Laboratorium Weterynaryjne

Natuś przybył tu bez żadnego konkretnego celu. Ot, przyszedł sobie. Szczeniaki mają w zwyczaju wałęsać się bez celu nawet w najniebezpieczniejszych miejscach.
Przybył. Jest. Usiadł. Zewnątrz ospale krążyło wokół jego głowy, rozpraszając ciemności, umożliwiając rysowanie.
Bo właśnie tym zajmował się w chwili obecnej Natuś. Rysował sobie coś, bazgrał szlaczki... Ot, dla zabawy. Zupełnie nieświadomy, że w pobliżu kręcić się mogą ludzie.

Trudno Nata nie dostrzec, gdy znajduje się w jedynym oświetlonym miejscu w promieniu wielu kilometrów.
Zewnątrz świeciło jasno, oświetlając teren o promieniu mniej więcej dwóch metrów, w środku którego znajdował się szczeniak, pracowicie pokrywający kartkę bazgrołkami. Szczeniak do tego stopnia zajęty tą zabawą, że nie zważający kompletnie na to, co dzieje się dookoła.
Trudno więc się dziwić, że nie zauważył przybycia wujka Keina. Dopiero, gdy padło jego imię, zareagował.
Można nawet uznać, że zareagował wyjątkowo pozytywnie. Wzdrygnął się i szybko spojrzał na nadchodzącego, nic poza tym. Nie rzucił się do ucieczki, nie zwinął w kłębek... Rozpoznał głos wilka, którego lubił. Nie miał powodu się go bać, chociaż... Tak samo niegdyś myślał o Zatem.
Nawet zdobył się na uniesienie łapki i lekkie pomachanie wujkowi. Ba, na pyszczku, który ostatnio wyrażał wyłącznie przestrach, zagościło coś na kształt lekkiego uśmiechu.
Zewnątrz przestało krążyć, zawisając w powietrzu między Natusiem a Keinem, nieco wyżej, by nie razić szczeniaka w oczy. Trudno stwierdzić, czego chciało. Może oświetlało Keina, by Nat mógł mu się przyjrzeć? Albo zasłaniało szczeniaka "własnym ciałem", jeśli można tak to ująć w przypadku istot pozbawionych ciał, których dusze zredukowane zostały do niewielkiego zimnego ognika? A może samo obserwowało czarnego basiora? Nie wiadomo. Zewnątrz, pomimo, że wyjątkowo przydatne i przywiązane do malca, pozostawało tajemnicą.
Wróćmy jednak do Nataniela. Kliknął on długopisem, wyłączając go. Następnie wstał i podszedł do wujka. Przewrócił kilka kartek w notatniku, po czym odnalazł pytajnik. Pokazał go, próbując nawiązać rozmowę. Następnie pokazał rysunki słońca i wilka. Na koniec znów pytajnik.
Jak się dziś masz?
Miał nadzieję, że wujek Kein zrozumie pytanie. Wiele wilków źle rozumiało rysunki, co prowadziło do niemiłych sytuacji. Szary szczeniak z okiem na szyi, rówieśnik Nata, mało go nie rozszarpał, gdy pomyślał, że Nat mu grozi. A przecież ostatnim, co szaro-niebieski szczeniak chciałby zrobić było grożenie innym. Chciał odpowiedzieć twierdząco na pytanie "czy jesteś martwy?", by tamten już na niego nie krzyczał i nie straszył. A tu taka wpadka...
Nataniel na zawsze zapamięta, by nie rysować nigdy cmentarzy. To się kończy źle... Lepiej więc używać albo prostszych obrazków, albo bardzo szczegółowo wyjaśniających, co chce się powiedzieć. Nie zostawiać niedomówień... czy raczej niedorysowań.
Kita malca poruszyła się lekko, gdy ten patrzył na wujka, czekając na odpowiedź, licząc, że zostanie zrozumiany.

Nat pokręcił łebkiem. Nie, nie chodziło mu wcale o słońce.
Hmm... Jak lepiej narysować humor?
Malec rozsiadł się wygodnie. Podparł łepek łapkami i zmarszczył czółko w komicznym grymasie. Myślał. A łepek mimo łapek pochylał się ku ziemi, jakby myślenie dodało mu kilogramów. Coraz niżej i niżej, aż nie oparł się noskiem o notatnik. I w tej pozycji został, myśląc najintensywniej, jak potrafił. Czółko marszczył przy tym tak mocno, że bardziej już się nie dało.
Można by pomyśleć, że utrzymanie postawy myśliciela do tego stopnia absorbuje uwagę szczeniaka, że na myślenie nie ma już miejsca. I właściwie, myśląc tak, ma się rację.
Nat też to w końcu zrozumiał. Wyprostował się więc i usiadł jakoś normalnie. Pomyślał...
I chyba wymyślił.
Pomachał do Zewnątrz, a następnie wskazał mu miejsce tuż obok własnego lewego ucha.
Światełko posłusznie przemieściło się, oświetlając intensywniej notatnik i pogrążając wujka Keina w ciemnościach.
Mały szaro-niebieski artysta tymczasem kliknął długopisem, włączając go. Potem przytknął do kartki i narysował kółko. W kółku dwa mniejsze kółka, które pokolorował. Do tego lekko wygiętą linię... I co wyszło? Najzwyczajniejsza w świecie uśmiechnięta buźka.
Nataniel dłuższą chwilę podziwiał swoje dzieło. Potem uśmiechnął się wesoło. Kiwnięciem łebka podziękował Zewnątrz, które to przemieściło się na poprzednie miejsce, ponownie odkrywając wujka Keina.
Nat przerzucił kilka kartek i odnalazł pytajnik. Pokazał go. A potem pokazał buźkę. A potem znów pytajnik.
Spojrzał wyczekująco na wujka. Czy teraz jest zrozumiale i wyraźnie? Miał nadzieję.

Natuś uśmiechnął się szeroko. Usiadł i zaczął bić brawo przednimi łapkami, machając przy tym entuzjastycznie ogonkiem. Udało się! To znaczy, że jeśli będzie taka konieczność, może porozmawiać z jakimś wilkiem... O ile tamten od razu na niego nie nakrzyczy.
Często na niego krzyczą. A przecież nic nie zrobił... Te złe słowa były dawno temu! Już od dawna ich nie mówi. Od dawna wcale nie mówi. A oni nadal go nie lubią...
Lubi go tylko wujek Kein.
I tata Alastair.
W końcu przestał. Owinął ogonkiem łapki i spojrzał na Zewnątrz. Lubił się mu przyglądać.

Będzie krótko, zwięźle i na temat, bo stopy mi zamarzają, a to nie sprzyja pisaniu esejów.
Nat przechylił łepek, słysząc nieznane słowo. Szybko odnalazł kartkę z pytajnikiem. Pokazał ją wujkowi. Czym jest sarkazm? To dziwne, ciekawie brzmiące słowo. Co takiego oznacza?
Malec zdziwił się jeszcze bardziej, widząc zachowanie Keina. Co on robi? Co się stało?
Zaciekawiony wyjrzał z pomiędzy łap swego obrońcy.
To jakaś zabawa? Jeśli tak, to Nat też chciał się bawić. Rzadko ma do tego okazję... Inne wilczki nigdy nie zapraszają go do zabawy. A dorośli często nie mają ochoty, są zajęci.

Nat, zgodnie z przewidywaniami, zwinął się w kulkę. Zaraz jednak się rozwinął, piszcząc przeraźliwie. Łapką próbował dosięgnąć kłującego przedmiotu. Ale on był tak daleeeko... A łapka robiła się coraz cięższa i cięższa...
Niebieskie ślepia szczeniaka zamknęły się, zanim ten jeszcze upadł. Tylko Zewnątrz pozostało na swój sposób świadome, krążąc nad łebkiem wilczka.
Ognik nie był w stanie go uratować...
I nastała ciemność.

Natuś powoli się budził, ale nie pokazywał tego w najmniejszym nawet stopniu. Leżał nieruchomo, zwinięty w kłębuszek, czekając, aż niebezpieczeństwo zniknie. Czuł chłód Zewnątrz, krążącego tak blisko, że raz za razem zawadzało o jedno z uszu szczeniaka.
Słysząc głos wujka ożywił się nieco. Uchylił jedno oko i rozejrzał się ostrożnie, wypatrując zagrożeń. Były. Było ich mnóstwo. Ale były daleko, za plastikową szybą.
Ostrożnie otworzył drugie oko i usiadł. Spojrzał przez ścianę na Keina. Czemu on jest też odgrodzony? On ma być tutaj, blisko! Nat nie chce być całkiem sam...
Spojrzał na Zewnątrz i zapiszczał cicho, prosząco. Następnie oparł się przednimi łapkami o dzielącą ich ściankę.
Niebieski płomyk zbliżył się do ścianki natychmiast. Cienki plastik zaczął pokrywać się szronem... Jeśli zamarznie, pod naciskiem łatwo mógłby pęknąć. Ale... Czy Zewnątrz jest dość silne, by zniszczyć szybkę? Czy mały szczeniak da radę nacisnąć dość mocno? Hmm...

Jak ten człowiek śmiał tknąć wujka?!
Nat się wkurzył. I to tak na amen. Warknął komicznie, po czym cofnął się pod drugą ściankę. Z całej siły skoczył na zamrożone miejsce, nabijając sobie guza.
Plastik zatrzeszczał głośno.
Wilczek cofnął się, po czym ponowił atak. Tym razem na plastiku pojawiła się siateczka rys.
Jeszcze raz!
Wilczy taran przebił się do klatki, którą przed chwilą zajmował wujek. Pustej klatki... Ale i otwartej.
Natuś ostrożnie wyjrzał z klatki i zerknął na wujka. Wujek był poza klatką... Tam, gdzie ludzie. Poza klatką jest niebezpiecznie.
Wielce wielka szczenięca wściekłość jakby się ulotniła, gdy malec zdał sobie sprawę z zagrożenia. Spojrzał na Keina błagalnie...

Natuś również lekko i bez przekonania się uśmiechnął. Następnie się rozejrzał...
Nie chciał skakać na podłogę. Wysoko, niebezpiecznie. Najchętniej wcale by nie skakał...
Zaraz, zaraz. Tu, wysoko, jest lina! Na ścianie, przyczepiona jakoś dziwnie... Gdyby tak zdobyć jej kawałek?
Wilczek stanął na tylnych łapkach i przednimi uczepił się kabla. Szarpnął parę razy, ale nie puściło. Zaczął więc chaotycznie gryźć "linkę".
Zewnątrz w końcu wydostało się z pierwszej klatki. Podleciało do Keina i przysiadło na jednym z przytrzymujących go pasów, który to natychmiast zaczął zamarzać.
Natuś zaś dalej szarpał kabel, nieświadomy zupełnie tego, co stanie się, jak przegryzie gumową osłonkę i odsłoni miedziany rdzeń kabla.

Natuś zadrżał, jakby go uderzono. Porzucił kabel, zwijając się w kłębuszek.
Czemu wujek na niego krzyczy? Za co? Już go nie lubi?
Oczywiście, że nie. Nikt Nata nie lubi. Wszyscy krzyczą, nikt nie chce się bawić...
A przecież jest grzecznym wilczkiem. Nie mówi już złych słów, nie pokazuje języka, zjada cały ser z zapiekanki i nie marudzi przed pójściem spać.
I wciąż na niego krzyczą...
Malec zaczął pochlipywać cichutko. Jak każde dziecko, na które się wrzaśnie.
Zewnątrz, uwolniwszy Keina wróciło do ulubionego zajęcia - latania dookoła łebka wilczka.

Jedno pomieszczenie na osobnej TR-ce? Hmm... A po co? A na co? Do czego zużywana jest tak wielka ilość energii? Co znajduje się w tym pokoju, że potrzebuje osobnej TR-ki?
Co do alarmu... To taka fajna rzecz, która żre prąd, kiedy on jest i w ten sposób się ładuje. Nie potrzebuje zewnętrznego zasilania i raczej się go do niego nie podłącza. Bo i po co? Siedzi sobie taki i czeka naładowany na przerwę w dostawie prądu. A gdy owa przerwa nastąpi, podświetla światła ewakuacyjne, uruchamia alarm i tak dalej.

Natuś tymczasem zamknął się w sobie. Nie drgnął nawet, gdy wujek go wołał. Wujek wcześniej krzyczał... Znowu będzie krzyczeć. Wszyscy oprócz taty krzyczą. Tata obiecał, że nie będzie i nie krzyczy.
Wilczek, jak łatwo się domyśleć, okrzyczany zostać nie chciał. Leżał więc, zwinięty w kłębuszek i czekał, aż wszystko wróci do normy. Aż te dziwne zwierzęta znikną, zniknie pokój, klatki... Aż się obudzi i okaże się, że był to tylko zły sen.
Ale nic nie zniknęło. Zamiast tego coś zawyło przerażająco, wywołując panikę malca. Wyjący wyjec go zabierze, bo Nat jest niegrzeczny i nie słucha wujka... To już koniec.
Płakał więc i skomlał, ale nie ruszył się z miejsca. Za bardzo się bał. Strach sparaliżował go, uniemożliwiając nawet otwarcie oczu, zaciśniętych, by nie zobaczyć wyjącego wyjca.
Jeśli on go nie zobaczy, to wyjący wyjec nie zobaczy Nata, prawda? Taka szczenięca, niezbyt logiczna logika.
Zewnątrz krążyło wokół szczeniaka, chroniąc go przed całym złem tego świata. Ale ile może taki ognik? Niezbyt wiele. Może najwyżej usiąść na nosie i wywołać przeziębienie. Może schłodzić parę rzeczy. I świeci w ciemnościach. Choć świetnie sprawdza się jako latarka lub okład na bolący po uderzeniu w drzewo łepek, nie jest w stanie walczyć z ludźmi.

Natuś w końcu zaczął się uspokajać, jednak nie wystarczająco, by przestać się kulić. Jedyna różnica jest taka, że teraz pociągał noskiem, zamiast płakać. No, jakiś tam postęp jest.
Oczywiście nie było mowy o tym, by do niego obecnie dotrzeć (słownie, oczywiście). Za bardzo się bał, nie słuchał nawet najspokojniejszej mowy.
A z resztą... Jak miałby odpowiedzieć? Notes znajdował się poza zasięgiem malca. Wszystko znajdowało się poza jego zasięgiem. Tak daleko...
Trudno się właściwie małemu dziwić, że zachowuje się jak się zachowuje. To tylko dzieciak. Mały, zagubiony, mutystyczny dzieciak, niezdolny do samodzielnego przywitania się, a co dopiero zejścia z półki.
Bądźmy wyrozumiali...

Natuś jeszcze raz, czy dwa pociągnął noskiem, po czym otworzył oczka. Spojrzał na wujka Keina w dole. Mlemamy? Mlemamy jest dobre, jest bezpieczne. Trzeba je odnaleźć. Jeśli będzie mlemamy, to już nikt nigdy mu nic nie zrobi.
A drinki są dobre. Drinki daje tata Alastair. Wujek Kein zaprowadzi do taty. I wszystko będzie dobrze. Zabierze z dala od tego niedobrego miejsca.
Wilczek z wahaniem wstał i spojrzał w dół.
Oby miał miękkie lądowanie!
Skoczył, lądując dokładnie na grzbiecie czarnego wilka. Biedny Kein.