By rozproszyć mrok... [Wyprawa Kein'a]

Każdy z nas zna chyba powiedzenie 'głodny jak wilk' - a kto nie znał go dotąd, zetknął się z nim kilka liter temu. Litery złożyły się posłusznie w słowa, a te = w zdanie, stanowiące niedługi wstęp. Jak mawiają: zacząć jest najtrudniej; potem (zwykle!) jest już z górki: fabuła się toczy, wydarzenie goni wydarzenie, niespodzianka rozrywa nici zwyczajności oraz przewidywalności. "Głodny jak wilk". Czyż nie może to sugerować, iż stworzenie to jest elementem niesamowicie żarłocznym, obdarzonym niemałym apetytem? Warunki atmosferyczne, które spowiły Krainę już tygodnie temu, nie ułatwiały przetrwania: zarówno istotom roślinożernym, jak i drapieżnikom. Zimowa pora stanowi najtrudniejszy okres, z powodu nie tylko braku pożywienia, ale także chłodu i zalegającego tu i ówdzie śniegu. Zapasy? Kto zdążył je zrobić przed zapadnięciem mroku - łapka w górę! No, właśnie... Nieliczni - o ile ktokolwiek. Jak żyć, jak żyć?!

Trzeba polować na bieżąco, zaspokajając głód posiłek po posiłku, danie po daniu, polowanie po polowaniu. Dlatego i nasz bohater, Kein, zapuścił się razu pewnego w las, aby napełnić żołądek (liczę, że mi wybaczysz 'wymuszenie' polowania - jakoś sprowadzić wojownika do lasu trzeba; zawsze możesz zapomnieć o łowach i skupić się na czymkolwiek, wiadomo, nie zmuszam ani nie sugeruję!). Idąc w głąb i głąb; zatapiając się niemalże po kolana w puszystym, zimnym śniegu; odczuwając, jak do czasu do czasu po grzbiecie przemyka chłodny dreszcz; mając otarte oczy i uważnie nastawione uszy zapuszczał się Kein w zakątek lasu, do którego niewielu dotarło - a jeszcze mniej się z niego wydostało... Miejsce to sprawiało wrażenie magicznego, jakoby wyłączonego z sieci codzienności, wolnego od praw logiki oraz sensownych wyjaśnień. Choć bowiem dotąd brodziłeś w białym puchu, tutaj zdecydowanie go brakowało. Oczom wilka ukazała się alejka, zbudowana ze starych, ukruszonych tu i ówdzie kamiennych płytek; po bokach tejże alejki natomiast znajdowały się wysokie na mniej więcej półtorej metra, wbite w podłoże pochodnie, rzucające odrobinę światła - jak zdawać by się mogło każdemu laikowi. Co zaskakujące bowiem:  im dłużej wpatrujesz się w tańczące na ich końcach płomyki, tym jaśniej zdaje się robić wkoło.
Istoty, którym dane było odnaleźć ten zakątek, nierzadko wspominały o przeczuciu, jakoby nie były tutaj same: nierzadko zdawało im się, jakoby po podłożu przemykały jakieś istoty lub dziwne stwory obserwowały je z pobliskich drzew czy zarośli. Dziwne uczucie, każdemu czasami się zdarza - i nie potrzeba bynajmniej niecodziennie wyglądających puszczy, aby go doznać. Jednak... kątem oka dostrzec mogłeś cień, przemykający pospiesznie niedaleko Ciebie, po podłożu, zmierzający w stronę jednej z pochodni - aby następnie zniknąć, pokonanym przez światło, do którego pchał się na własne życzenie.

Wytężając wzrok dostrzec możesz, iż kamienna alejka rozdwaja się kilkanaście metrów dalej: jedna z 'odnóg' zmierza ostro w lewo, druga natomiast - nieco łagodniej - w prawo.
Keinie! Co zrobisz?

Nie musisz niczego podkreślać, MG uwielbia pisać oraz czytać, zatem chętnie to czyni - i wcale się nie gubi w tym, jak to user Kein'a nazwał, "całym  bezsensownym poście". Bzdura, oj, kłamczuch!

Zdawać się mogło, jakoby tutejsza natura odpowiedziała na słowa wilka: po otoczeniu głuchym echem przemknął chichot, zaś odbijany od drzew dźwięk rozpraszał się we wszelkie możliwe strony, tworząc istną symfonię, która zdawała się nabierać na sile chwila po chwili, minuta po minucie - by za moment urwać się nagle i zamilknąć. Bo i ileż można się śmiać? Wszelkie szmery ucichły, zaś jedynym dźwiękiem, który można było usłyszeć, był stukot wilczych pazurów o kamienne podłoże. Pochodnia wbita była dość głęboko, dodatkowo była dość długa, zatem nie bez trudu udało się Czarnemu wydobyć ją z ziemi. Gdyby była krótszą - byłoby prościej, bo i wystarczyłoby pociągnąć ją ku górze, niemniej w tym przypadku wilk musiał się nieco nagimnastykować: to podkopując nieco spód kija, to napierając na nią, to pociągając lub popychając. Niestety, patyk stanowił jedność - zatem teraz Kein popylać będzie z półtora metrowym kijem, zakończonym z jednej strony materiałem, który pochłaniał ogień. Cienie drzew, krzewów czy kamieni zdawały się uciekać, jakby obawiając się światła - notabene potrzebnego, by te w ogóle powstały. Poza tymi cienistymi kształtami istniały w lesie także inne, o kształtach nieforemnych, czasami przypominające konia z dodatkową parą nóg, czasami natomiast amebę. Co jakiś czas forma tychże tworów ulegała zmianie dosłownie w mgnieniu oka, z hipopotama czyniąc kleks z atramentu. Te zaś zachowywały się całkiem inaczej, gnając do źródeł światła - w tym także trzymanej przez samca pochodni. Gdy zaś docierały do ognia - znikały. Co zastanawiające: chociaż zwykle przedmiot zbliżający się do źródła światła rzuca większy cień, o tyle rozmiar tych niecodziennych, czarnych plam nie ulegał zmianom, niezależnie od tego, jak daleko ognia by się znajdowały.

Prawa odnoga, gnająca łagodnym zakrętem w głąb lasu, stawała się z czasem coraz szerszą, a kamienie ustępowały miejsca pierwej żwirowi, który następnie przeszedł w ubity, ciemnożółty piach. Śniegu nadal nie widać, zupełnie, jakoby rejon ten nie był objęty odwiecznymi prawami natury, zmieniającymi pory roku. Dodatkowo łyse, suche drzewa oraz licha trawa odeszły w zapomnienie, zaś wilka otaczać zaczynały zielone rośliny, soczysta trawa oraz drzewa o zdecydowanie mniej zatrważająco wyglądających kształtach. Kein'owi nadal towarzyszyło uczucie, iż nie jest tutaj sam. Z cieni drzew wychylać się zdawały liczne pary oczu, zupełnie, jakoby w półmroku skrywały się ciekawskie stworzenia, które z zainteresowaniem obserwowały obcego w tym miejscu samca. Jednakże kiedy cienie drzew ustępowały światłu pochodni - uciekając od niego - i jarzące się delikatnie ślepia znikały, jakoby pochłonięte wlasnymi sprawami, o których nagle sobie przypomniały: to włączone żelazko, to niezakręcony kran, to zaś garnek na kuchence lub pieczeń w piekarniku.
Oczom samca ukazać się mogły ruiny dawnego miasteczka: spomiędzy gruzów wystawała jeno jedna, naruszona zębem czasu - lecz nie zniszczona w tak znacznym stopniu - budowla. Coś, jakoby pozostałość po jakiejś świątyni. Po lewej stronie alei, która zdawała się prowadzić wprost do owej budowli, znajdowała się kamienna tablica, na której ktoś wypisał kilka słów, w obcym języku - a przynajmniej w języku, z którym nie zetknął się jeszcze Kein.