"Wilczy Kieł"

Bart ma zastój, więc z czystym sumieniem Shathow mogła go zostawić samemu sobie i zająć się pracą.
Podeszła do stolika z notesem.
- Witam, co podać? - zapytała.
Dmuchnęła na świeżo polakierowane pazurki, a potem złapała długopis, gotowa zapisywać zamówienie.
Poprawiła jeszcze grzywkę, coby przedłużyć post.

Shathow postawiła uszy na sztorc, gdy usłyszała powitanie Wiatru. Przyjrzała się uważnie wilczycy, którą czuć było jeszcze terenami Ognistych.
Powitanie + wilk z ognia + zamówienie farby do włosów i soczewek = Karmel.
Zwariowany alfa jak widać wciąż się chowa po krzakach, zamiast zająć się watahą. Oczywiście.
Skinęła jednak łbem, nie komentując w żaden sposób sytuacji. To nie jej problem, że alfa ma urojenia.
Ruszyła do magazynu, kompletując zamówienie. Zapakowała wszystko, po czym zaniosła czarnej wilczycy.
Co ciekawe, kupował za jej pośrednictwem dwa komplety soczewek, nie jeden, jak poprzednio. Czyżby była z nim jakoś związana?
Musi pogadać z Kein'em na ten temat. Trzeba coś z Karmelem zrobić, i to szybko, zanim zrujnuje watahę.
Nie lubiła go, oj, bardzo nie lubiła.
- Należy się dwieście kości. - powiedziała.
Gdyby nie był Alfą, żądałaby czterystu. Ale był... Cóż.

Shath wzięła kości i szybko przeliczyła.
- Dziękuję i zapraszam ponownie.
Poszła wbić kości na kasę, wyrzucając jednocześnie szalonego Alfę ze swych myśli. Nie ma co sobie nim psuć dnia, i tak myślenie o nim nic nie zmieni.
Włączyła jakąś muzykę, wbiła kości na kasę i siadła na swoim stołku, pijąc soczek ze szklanki. Dyskretnie przyglądała się klientce.

Tłumacz się, tłumacz, chętnie posłucham. Szczerze mówiąc straciłam dawno nadzieję, że powrócisz. Tłumaczenia są jak najbardziej wskazane. Gdzie cię nosiło przez ten miesiąc?
Shath skinęła łbem, częstując się ciastkiem.
- Poprzedni pracownik ciągle wyjadał, musiałam schować. A potem jakoś tak zostało.
Podała mu kubek z herbatą. Bo mieli pić herbatę, nie? Nie jestem już pewna.
Sama ze swojego kubka się napiła, o ile istniał, oczywiście.
A może już pili tą herbatę?
Trudno stwierdzić. Masa czasu minęła, skleroza userkę dopadła... Cóż.

Spojrzała na niego groźnie. Zaraz potem jednak uśmiechnęła się wesoło.
- Częstuj się, w sumie obrót jest tak mały, że nie zaszkodzi to za bardzo. Poza tym jestem bogata, mogę sobie pozwolić na obsypanie całej Krainy ciastkami. Gdybym tylko umiała otworzyć ten nieszczęsny sejf, oczywiście. - zaśmiała się.
Jeden z problemów po wyprawie - zapomniała kodu do sejfu. Jej czterocyfrowa fortuna leżała sobie w nim spokojnie, a zamek uniemożliwiał wydanie jej na różnego rodzaju bzdury.
Ale w sumie... I tak nie było innych lokali, Shath nie miała gdzie kostek wydać. Więc może to i lepiej?
Napiła się herbatki, po czym sięgnęła po ciastko. Zjadła ze smakiem.

W sumie mogło. Ale mogło też być lepiej, prawda? Byłoby lepiej, jakby było lepiej.
Masło maślane z masłem podane.
- Mówiłam ci o problemach po wyprawie, nie? Również tych z pamięcią... No więc za Chiny Ludowe nie umiem sobie przypomnieć kodu.
Gdyby to była gra, nie pbf, w momencie odpalenia amuletu przez Barta w lewym górnym rogu pojawiłby się motylek z napisem "To wydarzenie będzie miało konsekwencje", niczym w jednej z ulubionych gier userki.
Chociaż w sumie tego nie planowałam, nie spodziewałam się, że wyprawa uszkodzi jej pamięć. Dobrze, że ta informacja znalazła się w bełkocie, jaki emitował mózg półprzytomnej Shathow.
Rozejrzała się również, przyglądając klientom.
- Obyś miał rację. Kiedyś ruch bywał większy.

Uśmiechnęła się do niego.
- Dzięki.
Pocałowała go lekko w policzek w ramach podziękowania. Impulsywna się zrobiła ostatnimi czasy, cóż począć?
Wzięła serwetkę i złożyła, po czym schowała. Później sprawdzi. Na razie zamierzała cieszyć się piciem herbatki z Bartem.
- Ta przyszłość nie potrwa za długo, jak sam wiesz. Mam rok i zamierzam go dobrze wykorzystać.
Planowała łapać każdy dzień, spełniać każdą swoją zachciankę i ogółem bawić się najlepiej, jak się da. Bo i czemu nie? Carpe diem.

Od kiedy to Shathow zalicza się do najlepszych? No, przyznać należy, tyłeczek ma całkiem kształtny. Ale poza tym trudno uznać ją za najlepszą.
Zwłaszcza, że zrobiła się znacznie mniej odpowiedzialna. Może i mniej materialistyczna przy tym, ale i tak.
Uśmiechnęła się do niego lekko.
- Nie martw się. Nawet jeśli przyjdzie, to nie szkodzi. Przecież jest jeszcze rok. A z listy rzeczy do zrobienia w życiu zostało mi już tylko posadzenie drzewa.
Zdążyła już się pogodzić z sytuacją. W sumie wierzyła, że będzie dobrze. Wiedziała, że z tamtej strony niektórzy mogą wrócić, wiec... Nie wszystko jeszcze stracone, prawda?

- Czasami po prostu nie ma wyboru. To był Śmierć we własnej osobie, z nim nie da się walczyć. Gdyby się dało, nikt by nie umierał, prawda?
Było jej przykro z tego powodu, że zostawia bliskich. Nie miała ich zbyt wiele - wiecznie nieaktywnego syna i Barta. No i okazjonalnie wpadającego w odwiedziny Kein'a.
W sumie, jak tak podliczyć, to najbardziej na jej odejściu ucierpi właśnie Bart.
Nie chciała odchodzić. Ale... Nie było innej opcji, niestety.
Napiła się herbaty ponownie.
Rozmowy o życiu i śmierci nad herbatą. A rano zrobimy jajecznicę.

Napiła się herbatki.
- Mam taką nadzieję. - powiedziała.
Kurczę, nie chciała umierać. Pogodziła się z tym, ale nie darzyła tego pomysłu sympatią. Jeśli miałaby wybór, wolałaby żyć!
Ale chyba jednak go nie miała... Cóż.
Trzeba się pogodzić z nieuchronnością losu i wziąć kolejne ciasteczko.
Wzięła je więc i zjadła ze smakiem.
- Może pogadamy o czymś przyjemniejszym? Nie umieram jutro, spokojnie. - uśmiechnęła się do Barta - Masz jakieś plany na przyszłość, skoro wróciłeś?

I tak oto znów stał się szósty maja. Bart znowu się zawiesił i szybko ten stan raczej nie minie... Cóż.
Shath zostawiła na chwilę herbatkę w spokoju. Spod lady wyciągnęła mikrofon. Stuknęła w niego parę razy.
- Uwaga, ogłaszam promocję. Dzisiaj wszystko na koszt firmy.
Odłożyła mikrofon, czując lekkie ukłucie w serduszku. Nagle zatęskniła za swoim kremówkożernym pracownikiem. Co prawda sprawiał wiele kłopotów, ale... Lubiła go. Naprawdę go lubiła. Był słodki z tym swoim miśkowatym zachowaniem. Poza tym... On się przejął wtedy, rok temu, choć nawet nie znał jej imienia, zaprosił do stolika, do grona przyjaciół...
No cóż. Odszedł szukać oświecenia, czy czegośtam. Nie wróci. Był dobrym pracownikiem, mimo zwyczaju wyjadania kremówek.
Shathow rozejrzała się po lokalu. Pustawo tu jakby. Zawsze było pełno wilków, a ten rok... Cóż, wypadł wyjątkowo krucho.
Oby następny był lepszy. A w każdym razie ta jego część, którą dane będzie Shath zobaczyć.
Wiedziała, że nie dożyje kolejnego szóstego maja, kolejnych urodzin.
Cóż... Wszystko, co dobre, kiedyś się kończy, prawda?
Jest to również dzień, w którym userce mija czwarty rok na forum. Cztery lata... Jedna czwarta życia. Kurczę, dużo. A będzie jeszcze więcej.