powierzchni. Powiedzmy sobie szczerze - po piekle i akcji tej całej z "bogami", ten wilk zaczynał już mieć lekką paranoję przy widoku jakiegokolwiek "pomiotu". Śmieszne określenie swoją drogą.
Ostatnie zdanie jednak go kompletnie zmieszało. Miał uczucie jakby jego prawdziwa siostra doszła do głosu. Ale.. nie, to nie jest możliwe. Nie po tak długim braku widzenia.
- Nic, dopiero wróciłem i ogarniam co się dzieje w tej Krainie dokładnie. Jednak po dłuższym czasie stwierdzam, że to miejsce jest niczym wymarłe miasto. Niby ktoś żyje, ale nie jest mieszkańcem stałym. No i brak kogokolwiek z watah. Przynajmniej wojowników, władz.. wszystkiego, dlatego mam spokój kompletny. Nie podlegam już nikomu. Cóż.. a u Ciebie? - mówił już mniej spokojnie niż wcześniej. Dało się wyczuć jego niepewność co do sytuacji.
Po chwili jednak ponownie powrócił do stanu spokojnego. Nauczył się kontrolować własne emocje. W końcu. Poza tym ciekawiło go jedno. Co Gehenna tutaj robi.. i co robiła ten cały czas? Nie widział jej od cholernie długiego czasu. Ani jej córki, uh ta to była naprawdę... hm, ciekawą personą? Można tak to chyba ująć.

- Nie sądzę. Ciebie się nie przecenia, a nie docenia. - powiedział na starcie.
Nie miał w sumie nawet wiele czasu na przemyślenia. Ta od razu musiała zarzucić szantażem.
- Zdaję sobie z tego sprawę. Jednakże nie zapominaj, że obie strony bez siebie niczego nie zrobią. Ja rekrutuję jako jedyny w całej Krainie.
Wiedział, że to jest igranie z ogniem, ale nie miał za dużego wyboru. Albo da się na szantaż i czy tak czy siak ją utraci albo postara się cokolwiek wywalczyć. Wilk nie potrafiłby nawet przez chwilę wierzyć upiorom. Z drugiej strony, rekrutacja? O czym ona myśli? Chyba nie o... Nie, to byłoby niedorzeczne. Nie będzie walczyć dla Nocy. Jak już to o nią pewnie. Kein zawsze uważał, że demony to w czystej postaci samotnicy którzy chcą się poznęcać nad osobnikami innymi. Jednakże jest jeszcze jedna rzecz... Dzięki Amiru.
- Widzę, że ktoś będzie chciał się zabawić niczym Deebie. - rzucił na odwal.
Nie wiedział właściwie na czym stoi nadal. Wiedział, że rozmawia z demonicą której się nie powinno ufać. Dodatkowo wie że jest na tyle silna, że (?) bez problemu potrafiła by powalić cały sztab ochraniający Alfy. Kein nie jest dla niej najmniejszym zagrożeniem, tym bardziej po utracie Cienia, nie może się z nią równać i on był tego świadom. Wiedział jedynie, że go nie zabije póki co bo najwidoczniej jest jej potrzebny. I oby nie zgwałciła, bo to już byłoby przerażające. Chociaż z drugiej strony... Nah. Człowiek dorasta i potem widać jak to się przekłada na pomysły.
To jest też bardziej gra na czas. Czym później się zajmie odpowiedziami tym lepiej dla niego i Krainy. Z drugiej strony nie widział praktycznie żywej duszy, więc ostatecznie po prostu zwiałby do Anglii ponownie.
- Więc czego tak naprawdę chcesz? Bo sama rekrutacja na pewno nie jest bezcelowa. Na tyle dobrze Cię już znam Gehenno.

Fiu, więc ma spokój. To dobrze.
- A jednak.
Wilk czuł się już powoli coraz pewniejszy. Zabawa, zabawą ale nie uwierzy w coś takiego jak bezinteresowność. No bez przesady...
- Nie istnieje coś takiego jak bezinteresowność, tym bardziej przy osobnikach demonicznych. Dałaś mojej siostrze siłę a jednocześnie odebrałaś ciało, więc wątpię tym bardziej.
W pracy? Pracuj, nie pisz!
Wilk odsunął się o krok. Może i była to jego słabość ale trudno. Przetrwa to i on i siostra! A jeśli nie to krew się poleje. Mimo że mógłby przez to zginąć w mgnieniu oka, pomściłby siostrę. Chociaż z drugiej strony łatwo tak pisać a jak przyjdzie co do czego to pewnie będzie problem. Poza tym wilk nie wyobraża sobie zemsty, bo... no tak jakby jeśli siostra ma zginąć to demon ciało zostawi bo pożytku z tego nie będzie.. a wtedy jak się zemści? Eh, logika nie na dzisiaj i nie dla mnie.
- Wątpię. Moja siostra może i tak, demon w niej - nie.

Krótko bo wychodzę.

- Zależy od spojrzenia moim zdaniem. Cóż, skoro tak chciała to niech tak żyje, ja się cieszę że mam spokój od demonów. Albo eh, w sumie nie wiem jak to ująć. Nieważne, wiesz i tak o co mi chodzi. - powiedział na spokojnie.
Tak właściwie to on sam nie wiedział co chciał dokładnie przekazać. Może to, że nie uznawał nadal jej jako 100% demona? Albo po prostu czuł, że to jest jeden z tych demonów których unikać by nie chciał. Cóż, gdyby był innym wilkiem na pewno próbowałby z nią podbić świat. I pomyśleć, że to on się może przyczynić do wielkiego zniszczenia Krainy, haha.
- Jestem jedynym łowcą. Przydałby się dodatkowy, a skąd to pytanie. Czekaj, czy ty... - urwał swoje zdanie. Był chyba bardziej zdziwiony niż podczas momentu gdy spotkał trenującą Shathow. Chociaż w tamtym przypadku był akurat bardziej wściekły.
- Zdajesz sobie sprawę, że to jest trudniejsze tak naprawdę niż myślisz? Że mimo wszystko trzeba okazać chociaż.. uh, jakąkolwiek cechę która by udowodniła że to właśnie Ciebie mam przyjąć? Póki co jestem bardziej przerażony niż zachęcony do przyjęcia..
No dobra, wiedział już, że ta chce wstąpić w szeregi Nocy. Nie wiedział jednakże jednej rzeczy nadal. Po co?
Łowca.. ona była łowcą? Oh, zapomniał. Nie przypomni sobie, więc nie spodziewajcie się po nim jakichkolwiek cudów. To jest akurat ciekawe. Wilk nie pamięta ogromnej ilości rzeczy, a jednak jakieś przebłyski ma. Wiem co zrobię po tej fabule przynajmniej.

Grrrr. Nienawidził takiej przewagi. Problem był z tym jego cholernym sercem. Nie potrafiłby jej zranić. W końcu to jego jedyna żyjąca w teorii rodzina. Chociaż mimo wszystko, on czasem myśli że tak naprawdę byłoby lepiej gdyby ta bidulka pozbyła się demona drogą cięższą. On jednak tego nie zrobi, nie umie. Nigdy nie potrafił.
- Jesteś... Ehh, szkoda mi słów. Masz to pieprzone szczęście, że nie mam serca do ranienia swojej własnej siostry. - powiedział poddenerwowany.
Ile on by dał aby to zrobić.
Ulżyć, dać odejść w spokoju.
- Kurw. Dobra. Wygrałaś. Masz cholerną kartę przetargową a poza tym Nocni potrzebują takich jak ty, mrocznych, umiejących bawić się czyimś cierpieniem. Nie pokazujący słabości. Masz te cechy których mi brakuje, będziesz tu idealnie pasować. Ja i tak przenoszę się niedługo z dala od tej Krainy. Jednakże mam do Ciebie jedyną prośbę. Nie jako rekrutująca osoba, czy też rodzina. Jako ktoś kto był Cieniem, wie jak wygląda życie po drugiej stronie, jako osoba bez honoru. Jeśli ma umrzeć moja siostra, niech to będzie spokojna śmierć, bądź szybka. Rób dalej co robisz, byle tylko ona nie musiała cierpieć przy odejściu. Nie mówię o śmierci takiej, że wyjdę za róg a ona zginie. Zresztą sama wiesz o co mi chodzi. Gehenna, to jest moja jedyna prośba co do Twojej osoby. Pokaż, że jednak Demonica twego pokroju jest w stanie coś takiego raz zrobić podczas istnienia w ciele osoby niezdolnej do samoczynnego istnienia.
Gehe, a raczej ten demon był zwykłem pasożytem, ale potrzebnym dla jego siostry. Coś jak pewien ptaszek i inne zwierze. User już nawet nie pamięta nazw.
- Witam w Nocy. Nic więcej nie jestem w stanie dla Ciebie zrobić, bo do reszty nie mam już praw. Postaraj się tylko nie zrzucić na nas całej Krainy od razu.
Cofnął się o parę kroków zbierając się do odejścia.
- Have fun. Also die in hell.
Odszedł natychmiast po słowach tych. Nie wiedział nawet czy ona je zrozumie. W sumie nigdy nie pokazywała się z strony znajomości "łamanego" angielskiego. Oby nie zrozumiała, bo dobrze nie będzie.

zt.