Górny Poziom Zamku - Siedziba Arthasa.

Liszka usiadła na jednym z siedzeń i omiotła spojrzeniem talerz ze słodyczami. Ach, na co się tu zdecydować, chyba nigdy jeszcze nie miała w ustach żadnego ciasta. Cmentarne jedzenie ograniczało się do własnoręcznie zdobytej zwierzyny, co tu więc się dziwić brakami w kulinarnych znajomościach biednej wilczycy. W końcu w jej łapach wylądował kawałek makowca, który ostrożnie ugryzła Liszka.
- Bardzo dobre - powiedziała zachwycona, skonsumowawszy swój fragment ciasta i z uśmiechem spojrzała na Arthasa. Na jego słowa zamyśliła się chwilowo.
- Nie wiem o tej krainie za dużo, oprócz tego, że nie świeci tutaj słońce. A może słońce nie świeci wszędzie? Czy tak ma być, czy może zawsze było u was tak ciemno i zimno? Kiedy opuszczałam dom byłam pewna, że wszystko było tak, jak być powinno - powiedziała w końcu, spoglądając na wilka niczym na rozwiązanie wszystkich swoich wątpliwości.

Wilczyca przyjrzała się uważnie postaci Thinga. Wyglądał rzeczywiście dość przerażająco, na tyle przynajmniej, żeby w przypadku spotkania go na swojej drodze, Liszka uciekła w mgnieniu oka.
 - Uczyłam się kiedyś kontaktować z duchami. To miała być moje przeznaczenie, jako strażnik granicy między naszym światem i światem duchów - powiedziała radośnie, ale zaraz przypomniała sobie, że przecież niczym w tym nikomu nie pomoże.
 - Znaczy... Uczyłam się, ale niewiele z tego wyszło. Nigdy nie opanowałam umiejętności kontaktowania się z innymi światami i chyba niewiele mogę poradzić - dodała po chwili, łykając trochę herbaty.
 - Dlatego właśnie odeszłam od Grabarzy i przyszłam tutaj. To ciekawe, że trafiłam akurat w momencie, kiedy dzieje się tu coś dziwnego - dorzuciła.

- Ciemność. Gdzie Słońce? Zimno. Gdzie lato? Przecież powinno rozgrzać się na dobre. - Zamiast tego drobną wilczycę zastał niepokojący mrok i zimny wiatr. Ilsvinn chciała znaleźć dla siebie jakieś schronienie, może nawet dom. Tutaj jednak nie chciałaby zamieszkać. Zamek był ogromny, dla malutkiej wilczycy był przez to jeszcze bardziej niepokojący, szczególnie w tych ciemnościach. Młoda nerwowo spoglądała w każdy zaciemniony kąt i szła dość szybkim, lecz niepewnym krokiem. Była gotowa uciec stąd w każdej chwili. - Ale czy znalazłabym wyjście? - Długo wędrowała już korytarzami. - Czy umiałabym wrócić? A jeśli nie zdążyłabym uciec przed niebezpieczeństwem?
Takie myślenie zdecydowanie nie pomogło jej się uspokoić. Była tu sama i powoli puszczałą wodze fantazji, a w takich warunkach to nie mogło się dobrze skończyć. Zaraz... - A jeśli nie jestem tu sama?! Może wtargnęłam do czyjegoś domu nieproszona... O nie, o nie, o nie... - Ilsvinn podskoczyła zaskoczona, usłyszawszy tuż za sobą nagły stukot. Odwróciła się natychmiast, by zaraz zdać sobie sprawę z tego, że to ona spowodowała ten hałas. Wywróciła żelazny stojak na pogrzebacze (standardowe wyposażenie zamku?) znajdujący się przy kominku. Powstrzymała paniczny skowyt i zaczęła ukrywać ślady swojej obecności, co było jednak trudne dla istoty o jej budowie, bo żelazne pręty wcale nie były lekkie. Po kilku chwilach odpuściła i ukryła się w pobliżu, w panice zapominając, że miała zamiar stąd uciec.

- Może się szykować śmieszna zabawa - powiedziała Liszka, dopijając swoją herbatę i odstawiając naczynie na stolik z lekkim stuknięciem. Wszystko było dla niej śmieszną zabawą, jeśli wystarczająco dobrze się tym zainteresowała. Wadera nadstawiła jednak uszu, słysząc gdzieś w zamku dźwięk żelastwa upadającego na podłogę. Zwróciła się do Arthasa:
 - Ktoś jeszcze tutaj jest? - zapytała z zainteresowaniem, a nuż to jakaś zjawa, żyjąca w tym zamku, albo smok czy może bazyliszek. Chyba smoki i bazyliszki nie żyły w zamkach, ale potępione dusze rycerzy i dotkniętych niesprawiedliwością dam, kto wie? Nawiedzone miejsca były dla Liszki niczym dom, nawet jeśli słabo jej szło kontaktowanie się z zaświatami mimo niezwykłych wysiłków podczas obowiązkowych treningów.

- Czy ktoś tu jest? - usłyszała pytanie. Głos niewidocznej z jej kryjówki postaci brzmiał na tyle przyjaźnie, by młoda wilczyca zastanowiła się jeszcze raz nad tym, czy aby na pewno może ona tu spotkać jedynie niebezpieczeństwo. Jednak aby sprawdzić, czy nieznajomy wygląda groźnie, musiałaby wystawić łeb z ukrycia. Przemyślała to kilka razy i stwierdziła, że nie może tu zostać zbyt długo, ponieważ zostawiła wyraźne ślady swojej obecności, a zwykły wiatr nie wywróciłby żelaznej konstrukcji, prawda? Uznawszy, że jest w beznadziejnej sytuacji, Ilsvinn wyszła z ukrycia i już miała zacząć tłumaczyć nieznajomemu, że zabłądziła, ale jej uwagę przykuły metalowe elementy, które zdawały się być połączone z jego ciałem. Zaniemówiła, trochę niegrzecznie wpatrując się w osobliwego wilka.
- J-Ja przepraszam, ale... chyba się zgubiłam. Co to za miejsce? - wydukała w końcu, przestępując z łapy na łapę. Dopiero po chwili dotarło do niej, że przecież nie wie, czy opancerzony samiec jest do niej przyjaźnie nastawiony. Gdyby okazało się, że wcale tak nie jest, to... musiałaby uciec po tej dziwnej i niepewnej, ale jednak przyjaznej próbie nawiązania kontaktu.

Ilsvinn odpowiedziała niepewnym uśmiechem i ruszyła za nieznajomym.
- Jestem Ilsvinn. - przedstawiła się wciąż trochę niepewnie. Herbata? Ciastko? - Może są zatrute? - pomyślała, czujniej przyglądając się opancerzonemu wilkowi. Szybko porzuciła jednak tę myśl, gdyż gdzieś w głębi serduszka uznała, że nieznajomy niemal na pewno jest do niej przyjaźnie nastawiony.
- Naszego towarzystwa? Kto jeszcze tu jest? - zaciekawiła się, uważniej przyglądając się otoczeniu. Ciemne korytarze wydawały się bezpieczniejsze w towarzystwie wilka, który zdawał się wiedzieć, dokąd ją prowadzi i jak tam dotrzeć.

Liszka, pozostawiona samotnie w pomieszczeniu, opchnęła jeszcze kilka ciastek, które były w zasięgu jej łap i właśnie kończyła kremówkę, kiedy wrócił Arthas wraz z nieznaną jej młodą wilczycą. Samica uśmiechnęła się szeroko, widząc zagubione dziecko i podsunęła młodej talerz z pozostałymi jeszcze słodyczami.
 - Witaj, Ils, ciasteczko? - powiedziała radośnie, najwyraźniej rzadko mając też styczność z młodymi osobnikami swojego gatunku. Zazwyczaj bowiem spędzała czas wśród swoich rówieśników, a jedyne szczenięta mogła widzieć w drodze do tej pięknej krainy.
 - Zabłądziłaś? Nie dziwię się, w krainie bez słońca łatwo zgubić drogę - wzruszyła ramionami.

Drobna wadera skinęła łbem w stronę Liszki i uśmiechnęła się, usłyszawszy skróconą wersję swego imienia. Nie dziwiła się wcale, wiedziała, że wymawia się je dość dziwnie. Pewnie większość wilków, które tu spotka, będzie ułatwiało sobie w ten sposób zadanie. (A może to zwykłe okazanie sympatii, tak na dobry początek znajomości?)
Podziękowała Liszce i spróbowała jednego z ciastek na talerzyku. Posmakowało jej, było miłą odmianą po żywieniu się tylko małymi gryzoniami przez całą podróż. Nie wydało się też zatrute, więc trochę pewniej sięgnęła po kolejne.
- Tak, też tak sądzę. Dopiero tu przybyłam, więc tym bardziej nie do końca wiem, gdzie jestem, ciemność nie pomaga. To jest dom Arthasa... - rozejrzała się demonstracyjnie po całej sali. - ...jednak znajduję się on na terenie..? - nie dokończyła myśli z oczywistego powodu, po prostu naprawdę nie miała pojęcia, gdzie zawędrowała.

- Na terenie watahy wiatru. Możesz być jednak spokojna, tutaj jesteś bezpieczna, no i kominek nas ogrzewa.

Usiadł sobie na kolejnym krześle jednocześnie wpatrując się w wilczyce. Mamy tutaj dwie nowe w tej krainie a AM niczym ojciec nie może ich po prostu tak zostawić, prawda? Zamyślił się więc chwilę i zwrócił do młodej.

- Ilsvinn, gdzie są twoi rodzice?

Zapytał bo może się zgubiła? Może wcale nie jest sama? Nie skrócił też jej imienia gdyż kultura wymagała od niego aby mu na to zezwolono. Lata służby w zakonie robią swoje.

- Nie wiem. - odparła bez zastanowienia, przez co zabrzmiało to, jakby powiedziała właśnie najoczywistszą rzecz na świecie. Dopiero po chwili dodała prędko:
- Zniknęli bardzo dawno temu, niewiele pamiętam z tamtych dni. Pomogli mi uciec od dwunożnych, później czekałam na nich bardzo długo, lecz się nie zjawili.
Ilsvinn podała dość okrojony opis wydarzeń, jednak naprawdę mało pamiętała. Nie była w stanie powiedzieć przed kim uciekła, opisała ich tylko, określając ich najbardziej rzucającą się w oczy cechę. Może, gdyby wiedziała, że przez kilka tygodni ją i jej rodziców przetrzymywali ludzie, którzy później zabili jej rodziców, byłaby bardziej przejęta, mówiąc o tym wszystkim. - Myślisz, że mnie znajdą? - spytała po chwili zastanowienia.

- Na pewno wszystko będzie dobrze - powiedziała Liszka, przyciągając biednego szczeniaka i tuląc go w swoich wątłych ramionach stwierdziwszy, że dzieci są doprawdy urocze. Niemniej jako, że podobne zachowanie pewnie może być odebrane jako dziwne, wilczyca z uśmiechem puściła młodą i wróciła na swoje siedzenie.
 - Możemy potem ich poszukać. Albo zapytać kogoś, czy ich widzieli. Art na pewno zna jakichś osobników, którzy mogli ich widzieć - rzuciła z prędkością karabinu maszynowego, spoglądając radośnie na oba wilki. Zdaje się, że trafiła w towarzystwo dość opanowane, sama zaś była niestety żywiołową wilczycą. A Arthas awansował już na wszystkowiedzącego dobrodzieja tej krainy.

Ilsvinn zamrugała kilka razy zdziwiona, nie do końca wierząc, że naprawdę pomoc proponują jej osoby, które ledwie zdążyła poznać. Gdyby to było możliwe, na dźwięk słowa "księżniczka" zarumieniłaby się potwornie, zamiast tego starała się wybrnąć z dość niezręcznej dla niej sytuacji. W końcu nawet nie umiałaby się im odwdzięczyć za pomoc!
- Jeju, dziękuję wam, ale... - tu zwróciła się w stronę Liszki - ...nie wiem, czy szukanie moich rodziców ma sens, w końcu... zniknęli naprawdę dawno temu, daleko od tego miejsca. Może tu trafią, może nie, ale szukanie ich teraz mogłoby być tylko bezsensowną stratą czasu. Może, gdybym pewnego dnia trafiła tu na jakieś ich ślady...
Mała nie miała pojęcia, co sądzić o zamieszkaniu tutaj. Jest tu dużo miejsca, a jeśli mieszkał tu tylko Arthas, to tyle przestrzeni i brak towarzystwa musiałyby mu doskwierać w chwilach, gdy nie byłoby tu gości. Jeśli jej częsta obecność tu nie sprawiałaby mu problemów, to Ilsvinn mogłaby chętnie na to przystać. Najpierw jednak musiałaby rozejrzeć się po okolicy, zobaczyć jakieś miejsca poza terenami Watahy Wiatru. Jednak w tych ciemnościach zwiedzanie krainy mogłoby być ryzykowne.
- Na pewno postaram się często tu zaglądać. - uśmiechnęła się. - Chciałabym zobaczyć okolicę, może jakiś las, może jezioro, cokolwiek. Nie wiem tylko, czy w takich warunkach jest to bezpieczne. Co o tym sądzicie? - spytała dorosłych o radę, powoli poruszając puszystym ogonem.

Drobna wilczyca niemal podskoczyła podekscytowana, gdy zobaczyła oczami wyobraźni opisywane przez Arhasa jezioro. To musiało być naprawdę piękne miejsce, zwłaszcza teraz! Hm, okazuje się, że są jakieś dobre strony całej tej ciemności.
- Tak, wycieczka! - jej oczy zaiskrzyły z podekscytowania. Swoją drogą, chyba od samego początku rozmowy z nią, dorośli dopiero teraz mogli zauważyć w niej coś z dziecka, odrobinę szczenięcego zachowania. Illsvin dorwała jeszcze jedno ze smacznych ciastek i czekała na reakcję Liszki.

Liszka zerwała się na równe łapy, słysząc o jakiejś nadchodzącej wycieczce.
 - To ja też chcę zobaczyć takie miejsce - powiedziała radośnie, machając ogonem. Lepiej zwiedzić krainę pod okiem kogoś, kto trochę lepiej ją zna, niż taka dopiero co przybyła wilczyca. A że zdążyła polubić i Arthasa i tę uroczą młodą wilczycę, tym bardziej stanowiło argument za dołączeniem do nich i odwiedzeniem jakiegoś ciekawego miejsca w tej krainie.

Młoda wilczyca poprawiła łapką roztrzepaną, ciemną grzywę i uśmiechnęła się do Liszki, nim ruszyła za Arthasem. Zaraz podreptała raźnym krokiem prowadzona do wyjścia z zamku. Miała nadzieję, że zapamięta drogę jak najlepiej, by w przyszłości lepiej radzić sobie w tym miejscu.
Ilsvinn zaczęła zastanawiać się nad tym, co może spotkać ją w tej krainie. Czuła, że zjawiła się tu w dość nieciekawym momencie - wiecznie panująca noc, przenikliwy chłód w środku lata. Nie było to naturalne, a małą waderę uspokajała jedynie myśl o tym, że Arthas i Liszka wydają się dość spokojni, a w całej krainie nie panuje chaos. Nie natknęła się na uciekające stąd w popłochu wilki, nie słyszała żadnych krzyków dochodzących z oddali. Mieszkańcy dość spokojnie przyjęli nagłe zmiany albo po prostu dzielnie nie okazywali swojego strachu. Jeśli tak, Ilsvinn nie chciałaby być od nich gorsza i nawet zlękniona nie dałaby po sobie niczego poznać.
Z zamyślenia wyrwało ją nagłe uderzenie zimnego wiatru, przez które niemal straciła równowagę. Cóż, uroki tak drobnej budowy ciała. Po chwili wilczyca ruszyła dalej za Arthasem, starając się nie przejmować przenikliwym chłodem, który utrudniał jej poruszanie się.

zt.