Leczenie

Tempus czując ulgę ,z każdym krokiem oddalając się od stołu operacyjnego ,skierował się ku Lei. "Wszystko się udało! Było super! Mam nadzieję że następnym razem będziesz mogła nam towarzyszyć!" Tyle myśli teraz krążyło po głowie zamyślonego i wyczerpanego wilka. Mimo znużenia i uczucia mdłości od zapachu który dość długo miał się jeszcze utrzymywać w nozdrzach, chciał w końcu spotkać się z mentorką, która przelała do jego móżdżku praktyczną wiedzę. I dostrzegł ją- schorowana i patrząca słabym i zmęczonym wzrokiem. Dlaczego dziś aż tak źle? Zwykle widywał ją w lepszym stanie i choć nie był wspaniały i pełen zdrowia to tłumaczył sobie zawsze że to spowodowane domniemanym wiekiem. Tym razem nie miał wątpliwości- coś jest nie tak. Stanął obok niej i Marano i przyjrzał się.
-Hey, wszystko okey? Przydałaby ci się chyba chwila odpoczynku...
...albo ramienia w które można się wypłakać.
-Może udasz się na łożę? Marano się tobą zaopiekuję ,a ja przyniosę coś zjedzenia...albo na odwrót
Wolał aby mimo wszystko wilczyca polowała- on tego najzwyklej jeszcze nie potrafił. Nie wnikajcie dlaczego, po prostu średnio mu to idzie.Po chwili mimo swędu krwi w nozdrzach poczuł jakąś obcą nutę. Obrócił się lecz...nie był pewien czy to tylko dziwnie padający cień na podłogę ,czy też zjawa...przetarł oczy i zaśmiał się do siebie. Chyba za dużo dzisiaj pracy...mózg płatał mu figle, a on najzwyklej nie wierzył w takie bzdety.

Po kolei. Najpierw jej wzrok spoczął na Tempusie.
- Miło, że się przejmujesz, ale mam pracę. Nie mogę. Przywitaj się grzecznie. - powiedziała.
Następnie dopiero, z pełnym szacunku, lecz i strachu spojrzeniem wróciła do Władcy.
- Wybacz mu, dopiero się uczy.
I właśnie wtedy dowiedziała się, że to jej śmierć ma nastąpić. Jej pyszczek ułożył się w idealne O ze zdumienia.
Zastanowiła się krótko. Co może być przyczyną śmierci? Po wyprawie do Anglii jej układ krążenia się wzmocnił, już nie potrzebowała tabletek z nitrogliceryną. Na złamane serce umrzeć się nie da. Więc co? Wylew?
A może z głodu? Dopiero, gdy się nad tym zastanowiła, dotarło do niej, że od dłuższego czasu jadła niewiele. Zbyt mało.
Władca Świata Zmarłych był wyjątkowo przekonujący... Była zmęczona. Uratowała wiele żyć, przyjęła setki porodów, widziała zaledwie kilka śmierci. Była dobrym Lekarzem i przekazała swoją wiedzę dalej. Tempus spisywał się wyśmienicie. A jej wkrótce starość uniemożliwi sprawne trzymanie skalpela. Z własnymi problemami zaś nie podoła pracy na pięterku.
Gdyby tu był Arthas...
Oddałaby własną duszę, żeby wrócił. Z resztą nie ona jedna. Do kompletu leci dusza userki, nie tak czysta i szlachetna niestety. Wręcz przeciwnie, warta raczej niewiele, i tak z góry przeznaczona do tej gorszej strony zaświatów.
Lei dusza cenniejsza. Ale niestety, nawet pakt z diabłem, Władcą Świata i Zmarłych, czy kimkolwiek innym już nie pomoże... Arthas nie wróci. Ani jako user, ani jako postać.
Biedna Lea...
Wadera spojrzała na Władcę.
- Ja... Nie wiem. Czy poradzą sobie tutaj beze mnie?
Czy Tempus da radę zająć jej miejsce?

Korzystając z faktu, że Mass był niematerialny, przeszła przez niego i okrążyła szkielety. Rozpostarła skrzydła, odgradzając je od Tempus'a i Marano.
Słaba, bezbronna, ledwo stojąca na łapach. Poszarpane skrzydła upodabniały ją nieco do upadłego anioła, oszalałej z bólu duszy.
Arthas'owi to porównanie zapewne bardzo by się spodobało - wszak za anioła ją uważał, wielokrotnie porównywał. Nie do upadłego może... Cóż. Nie zapominajmy, jaka jest przyczyna takiego stanu Lei.
Wadera zwróciła swoje zielone ślepia na szkielety. Trzęsła się cała, ze strachu, głodu, zimna. Oczy miała zaczerwienione od częstego płaczu, błyszczące jak przy gorączce. Postury raczej drobnej, bez skrzydeł wyglądałaby przy szkieletach jak obrażony szczeniak.
Skrzydła jednak miała, uniesione, rozpostarte. Chroniły uczniów przed wzrokiem Władcy Świata Zmarłych I Dusz.
Czy to jest koniec? Nigdy nie sądziła, że zginie w walce. Swój koniec wyobrażała sobie raczej w sędziwym wieku, w łóżku, w otoczeniu bliskich. Najlepiej podczas snu, żeby nie bolało.
Ale musiała chronić uczniów. Chciała tego. Inaczej po prostu nie umiałaby postąpić, inaczej sumienie, organ u niej raczej rozwinięty, pochłonęłoby ją.
- Nie tkniesz ich.
W jej głosie słychać było panikę. Łamał się. Był wyższy, niż zazwyczaj.
Lea się bała. Straszliwie się bała.
Czy nie chodzi jednak właśnie o to? Śmierć w słusznej sprawie jest zawsze lepsza od śmierci z przedawkowania. Samobójstwo nie wyszło, więc śmierć przyszła po nią sama.
Może po tamtej stronie spotka Arthas'a? Albo przynajmniej, jako duch, zdoła go odnaleźć? Dociec, co się stało? Dlaczego odszedł?
Teraz, gdy o tym myślała, nasuwał jej się obraz Salome. Wielokrotnie wspominana przez Alka. Z widzenia znana Lei. Salome. Mogła mieć z tym coś wspólnego? Jako była Arthas'a? A może to Lea była byłą?
Wadera już nie miała pojęcia, co myśleć o tym wszystkim. Złamana, zmęczona życiem, nie miała już sił tego ciągnąć.
Więc stała i patrzyła śmierci prosto w oczy, w najdosłowniejszym tego słowa znaczeniu. Nie da ruszyć Tempus'a i Marano.
Chciała już odejść. Zakończyć to wszystko. Odpłynąć w niebyt, na wieczny odpoczynek. Już nigdy więcej nie cierpieć...
Dotychczas umierała powoli. Czy tak wiele się zmieni, jeśli padnie na miesiąc przed momentem, w którym by się to stało bez interwencji Władcy Świata Zmarłych I Dusz?

- Zostaw ją - syknęło coś, co znajdowało się nieopodal Massacre. Oto bowiem do lecznicy wkroczyła Gehenna, dumnym krokiem pokonując odległość dzielącą ją od Władcy. Wiedziała, co to za typ. Kreatury jego pokroju nie sposób nie wyczuć; nie rozpoznać stęchłego zapachu śmierci ani krzyków dusz, które doznały już spotkania z tymże osobnikiem. Cóż to jednak sprawiło, że demon wstawił się za byle żywym istnieniem? Bo coś musiało ruszyć jej sumieniem, prawda?
Nie, nic bardziej mylącego.
Sumienie zdechło już dawno.

Stanęła nieopodal, wpatrując się w cierpiącą lekarkę oraz prowodyra tychże działań. Uśmiechnęła się leniwie i jakby nieco od niechcenia, przysiadając na podłożu.
- Nie masz głowy do interesów. Zamorduj tę, która trzyma ich przy życiu, a lada moment nie będzie kogo dręczyć - mruknęła obojętnie, oblizując lubieżnie kufę.

Lea uderzeniem zdrowego skrzydła w słaby punkt kośćca nieumarłego zniszczyła połączenia między kośćmi. Następnie szarpnęła ciałem w bok, wyrywając drugie skrzydło z pyska kolejnego przeciwnika. Razem z Marano zniszczyła i tego.
Ledwo trzymała się na łapach, w jej piersi wciąż tkwiła górna część czaszki, niczym wielki naszyjnik. Zamglonymi oczyma jednak spojrzała na Władcę Świata Zmarłych i Dusz.
- Odejdź. - wysapała.
Jej krew obficie broczyła podłogę, kapała z rozdartego skrzydła i rany na piersi, płynęła z pyska i nosa.
Wadera chyba tylko siłą woli trzymała się na łapach. Jej oczy, choć niezbyt przytomne, płonęły, wpatrzone uparcie w Śmierć.
Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z obecności Demona w Lecznicy. Demon!
O ile wcześniej wierzyła, że ma jakieś szanse, teraz ta wiara umarła, strach został spotęgowany jeszcze. Demon i Śmierć! Lea nie miała pojęcia, co gorsze.
Ale Demonów bardziej się bała. Jeszcze dziś pamiętała przemianę jednej z lekarek. Śmierć pacjenta. Krew, brudzącą wszystko, strzępy ciała... Na oczach Lei opętana lekarka zabiła leczonego właśnie pacjenta.
Demon gorszy, bez dwóch zdań.

oho, komuś chyba nie odpowiada regulamin, stojący na straży życia postaci, abstrahując już całkiem od idei istnienia pól profilu, specjalnie stworzonych, aby nie eliminować postaci wedle kaprysów. Nieładnie, panie Masakro,nieładnie. A miała być urocza fabuła, bo w końcu ktoś tutaj - rzekomo - miał ochotę pisać z GeHe, a tymczasem... męska duma ucierpiała, czas na focha[znak zapytania]. No,nic to. Gehenna ostatecznie pokręciła łbem i również wyszła, rozbawiona zachowaniem rozkapryszonego Władcy. Nie wyszło,jak chciał, to się obrócił na pięcie i zniknął. No, cóż - nie jej to sprawa[wykrzyknik]

zt.

Dosłownie ułamek przed tym, jak Władca Świata Zmarłych I Dusz zniknął, Lei urwał się film. Przed oczami pociemniało, świadomość zrobiła sobie wolne. Nie pozostało więc jej nic innego, jak tylko paść jak długa w kałużę własnej krwi i porozrzucane kości.
Kałuża zaś rosła szybko pod waderą. Powiększała się, w miarę, jak serce tłoczyło życiodajną ciecz przez żyły... Również te uszkodzone. Skutkiem tego krew wypływała z ran na podłogę, której sprzątanie zapewne przypadnie Tempusowi.
Leośka się wykrwawiała. Uszkodzona została żyła w skrzydle; wgryziony w jej pierś fragment czaszki jednym z zębów tkwił w płucu. Straciła około litra krwi.
Znajduje się w Lecznicy, prawda? Zobaczymy, czy uda jej się z tego wyjść.

O nie! Nie mamy czasu do stracenia
-Marano! Szybko naszykuj łóżko do operacji, krew do transfuzji, oraz narzędzia chirurgiczne! Ale to raz dwa! Tylko pamiętaj- grupa krwi 0!
Krzyknął wręcz, czując jak załamał mu się głos ze strachu co brzmiało tak jakby przez chwile pisnął. Szybko złapał prześcieradło z najbliższego łóżka i rozciął je na kawałki którymi z całej siły owinął zranione skrzydło by spowolnić upływ krwi. Następnie zrobił z drugiego kawałka opaskę uciskową nieco wyżej ,czując jak drżą mu łapy. Pazury nie chciały się schować w protezie choć ich już nie potrzebował i nieszczęśnie dźgał się nimi od czasu do czasu w swej szamotaninie. Niestety ale mechanizm był połączony z jego nerwami, a w takim momencie ledwo co dawał sobie radę z opanowaniem samego siebie. Opaska zaciśnięta...krew odpłynie z skrzydła, jednak jako że operacje zrobi za dosłownie moment to nie przejmuje się ryzykiem obumarcia kończyny- w końcu to chwilka ,krótki moment. Teraz klatka piersiowa...a w niej okropna czaszka z wgryzionym kłem. Już chciał ją wyciągnąć gry nagle przypomniał coś sobie i jak poparzony odsunął łapę.
-Głupi, głupi...chcesz ją zabić...
Szepnął do siebie z drżącym głosem po czym zaczął mamrotać pod nosem.
-L..Lea nie umieraj mi tu...Lea masz żyć! LEA!
Wydarł się ,sfrustrowany utratą pacjenta, a raczej wilka ,którego nawet polubił. Widząc że ledwo reaguje, kontynuował pracę ,stabilizując czaszkę wbitą w płuco wraz z kłem za pomocą opaski by przypadkiem nie wydostał się z ciała bądź nie pogorszył rany.
-Lea proszę cię nie odchodź...
Po bokach obiektu położył zwinięte w kłębek dwa kawałki podartej pościeli i podbiegł po łóżko szpitalne na kółkach. Obniżył je i wsunął ostrożnie ją na nie by móc przetransportować do sali. Miał nadzieję że Marano wszystko naszykowała. Każda sekunda się liczyła, szczególnie w takim momencie.

Sala gotowa...podjechał z łóżkiem obok stołu operacyjnego ,na który ulokował Lee. Nie miał teraz czasu na dokładność, zabawy w dbanie o kręgosłup i tym podobne...na pewno jest cały i zdrowy, podczas gdy ciało-nie. Szybko założył rękawiczki i spojrzał na Marano, zakładając maseczkę.
-Szykuj do transfuzji. Załóż cewnik na żyle obwodowej i przetaczaj krew. Inaczej ujmując, wbij wenflon o dużym przekroju na tejże żyle. Podłącz pod aparaturę aby jak najszybciej dostarczyć krew. Następnie podepnij do pozostałych narzędzi i nadzoruj stan
Wymienił kroki, z drżącym głosem. Miał do czynienia z krwotokiem z jednego skrzydła...główna żyła była w kiepskim stanie więc trzeba było najpierw ją zszyć. Zostawił Marano przy swoim- niech się uczy. On da sobie radę z łapaniem narzędzi. Chwycił nożyce i ustawiając nieco wyżej kończynę, rozciął bandaże ,skąd powoli ulewała się krew-miała opaskę uciskową więc nie było źle. Szybko przeczyścił ranę by ujrzeć coś i zrobił cięcie skalpelem na linii ugryzienia by móc dostać się do żyły. Rozszerzył ranę hakiem, który uregulował na stałą szerokość by nie musieć go trzymać. Zaczęła go boleć głowa, jednak wymioty ,drgania, to wszystko minęło. Teraz kiedy chciał kogoś uratować na kim mu zależało ,nie było tego typu problemu. Ponownie przetarł pogłębione cięcie by ujrzeć dźgniętą żyłę. W jednej chwili ujrzał to zdarzenie, kiedy zjawa wbiła swoje kły w jej ciało, a szczególnie moment w którym kieł przedarł się przez skórę i mięśnie do żyły, wbijając się w nią. Szybko zdezynfekował okolice domyślając się że to kościste coś co zaatakowało ją , prawdopodobnie nie dba o higienę ani o szczepienia. Chwycił imadełko oraz igłę atraumatyczną (taka specjalna- zaufajcie mi c:) która miała stopioną nić ze sobą. Według książek czymś takim powinien móc zszyć żyłę- zobaczymy jak się to ma do praktyki. Kleszczykami ustawił tkanki tak by mógł swobodnie szyć po czym zaczął łączyć brzegi żyły ze sobą ,tam gdzie zostały naderwane. Był bardzo ostrożny i czujny a każdy ruch robił bardzo powoli. Szanse na przeżycie niestety były nikłe...jednak on nie wierzył w porażkę. Dla niego nie istniało pojęcie przegranej gdyż nie doświadczał jej. W tym nowym świecie jest całkiem inaczej niż w chatce gdzie nie miał takich problemów. Kiedy ostatni szew był założony, uciął nić ,wcześniej robiąc zakończenie na żyle- dość prowizoryczne bo za pomocą supełka. Następnie zdjął hak i zaczął szyć skórę ,zaczynając od mięśni za pomocą normalnej igły z nicią rozpuszczalną ,kończąc na skórze. Wszystko przebiegało podobnie jak na poprzedniej operacji z tą różnicą że z operacją żyły co wymagało ogromnej precyzji. Obandażował szew dla pewności, kładąc pod nim opatrunek z maścią dezynfekującą. Następnie zaczął powoli luzować opaskę uciskową by krew powoli zaczęła przelewać się. Od tego czy mu się powiodły wyżej wymienione kroki, niech zadecyduje Lea (jak dla mnie 50% na to że przeżyje. Byłoby więcej gdyby chirurg coś potrafił w praktyce). Następnie spojrzał się na Marano ,oczekując że dała sobie do tego czasu radę. Jeśli nie...może być kiepsko z krwią.