Fioletowy Las

Prawdę  powiedziawszy, Frrrrfri wcale nie zdziwiła bezpośredniość Marano. Można powiedzieć, ze ją to wręcz ucieszyło. Przynajmniej rozmówczyni była z nią szczera i nie udawała, że rozumie "słowa" Frrrrfri.
Na słowa Marano o skracaniu imienia do zwykłego "Fri", kiwnęła tylko głową. Nie będzie jej to przeszkadzać, a może znacznie ułatwić to nowo poznanej kontakt. Gdy do uszu Frrrrfri doleciało stwierdzenie, że ma "niewielkie problemy z mówieniem", o mało nie parsknęła śmiechem. Zdażało jej się myśleć, ze jej problem z mową jest niebłahy, konkretny, niebotyczny czy kolosalny, ale "lekki"? Nie, niech od razu powie, że Frrrrfri ma problem i to duży, zamiast go umniejszać. Rozumiała jednak, czemu Marano tak powiedziała, a przynajmniej się tego domyślała. Niemniej, to już nie ważne.
Ostatnie pytanie. Chwila zastanowienia, Frrrrfri musiała wytężyć pamięć. Hm, chyba nie była to wada wrodzona, skoro pamiętała mniej-więcej jej ciągłe kłótnie z rówieśnikami w swojej poprzedniej watasze. Mając to w pamięci, pokręciła stanowczo głową, a następnie lekko ją przekrzywiła, czekając jak zareaguje na to Marano.

W lesie tym pojawila sie Rahi, dzieki checi znalezienia miejsca, gdzie mniej kropli bedzie opadac na jej futro. Dlaczego przyszla akurat tutaj wyjasnic mozna latwo. Juz z daleka jej wzrok przyciagniety zostal przez nietypowy kolor drzew i trawy, i wlasciwie wszystkiego. Szla niespiesznie ubita sciezka, z podziwem przypatrujac sie otoczeniu. Jeszcze nigdy nie widziala tak nietypowego miejsca. A skoro jest jedno, to na pewno musza byc inne! Jak juz jej sie znudzi siedzenie tutaj, to poszuka ich. Ale teraz zboczyla nieco ze sciezki, aby tor lotu kropli przyslonily galezie. To nie tak, ze nie lubila deszczu, albo nie chciala byc mokra. Bardziej obawiala sie, ze sie przeziebi. A ze byla raczej przezorna, a przynajmniej w tym momencie, to starala sie uwazac. Niedawno sie przeciez podziebila! Nie chciala, aby lekki katar przerodzil sie w cos gorszego. Patrzac na to teraz, utrudniloby to zwiedzanie. Musialaby wrocic do swojego domku. A tego przeciez nie chciala. Jeszcze pozniej bedzie musiala pojsc w jakies trudniejsze tereny. Ostatnio nieco bardziej postanoeila zadbac o swoj atrybut. Moze nie byla najsilniejsza, ale jednak nie byla tez dobra w zbyt wielu rzeczach. Raczej przecietna. Tylko sila sie wyrozniala. I jeszcze zapalem do nauki, bo przeciez uczyla sie dzielnie i nieugiecie na Maga. Miala nawet specjalne ksiegi do tego!

Woho, zwiał! Miał nadzieję że na dobre. A, chwila to nie ta fabuła. Przybył w każdym razie tutaj jakiś tydzień od tamtego wydarzenia w bazie. Dla niego czas po prostu szybko leci i tyle. Basior przyjrzał się temu miejscu. Czy on je znał... to jest pytanie dla niego samego. Nie zna niestety odpowiedzi, bo już zapomniał jak wygląda całość krainy. Tzn, pamiętał poszczególne miejsca ale nie takie w których trwał krótko, czyli po 5-7 postów. Nie oszukujmy się, miał problemy z pamięcią. Przynajmniej sobie opuścił Anglię. W sumie to nawet tam tak naprawdę nie dotarł. Możecie sobie dopowiedzieć co wydarzyło się podczas tej podróży. Anyway. Może kraina nie jest znana ale tą waderę pamięta!
- Ku.. Kuvirha? - powiedział dosyć normalnie zbliżając się powoli do niej. Dawno, oj bardzo dawno jej nie widział. W sumie czy to właśnie jej nie mylił z kimś ważnym kiedyś? A potem faktycznie była ona ważna? True, ale to tam już stare czasy, pewnie nawet go nie pamięta.
Po chwili jednak ugryzł się w język i cała odwaga poszła w cholerę. Ma teraz dwa problemy. Duże problemy. Chodzi chyba głównie o to że sam nie wie co odwala w tym życiu. Niby wszystko grało a znowu coś odwalił. Pogubił się. Ale to jego wina i nie ma co się nad tym zastanawiać. Usiadł i patrzył na waderę. Nie chciał się zbliżać, a sam po chwili nawet odwrócił się i poszedł gdzieś głębiej w las. Wolał sobie po prostu odpocząć więc też i walnął się na grzbiet i obserwował niebo.

Nie minelo duzo czasu, gdy do uszu zielonkawej wadery dotarl dziwnie znajomy glos. Zmarszczyla lekko brwi, probujac go sobie skojarzyc. Nagle odwrocila sie, by zobaczyc jeszcze bardziej znajoma sylwetke.

- Kein? - wyrwalo jej sie, ciut za pozno ugryzla sie w jezyk.

A jesli to nie on? Dawno go nie widziala. W pewnym momencie jej zycia po prostu zniknal, i bylo jej okropnie smutno. Bardzo go zdazyla polubic, byl naprawde dobra osoba. Wpierw powoli ruszyla, by obadac sprawe, a pozniej szybkim truchtem podbiegla do wilka. Zapach ja utwierdzil w tym, kim byla ta osoba. Podbiegla do lezacego pod drzewem wilka i swym wlasnym lebkiem oraz szerokim usmiechem przyslonila mu widok na niebo.

- Kein, gdzie ty byłeś? - zapytala pogodnie, starajac sie nie wydzierac mu w twarz. - Dawno cie nie widziałam!

W pierwszym momencie myślał że to lekka przesada. Tzn... chodziło mu głównie po głowie to, że Kuvi była dosyć niezwykłym dla niego osobnikiem. Chodzi tutaj o ten jej cały nastrój i ten entuzjazm . Nawet teraz nie przestawała go zadziwiać. Nie oszukujmy się - nie spodziewał się jej przybycia, myślał że się walnie i w końcu uśnie po czasie. Może po prostu się przeliczył w tym czasie, a może i nie.
- W ymm.. Wielkiej Brytanii. Chyba nie mówiłem tobie gdzie to jest, ale w każdym razie mogę powiedzieć w ten sposób - tak jakbyś przechodziła dwadzieścia razy krainę w tą i z powrotem. Ja to ja, znikam i pojawiam się niczym Cień, ale co ty tu robisz? Sądziłem że już nigdy cię na swojej drodze nie spotkam. Cóż, najwidoczniej się myliłem z czego się bardzo cieszę. Ale... może mi powiesz co robiłaś przez ten cały czas? I w sumie coś o sobie, co było zanim się poznaliśmy bo tego nigdy nie mówiłaś. Poza tym, klapnij sobie i tak nigdzie się stąd nie ruszam.
Niech tym razem ona się wykaże! On posiedzi i popatrzy. Post może i krótki ale mam nadzieję, że pozwoli się jakoś rozwinąć, bo Kein będzie miał dużo do gadania później, oj bardzo dużo!

Na pyszczku Kuvi widniał typowy dla niej uśmiech - szeroki, z lekko odsłoniętymi białymi ząbkami. Z ciekawością wysłuchała słów Kein'a, a gdy wspomniał o odległości, którą - jak wydedukowała - przebył, jej oczy zrobiły się wielkie ze zdziwienia. Miała świadomość, że Kraina jest naprawdę duża! Ale przejść ją kilkukrotnie? Woah. No, ale dość zachwytów, bo trzeba udzielić odpowiedzi! Usiadła sobie, by nie męczyć nadto łapek.

- Hm, z całą pewnością nie wędrowałam tyle co ty - stwierdziła pogodnie - Poznałam kilka miłych osóbek, i nie uwierzysz! Jedna z nich przypominała człowieka, ale miała sierść! Na imię jej Jiyuu. Inną osobą był smok, trochę straszny i gburowaty, ale jak chciał, to potrafił być miły. - mówiła dalej, pełna entuzjazmu - Ech, mówiłam ci, że nie pamiętam, co było wcześniej! Moje wspomnienia z dzieciństwa zostały wymazane, a kolejnych dwóch lat nie pamiętam zbyt dokładnie. Chociaż jestem pewna, że kojarzę osobę, która dała mi księgi magii, no i jeszcze innego smoka, który był bardzo mądry! Zanim dotarłam tutaj, również znałam parę twarzy, ale dość dawno ich nie widziałam. - wytłumaczyła, mówiąc dość szybko, ale nie na tyle, by Kein nie był w stanie jej zrozumieć - Poza tym, tęskniłam za tobą. - w tym momencie jej nastawienie uległo całkowitej zmianie, odwróciła pysk nieco w bok(tak, że jedno jej oko było widoczne dla wilka), patrząc na Keina z wyrzutem.

Oczywiście, to nie tak, że była jakoś bardzo zła. Ona to ona, musiała sobie trochę ponarzekać. Nie byłaby sobą, gdyby nie powiedziała czegoś w tym stylu w tej rozmowie.

Woho, czyli nadal zajmuje on pierwsze miejsce jeśli chodzi o długość podróżowania! Bardzo dobrze, bardzo dobrze.
Wysłuchiwał jej słów bardzo uważnie. Sądził nawet, że dosyć mało powiedziała, nie wierzył ten wilk, że tak mało wydarzyło się przez ten czas u niej, ale dobra, nie będzie przecież jej szpiegować bo to już byłoby przesadzone nawet jak na niego. Przy pierwszym imieniu wymienionym jedynie się złapał za łeb. No tak... Onju, w sumie czego się tak spodziewać.
- Znam Ongaku, czy jak ty ją wolisz zwać "Jiyuu". Fakt, prawie kobieta ludzka... tyle, że futrzasta heh. - powiedział po cichu, takie lekkie wtrącenie jeśli chodzi o początek wypowiedzi.
Tak, początek ponieważ do samego końca potem już milczał. Nie znał kompletnie żadnych smoków, a przynajmniej takich które nie próbowały go zabić. Był jeden, ale imienia jego już nie pamięta tak samo jak paru osobników z tej Krainy. Szczerze, jakby spotkał parę starszych znajomości to pewnie by ich już kompletnie nie rozpoznał. Był zbyt skupiony na swoim życiu i podróżach żeby w ogóle przejmować się takimi rzeczami. Dla osób co myślą że to egoistyczne - spójrzcie na samych siebie!
Wilk pamiętał tylko wspomnienie o tym, że nie pamiętała niczego sprzed cóż, ich poznania, ale nie pamiętał tego faktu na tyle dobrze żeby go sobie teraz przywołać. Musiała to powiedzieć, bo ten by tego na pewno nie zapamiętał.
Mag... mag... czy on jakiegoś znał... Chyba najwyżej byłą Alfę Ognia. Tak, to albo był on albo ktoś kogo Kein nie zna. Teraz user sobie przypomniał, że na forum jest wiele rang a tak naprawdę ten basior widział jedynie łowców, demonów i wojowników. Władzy się nie wspomina, bo to takie... zbyt oczywiste, że się spotka prędzej czy później. No jeszcze dwóch lekarzy ale ciężko nie poznać idąc do lecznicy wiele razy.
Uch, smoki.. jak on nie lubił tych stworzeń. Nie to, że były paskudne, po prostu zbyt wiele razy mu się naprzykrzyły kiedy nie powinny. Ale o to już mniejsza. Przy jej ostatnich słowach serce mu się trochę skruszyło. Nie... ktoś faktycznie to powiedział? Cóż...
- Cóż, ja za tobą także. Wiem, spieprzyłem znikając na tak długi czas ale cóż, mnie upilnować z czymkolwiek jest trudno, o ile w ogóle jest to możliwe. Taka już niestety moja natura. - powiedział z skruchą początkowo, następnie zmienił ton na spokojny i beznamiętny.
Nie był jakiś.. zdziwiony, że takie spojrzenie było. Już nie pierwszy raz takie coś widzi, ale fakt należało mu się. No i nie należało mu się nic poza tym tak naprawdę patrząc na ogół tego co robił przez ostatnie 2 lata na tym forum. Za takie coś to na stos z nim! Ale mniejsza, nie chodziło o niego tutaj głównie. Wilk wstał i podszedł jak najbliżej wadery patrząc jej się w oczy. Wiedział czego nie lubiła, więc to wykorzysta. Zobaczy przy okazji czy się zmieniła. Nie robił nic innego. Jedynie patrzył, wbijał swój wzrok w jej oczy.