Prastary Las

Ajtam. Tego typu obietnice składam jednak głównie sobie, jak by to nie wyglądało. Sprawia to, że mobilizuję się jeszcze bardziej, piszę więcej, lepiej. Moim ideałem byłyby posty długości KP Sergey’a. Jeśli osiągnę i utrzymam coś takiego, przestanę narzekać, że piszę kiepsko i krótko. No, w każdym razie, że krótko. Jakość wymaga jeszcze duuuuużo pracy.
Pazury zdarłam, siłą, haczykiem do spinningu. Spod prawdziwych paznokci miejscami sączy się krew, ale przynajmniej mogę podrapać się po nosie, nie obawiając się o swoje oczy. No i pisać też mogę, nareszcie! A zasada „dwie rzeczy nie mogą boleć jednocześnie” sprawia, że krwawiące palce nie są żadnym problemem.
Co by powiedziała? To pytanie trudniejsze, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Miała do powiedzenia wiele, bardzo wiele. Może nawet zbyt wiele? Coś w jej wnętrzu pragnęło wykrzyczeć prawdę o tych wszystkich nieprzespanych nocach, o bólu i tęsknocie. O każdej uronionej łzie, których przecież nie brakowało. Popłynęły ich całe strumienie, rzeki, morza… Było ich zbyt wiele, by policzyć. Tak samo zbyt wiele było nocy, gdy leżała zwinięta w kłębuszek, trzęsąc się z zimna mimo ciepłego wnętrza jaskini, piszcząc z bólu gorszego, niż fizyczny. Jakaś część jej pragnęła rzucić mu to w twarz, by zobaczyć, jak cierpi. Część niewielka, złośliwa, tłumiona jednak. Bo tak przecież nie można. Bo nie jego wina. Bo sama jest sobie winna, że go straciła, że odszedł.
Nie do końca wiedziała, co właściwie zrobiła źle. Może chodziło o to, że nie wsparła go wtedy, w tamtej kłótni? Powinna była. Przecież on był niewinny… A został zaatakowany słownie. Wtedy nie wiedziała, co robić. To wszystko ją przytłoczyło. Już i tak wtedy jej psychika była wyjątkowo krucha… Nie wytrzymała napięcia, nie pierwszy raz z resztą.
A może to przez to właśnie odszedł, że była słaba? Wciąż potrzebowała jego pomocy, a z siebie dać nic nie potrafiła mimo chęci. Chciałaby być w stanie stanowić dla niego takie oparcie, jakie on stanowił dla niej. Kochała go szczerze. A epizod z Wano? Została zmanipulowana i tyle. Tak naprawdę nic dla niego nie znaczyła, o czym przekonała się zbyt późno. To wszystko było takie… Ech… Po prostu Wano był o właściwym miejscu we właściwym czasie, a ona nie wyczuła w nim zagrożenia. Podobnie, jak Taharaki, odpowiednim gestem i słowem dostał się do jej potrzaskanego w drobne odłamki serduszka. Zmanipulował, oczarował słodkimi słówkami i zniknął. Smutek po jego odejściu był krótki, szybko przerodził się w złość. Wano był draniem. Pewnie zależało mu po prostu na szybkim numerku, albo chciał jeszcze bardziej złamać jej serduszko. Jak by nie było, celu swojego nie osiągnął, odszedł więc szybko. I dobrze, nie tęskniła za nim. Nie chciała mieć z nim nigdy nic wspólnego i chwilowa relacja z nim w żaden sposób nie zmieniła jej uczuć w stosunku do partnera.
Bo wciąż Arthasa za partnera uważała. To się nigdy nie zmieni. Byli rodziną. Na dobre i na złe, na zawsze. Gdyby wrócił, nieważne, kiedy, zawsze jej łapki byłyby dla niego otwarte. Bo przecież kochała, szczerze i prawdziwie. Oddałaby za niego życie, zrobiłaby dla niego wszystko. Przecież był tego wart. Zawsze będzie. Choćby nie wiadomo co zrobił, Lea by mu zawsze wybaczyła.
Ale te rozważania obecnie nic zmienić nie mogą – odszedł. Nie miała możliwości naprawić tego wszystkiego… A chciałaby. Naprawdę, chciałaby. Życie bez niego nie przedstawiało dla niej żadnej wartości, pragnęła je zakończyć. I to możliwie najszybciej. Jak tylko wszystko pozamyka, jak tylko będzie to możliwe. Po prostu wyjdzie, nie wróci. Może stanie nad Przepaścią, zamknie oczy i rozłoży okaleczone jej własną głupotą i obojętnością skrzydła? Nie uniosą jej, to pewne. Poleci prosto w ramiona śmierci. Umrze na własnych warunkach, nie na warunkach Władcy Świata Zmarłych I Dusz.
Ale wróćmy do początku: co by powiedziała? Czy jakiekolwiek słowa mogłyby cofnąć zło, sprawić, że wszystko będzie już dobrze? Czy cokolwiek mogła zrobić?
Na pewno by przeprosiła. Ale powtarzała to słowo tyle razy, że choć dla niej zawsze miało sens, dla otoczenia stało się już tylko pustym dźwiękiem, pozbawionym głębszego znaczenia, przekazu. Dla niej było ważne, zawsze wyrażało szczerą skruchę, świadomość, że robi źle, że znów wszystko niszczy. Albo że sprawia komuś przykrość. Zawsze przeprosiny równały się u niej poczuciu winy… Tą jednak czuła dość często. Więc i przeprosiny były częste. A rzeczy słyszane wielokrotnie niestety powszednieją… Stają się mniej ważne dla odbiorcy.
Może i tu była jej wina? Za często mówiła partnerowi, że go kocha. A może za rzadko to okazywała, przy samych słowach pozostając? Ile razy dostał od niej śniadanie do łóżka? Ile razy go chociażby przytuliła?
Nie. To on ją zawsze ratował, rozpieszczał chwilami. On jej gotował, pilnował, by dbała o swoje zdrowie, nie przemęczała się. Wiernie trwał u jej boku, gdy była chora, wielokrotnie uratował jej życie.
A ona jak mu się odwdzięczała? Nijak. Nie zrobiła nic. A powinna zrobić wiele, bardzo wiele. Może gdyby była lepsza, nie odszedłby? Miało być tak pięknie… Wspólny dom, dzieci, przyszłość…
W sumie nie pragnęła nic więcej, niż zasypiać i budzić się u jego boku, wdychając zapach jego ciała, wtulona w ciepłe futerko. Marzyła o tym, by być pierwszą osobą, jaką on rano zobaczy. Całować go na dzień dobry. Czuć się bezpiecznie w jego silnych ramionach.
Czy to jest aż tak dużo? Słono płaciła za chwilę szczęścia z nim. Ile byli razem, nim odszedł? Rok? Może nawet krócej? A teraz co?
Długi, ciągnący się bez końca czas cierpienia przekraczającego wilcze pojęcie dla wyrównania roku prawdziwego szczęścia.
Co by mu powiedziała, gdyby mogła?
Nie miała prawa prosić, by wrócił, choć właśnie tego pragnęła najbardziej. Odszedł. Miał swoje powody. Nie kochał jej?
Nie miała prawa wymagać od niego zmiany zdania. Nie mogła przecież mówić mu, jak ma żyć! Takie rzeczy najlepiej działają w drugą stronę – jakoś tak poziom endorfiny skacze, gdy się robi coś, o co prosiła ukochana osoba. Podporządkowanie się słowom kogoś, komu się ufa i kogo motywy są jasne daje zaskakująco dużo szczęścia. Bo ta druga osoba się troszczy, martwi. Bo postępując tak, jak prosi sprawia się jej przyjemność. A uśmiech tej drugiej osoby to najpiękniejsza nagroda, jaką można sobie wymarzyć. Warunek jest tylko jeden – to ma być prośba, sugestia, propozycja. Krzyczenie i grożenie nie wchodzi w grę, rodzi chęć buntu dla samej zasady, po to tylko, by móc powiedzieć „NIE!”.
Nie mogła przeprosić. Nie mogła błagać o powrót. Żalić się z bólu też nie będzie, to zwyczajnie niewłaściwe i już.
Więc co?
- Nie wiem…
Prawdopodobnie bałaby się odezwać. Zagadnięta, odpowiadałaby krótko, zwięźle, zbyt bojąc się wszystko zepsuć, by być w stanie ujawnić uczucia. A milczenie niestety nie pomaga… Wręcz przeciwnie, pogarsza sprawę. Niestety, o wszystkim dowiadujemy się już po czasie, gdy nic nie da się zrobić, gdy wszystko stracone…
No. Post ma ponad tysiąc sto wyrazów, dowód obecności bardzo dużego nagromadzenia weny. Jedyna dobra strona mojego obecnego stanu.

Jakżem się tu znalazł? Co za miejsce to jest?

Shirokuma zmarszczył brwi, usilnie próbując przypomnieć sobie cel swojej wędrówki i powód, dla którego pojawił się właśnie w tej okolicy. Zdawało mu się, że znalazł się właśnie w jednej z tych odległych krain, o których miał okazję słyszeć. Niedawno skończyły się jego zapasy sterydów, a tutaj może ich w ogóle nie być.

Jakbym się tym przejmować miał... Pff...

Nie było mu żal. Zdecydował się rzucić to świństwo, szczególnie od kiedy niemal całkowicie stracił węch. Jedynie szkoda mu było je tak po prostu wyrzucić, bo były cholernie drogie. Czułby się z tym źle. Nie po to marnował pieniądze. Dlatego zużył ostatnie zapasy do końca.

Maa, źle być nie powinno. Śladów wrogich istot nie widać, atmosfera spokojną być się zdaje. Oby tylko me przeczucia mnie nie zmyliły. Sam Gari-san twierdził, że na mojej intuicji polegać nie jest dobrze.

Wilk powstrzymał natłok uczuć, który momentalnie wypełnił jego serce. Cholerny Tai, jak on mógł? Jakby tego było mało, okazał mu litość i kazał żyć po tak hańbiącej przegranej. China nawet nie miał siły się złościć. Niewiele odpoczywał w trakcie tej podróży, gdyż mogli go ścigać Słoneczni Wojownicy. Z resztą, zrobili to! Przez długi czas musiał przed nimi uciekać, aż nie znalazł się poza lasem. Pewnie to był kawał drogi, ale nie był w stanie zapamiętać dni, które go dzieliły od dawnej ojczyzny. Nigdy nie należał do tych, co przejmują się upływającym czasem. Jedyne co się liczyło, to przeżyć. I żyć tak, by niczego nie żałować. Skoro i tak nie miał innego wyjścia przez nieumyślnie wypowiedziane słowa, to postanowił wciąż tego się trzymać. Jak za czasów, kiedy podróżował z Błyskawicami. I później, gdy żył na własną łapę. Jedyne czego żałował, to tego, że nie był silniejszy. Bo musiał zerwać ze swym dotychczasowym życiem.

Z drugiej strony, dane mi jest rozpocząć nową podróż. To ciekawym być może.

"Dziwny, bardzo gęsty i spory las. Coś nie dla mnie, jestem tutaj za mała!" - pomyślała tajemnicza osóbka, która niezbyt dobrze orientowała się w tym niezwykle przepięknym lesie, gdzie drzewa przewyższały ją niemalże stukrotnie. Natychmiastowo pomyślała o tej smoczycy, która postanowiła ją zaatakować za to, iż pseudo-panda ją śledziła. To było nie fair! Ona taka niska ma pokonać ogromną gadzinę?! To jest niemalże niemożliwe, chociażby z tego powodu, iż ten ogromny gad nie był na zdrowych myślach, by móc się z nią pogodzić - tylko przez szczęście skoczyła do niewielkiej dziury, przez co przeżyła. Za to zyskała coś innego - kij, stale dopracowywany, który służy jej za broń oraz niezbyt zdrową nogę, chociaż z każdym dniem, z każdym wschodem i zachodem Słońca, kończyna zdaje się zdrowieć. Za jakiś czas chyba stanie się niczym doktor House, który uzależnił się od Vicordinu, leku wydawanego na receptę - będzie musiała zażywać jakiś painkiller, by nie czuć tego cierpienia. Albo i nie...?
Muzyka rozbrzemiewała do uszu całej natury, która teraz po części zanikła, lecz nadal można było poczuć jej ogromną potęgę - jakby drzewa same żyły, jakby same one oddychały... Smyczek znajdował się w prawej łapie wędrującej dziewczyny powracającej do swojego dawnego, ukochanego zawodu, który dał jej sam mentor - Ongaku. Ona ma tylko na imię Jiyuu... Tą drugą nazwę przyjęła tylko dlatego, iż bardzo szanowała swojego nauczyciela, a poza tym, po części go kochała niczym ojca. On go idealnie zastąpił, a jej prawdziwy tato - no cóż, interesował się tylko swoją karierą wojskowego. Matka tak samo - słynna lekarka, chciała chociaż po części nauczyć tego fachu swoją córkę, lecz to jej się nie udało. Zbyt często ratowała innych z ramion Śmierci, zapominając niemalże całkowicie o tym, iż jest mamą dla Jiyuu.
Niezwykła, anielska muzyka docierała także i do uszu nieznajomego - dostawała się do niego za pomocą echa. W tym lesie byłoby cicho, gdyby nie właśnie ona - artystka, prawdopodobnie jedyna w swoim rodzaju. Na prawym ramieniu pandy, a raczej wilka o takim właśnie wyglądzie, znajdowały się drewniane, zadbane skrzypce, z których wydobywały się piękne dźwięki, docierające niemalże do wszystkich serc w pobliżu. Zdawała się ona hipnotyzować po części swoim niepowtarzalnym pięknem oraz delikatnością, jakby jakiś anioł lub bóstwo tworzyło tę niesamowitą melodię. Był to prawdopodobnie jakiś utwór Vivaldiego. Chcecie wiedzieć, jaki? Otóż Wam już mówię, a jest on związany z obecną porą roku, czyli zimą. Tak... "Cztery Pory Roku"...
Jednak po krótszej chwili smyczek przestał się poruszać z ogromną precyzją po strunach, ponieważ młoda osóbka wyczuła w powietrzu nieznajomy zapach. Uśmiechnęła się tylko oraz, naiwna niczym dziecko, pobiegła w stronę jego źródła, poprawiając swoją fryzurę, a raczej niewielką grzywkę, na tyle niewielką, iż prawie niewidoczną. Ale lepsze jest to niżeli nic, co nie? Jiyuu po krótszej chwili dotarła do źródła nieznajomego zapachu i na jej twarzy zawitał naturalny, bialutki uśmiech, a policzki stały się lekko zaczerwienione. Niwatori jedynie przystanęła na jej ramieniu, patrząc na nieznajomego wilka, który był biały niczym śnieg, pokrywający niemalże całą Krainę swoim kolorem.
- Witam nieznajomego! - zawołała radośnie, przedzierając się przez krzaki oraz inne rośliny, starając się ich nie uszkodzić. W jej jednej łapie widniały skrzypce, które po krótszej chwili zniknęły w pięknym, skórzanym futerale, wraz z smyczkiem. Następnie na jej plecach zawitało także etui, bo poza nim był ten długi, wytrzymały kij. Oczywiście przygotowała się na wszelaką obronę, gdyby potencjalny nieprzyjaciel miał ją zaatakować. Wyglądał według niej dosyć młodo... - Nazywam się Jiyuu. Ongaku Jiyuu!

Mam nadzieję, że się nie wetkałam niepotrzebnie :3.

//Mah, popiszę z tamtą osobą w innym miejscu xdd

Owachinashi zawsze cenił dobrą muzykę, więc gdy tylko usłyszał pierwsze dźwięki, stanął w miejscu. Skoro i tak w pobliżu było spokojnie, postanowił zaczekać na niecodziennego grajka, który najwyraźniej się zbliżał. Póki atmosfera była spokojna, nie czuł niepokoju. Odwrócił się frontem do nieznajomej istoty, nim ta jeszcze znalazła się w zasięgu jego wzroku i obserwował. Nie minęło dużo czasu, gdy jego oczom ukazała się, hm, panda. Panda przypominająca wilka. Wyraz zaskoczenia rozjaśnił na chwilę twarz basiora, ale szybko o swe miejsce upomniała się powaga, zaś zanikająca przez krótką chwilę aura tajemniczości z powrotem się zagęściła. Złote, przepełnione olbrzymią pewnością siebie ślepia bez żadnych problemów nawiązały kontakt wzrokowy. Nieznajoma nie wyglądała na groźne stworzenie, więc biały wilk pozwolił sobie usiąść. Prawda, że istniała możliwość, iż to tylko pozory i wilcza panda mogła nagle stać się jakąś potężną, mroczną istotą, ale China wierzył w swój refleks i wytrzymałość. Z resztą, ile to już razy uchodził z życiem z dużo gorszych sytuacji?

Konbanwa. - powiedział, zważywszy na fakt, że zbliżał się wieczór.

A przynajmniej tak mu się wydawało, bo zaczynało się ściemniać. Chyba, że to jemu pociemniało już w oczach ze zmęczenia. Miło było jednak usłyszeć słowa znane mu z czasów, gdy wszystko było po staremu. Trochę mu się zapomniało ojczystego języka, hehe. Może sobie przypomni, jak userka wreszcie się w stu procentach weźmie za ten japoński. Ale nie wiadomo, czy to nastąpi. Hehe.

Ongakuka? - Wilk spojrzał pytająco na pandopodobną, odrobinę przekręcając nazwę - Muzykiem cię zwą, Jiyuu-chan? Maa, toż to zawód. Bardzo praca porządna. Podziwiam.

Owachinashi nie był typem, który z dystansem podchodził do każdego obcego. Stojąca przed nim samica wydała mu się osobą całkiem otwartą i miłą, a nawet trochę dziecinną. Być może to był zły osąd, ale tak było mu łatwiej cokolwiek o niej myśleć. W końcu, nie należał do tych, co doszukują się we wszystkim głębi. Chyba, że widziałby w tym pułapkę, ale to już zupełnie co innego. Łatwo wyczuć napięcie, które się tworzy, gdy ktoś chce zrobić coś złego.

Mnie zwą Shirokuma, ale jakkolwiek mnie określisz, tak dobrze będzie. Pewnie i tak wymyślić będzie ciężko coś, czego nie słyszałbym już o mnie dotąd. - Kąciki ust Chiny podniosły się w niewyraźnym uśmiechu, ale nie sprawiał on ani trochę łagodniejszego wrażenia. Dla uważnego obserwatora przypominałby raczej pewnego siebie, tajemniczego skrytobójcę na urlopie, zważywszy na krótkie ostrze przypięte do przedniej łapy, zupełnie niezasłonięte oraz luźną postawę. Z resztą, przyznać tu muszę, że basior w tej chwili najchętniej poszedłby spać. I wcześniej napiłby się sake. I poszedł spać.

Maa, czemu dom tak daleko być musi? Kierunek nawet uciekł mi z głowy. Gdyby na obrzeżach zatrzymać by mi dane było... Ale nie, ci Słoneczni Wojownicy wejść w paradę mi musieli. Już sił nawet na złość nie mam. - przez te myśli stracił dobry humor(o ile takowy w ogóle posiadał), i nawet ta imitacja uśmiechu gdzieś mu uciekła.

/Okay xd.
Ongaku Jiyuu uderzyła lekko swoją nóżką w podłoże, by pozbyć się śniegu, który niemalże sparaliżował jej biedne paluszki u nóg, a następnie uśmiechnęła się - tak, jak w chwili, gdy dołączyła do Krainy i spotkała wiele osób. Jednak z tym białym wilkiem nie miała okazji porozmawiać!
- On-ga-ku! Chociaż... możesz mnie nazywać tak, jak chcesz! - na jej pyszczku pojawił się stos białych niczym śnieg ząbków, w tym dwa całkiem spore kły, które wyrosły waderze w ciągu ostatnich kilku miesięcy zamieszkiwania w tym niezwykłym miejscu, pełnym tajemnic oraz niebezpieczeństw, jak i czasami prawdziwych przyjaciół. W szczególności polubiła Alastaira, który obsłużył dzieweczkę w Piwnej Nucie, lokalu, gdzie miała po raz pierwszy raz szansę, by pochwalić się pięknością muzyki za pomocą niewielkiego przedstawienia. No i nie zmarnowała tej szansy! - Wywnioskowałeś to z imienia czy z melodii, którą przed chwileczką grałam?
Jej czerwona koszulka stała się pod wpływem śniegu lekko różowa, jednak ten efekt bardzo szybko zniknął, gdyż wiatr postanowił lekko zawiać, wprowadzając dosyć ładne ubranie w ruch - w jeden mig wszystkie płatki śniegu zniknęły z jej stroju, a młoda chwyciła się lekko za swoje czarne uszy, lekko szpiczaste, starając się je chociaż lekko ocieplić. I chociaż jej ciepło było, ponieważ, jak każda panda, posiada swoje zapasy tłuszczu, wołała lato. Cieplutkie, gdzie ptaki śpiewają radośnie w harmonii z naturą, która także tutaj panowała, jakby miała swoją własną, niesamowitą moc. Podejrzane to było dla niej, jednak nie pozwoliła sobie zaprzątać tym głowy, a skupić się bardziej na nieznajomym, który, po krótszym czasie, postanowił wyjawić swoje prawdziwe imię. To znaczy, ona tak sądziła. Nie wiedziała dokładnie, jak nazywa się ten basior, jednak przyjęła oficjalnie, iż na jego dowodzie widnieje Shirokuma. Jiyuu zdołała się dziwić oraz swoje oczy powiększyć niemalże czterokrotnie, a zdawały się one niemalże wylecieć. Niwatori nadal siedziała, lekko skulona, ponieważ nie wyleciała do ciepłych krajów afrykańskich - wolała pozostać tutaj wraz ze swoją przyjaciółką. Spojrzała jedynie lekko swoimi ciemnymi oczami na wtapiającego się w tło wilka, by następnie zrobić sobie krótką drzemkę.
- Shirokuma?! Czyżby to nie biały demon oznacza? Czyli spotkałam rzeczywiście kogoś, kto zna po części ten język! - niemalże zaczęła skakać, jednak tego nie zrobiła, a to ze względu na sójkę. Wystarczyło kilkanaście sekund, by uspokoiła swój zapał, a następnie spokojnie dodała, lecz nadal z ogromną ekscytacją, nie mogąc się powstrzymać niemalże od zadawania przeróżnych pytań, ale zdołała się zatrzymać przed tym. - Jednak wolę cię, mój kochany, nazywać Shiro. Jak dla mnie lepiej do brzmi, no i krócej!
Uwaga, Ongaku przygotowuje się do pracy w lokalu. Musi być miła, a raczej jest to w jej pandziej naturze. I pomyśleć, że w lecie była najzwyczajniejszym wilkiem, takim jak on, lecz oczy w kolorze błękitu nieba, a futro niczym zboże lub słomiane klocki (czy jak to się nazywa :D) na farmie. Jednak nie myślcie, że Ongaku jest tępa! W szczególności poznawaniu uczuć. Ona jest w stanie nadal wyczuwać emocje, niektóre większe, niektóre mniejsze. Także z pyska widziała, iż Shiro jest całkiem pewny siebie, dodatkowo spokojny oraz wyluzowany. W sumie - widać to było z jego postawy. Po chwili młoda zobaczyła coś dziwnego, coś niebezpiecznego, no i bardzo fajnego - dziwne ostrze. Całkiem widoczne, nieosłonięte. A ona ma tylko jakiś drewniany, bardzo wytrzymały, kij! Oczywiście widoczny przez cały czas, bo dziwne, dwa końce wydobywały się z dołu i z góry.
- Interesująca broń na łapie! - powiedziała, kucając, żeby dokładniej przyjrzeć się ostrzu, jednak nadal stała w tym samym miejscu. Dziwnie zaczęła przekręcać swoim łebkiem, by dobrze chwycić swoimi ciemnymi oczami kawałek metalu. Nie wiedziała dokładnie, co to za broń - przecież nie jest wielkim rzeczoznawcą, poza tym, w tym interesie siedzi około 2 miesiące!

Wilk nie spieszyl sie z odpowiedzia. Nie lubil sie spieszyc bez powodu. Dawal sobie czas na zastanowienie sie nad odpowiedzia poki mogl. Z reszta, byl zmeczony dluga podroza, ktora byla za nim.

- Maa, przezwisko me tłumaczono raczej jako niedźwiedź biały. - odpowiedzial wreszcie - Co zaś się tyczy nazwy, jaką określić ciebie śmiałem, to przepraszam najmocniej za pomyłkę, jeśli takowa zajść by miała. Uznałem, że istota tworząca te anielskie brzmienia muzykiem być musi, i to nie byle jakim.

Nie dalo sie nie zauwazyc dosc niecodziennego ukladania zdan. Niestety, basior wciaz nie znal perfekcyjnie tutejszego jezyka i nie wiedzial dokladnie, jak ma mowic. Powiedzmy, ze nauki pobieral z naprawde roznych zrodel. Ale wrocmy do glownego watku, bo oto z ust Jiyuu padly kolejne slowa, ktore wilkowi bylo dane uslyszec.

- Jakkolwiek mnie nazwiesz, przyjmę to z godnością, boś jest naprawdę fascynującą i niecodzienną istotą, Jiyuu-chan. - stwierdzil wlasnie, gdy wtem niecodienna panda zwrocila uwage na jego bron - Jest to tantou, typowa broń typów takich jak ja chociażby. I jakże pięknie zdobiona, nawet jeśli wygląda prosto! Mogąc taką wspaniałość dzierżyć, nawet najpiękniejsza kobieta zdaje się być niczym się innym jak tłem. To ostrze jest w stanie roztrzaskać skałę, jeśli trafi w odpowiednie łapy. Nosi też na sobie krew wielu zacnych mężów, co czyni zeń jeszcze większą wspaniałość. Nigdy go nie splamiłem nieuczciwym atakiem w plecy przeciwnika. Bo widzisz, to taka moja zasada, że każda ma ofiara oblicze swego zabójcy zobaczyć musiała choć przez chwilę. Nigdy żem przeciwnie nie czynił.

China moglby tak mowic i mowic o wspanialosci swego hamidashi tantou, ale zdecydowal, ze nie chodzilo mu o zanudzenie Jiyuu. Jeszcze tylko w ramach prezentacji chwycil mocna rekojesc "nozyka" w zeby i zaprezentowal ostrze, ktorego wzory przypominaly wzburzone fale. Po krotkiej chwili jednak ponownie je schowal, gdyz nie lubil wyciagac go bez powodu. Z reszta, niepredko jakikolwiek bedzie mial. Zapewne.

- Maa, wybacz mi pytanie, Jiyuu-chan - dodal nagle, przypominajac sobie dreczace go pytanie - Pandą tyś jest, czy reprezentujesz gatunek wilczy?

//mah, pisze z tabsa, tylko dialogi ozdobilam znakami polskimi xd

Jiyuu westchnęła, karcąc swój tępy mózg za to, iż usłyszała dzięki niemu nie "kuma", tylko właśnie "akuma". Lekko zdenerwowana uśmiechnęła się, patrząc w szarawe, lecz troszeczkę błękitne niebo, z którego spadały właśnie te białe, unikatowe płatki śniegu. Niby zwyczajne, lecz wyjątkowe, chociażby dla niej. Dwa lata... Co się zapewne równa dwóm zimom. Gdy młoda, pełna radości istotka wypuściła ze swojego małego pyszczka z niewielkimi kłami powietrze, wytworzył się dosyć spory kłębek białego dymu, a klatka piersiowa opadła. Bardziej raczej przypomina człowieka niżeli wilka lub jakiekolwiek zwierzę, ale czy to jest naprawdę ważne? To przecież nie jest jej wina, iż nie wiedziała, że jezioro, do którego weszła, jest pełne niespodzianek. Od tamtego wydarzenia już niemalże nigdy nie wchodzi do jezior! Ale, tak czy siak, się przełamie, gdy będzie jej gorąco lub pragnienie się odezwie.
- Przepraszam, przesłyszałam się i usłyszałam "akuma" zamiast "kuma" - zrobiła niewielki pokłon, troszeczkę skrępowana obecną sytuacją. Jak ona mogła się pomylić?! Chwyciła się za swój czarno-biały łebek, by następnie dodać kilka słów, które tworzą niemalże całe zdanie lub też i kilka. - To moja pasja... I tyle! Nic więcej, po prostu uważam, że jeżeli mogę dać komuś chociaż odrobinkę radości, staram się to robić... - zarumieniła się lekko, a cały stos zębów ponownie się pojawił na jej pyszczku z różowym noskiem.
Wiatr lekko zawiał w jej odsłonięte futerko, znowu strasząc swoimi świstami. Gdzieś w tle parę liści popłynęło wraz z jego nurtem, zimnym oraz dosyć niemiłym, jednak wyglądało to całkiem ładnie. Następnie zeschnięte części drzewa gdzieś wpadły do białego puchu, który postanowił pokryć całą Krainę swoim pięknem oraz bielą bijącą w oczy, chociaż czasami i przeszkadzającą. Chyba każdy z nas wie, że jeżeli zacznie się gapić w śnieg na dłuższy czas, to z naszych oczu polecą łzy. Tak samo, jeżeli odwrócimy się twarzą w stronę chłodnego powietrza - zatem Jiyuu oczy się troszeczkę zaszkliły, jednak nie z powodu szczęścia czy radości. Po prostu z przymusu Matki Natury.
- Bardzo ładnie zdobiona, z tego, co widzę. Każde najlepsze ostrze zostaje wykute z rąk mistrza, jednak wiadomo, że także osoba wyszkolona musi potrafić dzierżyć broń w swoich łapach. Bez tego może stanowić również zagrożenie dla samej osoby - oznajmiła, spoglądając powoli niemalże pod każdym kątem na niecodzienną broń, która nazywała się Tantou (omijając kreskę nad "o" oraz zamieniając na "ou"). Zafascynowała ją na tyle, iż nie mogła z niej spuścić swoich oczu - naprawdę była piękna! - Wiesz, ale jakbym ja, na tyle głupia i niedoświadczona w samoobronie, została zaatakowana, starałabym się wykorzystać ten moment pokazania twarzy, by uderzyć na tyle mocno, a następnie uciec. To chyba po części niesie ze sobą ryzyko... - zastanowiła się, siadając na jakimś sporym kamieniu. Potem tylko stworzyła słynną pozę Sherlocka Holmesa, opierając swój łokieć o niezbyt chudą nogę , bo prawdę rzecz mówiąc - pandy nie są zbytnio chude. Aby ta miała sylwetkę niczym zwyczajny wilk, musiałaby nie jeść przez kilka dni. Coś jak ja normalnie! - Chociaż czasami chyba lepiej jest nie wiedzieć, że przyjaciel wbija nam nóż w plecy...
Jiyuu spojrzała na Niwatori, która spała niczym głaz na jej ramieniu, pomimo gwałtownych ruchów dziewczyny. Było to dosyć ciekawe - ta została tutaj tylko dla niej. Nie poleciała do ciepłych krajów. Kto wie, może sójki w ogóle nie opuszczają Krainy?
- Nie ma problemu - mruknęła, machając swoimi nogami do przodu i do tyłu, niczym prawdziwe dziecko na huśtawce. - Wilczy. To znaczy, chyba...
Nigdy się nad tym Ongaku nie zastanawiała - kim naprawdę jest? Pandą czy może wilkiem? Ogon niczym u prawdziwego psa miotał się radośnie, jakby miał własny mózg oraz serce, a jak wiadomo - pandy mają je krótkie. Uszy... lekko szpiczaste, jednak trochę podobne do prawdziwego miśka. - Kim jestem? - pomyślała.

Shirokuma nie byl zdziwiony wygladem Jiyuu, gdyz widywal juz dwunozne osobniki, a gatunku ludzkiego nie mial okazji poznac. Z reszta, wokol niego krecily sie duzo dziwniejsze stwory, ktorych wolaloby sie nie ujrzec nawet we snie. Mowa tu o przeroznych demonach i cieniach, poteznych i groznych, z ktorymi lepiej bitki nie zaczynac. Nawet ktos o umiejetnosciach Chiny ledwo uszedlby z zyciem z takiego starcia. Jesli w ogole. Sam Misiek tylko raz walczyl z demonem w pojedynke, a i nim wygral, kilka jego kosci peklo. Sam stwor nie nalezal do najsilniejszych.

- Maa, spróbowałabyś uciec, powiadasz... - basior na chwile spuscil glowe, w gescie zamyslenia. Trwalo to dobra chwile, bo do najszybciej myslacych to on nie nalezal. Jednak, gdy tylko znow sie wyprostowal, na jego twarz zawital cien paskudnego, demonicznego usmiechu, ktory czesciowo odslonil mocne zeby. - Ale co jeśli przeciwnik szybko i z zaskoczenia by zaatakował? Krótka chwila ułamkiem sekundy być może. Tyle wystarczy, by się pokazać. Byle nie atakować pleców, bo to hańba jakaś, nie zwycięstwo. A trzeba mieć refleks niesamowity, by uciec ostrzu doświadczonego mordercy, który zna słabe punkty i w walce szybko analizuje sytuację oraz dostosować się umie, nawet jeśli okaże się, że musi walczyć otwarcie. - w tym momencie wyraz pyska Chiny wrocil do normy, a on sam wypuscil powoli powietrze przez zeby, jakby odprawial jakis rytual uspokajajacy - Sam okazję być miałem zaatakowany w ten sposób, i wpierw oddalić się bardzo musiałem, by móc broń wyciągnąć. A i tak zranić się dałem, zupełnie wbrew własnej woli. Niestety, pomimo refleksu, i mi szybkości nieraz brakuje. Jak to mówił mój stary przyjaciel, niesamowite szczęście po mej stronie jest, dlatego jeszcze żyję.

Ta rozmowa naprawde ozywila wilka, szczegolnie ze uwielbial, gdy ktos jego ostrze zachwalal. Oczywiscie, ze byla to robota mistrza! Materialy tez pierwszymi lepszymi nie byly, ale tworca broni wlozyl w nia cale swe serce. I chwala mu za to, bo takie arcydzielo to rzadkosc. Robil to co kochal, nawet jesli niewielu podziwialo owoce jego pracy. "Bo wyrabial tez bron dla tych zlych". Ale co to mialo do rzeczy, tego zlotooki nie mogl pojac.
Nagle jednak stalo sie cos niesamowitego. Oto bowiem do wilka w pelni dotarlo, co jakis czas temu powiedziala panda. Jego reakcja wydawac sie mogla zabawna, rodem z komedii: opadla mu dolna szczeka, a zrenice zwezyly sie do niesamowitych rozmiarow. Pelen obraz zdziwienia i niedowierzania. Doslownie.

- Ty... - zaczal, obrzucajac niespokojnym spojrzeniem waderke - Ty twierdzisz, że byłbym w stanie okazać się tak wielką bezdusznością, by przyjaciela swego zabić? Toż to do pomyślenia nie jest! -
Owachinashi spuscil pysk i odchylil uszy, wzdychajac. - Jiyuu-chan, niedobrze mówić takie rzeczy... Nie urodziłem się tylko po to, by zabijać. Dużo innych rzeczy też robię! Albo i robiłem, pókim opłatę dostawał... I pókim w mej ojczyźnie żył...

Oczywiście, wilk z gory uznal, ze mowiac o wbiciu przyjacielowi noza w plecy, muzyczka miala na mysli jego osobe. A nawet jesli nie, to tam gdzie zyl, takie niehonorowe istoty dlugo miejsca nie zagrzewaly. Zaden szanujacy sie wojownik nie potrafil darowac zabicia towarzysza, nawet jesli sytuacja nie miala z nim samym nic wspolnego. Gdyby China tak bardzo nie polubil pandy, to najpewniej zirytowalby sie! Choc to nic strasznego, zwazywszy na przysiege, ktora zlozyl Tai'emu...

- Yup - oznajmiła cichutko, spoglądając na drzewa oraz inne rzeczy dookoła, które przykuwały jej dziecięcą uwagę. Ta to potrafiła się przyczepić do czegoś niczym prawdziwe dziecko, jednak nie odbiegała od słów białego wilka, który opowiadał jej coś na temat walk. Ona jedynie żałowała, iż jest słaba, jeżeli chodzi o atak, ale jakimś cudem troszeczkę bardziej wytrzymała od innych - zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym. A to z tego powodu, iż przeszłość ją trochę zahartowała w optymizmie. Niwatori po krótszej chwili obudziła się, trzepając lekko swoim malutkim łebkiem, by następie polecieć, znaleźć chociaż jakieś pożywienie. Może ziarna? Nah, chyba niemożliwe w tej porze roku, gdyż tylko ludzie mają to pożywienie. Teraz jej łańcuchem pokarmowym będą ogólnie robaki oraz jakieś owoce. O ile te małe bezkręgowce nie zniknęły całkowicie pod ziemią, a jabłka na drzewach jeszcze się jakoś trzymają. - Trzeba mieć strasznie dużo szczęścia. Ale znając życie, pobiegłabym niczym prawdziwa wariatka, wrzeszcząc na całą okolicę, że ktoś mnie próbuje zabić. Tak samo niemalże, jak mnie zaczął gonić niedźwiedź - jakimś cudem przeżyłam. No i spotkałam smoka, który zbyt miły dla mnie nie był. A raczej dwa - jeden z nich chciał rzucić we mnie ościami ryby, a w mojego kolegę małżami. Dla niego było to śmieszne, lecz dla mnie zbytnio nie - dziewczyna lekko zamknęła swoje oczy, by następnie otworzyć je oraz spojrzeć na Krainę, siedząc dalej w tym samym i jednym miejscu. Nadal zbytnio dobrze nie mogła manewrować swoją skręconą nogą, której postanowiła nie nastawiać - bo skąd ona miała wiedzieć, że należy coś takiego zrobić?
Płatki śniegu upadały delikatnie na warstwę wytworzonego już wcześniej białego puchu, który był niemalże równy, lecz zakłócony przez ślady dwóch obecnych tutaj osób. Można byłoby coś narysować, jednak na stówę nie nogą. Zatem młoda, lekko uśmiechnięta, chwyciła swoją drewnianą broń, by następnie coś nią namalować. A co to było? To takie oczywiste, że nawet nie trzeba zadawać tego pytaniu - na śniegu widniała sylwetka jakiegoś stworzenia, które posiadało bardzo puszystą grzywę wokół głowy oraz całkiem spore kły. Jego łapy zdawały się być całkiem potężnymi, jednak całe ciało nie było zbyt duże - jak to w przypadku syndromu Highlandera. Ogon zakończony był niewielką ilością troszeczkę dłuższej sierści, zatem po tym opisie moźna wywnioskować tylko jedno - to był lew. Potężny, budzący strach w sercu, lew. Większość osób uciekłoby na jego widok, jednak nie ona, nie obecna tutaj panda. Ona by się nie bała go, bardzo pokochała Ongaku. Jej jedynego mentora, który zdołał zastąpić także i rodziców, najbliższą osobę w życiu. Po krótszej chwili dziewczyna westchnęła głęboko, wsłuchując się w słowa białego niczym śnieg basiora, by potem tylko swoją jedyną sprawną nóżką ostrożnie usunąć rysunek na tym białym puchu.
- Nie to miałam na myśli, Shiro! - zaczęła niemalże wymachiwać głupio swoimi rękami, starając się go uspokoić, ponieważ nie to miała na myśli. - Chodzi mi o to, iż czasami nawet najlepsi przyjaciele potrafią z czystej chciwości wbić nam nóż w plecy, zranić nasze uczucia. Czasami z żądzy pieniędzy, czasami z powodu zakochania. Mówiąc o tym, nie miałam na myśli ciebie - poza tym, nie lubię oceniać innych po tym, co robili. Liczy się tylko rzeczywistość. Chociaż dla mnie...

Och, a więc to nie było o nim. Shirokuma natychmiast się uspokoił. Z resztą, Jiyuu powiedziała coś jeszcze, co zmusiło go do krótkiego zastanowienia się.

- Wiesz, Jiyuu-chan... - zaczął, na krótką chwilę spuszczając wzrok i spoglądając gdzieś w bok, nim znów wrócił do "punktu wyjścia" - Mówisz, że z krzykiem byś uciekła. Ale, w przypadku specjalisty mogłabyś szansy nawet nie mieć zareagować. Chyba, że sama masz taki refleks, że zdążyłabyś cokolwiek zrobić. W dużej części przypadków zaskoczenie potrafi unieruchomić. No chyba, że się tchórzem jest takim, który przed byle szelestem ucieka. - tu kąciki ust wilka znów się uniosły na krótką chwilę - Tchórze trudni do zabicia bywają, bo tylko takiemu przed nos skoczysz, a ten już z wrzaskiem ucieka, choć nawet nie wie, czy coś zaatakować go pragnie. Z drugiej strony, myślisz, że w jakich miejscach mordercy wyczekują swej ofiary? W moich wioski potrafiły być oddalone o wiele kilometrów od siebie. Dlatego w grupach się podróżowało! - nuta entuzjazmu zabarwiła w ostatnim zdaniu głos Chiny, choć była ledwo zauważalna. Lubił rozmawiać na takie tematy, choć o sobie samym starał się wiele nie mówić. Tyle udało się Gari'emu wbić mu do głowy, a i tak, jakby się go zapytać, odpowiedziałby bez oporu. Nie należał do zbyt rozgarniętych osób, cóż. Nawet kłamać nie umiał, choć nie oznaczało to, że nie dotrzymywał obietnic - Albo wynajmowało się takich jak ja, czyli wojowników, którzy za określoną sumę pieniędzy służyli swą siłą tym, którzy potrzebowali jej użyczyć na swoje potrzeby.

Fakt faktem, Owachinashi nieco się ożywił. Rzadko miał okazję z kimś tak porozmawiać, bo mało kto w jego stronach akceptował takich, co za pieniądze byli zdolni nawet zabić lub coś ukraść. Do takowych należał właśnie ów Biały Niedźwiedź. Nie darzył zbytnimi sentymentami obcych, więc nie miał oporów przed mordowaniem ich na zlecenie, jeśli mu się to opłacało. Winę ponosili mieszkańcy jego wioski, którzy ledwo się nim zajmowali, ponieważ był sierotą. Zwykłą, szarą przybłędą, którą traktowali jak ostatniego darmozjada. Szczególnie, że nie był nigdy zbyt inteligentny i był okropnym tchórzem oraz beksą. Dopiero grupa wilków zwana Błyskawicami się nim zaopiekowała, i stał się ich kolejnym kompanem. Dzięki nim wyrósł na prawdziwego mężczyznę! Nawet tak zwani "przybrani rodzice" nie zajmowali się jego wychowaniem z takim uporem jak oni. Stał się odważny i silny. Bardzo, bardzo silny. I zyskał sławę równie wielką jak oni, a później nawet większą. Co prawda jako kryminalista, ale... od zawsze chciał, by w świecie huczało o nim, nawet jeśli pod określeniem "najgorszy z najgorszych". Z resztą, wcale siebie za takiego nie uważał. Wykonywał po prostu swoją pracę, a i tak nie przyjmował zleceń, które mu się zwyczajnie nie opłacały. Nie lubił grać bohatera, dobroczyńcą też nigdy nie był. Po prostu wojownikiem do wynajęcia, który służył swym ostrzem tym, którzy potrafili docenić jego umiejętności. No chyba, że naprawdę potrzebował pieniędzy. A i tak kilka razy zdarzyło mu się kogoś mimochodem poratować, w taki czy inny sposób. Nie to co Słoneczni Wojownicy, którzy byli uznawani za wzór do naśladowania, i bronili wioski przed napaściami bandytów. Swoją drogą... towarzysze Chiny robili coś podobnego, choć raczej pośrodku wioski stawiali swój znak - błyskawicę, by zasygnalizować, że dana wioska należy do nich, i jak ktoś podniesie na nią łapę, to musi się szykować na to, że zadarł z jedną z najsilniejszych i najgroźniejszych grup. Nawet, jeśli samych Błyskawic zbyt wielu nie było, a i byli ciągle w podróży. Ale, i tak coś to dawało, szczególnie po paru incydentach, gdy dowiedzieli się, że "chronione" przez nich wioski zostały zniszczone. Wystarczyło, że poznali tożsamość przeciwników. Potrafili takich ścigać tygodniami, niezależnie od ich ilości. Aż do skutku. To było dopiero pełne przygód życie! Cały czas się coś działo. A on, Owachinashi, ostatnimi czasy odrobinę się rozleniwił. Ale to dobrze, przecież i tak miał więcej czasu na sen. A w razie czego, to potrafił się dostosować!
Dość przeciągania : D

- "Chociaż dla mnie..."? - obrzucił pandę pytającym spojrzeniem - Przydałoby się dokończyć, co się zaczęło, by ciekawość nie zżarła innej osoby.

- Hm...? - mruknęła dosyć cicho, spoglądając wpierw na swoje nóżki, by następnie zwrócić ciemne oczy ku szarawemu niebu. Zima... Czy jest coś piękniejszego? Jednak i ta pora roku potrafi być zabójcza, lecz dla niej jest ona całkiem dobra, bo ma dużo tłuszczu oraz ciepłe, mięciutkie futerko, o które zaczęła dbać, wchodząc coraz bardziej w dojrzewanie. Tak oto poprawiła swoje czerwone, zdobione motywem chińskim, spodnie, dała swoje rączki do góry, by się rozciągnąć, bo dla niej siedzenie nie jest zbyt dobrze i potrafią jej zdrętwieć kończyny. Przy okazji zaczęła strzelać radośnie swoimi paluszkami, a w tym kciuk był najgłośniejszym ze wszystkich, dlatego panda lubiła nim wydawać dźwięk uderzenia czegoś metalowego o metalowe coś. Tak samo, jak autorka tego żałosnego postu. No cóż, brak weny nie dopisuje zbytnio, zatem mogę tylko przepraszać, że ten post będzie troszeczkę marniejszy. - To nie wiem. Zbytnio się na sobie nie znam, niestety. Dlatego się unika ciemnych pomieszczeń oraz uliczek, dróżek, unika parków i w ogóle! Co jednak nie mi się sprawdza, bo i tak chodzę sama, niezależnie od tego, czy mamy dzień, czy noc. Tak oto narażam się sama na niebezpieczeństwo - lekko się zaśmiała, zakrywając swoje usta lekko dłonią, by następnie wstać powoli oraz się znowu poruszyć, ponieważ brak gimnastyki dla niej oznaczało to, iż będzie jeszcze o niebo grubsza! Ona ma metabolizm jak ja, ale gdybym także ćwiczyła rano przez kilka minut, byłabym chudsza. Ale cii! Jestem leniem! Poza tym, musiała zapracować na swoją nóżkę, która skręcona była i chyba niezbyt dobrze przez ostatnie kilka tygodni się naprawiła - przecież powinna ją nastawić! - Mnie tam na pieniądzach nie zależy, ale oczywiście trochę tam ich mam, tak na czarną godzinę - oznajmiła, uśmiechając się lekko, a przy tym pokazała ponownie swój bialutki stos lekko naostrzonych ząbków, których kolor był niemalże podobny do białych płatków śniegu. Widać było natychmiastowo, iż dziewczyna jest bardzo optymistycznie nastawiona do życia, jakby w jej sercu nie było żadnych złych emocji, a uśmiech na tyle naturalny, że nie wzbudzający żadnych podejrzeń. Bo i po co, jeżeli Jiyuu jest w 100% szczera z innymi, że nie potrafi w ogóle kłamać?
Tak oto zastanowiła się ta dzieweczka nad Ongaku, który umarł śmiercią naturalną - o ile mógł być dzieckiem, nie można spotkać istoty nieśmiertelnej aż do końca, chyba że jest to jakiś bóg lub boginka. A na szczęście muzyczka nie spotkała jeszcze kogoś takiego - no i dobrze. Mogłoby się to skończyć dla niej źle, a to dlatego, iż ostatnio zyskała po części na odwadze co do walki. Że nie należy uciekać. Że czasami jest ona konieczna, nawet pomimo tego, iż jej w rzeczywistości nie chcemy. Ale należy czasami odpuścić, w szczególności wtedy, gdy jest to możliwe - nie ma po co drapać się niczym koty, skoro można jakiś sojusz utworzyć.
- Czasami można spotkać osoby, które potrafią skarcić za przeszłość. Np. za to, że się zabijało albo za to, że coś się złego zrobiło. Albo za to, że było się kiedyś kim niedobrym. I one zwykle nie mogą dostrzec tego, że ktoś się zmienił - oznajmiła, na chwilę tracąc swój uśmiech, lecz po chwili on wrócił, a dodała troszeczkę złośliwie, niczym prawdziwe dziecko, pokazując swój czerwono-rożowy jęzorek. Nie po to, by go obrazić, lecz troszeczkę rozśmieszyć. - Lubię się nieraz droczyć, trzymając kogoś w niewiedzy!

Jak zwykle, Shirokuma nie spieszył się z odpowiedzią. Poczekał, aż Jiyuu powiedziała to, co miała do powiedzenia, aż w końcu sam zaczął myśleć, jak by tu sensownie odpowiedzieć. Nie wyszło to jednak do końca, gdyż nagle panda pokazała mu język. Na gest ów wyrwało mu się krótkie i niezbyt głośne "khy", które było parsknięciem wynikającym w powstrzymywania śmiechu. Przecież niejednokrotnie Gari pokazywał mu język, gdy się z nim droczył! Kiedyś go to irytowało, ale teraz jest przyjemnym wspomnieniem, dzięki któremu wciąż pamięta o grupie, która go przygarnęła i wychowała na sumiennego wojownika, pomimo tego, że za młodu był okropnym ciężarem i sprawiał sporo kłopotów.

- Rację masz, Jiyuu-chan! - przyznał energicznie - Ale i tacy się zdarzyć mogą, co potrafią cię skarcić za pracę, z której się utrzymujesz, a także za priorytety twe i przekonania. Dużo ich jest, co tak irytują i wciąż porównują do takich, co to swe życie oddają za robienie rzeczy, z których nic nie mają. Prawdę powiedziawszy, sam być bym nie chciał bohaterem, ale szanuję i podziwiam takowych wilków, nawet jeśli porównywać mnie do nich by mieli. Bo takowi nic nie zrobili, jeno działają tak, jak uznają to za słuszne. Z chęcią pozbyłbym się próżnych plotkarzy i obmawiaczy z tego świata, ale żelazną taką zasadę trzymam, że zabijam tylko za pieniądze, choć teraz, prawdę mówiąc, nie zabijam.

Pomimo całego zmęczenia i głodu, Shirokuma z chwili na chwilę zdawał się ożywiać. Nawet słowa wypływające z jego ust stawały się coraz mniej przemyślane i bardziej chaotyczne. Było tak dlatego, że mówił nieco szybciej i energiczniej. Dawno go tak rozmowa nie pochłonęła, nawet jeśli ten stopień pochłonięcia można by poddać dyskusji, ale przynajmniej nie myślał już o pójściu spać. W normalnych przypadkach, po pewnym czasie zaczynał mieć rozmówcę w głębokim poważaniu i zwyczajnie zasypiał, a teraz nie to było mu w głowie. No chyba, że odstawione na bok pragnienie by nagle dało się we znaki i go pochłonęło, bo i tak się zdarzało, że mimowolnie w trakcie rozmowy sen doń przychodził.

- Ale z niebezpieczeństwami nie ma żartów, Jiyuu-chan, jeśli powrócić mam do twych poprzednich słów. - zmienił nagle temat, znów poważniejąc i tracąc część swej poprzedniej żywotności - Nie wiem jak jest tutaj, ale wiele niebezpieczeństw czyha w świecie, i nawet jeśli kraina ta do stosunkowo bezpiecznych się liczy, to nigdy wiedzieć się nie da, czy nie raczy postawić tu swej łapy ktoś, kto radość czerpałby z mordowania niewinnych istot. Powinnaś tam chodzić, gdzie więcej osób się znajduje, i nie zapuszczać się w miejsca ciemne i opustoszałe, nawet jeśli znaczyć by to miało drogę wiele dłuższą. Bezpieczeństwo ponad wszystko!

Nagły przypływ życiowej mądrości, pomyśleć można. W końcu, Shirokuma powiedział naprawdę mądre rzeczy. Tylko, że to akurat było to, co Gari wbijał mu do głowy całe dzieciństwo, gdyż nawet za dzieciaka biały wilk nie miał żadnego wyczucia i nie rozróżniał bezpieczeństwa od niebezpieczeństwa, chyba, że zauważył zagrożenie dla swego życia. Oto dlaczego pakował cały czas opiekunów w kłopoty - zadarł z kimś nieodpowiednim, a gdy już zaczął wykonywać "misje" - chodził skrótami, którymi nikt nie uczęszczał. W drugim przypadku, zaczęło się wszystko w wieku ponad dwóch lat, kiedy to i on pracę rozpoczął, aby szybciej nabyć odpowiednich umiejętności. A i tak jego wręcz dziecinny brak wyczucia pozostał. Meh, na stratega by się nie nadał.

Ongaku na początku się uśmiechnęła, wysłuchując spokojnie słów wilka, który okazał się być bardzo intrygującym gościem - a to nie ze względu na to, iż miał superową broń, lecz po prostu miał "to coś" w sobie. Coś, co sprawiało, że rozmowa z nim to czysta przyjemność. A w sumie - jakbyście znali bardzo dobrze Ongaku, zauważylibyście, że ona nawet nie boi strasznych postaci, jak na przykład Losta. Na początku opanowywał ją strach, a nogi nie mogły się poruszyć, jednak prowadziła z nim spokojną rozmowę, pomimo tego, iż sama postać była przerażająca - strumyk krwi spływający ku dole, lecz nie wyglądała ona na zwyczajną, a dodatkowo ta czaszka jakiegoś zwierzęcia...
- Najważniejsze według mnie to jest mieć własne zdanie na temat czegoś. Dodatkowo niezbyt lubię, gdy ktoś narzuca mi swoją wolę, szczególnie wtedy, kiedy tego nie chcę. Jak na przykład moi rodzice... - na chwilę się zatrzymała, biorąc głęboki oddech, aż klatka piersiowa się rozkurczyła. Po kilku sekundach wypuściła biały kłębek dymu, by powiedzieć następne kilka, dosyć smutnych zdań, jednak i tak była cały czas uśmiechnięta. Nie lubiła zbytnio rozmawiać o swoich rodzicach, jednak pamiętała zawsze o osobie, która spowodowała, iż na jej buzi (prawie) zawsze widnieje stos białych, błyszczących zębów, jak w to reklamie pasty - bez żadnej próchnicy, byleby ten powalający uśmiech. - Moi rodzice byli... specyficzni dosyć. Tworzyli zgrany duet - matka lekarka, a ojciec wojownik. Niestety, ale każdy z nich znikał co jakiś czas i bardzo rzadko ich widywałam. Opiekowała się mną na początku jakaś niania, z którą nie utrzymywałam bliższego kontaktu, a następnie Ongaku, mój mentor.
I na tę myśl się lekko zarumieniła - aż sobie poprzypominała wszystko na jego temat - że to on nauczył ją grać na skrzypcach, że to on pomagał jej we wszystkim, a co najważniejsze, nie czuł się wtedy samotny. Okrutny los jest tego, co wieczne życie i wieczną młodość ma, niestety. Patrzenie na to, jak ktoś umiera dookoła Ciebie może być przygnębiające, a dodatkowo jak się zakochasz, możesz szybko zostać opuszczonym, przynajmniej z tego powodu, iż ten dar (albo i też grzech) powoduje, że jesteś niemalże nieśmiertelny. Tak trochę trudno jest patrzeć na to, jak jesteś taki sam, a druga połówka Twego serca się starzeje... Ale o tym Jiyuu zbytnio nie myślała, utrzymywała się ciągle w optymizmie.
- No wieeeeem, ale nie mam żadnego towarzysza, a dodatkowo dosyć mało jest tutaj wilków! Może to i dobrze dla mnie, a może i źle... - zaczęła się znowu zastanawiać, tworząc słynną pozę Sherlocka Holmesa razy dwa, żeby pokazać, jak to ona się zamyśla. O ile dziewczyna spotkała sporo osób, nie może ich znaleźć od kilku miesięcy - a szkoda, pogadałaby z kimś! Ale przynajmniej ma tutaj Shiro, co jest dla niej całkiem miłą niespodzianką, chociażby z tego powodu, iż dawno nie rozmawiała. - Za to spotkałam takiego jednego pana, z którym otwieramy powoli lokal! - postanowiła się pochwalić tym, co robi właśnie w tej chwili, będąc niemalże potrojoną postacią. To dosyć śmieszne, lecz prawdziwe, dosyć trudno jest określić czasy, gdy po prostu postać znajduje się w kilku miejscach naraz.