Fioletowy Las

Biegła przed siebie, skąpana w promieniach słonecznych. Pogoda była typowo letnia. Gdzie nie spojrzeć, widziało się wszelkiego rodzaju kwiaty, które ucieszone powrotem życiodajnej na nowo odżyły. Marano starała się za wszelką cenę nauczyć umiejętności latania. Dopóki tego nie potrafiła, skrzydła były całkowicie zbędne. A przecież nie marzyła o nich tylko po to, by służyły jako nietypowa ozdoba. Rozkładała i składała swych dwóch pierzastych przyjaciół w nadziei, iż w końcu uda jej się wzbić w powietrze na okres dłuższy niż pięć sekund. Zazwyczaj grawitacja z powrotem wysyłała Baranka na ziemię, przynosząc przy tym obfite plony siniaków ukrytych pod grubą warstwą futra.
W terenie zalesionym Marano znacznie zwolniła. Wokół pełno było drzew, zdobionych barwą fioletu. Właśnie to sprawiło, że wilczyca zwolniła i zaczęła lustrować otoczenie wzrokiem. Niewątpliwie dotarła do jednego z miejsc, które z pewnością przesiąknięte były magią. Złożyła skrzydła. Przylgnęły płasko do jej ciała, znikając z pola widzenia żywych stworzeń. Wadera przytknęła nos do ziemi i rozpoczęła proces węszenia. Prawie natychmiast wyczuła obecność obcej istoty. Ech, właściwie obcego wilka. Od razu rozpoznała rasę, wszak wszystkie psowate były jej pobratymcami i mieszkała w ich obecności od bardzo dawna. Posługując się swym węchem, dotarła w końcu do źródła wilczego zapachu. Dostrzegła w oddali wilczycę. Siedziała na pniu leżącego na ziemi drzewa. Wolnym krokiem zbliżyła się doń, licząc na uroczą pogawędkę. Uśmiechnęła się promiennie do nieznajomej.
- Dzień dobry - rzekła pogodnie, mierząc ją wzrokiem od stóp do głów. - Mogę się przysiąść? - zagaiła, opierając się przednimi łapami o pień. Nie traciła z oczu potencjalnej rozmówczyni.

Marano zamrugała oczami oszołomiona. Była to natychmiastowa reakcja na bulgot wilczycy. W tejże chwili nie panowała nad tym, co czyni. Wgapiała się w waderę oczami wielkości pięciozłotowych monet, jakby nie do końca rozumiejąc, co się właśnie stało. Słyszała w swym życiu wilki, które porozumiewały się na najróżniejsze sposoby; do uszu pięcioletniej wadery docierały rozmaite języki z całego świata, ale jeszcze nigdy nikt nie odpowiedział jej w TAKI sposób. Wpierw uznała to za dowcip, jednak po chwili zrozumiała, iż byłby on nie na miejscu. Ach, kto tam zresztą wiedział, co tym stworzeniom z Krainy siedzi w głowie. Otrząsnąwszy się, skrzydlata w końcu wskoczyła na miejsce obok nieznajomej.
- Miło mi cię poznać. Jestem Marano, a jak ciebie zwą? - spytała, odwzajemniając się równie pogodnym uśmiechem. Poczuła się dziwnie. Może wilczyca siedząca tuż obok niej miała jakiś poważny problem? Cóż, przekona się zapewne w najbliższym czasie. W końcu jakoś dojdą do porozumienia. Chyba.