Polowanie Nihasy

Las jak las. Na jego końcu znajduje się jezioro. Las obfity jest w różnego rodzaju zwierzęta.
I to chyba tyle.

Wilk powoli stąpał po leśnej ściółce, wdychając świeży zapach lasu. Dawno nic nie jadł dlatego ma ochotę na coś dużego a i kostek ma mało dlatego liczy podczas polowania na jakiegoś jelenia ( z tego co pamiętam to było 50 kostek, no nie?).

// Nihasa to samiec ;_;//

Wilk zniżył łeb i powoli zaczął iść w stronę jeleni. Jego ciemnobrązowe futro istotnie musiało zlewać się z tłem. Krok po kroku był coraz bliżej wdychając zapach jeleni. Tym samym, próbował ustawić się pod wiatr. Idąc z wiatrem, jest narażony, na to, że jego obiad może o wyczuć z dużej odległości.
Spojrzał się w stronę dzika. Jest to dość duża przeszkoda gdyż wystraszone zwierze, może zacząć szarżować w jego stronę. Ugiął łapy próbując bardziej wlepić się w ściółkę i powoli szedł w stronę jeleni.

Spokojnie, nie ma co się denerwować, zdarza się

Wilk na chwilę przerwał skradanie się czujnym wzrokiem obserwując dwa jelenie. Starszy był bardziej doświadczony i szybciej się męczy ale może mu wywołać więcej szkód. Jednak młodszy samiec ma więcej wigoru, ale zbyt dużych ran raczej mu nie zrobi. Zastanawiał się jeszcze chwilę i ruszył w kierunku bardziej doświadczonego jelenia. Zaczął go okrążać aby bardziej oddzielić od stada. Nie starał się być już niewidocznym. Musiał przegonić jelenia w bardziej odosobnione miejsce. Mlasnął zadowolony.
Reszta co do poczynań jelenia zostawiam MG.

Wilk warknął i chciał rzucić się w stronę jelenia gdy zauważył dziwną istotę. Czy to był tez jeleń? Nie różnił się on niczym od innego jelenia po za białą barwą i dziwnymi niebieskimi liniami. Co ma teraz zrobić? Jest głodny, ofiarę ma przed sobą a mimo to korciło go by pobiec za białą, dziwną istotą. Być może jest to duch, i w trakcie polowania, jeleń może zniknąć, a jeśli się rzuci w stronę białej istoty przywódca wcześniej upatrzonego stada może uciec. Po za tym, zwierze, może być magiczne i co się z tym wiąże jeleń może użyć magii przeciw niemu. Stanął i spojrzał się na doświadczonego jelenia i tego drugiego. Zaklął się w duchu i zniżył łeb. Ruszył w stronę białej istoty, która obserwowała go w całkowitym spokoju.
Coś krzyczało mu w duchu, że nie jest to dobry pomysł ale basior głupek zignorował to i będąc coraz bliżej nowej ofiary, coraz bardziej przyśpieszał.

Nie spoko, będzie ciekawiej

Wilk w głębi duszy był lekko wystraszony ale stłumił to i zaczął szybciej biec. Jest głodny i nie pozwoli by byle zwierze go przechytrzyło. Podczas biegu obserwował również zmieniającą się scenerię lasu. Nie podobało mu się to ale mimo to uparcie biegł dalej.
Jeleń nie był zwyczajny, to wie na pewno ale i mięso może być lepsze. Kto wie a może i kostek będzie więcej? Wilk sprawnie omijał drzewa tym samym nie spuszczając wzroku z tajemniczego stworzenia.

Wilk warknął wściekły. Nie po to tu tyle biegł by teraz uciekać z podkulonym ogonem. Zaczął krążyć wokół tego czegoś szukając dobrego miejsca na atak. Warknął i zniżył łeb dyby w razie czego jeleń chciał go kopnąć. Spojrzał się po lesie. Coś tu mocno jest nie tak. Warknął głucho i ruszył w stronę jelenia, pełnym pędem.

;( Krótko

Wilk gwałtownie sie zatrzymał i przyjrzał... temu czemuś. Czy warto ryzykować? Jest głodny. Odskoczył przed szarżującym jeleniem i skoczył na jego łopatki pazurami drapiąc jego ciało (jeśli MG sie zgodzi). Bez wahania ugryzł do w tył szyi. Próbował trzymać się jelenia pazurami coraz głębiej go drapiąc go po plecach i szyi.
Jeleń już jest jego mlasną zadowolony. Zje sobie do syta i reszte dnia prześpi. Reszte tego czego nie zje da swojemu krukowi.

Wilk wstał i otrzepał się. Zmrużył zielone ślepia i truchtem okrążał jelenia ze spuszczoną głową dając mu do zrozumienia że na niego poluje. Zagulgotał wściekły i skoczył w jego stronę zębami rozrywając wisiorek. Był nawet ładny. Ale nie poto tu tyle biegł by oglądać byle wisiorki. Zaraz gdy rozerwał .... Demonowi wisiorek łapą dla bezpieczeństwa odsuną go jak najdalej. Warknął cichomi skoczył poraz kolejny w stronę dziwnego, nienaturalnego stworzenia.

Zrobiłem ci z polowania małą wyprawę, chyba się nie pogniewasz? Nagroda oczywiście będzie większa

Wilk cofnął się gwałtownie.
- C... Czym ty jesteś?- Spytał imo tego, że doskonale wiedział iż jest to demon. Warknął cicho. I zaczął się powoli cofać.
- Wracaj skąd przylazłeś popaprańcu - Sykną i wbił w demona mordercze spojrzenie. Zabił by go. Ale jak zabić coś co już jest martwe? Może niszczenienie naszyjnika nie było dobrym pomysłem? Warknął raz jeszcze ale głośniej, nie da byle komu sobą pomiatać.

Wilk przerażony spojrzał w jej kierunku. Zamknął oczy a ze strachu niemal znów stracił przytomność. Nie chciał znów przez to przechodzić. Spojrzał się za siebie. Jest tak jak było. Przywiązany był na łańcuchu do pnia drzewa. Zaczął piszczeć. Jego Pan zaraz to zrobi. Weźmie duży kamień i prostym, szybkim rucem zabije jego matkę. Zawył rozpaczliwie i zaczął sie szarpać. Jakaś kobieta podeszła do niego i przytuliła go mówiąc coś spokojnym głosem. Oni zabijają jego matkę, nie może na to powolić! Zapiszczał jeszcze raz i gdy mężczyzna uniusł kamień wilk schował pysk w łapach i piszczał wystraszony. Świat jest okrutny. Dziś, teraz zabiją jego matkę zaś za pare dni ojca.
- Dlaczego mi to robisz?! - Ryknął wściekły. Jeśli dorwie tego zasranego popaprańca, wywlecze jego ciało na drugą stronę. Zemści się. Zwiesił pysk gdy rozległo się głośne łupnięcie i głuchy skowyt.

Spojrzał się zdziwiony.
- J... Jak?- Spytał, wszystko było dobrze. Jego matka tu była. Przepraszała go. Pomerdał ogonem. - Stęskniłem się za toba, mamo.- Powiedział i wtulił się w jej futro. Wziął głęboki wdech i szczęśliwy szedł w stronę polany na której zawsze się spotykali. Wiedział, że jest to dziwne. Jego rodzice przecierz umarli a jednak, są tutaj. Staną. A co jeżeli on też zmarł. Nie zdążył porzegnać się z przyjaciółmi. Owszem, jest ich niewielu ale, przez niego będą bardziej smutni, niż gdyby ich pożegnał. A może to cud? Czy cuda istnieją? Prychnął i szczęśliwy zaczął biec.

Wilk wtulił się w futro swojego taty. Tak bardzo się stęsknił.
- Wybaczcie... Nie zdążyłem się nawet wtedy pożegnać...- Powiedział i jeszcze raz się przytulił. Chciał już z nimi biec. Gdy zobaczył jelenia. Staną. Przecież go zabił. Jest tego pewien. A to znaczy, że...
Spuścił łeb. Podszedł do ojca i matki.
- Ja muszę iść... To nie jest jeszcze mój czas... Będę tęsknił... - Powiedział cicho i jeszcze raz się przytulił. Odszedł parę kroków. Co ma zrobić, by powrócić do swojego ciała? Jest duchem, a demon ogarnia umysł jego ciała, czyli teoretycznie musi spróbować, utworzyć mu, wokół swojego umysłu i wypchnąć stamtąd demona. Zaczął wyobrażać sobie swoje ciało. Najlepiej jak potrafił.

Wilk cofnął się od swojego ojca i zaskamlał cicho. Gdy wilk się na niego rzucił odparował atak przednimi łapami. Podejrzewam, że demon nie odpuścił i ponowił atak więc Nihasa zamknął oczy i cicho westchnął.
- Przepraszam... - Powiedział cicho i rzucił się na demona. Wyszczerzył wściekle zęby i machnął ogonem. Skoczył ku od tyłu ku łopatce wilka. Jeśli Mg się zgodzi to ugryzł go robiąc przy tym poważną, głęboką ranę. Wilk zagulgotał wściekły. Z ciemności widać, generalnie było tylko dwa zielone ślipia, ciemne futro dobrze mu sprzyjało w takiej ciemności. Z jego ojcem było gorzej. Biały na czarnym było lepiej widać i raczej ataku z zaskoczenia nie zrobi, mimo to nie zapominajmy, że w środku ciała znajduje się demon. Demony mają magiczne moce więc nhasa raczej nie powinien się zdziwić gdy z grzbietu jego ojca wyrośnie kilka obślizgłych macek albo wielkie smocze skrzydła.
- Głupi popalraniec!- syknął i zaatakował od tyłu.