Górny Poziom Zamku - Siedziba Arthasa.

Przybył tutaj Arthas po obradach aby rozpocząć ostatni etap swojego dzieła, a mianowicie stworzenie skrzydeł. Jakim cudem mechaniczne skrzydła będą się unosić w powietrzu? Wszystko zostało dokładnie sprawdzone, wyliczone i przebadane. Sztuczne pióra będą posiadałaby malutkie pojemniczki do których będzie wtłaczany metan, gaz który jest lżejszy od powietrza i będzie zmniejszał wagę tegoż tworu. Imitacja kości jest odlana z specjalnie przygotowanego stopu lekkich ale mocnych metali, dodatkowo hartowanych. Dodatkowo Art zamontował jeszcze mechaniczny odpowiednik mięśni które będą sterowały tymi skrzydłami. Gdy podstawę mamy już opisaną to czas teraz przejść do serca tego wynalazku, czyli płyty głównej. Jest ona o podobnych parametrach co ta w Rigu, posiada odpowiednio zaprogramowany system kontrolujący i wspomagający lot. Dodatkowo należy wspomnieć o kilku-rdzeniowej jednostce centralnej która wykonuje odpowiednie obliczenia i kalkulacje. Z pomocą R727 wilk podpiął cały układ do swojego RIGu, całe serce maszynerii zostało zamontowane wewnątrz tylnego panelu. Ostatnim etapem jest kalibracja sztucznych obwodów oraz mięśni z sygnałem wysyłanym przez mózg. Wszyscy dobrze wiemy że sygnałem tym są niewielkie jednostki elektryczne. Cały ten proces trwał aż dwie godziny, jednak końcowy efekt był tego wart. Teraz tylko sprawdzić system wspomagania lotu:

Activated Flying mode...
Scanning.......
Calibration......
Methane system checking...
All systems online...

Access Granted
Welcome Arthas Merethil!

Wszystko działa w najlepszym porządku. Trzeba jednak zrobić chrzest bojowy w powietrzu!

Zdziwiła go tutaj wizyta Horusa, to nie jest typowe aby był sam, gdzie jest wilk o słodkim imieniu? Basior oderwał się od swojej pracy i gdy został podrapany zrozumiał iż coś się stało. Chce mu coś najwidoczniej pokazać. Nie czekając za długo, położył kota na swoim grzbiecie. Był to wyraźny znak aby przejął sterowanie, polecam korzystanie z uszu. AM wyszedł na zewnątrz i rozłożył metaliczne skrzydła. Gdzie teraz?

Zgodnie z kierownictwem kota leciał tak jak powinien. W oddali zobaczył dziwny obiekt który należało natychmiast sprawdzić. W tym krótkim poście Arthas opuszcza swoją siedzibę i leci na most, a dokładniej pod, gdyż tam znajdują się skały. Oby tylko jeszcze nie było za późno, to najgorszy scenariusz dla wiatru!

ZT.

Wszedł, rozglądając się ciekawie, z zachwytem. Piękne miejsce... Na prawdę piękne.
Czy był tu już wcześniej? Pewnie tak. Nie powinien więc okazywać zachwytu... Ale nie potrafił. Czuł się jak w środku pięknej bajki o królach, rycerzach i księżniczkach. I smokach, oczywiście. Każda porządna bajka zawiera co najmniej jednego smoka.
Herbata? Znów to dziwne słowo. Sok kojarzył. To było takie coś z owoców... No... Sok to sok i tyle. Ale czym u licha była herbata?
- Eee... Mogę prosić definicję? - zapytał.
Czy był głodny? Tak. I to bardzo. Czuł się tak, jakby nie jadł od bardzo dawna. Patrząc na własną sylwetkę... Chyba faktycznie nie jadł. Trzeba coś z tym zrobić.
- A co masz? - hmm... Nasunęło się samo. To chyba nazwa jakiegoś ptaka... - Sake Hakutsuru Junmai?
Jadł to kiedyś. Na pewno.
Jadł to... Z kimś. Na sto procent z kimś. Ale z kim?

Skinął łbem na znak, że rozumie, choć nie rozumiał.
Gdy dostał tacę, usiadł, gdzie stał i zabrał się z apetytem do pochłaniania jajecznicy.
Ciepłe, smaczne danie... Tego było mu trzeba. Nie wiedział, czy to śniadanie, kolacja, czy obiad. I chyba średnio się tym przejmował.
Nie szkodzi. Posiłek to posiłek, prawda? A wszystko, od iście wilczego głodu aż po zapadnięte boki potwierdzało teorię Karmelka, jakoby od dawna nie jadł.
Delektował się smakiem wspaniałego dania aż do ostatniego kęsa, a potem, niczym szczeniak, wylizał dokładnie talerz.
Dopiero potem zaczął się czaić do herbaty. Ostrożnie złapał kubek w łapy, grzejąc je.
- Nie wiem, co to było, ale powinni ci za to dać nagrodę. - rzekł z uznaniem.
Dopiero potem spróbował bursztynowego płynu. Wziął mały łyczek, potem kolejny, większy. Uśmiechnął się z zadowoleniem.
- I życie staje się piękniejsze. - rzekł.

Kiwał łbem jak piesek z tylnej szyby samochodu.
- I te chmury przesłoniły słońce? Dobrze, że jeszcze nie zaczęło padać. Ale spokojnie, wystarczy, że zawieje i już odlecą. I słońce znów się pokaże. Nie mów, że pierwszy raz widzisz burzę. Co do kruków... Nie sądzę, by podziemia były ich ulubionym środowiskiem. Co one tam robiły? Było ich tam nie pakować, nie zarażałyby.
Nagranie oglądał w skupieniu, na moment powstrzymując się od komentarzy. Dopiero, gdy się skończyło, odezwał się.
- Nie, nie wiedziałem. Teraz wiem. Ale wydaje mi się, że większym zagrożeniem jest to wielkie, czarne stworzenie i... Czekaj. Ten pazurzasty był z tobą. Niepokoją mnie jego umiejętności. Ba, ich obu. Znikająca i pojawiająca się Deebie to przy tym małe piwo.
Hmm... Co to jest piwo? Kiedyś na pewno to wiedział... Musi to odkryć. To jest coś małego w każdym razie. Małego, łatwego...
Horus uznał, że czas o sobie przypomnieć. Miauknął głośno, pazurami traktując najpierw Arthas'a, a potem biegnąc, by udrapać własnego wilka. Ten jednak poderwał się natychmiast z ziemi, chroniąc zadek.
- Widzisz? Ten kot jest agresywny.
Horus spiorunował go wzrokiem.

Horus czym prędzej zabrał się za rybkę, od czasu do czasu rzucając tylko mordercze spojrzenia Karmelkowi.
Ten się tym raczej nie przejął. Dokończył herbatę, uśmiechając się z zadowoleniem.
Co teraz zamierza? Nic konkretnego. Ale coś powiedzieć trzeba, prawda?
- Zamierzam pójść spać. Naprawdę zamierzasz mnie w tym wspierać?
A co potem? Hmm... Potem musi się czegoś dowiedzieć. Zaczepić gdzieś i zebrać jakieś dane. Kim jest, gdzie może szukać przyjaciół, sojuszników... Czy gdzieś mieszka, czy są w ogóle wilki, które mogą za nim tęsknić...
Ale najpierw spać. Nie miał za Chiny Ludowe pojęcia, jaka jest pora dnia. Ale wiedział, że jest zmęczony. A skoro jest zmęczony, a na dworze ciemno, to nikt się na niego nie obrazi, jak pójdzie spać, prawda?

Karmel zaśmiał się.
- Nie, dzięki. Obejdzie się.
Wziął klucz i poszedł na poszukiwanie sypialni. Trafił dość szybko. Otworzył drzwi, wszedł, zagrodził kotu drogę, spróbował zamknąć drzwi. Potem zaniechał tego, wszedł w głąb pomieszczenia, zdjął kota z łóżka, wyrzucił przez drzwi i szybko je zatrzasnął.
Rozejrzał się w poszukiwaniu kota. Ten jednak tym razem chyba został na zewnątrz.
Zamknął drzwi od wewnątrz na klucz, który to wcisnął pod poduszkę. Potem ściągnął opatrunek z głowy i przyjrzał mu się krytycznie. Nie był jakoś bardzo przesiąknięty krwią, ujdzie.
Zawiązał go z powrotem.
Następnie wpakował się pod kołderkę i zwinął w kłębuszek. I usnął.

Kot spojrzał z aprobatą na Arthas'a. Wskoczył na kanapę, po czym zwinął się w mruczący kłębuszek na poduszce. Obserwował wilka spod przymkniętych ślepi.
A Karmel sobie spał.
Trudno napisać tu coś więcej... No cóż.
Karmel spał, kot nie spał, wena znikała, jako że to jest trzecie podejście do posta. Dwa razy mi komp się zresetował, posty przepadły.
Cóż. Mniejsza o to. Niech będzie, jaki jest.

Dobra, przyjmijmy, że już parę godzinek minęło. Dość, by Karmel otworzył oczy. Wyszedł spod ciepłej kołderki, przeciągnął się...
Zastanowił się, gdzie jest i czemu jest tu zamknięty.
Szarpał przez dłuższą chwilę za klamkę, nim dotarło do niego, że sam się zamknął. Że klucz jest w zasięgu łapy...
Otworzył więc drzwi i poszedł na poszukiwania Arthas'a.
Zabłądził.
W końcu trafił do czegoś na kształt biblioteki. Tam usiadł, zrezygnowawszy z próby odnalezienia wyjścia z tego labiryntu.

Liszka miała pewne wrażenie, że nie powinna tutaj być. Zamek wydawał się ogromnym miejscem, w dodatku znajdował się na terenach obcej watahy, mimo to wilczyca wlazła do środka, kiedy tylko go zobaczyła. Najwyżej powie, że szukała łazienki. Chciała zwiedzić zamek i chyłkiem z niego zniknąć, niemniej zdaje się, że zabłądziła na górne piętra budowli. Na zewnątrz było ciemno, co nie ułatwiało zorientowania się w przestrzeni, pozostawało mieć nadzieję, że nie trafi na kogoś, kto ją stąd wyrzuci... Tak rozmyślając i rozglądając dookoła, wilczyca uderzyła w coś, co prawdopodobnie było kimś, kto ją stąd wyrzuci - mianowicie niechcący wpadła wprost na Arthasa. Zgrabnie odskoczyła do tyłu, mierząc wilka spojrzeniem i starała się przybrać pozycję wilka, który zupełnie zdaje sobie sprawę z tego, co robi i jak najbardziej ma prawo tu przebywać.
- Najmocniej przepraszam, nie zauważyłam pana - rzekła ze skruchą w głosie.

O, a to ci dopiero. Nie została wyrzucona, przynajmniej na razie. Niezmiernie rada z tego obrotu sprawy, wdzięcznie się ukłoniła.
- Bardzo miło mi cię poznać, jestem Liszka - przedstawiła się grzecznie, przywołując na pyszczek szeroki uśmiech. - Jestem nowa w tej krainie bez słońca i chyba trochę się zgubiłam, kiedy zwiedzałam te nowe tereny. Zabłądziłam niechcący do twojego zamku, mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe. Jesteś bardzo miły, ale nie chciałabym ci przeszkadzać, jeżeli jesteś czymś zajęty - powiedziała następnie, wciąż zachowując przyjazny wyraz twarzy i najwyraźniej była skłonna mówić dalej, co niekoniecznie mogło przypaść do gustu jej dotychczasowym rozmówcom. Wilczyca zamilkła więc chwilowo, spoglądając w stronę, którą wskazywał Arthas. Herbata i ciastka brzmiały niezwykle zachwycająco w jej uszach.