Syberia - Witamy znowu w Rosji.

Sergey przybył tu, bo szukał Istoty.
I Cerbera.
I dowolnego komandir...
I osobników bez czerwonych oznaczeń.
Słowem: kogokolwiek, kogo można zabić, lub kto może wydać rozkazy. Kto w jakikolwiek sposób nakieruje 001 na cokolwiek. Bezczynność mu nie służy...
Czuł woń ludzi i wilków, ale nic znajomego. Mimo to szedł przed siebie...
Aż ujrzał boginię. Ujrzał, bo nadchodził akurat od strony, od której się ukrywała.
Raczej nie mogła usłyszeć jego miękkich, kocich kroków. Ale kto wie...?
Podkradał się ku niej, nie chcąc zdradzić wrogowi jej pozycji. Ujawni się dopiero, gdy będzie tuż za nią.

Sergey stanął na baczność, gdy znalazł się blisko, o kilka kroków, dwa metry. I czekał. Czekał na reakcję bogini o czerwonym futrze.
Bo 001, jak większość samców, jest daltonistą. Róż, fiolet, pomarańcz... Jeden pies. Dla niego wszystko, co w oczywisty sposób czerwone nie jest, zalicza się jako czerwień.
Z resztą mniejsza.
Stał na baczność, nieruchomy.
Czekał na reakcję czerwonej bogini...
Podziwiał jej umiejętności w walce nożem.
Czemu jej wtedy nie pomógł? Bo nie zdążył. Bo świetnie sobie sama poradziła.
Czekał...

Po uderzeniu na pysku wilka pojawiła się długa, cienka czerwona kreska, z której sączyć się zaczęła krew. Widać któryś z pazurków Diany go zahaczył.
Sergey pokornie i bez drgnięcia nawet przyjął karę, choć nie miał pojęcia, za co była.
- Gotów do akcji, działający poza granicami Rosji, 001, sierżant, patrolowanie terenów. - oświadczył.
Zasalutował.
I czekał na jej reakcję, na rozkazy...
Czerwona kreska na jego pysku zaś przestała krwawić. A potem, jak za dotknięciem niewidzialnego suwaka, zasunęła się i zniknęła. Został tylko ślad w postaci niewielkiej ilości krwi, brudzącej w tym miejscu futro. Polizać łapę, przetrzeć, ślad zniknie.

Zrozumiał.
Gdyby był w stanie odczuwać takie emocje, ucieszyłby się, że trafił na rodaczkę. Ale nie potrafił. Mógł tylko nieprzekonująco udawać, a to sobie odpuścił. Bo i po co? Nie było rozkazów.
- Sergey, laboratorii na okraine Moskvy, stantsiya sorok tri Sibir'.
Nie zamierzam komentować tłumaczenia, bo sama używam translatora. Serio myślałeś, że znam rosyjski? Przeceniasz moje możliwości. Znowu.
Wróćmy jednak do Serka. Oto tłumaczenie: "Sergey, laboratoria na obrzeżach Moskwy, posterunek czterdziesty trzeci Syberia".
Wilkopodobny przyglądał się komandir. Spokojnie, bez emocji. Korzystał z daru komandir Wintera, zezwolenia na myślenie. Myślał... Myślał... Myślał, że ta komandir będzie bardziej obeznana z procedurami i prawami projektu Unbreakable. Ma choć podstawowe wykształcenie, gdy większość oddelegowanych do pracy z nim nie posiadała tu żadnego.

Zastrzygł uszami. Tak też wilki robią.
- Tak jest! - potwierdził.
Przez chwilę się zastanawiał, jak przełożyć rosyjskie określenia na język powszechnie tu używany i odpowiednio je sformułować.
Dłuższą chwilę.
- Jesteś najwyższą rangą dowódczynią, stojącą w hierarchii na pozycji bogini. Do ciebie należą moje kły i pazury, życie i śmierć.
Rosyjski jest prostszy. Mówi się "komandir", a reszta jest jasna sama przez się. I odmiany przez rodzaje... Nie lubił odmiany przez rodzaje. Była uciążliwa.
Zasalutował, ot, dla większego efektu. Znaczy... Jego salut zwiększał efekt. On zasalutował, bo... Bo tak. Bo wilki tak robią.

Skinął łbem.
- Nikt, kto nie powinien, nie zna tego imienia. Tylko osoby upoważnione.
Posłusznie ruszył za nią, dostosowując tempo, by bez trudu za nią nadążyć, ale pozostać dwa kroki z tyłu, nie wyprzedzić. Nie wolno przecież iść przed bogiem, jeśli bóg tego nie rozkaże. Należy trzymać się nieco z tyłu, by widać było na pierwszy rzut oka, kto tu rządzi. A jednocześnie być dość blisko, by zasłonić własnym ciałem w razie ataku.
On również słyszał podejrzane dźwięki, ale nie przejął się nimi zbytnio. Zdążył już się nauczyć, że w tym dziwnym miejscu zagrożenie przychodzi cicho, niepostrzeżenie.
To bardzo dziwne.
Ale nie wolno mu się nad tym zastanawiać. Ma wykonywać rozkazy.

Sergey nie potrzebował rozkazów. Sam ubiór agresorów mu je wydał.
Skoczył na pierwszego z nieoznaczonych żołnierzy, w locie wysuwając pazury, próbując rwać i szarpać. Konkretnie: miał złapać kłami za gardło człowieka, a następnie zawisnąć i wyprostować tylne łapy, rozpruwając ofiarę od splotu słonecznego po obręcz miedniczną.
Pytanie, czy mu się uda? To zależy od wszechmogącego MG.
Nie przejął się zbytnio karabinami szturmowymi. Już nie raz z nich obrywał i wychodził z tego cało. Był w stanie leczyć się z prawie każdej rany. Tylko uduszenie, zesmażenie prądem i dekapitacja by go powaliły. Oprócz tego... Nic. Był w stanie zregenerować utracone kończyny, uszkodzone organy... Nawet serce, pod warunkiem, że zostanie ono wewnątrz jego ciała.
Uratuje więc bez problemu komandir, której imienia jeszcze nie poznał. A także trójkę oznakowanych prawidłowo ludzi.

Wilkopodobny obudził się. Jednym ruchem pazurzastej łapy zerwał opatrunki.
Stuk, stuk, stuk.
Metaliczne stuknięcia, kilka kropli krwi...
Stuk, stuk.
Kolejne dwa pociski.
Ból szybko mijał, rany się zasklepiały.
Dwa kroki i już jest koło bogini. Chowa pazury. Przyciska łapę do plamy krwi na bandażu, usiłuje oszacować uszkodzenia. Wychodzi źle. Zostało jej do trzech dni życia, jeśli natychmiast nie otrzyma pomocy.
001 nie potrafi jej pomóc. Może tylko spróbować zmniejszyć krwawienie.
Uciska łapą ranę, kładzie się obok wilczycy. Analizuje sytuację, jednocześnie choć przez chwilę grzejąc ją własnym ciałem.
Musi się stąd wydostać, znaleźć lekarza. Szansa powodzenia 30%
Musi z nią zostać, spróbować ograniczyć krwawienie. Szanse powodzenia 5%
Musi uciekać, zostawić ją, ratować siebie. Szanse powodzenia 65%
Zastanawia się. Nie powinien, to karalne. Musi działać.
Choć procenty każą mu uciekać, odrzucił od razu ten pomysł. Nie zostawi tu komandir.
Podniósł swoje bandaże i prowizorycznie owinął nimi brzuch wilczycy, by jakoś zatamować krwawienie. Następnie wstał.
- Wrócę. - rzekł cicho.
Wysunął pazury i podszedł do drzwi. Spróbował wbić je głęboko w drewno.
Doświadczenie mówiło mu, że zagłębią się jak w maśle. Bez trudu ciął nimi blachę, szkło, beton i cegły. Czemu ma się nie udać?

Sergey obejrzał się.
- Bogini, ruch nie jest najlepszym rozwiązaniem. Zajmę się tym.
Ognisko. Tak, to dobry pomysł. Nie może zostawić komandir w takim stanie. Musi oczyścić drogę do ogniska.
Podjął próbę zaatakowania najbliższego człowieka, przez skok do gardła i wbicie pazurów przednich łap w klatkę piersiową, do serca. W przypadku powodzenia odepchnąłby się tylnymi łapami od ofiary, nim by ta padła, atakując kolejnego.
Wilki zdecydował na razie zostawić, działały na jego korzyść. Nic nie wskazywało na to, by były agresywne wobec siebie.
Warto też dodać, że zaatakowany przez Serka człowiek nie posiadał opaski.

Wilkopodobny wstał, po czym ryknął na człowieka. Normalny wilk nie byłby w stanie wydać tak mrożącego krew w żyłach dźwięku...
Kontynuowałby walkę, gdyby nie to, że komandir umierała.
Nie może umrzeć!
Spróbował złapać jednego z padających wilków i zawlec do niej. Umierający posiadał wszak jeszcze odrobinę ciepła... A nawet, jeśli nie, to posiadał futro. Futro grzało. Zapewniało izolację od podłoża.
Tak. Ogólny plan polegał na obdarciu wilka za skóry i okryciu nią komandir. 001 w najmniejszym stopniu nawet nie przejmował się tym, że ów wilk nie zdechł jeszcze całkiem. Nie sprawiłoby mu problemu oskalpowanie żywego.
Nawet lepiej, że żywy, choć ledwo. Będzie cieplejszy.
Jeśli wszystko zawiedzie, Sergey będzie ogrzewał ją własnym ciałem. Do końca.

Na razie wystarczy. Musi oczyścić drogę do ognia.
Choroby? A co to? Sergey był odporny, a lata spędzone na posterunku zaszczepiły w nim przekonanie, że nie ma choroby, której nie wyleczy wódka.
Co nie zmienia faktu, że był abstynentem. Właśnie dlatego, w jego mniemaniu, że nie chorował.
Gdy się więc dowie o chorobach, z pewnością zacznie wilczycę upijać. Ale cśś, nie uprzedzajmy faktów. Nic nie wie.
Rzucił się na innego człowieka, celując pazurami w jego plecy. Musi oczyścić teren, chronić komandir. Potem ulokować ją przy ognisku i wydostać się ze strefy ogrodzonej. Odszukać lekarza i przywlec go tutaj, by załatał komandir. Potem zabić i jego.
A potem jakoś wydostać stąd boginię.

Wilkopodobny zawrócił natychmiast, posłuszny rozkazowi bogini.
- Tak jest! - potwierdził przyjęcie rozkazu.
Poprawił otulające ją zakrwawione futro, by lepiej chroniło przed mrozem. Następnie przykucnął obok niej, gotowy na najmniejszy ślad niebezpieczeństwa rzucić się do ataku. Bronił jej i bronić będzie, do ostatniej kropli sztuczni wytworzonej krwi.