Syberia - Witamy znowu w Rosji.

Wilkopodobny skinął łbem.
Czego chciał? Nie potrafił chcieć. Potrafił tylko wykonywać rozkazy. A rozkazy kazały mu chronić boginię. To właśnie zrobić więc powinien. I to zrobi.
Skoro zaś bogini chce dotrzeć do płotu, należy bezwarunkowo ją w tym wspomóc. Podparł ją więc własnym ciałem, pomagając trzymać się na łapach, przemieszczać. Gdy dotrą do siatki, spróbuje ją rozedrzeć, by umożliwić jej ucieczkę.

Sergey rozdarł mimochodem jakiegoś wilka na strzępy, po czym zatopił swe pazury w siatce, gładko przecinając stalowe druty.
- Komandir, bredzicie. Straciliście za dużo krwi i nie myślicie jasno. Wydostaniemy się stąd za chwilę.
Wydostaną się. Potem 001 znajdzie lekarzy, którzy usuną kulę i wszystko naprawią. Rana brzucha... Cóż. Miejmy nadzieję, że jeszcze nie jest dla niej za późno. I że nie zostało uszkodzone nic ważnego.
Bo jeśli tak, to umrze wkrótce. Można żyć bez nerki, bez kawałka jelita... Ale nie da się żyć bez wątroby lub żołądka.
Podniósł ją, jakby nic nie ważyła i zaczął nieść ku upragnionej wolności.

Potrzebuje pomocy, ale tutaj jej nie otrzyma. Trzeba ją zabrać, dać na stół... Chociażby do jakiegoś ciepłego miejsca. Znaleźć wódkę.
Więc gdy jej stan się pogorszył, wilkopodobny przyśpieszył tylko. Przeszedł przez wyłamane już drzwi, kierując się do najbliższego laboratorium. Skąd wiedział, gdzie jest? Ano, tabliczki z rosyjskimi opisami były dość pomocne na ten przykład.
A że mi dość dziwnie się pisze jako MG dla samej siebie, to dam jeszcze ładny opisik wnętrza i przekazuję pałeczkę.

Na pysku wilkopodobnego zagościł uśmiech psychopaty. Delikatnie położył Dianę na ziemi, po czym stanął na środku korytarza, blokując temu niewielkiemu orszakowi drogę. Warknął cicho.
Trzech. Dwaj do zabicia, jeden musi tymczasowo przeżyć.
Opaski? Trudno. Są niżsi rangą. Muszą zginąć, by bogini mogła żyć. Poza tym to oni chcieli, by zginęła.
Zdrajcy!
Ryknął ogłuszająco, po czym skoczył na pierwszego ochroniarza, zębami próbując chwycić za lufę broni, zaś pazurami rozpłatać brzuch. Miał nadzieję skupić ewentualny ogień na sobie. Jemu nic nie będzie. Diana mogłaby nie przeżyć kolejnej kulki.
Gdy usunie obu ochroniarzy i rozbroi naukowca, zmusi go, by ją wyleczył. A potem zabije.

Zacznie się, zacznie. Cierpliwości. Sergey nie da bogini umrzeć.
Wilkopodobny skoczył ponownie, tym razem chowając pazury, by przypadkiem o coś nie zawadzić. Celował tak, by zamknąć paszczę na broni, podbić ją do góry i do tyłu, uniemożliwić samobójstwo naukowca. Następnie siłą pędu wyrwałby mu broń z ręki.
Musi się udać. Minuty... Minuty to sporo czasu. Dość, by rozbroić jednego cywila. Na to starczy wręcz sekund.
Wszystko będzie dobrze.
Zdrajcy muszą umrzeć!
Mniejsza, że to karalne.

Sergey wyszczerzył zęby, po czym warknął. Odrzucił broń daleeeeko, poza zasięgiem naukowca. Chwycił go za fartuch i zaciągnął siłą do bogini.
Następnie usiadł, wyciągając przed siebie mokre od krwi łapy. Wysunął pazury powoli, by lekarz miał możliwość dobrze się im przyjrzeć. Czerwone, calowe szpony mogły niejednego przerazić. I zapewne skłonić do współpracy.
Oparł łapę na podłodze, po czym, z przeraźliwym piskiem zagłębił w niej pazury, wycinając głęboką na dwa centymetry nieregularną strzałkę w białych kafelkach. Strzałkę, jak łatwo się domyślić, wskazującą Dianę.
Następnie spojrzał pode łba na naukowca. Warknął raz jeszcze, na zachętę.

Sergey pozwolił mu uciec. Nie zamierzał go gonić... Bo i po co?
Na medycynie się nie znał. Uznał więc, że tak właśnie ma być.
Kolejna rzecz - ucieczka. Na piechotę nie dadzą rady. Potrzebowali pojazdu. Potrzebowali... Ciężarówki. Takiej, jak jedna z tych rosyjskich.
Ponownie ostrożnie uniósł boginię i ruszył z nią na grzbiecie w drogę ku pojazdom. Oczyścić jeden z nich... Jaki problem? A potem spokojnie, bezpiecznie, z powrotem do Krainy. Tam komandir szybko dojdzie do siebie.
A wilkopodobny będzie miał czas, by usunąć kilka kul, które nie wypadły jeszcze same, utykając gdzieś między mięśniami.
I odebrać karę, oczywiście.
Podkradał się z wilczycą na grzbiecie do najbliższej ciężarówki, chcąc wybadać sytuację, zanim zacznie działać.

Ostrożnie położył ją na miejscu pasażera w szoferce.
Zacznijmy od tego, że nie potrafił kierować. Będzie musiał nauczyć się bardzo szybko...
Widział jednak jak kierują inni.
Schował pazury, po czym, po namyśle, znów je wystawił. Wbił te lewej łapy w kierownicę. W końcu... Nie miał chwytnych palców, musiał sobie jakoś radzić.
Zębami przekręcił kluczyk w stacyjce, po czym pazury prawej łapy wbił w dźwignię biegów.
Rosyjskie ciężarówki są solidne. Zamierzał zwyczajnie staranować bramę razem z żołnierzami. Diana była osłonięta, nic nie mogło jej się stać. A Sergey? Niech sobie do niego strzelają na zdrowie! Jedyne, co mogą mu zrobić, to przysporzyć nieco bólu. Wkurzyć go. Nic więcej...

Sergey zasalutował. Stał dłuższą chwilę na baczność. Gdy wilczyca odeszła, wyskoczył z szoferki, wcześniej uwalniając pazury. Usiadł na ziemi, po czym zaczął metodycznie usuwać pozostałe w jego ciele pociski. Rany natychmiast się regenerowały.
Wolał nie mieć przy sobie metalu, gdy będzie odbierał karę.
Wydrapał w końcu ostatni pocisk. Następnie zagrzebał wszystkie w ziemi. Wyjął pilota.
Klik, klik, klik. Tylu dziś zginęło...
Klik, klik, klik. Większość miała czerwone opaski.
Klik, klik, klik.
I ciemność...
A potem przebudzenie. Odejście.

zt.